Robin_S schreef:Ik heb veel respect voor je TS. Jij hebt 1. een hele zware jeugd gehad en 2. je beleeft nu ook nog eens een ontzettend zware tijd!
Je trauma's in combinatie met een druk werkleven is inderdaad genoeg om een burnout in de hand te werken, wat je al ervaren hebt. Mensen gaan vaak te licht over een burnout. Een burnout kan nog jaren gevolgen hebben, zeker als er voordien ook al psychische klachten waren.
Sterk als je bent ga je gewoon altijd door met je leven.
Maar nu is er ook nog eens een zwangerschap en een kind bijgekomen. Mijn persoonlijke mening is dat er veel te weinig wordt stilgestaan bij hoe moeilijk dat allemaal niet is voor een vrouw. Het is eigenlijk bijna vreselijk. Je ziet je mooie figuur als sneeuw voor de zon verdwijnen. Je hormonen worden helemaal overhoop gehaald waardoor je je echt slecht kunt voelen. En als je inderdaad dan ook nog eens een hele zwangerschap amper kunt eten, terwijl je zoveel energie verbruikt, het is om gek te worden.
Om dan nog maar te zwijgen over de bevalling. Bevallen is ingrijpend. Mensen zeggen altijd dat je het wel vergeet, en daarmee is het klaar. Maar dat is niet zo.
Tenslotte nog de maanden daarna: alles is slap geworden, je gezicht ouder en je haar valt uit. Als je borstvoeding geeft zijn je mooie borsten gewoon zonder een woord te zeggen uit je leven verdwenen. Voor je gevoel heb je nu de tieten van een oud vrouwtje. Je bent nu een moederfiguur. Letterlijk en figuurlijk.
Daarnaast heb je met een kleine zo goed als geen tijd meer voor jezelf. Als je dan ook nog eens een veeleise de man hebt, werk en een heleboel verplichtingen, dat trekt niemand!!!
Verwijt jezelf dus niets, echt niet ts. Het is perfect normaal dat je je zo voelt.
Wat jij nu nodig hebt, is rust en balans. Je lichaam moet kunnen bijtanken (en daar moet je toch minder hooi voor op je vork nemen). Je hormonen moeten ook terug op orde komen. Vooral je bijnieren zouden weleens uitgeput kunnen zijn omdat jouw lichaam waarschijnlijk voortdurend een stresshormoon afscheidt. Neerslachtigheid en vermoeidheid zijn daar zeker een gevolg van. Maar ook je veranderde hormoonhuishouding door de zwangerschap kan heel wat narigheid meebrengen.
Verder, zolang je verleden niet verwerkt is, zal dat een zware last op je schouders blijven. Daar kom je niet vanaf en dat weegt hoe dan ook door. Geef jezelf hier niet de schuld van.
Misschien is het goed om een andere therapeut te zoeken, maar wie zal je helemaal begrijpen? Probeer in elk geval een erg ruimdenkend, ervaren iemand te treffen. Maar misschien kan je ook zelf beginnen verwerken. Misschien geeft het je net rust om niet nog een extra verplichting te hebben, nl. naar de therapeut moeten.
Kijk ook eens naar de basis van je gezondheid: eet je goed? Voldoende groenten? Niet te veel suiker, niet te veel vet? Extra vitaminen en mineralen bijnemen is zeker een goed idee gezien de periode van het jaar.
Vitamine D kan je helpen met energie. C helpt om ziektes tegen te houden, B is goed tegen vermoeidheid en goed voor je haar en celwerking, calcium en magnesium voor sterkere botten en pijnvrije spieren,... allemaal zeer welkom als je een zware tijd hebt!
Wat je relatie betreft daar kunnen wij niet over oordelen. Maar je mag jezelf best wel beschermen, hoe moeilijk ook. Je doet het echt zo goed allemaal en dat moet je man toch vroeg of laat eens inzien. Want straks word je ziek en dan staat hij er alleen voor, en wat dan?
Omarm jezelf en gun jezelf dus wat rust en liefde! Zoek manieren om te ontspannen en weet dat alle overige problemen stap voor stap opgelost kunnen worden. Rome is niet op één dag gebouwd, en dat geldt ook voor een lichaam en geest die weer in balans moeten komen. Dat duurt lang maar het kan.
Belangrijkste van mijn hele brief: het is perfect normaal dat je je nu zo voelt! Je houdt het allemaal nog goed vol als ik het zo lees. Ik zou het niet kunnen.
En wat die hoogsensitiviteit (HSP) betreft, als je dat bent, dan weet je dat, zonder enige twijfel. Lees er wat over online. Stel dat je HSP'er bent, dan is het zeker zaak om op tijd te gaan ontprikkelen.
Een diagnose zal je eerder bij een psycholoog krijgen dan bij een arts, maar eerlijk gezegd zou ik me daar niet op beginnen focussen. Dat maakt het erger. Gewoon voor jezelf uitmaken of je je erin herkent en er dan mee leren omgaan, met vallen en opstaan.
Succes in elk geval met alles.
Bedankt om mij te horen... Ik zit hier nu te huilen. Oprecht bedankt, heb het gevoel dat er eindelijk iemand is die mij begrijpt.
Xxx
Geplaatst: 19-02-16 16:46 
Hij besteed de boekhouding uit. 
