De balans tussen liefde en zelfbescherming
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- Tieneke
-
- Berichten: 22636
- Geregistreerd: 26-09-05
- Woonplaats: Hasselt, België
Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming
Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 16:42
- Anoniem
Geplaatst: 27-01-16 16:45
Tieneke schreef:Bedankt allemaal voor de tips.
Een paar weken geleden weet ik dat ik zo eens gereageerd heb toen het weer dreigde mis te gaan. Toen heeft ze dingen geschreeuwd wat ik niet in detail wil beschrijven, maar het ging over zelfdoding, of ze dat dan maar moest doen. Ben weg gewandeld maar wat voelde ik me slecht. Ik weet met mijn verstand dat het eigenlijk allemaal niet persoonlijk is naar mij, maar ik heb het toch maar gehoord he... Maar ergens, hoe erg ook, hoor ik dat nog liever dan dat ik haar helemaal links zou laten liggen. Dat heeft ze ook niet verdiend.
Als jij je grens aangeeft en zij gaat zo op jou reageren, benoem dan wat dit soort uitspraken met jou doen. Hoe pijn het doet als zij zo praat tegen jou.
En dan geef je nogmaals de grens aan dat je het niet fijn vind als zij steeds heel negatief is en jou de volle negatieve lading geeft.
Blijf die grens aan geven en als je bang bent dat ze serieus zich zelf wat aangaat doen dan professionele hulp inschakelen.
Dit klinkt heel hard wat ik nu schrijf, Jij bent niet verantwoordelijk en jij kunt haar ook niet redden.
Eigenlijk klinkt het gedrag van je moeder ook wel wat manipulatief en lijkt je moeder ook in de slachtoffer rol te zitten.
En eigenlijk lijkt het als of je kwijt bent waar jou grens ligt en waar die van je moeder begint.
- Rocamor
-
- Berichten: 12217
- Geregistreerd: 21-11-02
Geplaatst: 27-01-16 16:50
Tieneke schreef:Ik kan het met mijn verstand allemaal volgen hoor, maar in mezelf zit het gewrongen.
Ja natuurlijk. Je probeert er al zolang voor haar te zijn. En het werkt maar niet.
En het zal, ben ik bang, nooit werken. Dan kun je beter zorgen dat jij gelukkig wordt. Jij bent het aller belangrijkst.
Jouw moeder gaat jou waarschijnlijk nooit gelukkig maken. Dat kun je haar niet kwalijk nemen. Zij is Hoe ze is. Zij kan zichzelf ook niet gelukkig maken en anderen kunnen dat niet voor haar.
De eerste stap is dat je dat weet. En accepteert. Dat gevoel komt dan ooit nog wel. Of niet. Sorry lekker positief. Ook al ben jij inmiddels zo ver geïndoctrineerd, blijf iig bij dat verstand. Door dat jarenlange vechten zal je gevoel gewoon heel lang in de weg zitten (been there, done that of eigenlijk zit ik er ook nog steeds in
) - Tieneke
-
- Berichten: 22636
- Geregistreerd: 26-09-05
- Woonplaats: Hasselt, België
Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 16:53
Ik heb al wel eens contact gehad bij zo'n uitspraak met onze gemeenschappelijke arts. En die neemt dat dan ook op, maar als ze niet meer in behandeling is nu kan die ook niks doen.
Rocamor, ook bedankt. Allemaal waar.
- Anoniem
Geplaatst: 27-01-16 17:11
Het is niet meer dan begrijpelijk dat wanneer je iets ergs of vervelends overkomt je daar goed van ondersteboven mag zijn.
Je hebt op dat moment niet gekozen voor het geen wat je is overkomen dus ben je inderdaad een slachtoffer.
Maar er komt een moment dat je ook verder moet, je bent dan verantwoordelijk voor hoe je zelf omgaat met die gebeurtenis.
Kijk een depressie gaat echt niet zomaar over maar iemand met een depressie behoord die depressie niet te gebruiken als chantage middel.
Slachtoffer worden overkomt je maar slachtoffer blijven is een keuze
.Bij mijn weten kun de HA nog altijd met je moeder gaan praten en bepalen of ze toch weer hulp nodig heeft. of eventuele andere instanties inschakelen.
- Tieneke
-
- Berichten: 22636
- Geregistreerd: 26-09-05
- Woonplaats: Hasselt, België
Re: De balans tussen liefde en zelfbescherming
Geplaatst door de TopicStarter : 27-01-16 17:37
Met die slachtofferrol... Het lijkt alsof ik het misschien wil goedpraten, maar in de praktijk is er ook wel nooit rust in haar leven. Er is ook altijd iets ergs aan de gang en het lijkt soms wel een beetje alsof ze voor de pech geboren is. Zo mag uiteraard niemand denken, maar de feiten zijn er wel en het is hier ook echt het ene na het andere jammer genoeg. Ze krijgt precies de tijd niet om dingen te verwerken, want het volgende dient zich aan.
- Ersina
- Berichten: 1437
- Geregistreerd: 28-07-11
Geplaatst: 28-01-16 11:46
Tieneke schreef:Ze staat er nu niet voor open, denk ik.
Met die slachtofferrol... Het lijkt alsof ik het misschien wil goedpraten, maar in de praktijk is er ook wel nooit rust in haar leven. Er is ook altijd iets ergs aan de gang en het lijkt soms wel een beetje alsof ze voor de pech geboren is. Zo mag uiteraard niemand denken, maar de feiten zijn er wel en het is hier ook echt het ene na het andere jammer genoeg. Ze krijgt precies de tijd niet om dingen te verwerken, want het volgende dient zich aan.
Zonder het te willen, hou jij haar slachtofferrol in stand. Ik heb nu iets meer gelezen en ben het met je eens dat je niet ineens minder kan komen. Dat is een stap teveel voor jou. Maar naar je paarden gaan en naar je moeder zwaaien? Is dat een optie? 1 keer per week, als je denkt dat je het aankan (want die klaagzang, die komt!)stap je naar binnen. Neem af en toe lekkers mee voor bij de thee. (Mensen die eten, kunnen niet praten
)Kom met voorstellen, neem zelf zoveel mogelijk het woord. Stel geen vragen waar ze met een verhaal op kan antwoorden. Hooguit iets wat met ja en nee beantwoord moet worden. Heel moeilijk, maar een gesprek kan je sturen. Laat het niet de kant van beklag gaan. Vertel anekdotes of wat je gelezen hebt. Neem haar eens mee en zeg niet dat je van haar houdt, maar laat het blijken. Je verplicht jezelf om sterk te zijn. Maar eigenlijk neem je de moederrol op je. Gedraag je bij een klaagzang eens als haar kind. Ga desnoods huilen en vraag of dit is wat ze wil, dat jullie je beiden niet prettig voelen bij de situatie. Jij heb nu een schuldgevoel. Werk die eerst weg.Op jou manier, maar wel voordat de bom barst.