Bokt.nl

Corelli schreef:

Knap van je dat je dit topic hebt geopend TS! Hoe oud ben je nu?

Als je in situaties als deze zit, is het soms nog lastig te zien wat "normaal" is en wat niet, omdat je er midden in zit en ook al een beetje "gewend" bent hoe het gaat.

Als ik uit eigen ervaring spreek: bij ons thuis ging het ook er ook soms heftig aan toe en ik was dus ook gewend dat mijn vader erg boos werd als mijn moeder per ongeluk iets verkeerd deed. Mijn eye-opener dat het ook anders kan, kwam ergens rond mijn 18e toen ik een bevriend stel hielp klussen. Er ging ik iets mis en ik merkte dat ik me schrap zette voor een uitval terwijl mijn vrienden in lachen uitbarsten om het ongelukje. Dat was een heel verwarrend en confronterend moment. En toen was ik dus al 18...

Misschien helpt het je om eens contact te zoeken met Veilig thuis? Zij hebben veel info op hun site staan en je kunt ze ook anoniem bellen.

Shadow0 schreef:

Zoe_97 schreef:

ik snap werkelijk niet dat jeugdzorg je destijds niet heeft weggehaald... Lijkt me totaal geen veilige situatie voor een kind om in op de groeien.

Even terzijde, en als aparte reactie van mijn reactie aan TS: dit wordt vrij makkelijk geopperd. Maar een uithuisplaatsing op zich is zeer traumatisch voor betrokkenen. Je wordt in een andere omgeving geplaatst en dat is op zich hoe dan ook onveilig. Vaak brengt het ook mee dat iemand van school moet en ver van vrienden en familie vandaan komt. Lang niet altijd zijn er passende gastouders/pleegouders, en instellingen of gezinshuizen kunnen chaotisch en bedreigend zijn. (Alle mooie woorden ten spijt... het is niet niks.)

Het is dus zeker niet zo dat een uithuisplaatsing leidt tot een 'happily ever after' - het is iets met grote nadelen en risico's, en zeer ingrijpend. Dat mag dus echt alleen gebeuren als er rechtstreeks concreet gevaar is voor het kind zodat de gevaren thuis nog groter zijn dan van het uithuisplaatsen. Of als kind of ouders het niet meer zien zitten. Het is zeker niet iets dat kan worden ingezet als de situatie thuis niet 'wenselijk' is.

Ik gun iedereen een liefdevol thuis - en de realiteit is dat het er niet altijd is. Maar de jeugdzorg kan het in veel gevallen ook niet bieden, hooguit een benadering maar met regelmaat ook niet. En de binding met ouders blijft meestal toch erg sterk - dat lees ik ook heel erg terug bij TS. Het lost in dat geval ook niet veel op want de angst van de TS dat het uit de hand loopt blijft bestaan.
Dus het is geen optie om lichtzinnig te opperen.

FrNo schreef:

Ik snap dat je bang bent dat het uit de hand loopt, maar je zult toch ook je eigen leven moeten kunnen leiden. Ook zul je waarschijnlijk een keer op jezelf willen wonen.

Ook kan het nu een keer uit de hand lopen als je op school zit of bv bij je paard of vriendinnen zit. Je kunt niet 24/7 je ouders in de gaten houden.
Mocht het toch ooit misgaan dan is dit niet jouw schuld. Je ouders zijn beide volwassen en zelf verantwoordelijk.

Maar ik snap je wel hoor.
En natuurlijk heb ik makkelijk praten hier.

Maar ik wil je wel laten weten dat je ook een eigen leven hebt.
Sterkte.

Cowgirl_K schreef:

Wat vervelend om te lezen. Begrijp goed dat deze situatie alles behalve fijn voor je is.
Als familie moeten jullie hier zeker uit kunnen komen! Heb je al eens met je ouders gepraat hoe jij je erbij voelt? Qua emoties, wat het met je doet? Of heb je zelf iets anders in gedachten waardoor het misschien minder zou kunnen worden?

Heel veel sterkte. Mijn box staat altijd open voor je, als je je verhaal kwijt wilt

PureSG schreef:

Wat onwijs vervelend voor je TS, ik begrijp heel erg goed dat dit lastig voor je is.
Natuurlijk zie je het liefst iedereen gelukkig en vol met liefde voor elkaar, dat dit soms even niet het geval is kan heel naar zijn.

Ik denk dat de eerste stap inderdaad is praten met je ouders, hoe lastig misschien ook, ze rustig vertellen hoe jij je erbij voelt, wat voor een invloed het heeft op jou en wat het met je doet. Maar daarbij denk ik ook dat het van belang is dat jij je gaat realiseren dat jij hier geen enkele vorm van verantwoordelijkheid in draagt. Het is niet jouw taak om in te grijpen als ze ruzie hebben, het is niet aan jou om de situatie proberen te stabiliseren, jij bent het kind, niet de volwassene. Zij zijn de volwassenen, het is aan hen en het ligt volledig in hun handen om te zorgen dat de thuissituatie stabiel en gezellig is.

Daarbij lijkt het mij van belang dat je wel iemand in vertrouwen gaat nemen, zonder je zorgen te maken dat je die persoon een slecht beeld geeft van jouw ouders, het gaat op dat moment immers niet om jouw ouders, maar om jou! En om jouw gevoelens en emoties. Misschien heeft een vertrouwenspersoon wel tips voor je hoe je het beste kan omgaan met deze gevoelens en emoties als je ouders ruzie hebben, dat je het je misschien wat minder aantrekt of dat je leert dat jij niet hoeft in te grijpen.

Hoe dan ook, ik wil je heel veel succes wensen!

Rocamor schreef:

Tranen horen bij emoties en emoties mag je tonen. Hoe langer je tegen je tranen vecht, hoe langer je tegen je Eigen vecht. Laat het los, ook die tranen. Dat hoort gewoon bij je.

En het is makkelijk met iemand omgaan die haar/zijn tranen ofzo laat zien, dan iemand die stoicijns zit te doen of er niets aan de hand is.

Vergeet niet dat jij zult leren (positief, maar ook negatief) van het voorbeeld van je ouders. En dat mag je best aangeven op een nette manier

xChanelx schreef:

Zo wat een verhaal!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je ook als het ware op je tenen loopt en 'overalert' bent.
Stel je zit op je kamer en je hoort een geluid, wat gebeurt er dan?
Als je dan extra goed gaat luisteren en eventueel zelfs gaat kijken wat er is, heb je nog een extra signaal.
Altijd alert zijn, is heel vermoeiend.

Jouw ouders zijn volwassen en horen goed en fout uit elkaar te kunnen houden. Eens ruzie, oké. Maar elkaar te lijf gaan of continue spanning: dat is niet juist.

Denk er ook over na dat degene die bij jullie thuis komt (hulpverlener neem ik aan?) om met je ouders te praten, uiteindelijk jullie allemaal wil helpen naar een stabiele thuissituatie. Voor hem of haar is het ook van belang om alle kanten van het verhaal te horen.
Daarom wil ik je adviseren samen met deze meneer of mevrouw en je ouders om de tafel te gaan en uit te spreken wat het met jou doet.
En dat is spannend, misschien zelfs eng en misschien moet je huilen. Maar dat geeft niets, echt niet.
Spreek uit wat jou dwars zit, TS.
En wat goed dat je het aan een vriendin hebt verteld!

Ook mijn pb staat altijd voor je open