Bokt.nl

Sjolvir schreef:

Gedurfde keuze als je het gaat doen, ik heb het nooit gedurfd, heb geen sociaal netwerk dus zou het dan echt alleen moeten doen denk dat mijn kind dan te kort was gekomen, mede omdat je dan toch ook fulltime moet werken.
.

Zonnetje81 schreef:

Ik zou het nooit overwegen omdat ik van mening ben dat je ook zeker rekening moet houden met de volgende (ja negatieve) situaties....het zal je maar gebeuren:

- Je kindje wordt VEELSTE vroeg geboren....dat moet je allemaal alleen doen.... (is mijn ouders 2x overkomen)
- Je kindje wordt ( door complicaties bij de bevalling) zwaar gehandicapt geboren.... (is een vriendin overkomen)
- Je hebt zelf complicaties na de bevalling....
- Je hebt een huilbaby....
- Etc....

Je zal er maar in je uppie voorstaan.....je zal toch moeten werken voor de centjes en kan door complicaties niet 100% thuis blijven. je kan nooit zeggen ik ben even weg zorg jij nu maar even voor de kleine (stel dat je gek wordt). Je kan nooit zeggen, ga jij er snachts een x uit ik kannnnnn niet meer.... je hebt gewoonweg geen tijd voor jezelf en geen partner om de lasten te delen...echtparen hebben het al zwaar genoeg in zulke situaties, laat staan in je eentje.

Nee voor mij teveel mogelijke senarios die ik ABSOLUUT NIET alleen zou kunnen of willen dragen. En ja het is een negatief verhaal maar het is niet uitgesloten en helaas kan je het op voorhand niet zeggen wat er gaat gebeuren....

En ik vind persoonlijk dat je anderen niet met je keuze kan belasten en op voorhand er vanuit gaan dat ze je helpen....Natuurlijk helpen echte vrienden en familie maar je kan niet zeggen oh met hulp van....kan ik het wel aan. Dat is alleen voor nood....

zonnetje1903 schreef:

Dank je wel voor jullie meningen en adviezen.
Over het feit dat er geen vader in beeld zou zijn...ja dat is zo, maar is dat een reden om geen kind te nemen. Nee voor mij niet. ik de kluts dat ik liefde kan geven voor twee. Mijn voorkeur gaat absoluut uit naar een liefdevol gezin met zowel een vader als een moeder, maar hoelang moet je daar op wachten.

woppeke schreef:

Ik snap je kinderwens. Ben zelf moeder van 3. Ik sta er vaak alleen voor omdat man veel van huis is. Maar ik ben altijd blij dat we de verantwoordelijkheid voor de kinderen samen dragen. Dat we samen dingen kunnen overleggen hoe we dingen doen en hoe we moeilijkheden oplossen. Van een huilbaby tot problemen met school. Je hoeft t dan niet allemaal alleen op te knappen. En de kinderen missen hun vader echt heel erg als hij er niet is. De mannen dingen, die kun je als vrouw niet opvangen. Hoe je ook probeert. Sterkte met je besluit!

lisem94 schreef:

zonnetje1903 schreef:

Dank je wel voor jullie meningen en adviezen.
Over het feit dat er geen vader in beeld zou zijn...ja dat is zo, maar is dat een reden om geen kind te nemen. Nee voor mij niet. ik de kluts dat ik liefde kan geven voor twee. Mijn voorkeur gaat absoluut uit naar een liefdevol gezin met zowel een vader als een moeder, maar hoelang moet je daar op wachten.

Hier heb ik persoonlijk moeite mee. Ik zal uitleggen waarom en ik hoop dat je daar voor momentje bij stil staat.

Je geeft aan dat het voor jou persoonlijk geen goede reden is om een kindje te laten. Daar gaat het mis want het gaat helemaal niet om jou . Jij bent niet het uitgangspunt. Maak de fout niet om dus uit te gaan van jouw gedachtegang.

Daarnaast kan je geen liefde geven voor 2, onmogelijk. Een man/vader geeft een andere "vorm" van liefde, eentje die voor een vrouw/moeder niet te vervangen is.

Een kind heeft behoefte aan zowel een mannelijk als vrouwelijk rolmodel. Mannen, buiten de vader, zijn erg "schaars" in, zeker de eerste 12 jaar, van een leven van een kind. Weinig mannen in de opvang/basisonderwijs en ga zo maar door. Zeker bij zoon kan het vaderloos opgroeien best wel eens voor problemen zorgen. Jongetjes hebben "extra" behoefte aan een vader als rolmodel. Je kan er niet vanuit gaan dat dat bijvoorbeeld een familielid van jou kan zijn/worden. Het moet iemand zijn waar het kind een goede klik mee heeft en iemand die voldoende (dagelijks) bij het kind is. Daarnaast moet diegene ook een bepaalde "opvoedende" rol rond het kind hebben om "geschikt" te kunnen zijn als rolmodel. Er een paar keer per week, zoveel uur, een man naast zetten werkt dus niet.

Als je wat onderzoek verricht kom je erg makkelijk aan onderzoeken waaruit blijkt dat kinderen zonder mannelijk rolmodel en dus eigenlijk altijd het gebrek aan een vader het eigenlijk altijd minder goed doen ten opzichte van een stabiel 2 oudergezin.

Je kind start dus sowieso met een "handicap" ten opzichte van kinderen uit stabiele 2 ouder gezinnen. Afhankelijk van het karakter van je kind en omgevingsfactoren eromheen zou dat dus erg nadelig kunnen zijn.

Ik snap dat zeker de laatste alinea een hoop of's zijn. Maar zeker realistisch scenario's. Mocht je nog twijfelen, na de vorige alineas, aan het belang van een vader.

Buiten het gemis van specifiek een vader. Is er ook het gemis van de structuur en het voorbeeld van een 2 ouder gezin.
Ouders hebben andere rollen in de opvoeding van een kind, het kind krijgt hierdoor 2 perspectieven van manieren van omgang, keuzes, verantwoordelijk etc. Daarnaast is het kind ook getuigen van de relatie tussen ouders die, bij een warme, liefdevolle en stabiele relatie, van onschatbare waarde is. Het kind heeft daarnaast ook een groter en hierdoor veiliger vangnet van tal van zaken die ertoe doen in de opvoeding en vorming. Voornamelijk door het voorbeeld wat je kunt stellen in een 2 ouder gezin.

Verder is ook nog een punt waar je, vind ik, rekening mee zou moeten houden. Het feit dat jij ervoor zou kiezen een kind te nemen maar in geval van ongeluk van jou kant, gehandicapt kind, tal van mogelijkheden. Het dus realistisch is dat je familie er, door loyaliteit en gevoel naar jou, deels voor opvoeding/verantwoordelijkheid "opdraait". En vergis je er niet in dat ze daar echt niet voor kiezen. Ze kiezen voor het scenario dat vrij vrijblijvend is want, en dat is heel logisch en begrijpelijk, het is hun keuze niet om een kindje te nemen het is jouw kind. Het is voor hun dus niet onvoorwaardelijk zoals het voor jou is. En natuurlijk, dat betekent niet dat ze je niet met alle liefde zullen ontlasten maar moet je dat nou willen?

Daarnaast zijn hier dus ook weer mogelijke negatieve gevolgen voor het kind.

Daarnaast wat ik je ook graag nog mee wil geven. Heel direct maar mogelijk toch goed om te horen.

Het feit dat je eierstokken rammelen zou ervoor kunnen zorgen dat je niet bijzonder objectief bent. Het is nou eenmaal onze eerste behoefte "voortplanten". Je kan vast genoeg ("ogenschijnlijk" positieve) ervaringen vinden van moeders die je voor zijn gegaan zowel gekozen als overkomen. Maar zeker voor de gekozen groep, dit maakt het nog geen positieve of verstandige beslissing!

Als je vanuit het oogpunt van een kind de beslissing wilt maken moet je dat ook echt vanuit het kind doen, niet vanuit jezelf en je, geloof ik helemaal, beste bedoelingen.

Succes met je beslissing!

Lalidan schreef:

Kinderen zien bij andere kinderen echt wel wat het is om wel een vader te hebben hoor. 'Ze weten niet wat ze missen' gaat op als ze nog heel klein zijn, maar dat veranderd echt als ze ouder worden.

Ik ben, ongewild, opgegroeid met maar 1 ouder, mijn moeder. Ik heb nooit iets van een vader gehad. Maar ja, ik mis het. En ik zou het mijn moeder heel erg kwalijk nemen als ik zo iets basaals moet missen omdat zij zo graag iets wou.

Met twee ouders (of dat nou man-vrouw is, of vrouw-vrouw, of man-man) krijg je altijd een bepaalde dynamiek. Die ontbreekt bij één-ouder gezinnen. En ik weet dat bij mijn vader weggaan het allerbeste was wat mijn moeder destijds kon doen, maar zelfs nu ik 35 ben, mis ik nog geregeld iemand in een ouderrol. Gewoon, een andere ouder dan mijn moeder. En een vriend, buurman of opa heeft die rol nooit kunnen vervullen.

Ik begrijp best dat je het wilt, maar ik vind het eerlijk gezegd toch wel een beetje egoïstisch en niet goed over nagedacht vanuit het standpunt van het kind.