Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-16 23:21

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-16 23:21

Ik heb ook paniekaanvallen. Ik durf het mijn ouders niet te vertellen omdat me vader altijd als er wat is zegt "gewoon op school concentreren" en mijn moeder vertelt alles door en kruipt in slachtoffer rol.(waar ik zelf een pest hekel aan heb en probeer zo min mogelijk te doen)

**Geplaatst**: 12-01-16 23:22

Geplaatst: 12-01-16 23:22

kesha1 schreef:
Ja ik heb al een kat,ik heb er geen problemen mee als er iets in huis stuk is. Dat gebeurt nou eenmaal met dieren. En mijn ouders weten dat ik een psych heb alleen niet waarvoor. Een herder lijkt me ook super!
En mijn ouders kunnen me niet begeleiden want die zijn sinds 2008 gescheiden en ik heb door hun juist ook veel spanning

Ja, helaas, dat soort ouders bestaat: zij maken er een puinhoop van en jij zit met de gebakken peren.

En trek je maar niet te veel aan van opmerkingen als 'dat je het niet alleen zou kunnen' - binnenshuis doet jij dat waarschijnlijk al jaren.

**Geplaatst**: 12-01-16 23:24

Geplaatst: 12-01-16 23:24

Vraag je psychiater om met je beide ouders te praten. Openheid doet meer dan een hond om het huis uit te vluchten. Je kunt ook zelf beginnen met hardlopen, dan komen er ook positieve hormonen vrij in je lichaam. Je zit in een hele vervelende situatie en je ouders moeten absoluut weten wat er speelt. Vind het ook heel vreemd dat ouders van een 15 jarige suïcidale puber niet op de hoogte gebracht worden.

**Geplaatst**: 12-01-16 23:25

Geplaatst: 12-01-16 23:25

kesha1 schreef:
Ik heb ook paniekaanvallen. Ik durf het mijn ouders niet te vertellen omdat me vader altijd als er wat is zegt "gewoon op school concentreren" en mijn moeder vertelt alles door en kruipt in slachtoffer rol.(waar ik zelf een pest hekel aan heb en probeer zo min mogelijk te doen)

ik herken het! daarom krijg ik ook nog hulp voor mijn gedrag tegen mijn ouders (wat ik echt totale onzin vind)

maar mijn ouders zagen aan me dat het echt niet goed met me ging, ik wou niet meer naar school en had huilbuien enzovoort..

**Geplaatst**: 12-01-16 23:26

Geplaatst: 12-01-16 23:26

bigone schreef:
Vraag je psychiater om met je beide ouders te praten. Openheid doet meer dan een hond om het huis uit te vluchten. Je kunt ook zelf beginnen met hardlopen, dan komen er ook positieve hormonen vrij in je lichaam. Je zit in een hele vervelende situatie en je ouders moeten absoluut weten wat er speelt. Vind het ook heel vreemd dat ouders van een 15 jarige suïcidale puber niet op de hoogte gebracht worden.

inderdaad! mijn ouders waren erbij toen ik het eerste gesprek had

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-16 23:27

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-16 23:27

Nou weet k nogsteeds niet hoe ik mijn vader zo ver krijg een normale hond te halen :/

morgen ook met maatschappelijk werk praten, heb weer de hele molen hier. CJG,maatschappelijk werk,school, 2 psychologen.
Dat suicidale weet alleen school en die denkt dat t over is en me psych weet dat niet. Als iemand weet wat automulatie is? Najah daar wil ik ook mee stoppen maar alleen lukt t niet ik heb echt een maatje nodig.

Bij het eerste gesprek waren mijn ouders er ook bij maar ik kom daar aar 1x in de 2 weken een half uurtje dus heb t gevoel dat het geen ene poedersuiker werkt.

Owjah: mijn ouders zien me huilbuilen nooit, zit practisch 24/7 in me kamer. Heb ook een poosje bulimia gehad.

Laatst bijgewerkt door kesha1 op 12-01-16 23:28, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-01-16 23:27

Geplaatst: 12-01-16 23:27

Janneke2 schreef:
kesha1 schreef:
Ja ik heb al een kat,ik heb er geen problemen mee als er iets in huis stuk is. Dat gebeurt nou eenmaal met dieren. En mijn ouders weten dat ik een psych heb alleen niet waarvoor. Een herder lijkt me ook super!
En mijn ouders kunnen me niet begeleiden want die zijn sinds 2008 gescheiden en ik heb door hun juist ook veel spanning

Ja, helaas, dat soort ouders bestaat: zij maken er een puinhoop van en jij zit met de gebakken peren.

En trek je maar niet te veel aan van opmerkingen als 'dat je het niet alleen zou kunnen' - binnenshuis doet jij dat waarschijnlijk al jaren.

Ja, en daarom gaat het nu zo goed met haar??

**Geplaatst**: 12-01-16 23:28

Geplaatst: 12-01-16 23:28

kesha1 schreef:
Ik heb ook paniekaanvallen. Ik durf het mijn ouders niet te vertellen omdat me vader altijd als er wat is zegt "gewoon op school concentreren" en mijn moeder vertelt alles door en kruipt in slachtoffer rol.(waar ik zelf een pest hekel aan heb en probeer zo min mogelijk te doen)

Ja, zoals jouw vader ook claimt dat hij weet wat jij wil.... Rot hoor, hij wil jou gewoon niet horen!
En je moeder manipuleert. (Ik ben bereid te geloven dat zij het niet makkelijk heeft, maar ze heeft haar verplichtingen als moeder.) Hebben jullie het op therapie wel eens over de reddingsdriehoek gehad?
(Een schijnbaar simpel schema. Jouw moeder speelt dat zij zielig is - en als gezegd "moeilijk " wil ik wel geloven maar dat is iets anders - en jij bent het echte slachtoffer. Dat is geen rol waar jij in kruipt, maar een gevolg van nare acties van andere mensen.)

**Geplaatst**: 12-01-16 23:29

Geplaatst: 12-01-16 23:29

Citaat:
Ja, en daarom gaat het nu zo goed met haar??

Even het hele lijntje lezen met enige inlevering wil wel eens helpen.

**Geplaatst**: 12-01-16 23:29

Geplaatst: 12-01-16 23:29

Een dier kan volgens mij zeker een positieve invloed hebben, ik ben gek op mijn hond.
Ik ben niet depressief maar heb een moeilijkere periode achter de rug en hij is er altijd voor me als ik me down voel en ik hou zielsveel van hem.

In mijn ogen kan een hond een steun zijn, afleiding maar neem het hem niet kwalijk als hij de pijn niet kan wegnemen & hij niet meer kan doen dan je ouders/vriend of vriendin/therapeut, de situatie niet kan veranderen.

Zorg er alsjeblieft ook voor, als je beslist een hond te nemen, dat het dier een plaatsje heeft stel dat jij toch moet worden opgenomen en dat hij niet aan de deur gezet wordt als hij toch niet blijkt te 'helpen' tegen je depressie. Ik kom af en toe in het asiel en kan me blijven afvragen waarom mensen in hémelsnaam niet beter nagedacht hebben of ze een hond zouden nemen.
& idd zoals hierboven gezegd, als puppylief om 3u 's nachts heftig staan te janken omdat hij bang is van het stormweer en uit angst een plasje op de grond heeft achtergelaten, is een van de minder leuke momenten van een huisdier, maar daar kan hij niks aan doen en dan verdient hij ook liefde.

Laatst bijgewerkt door Ilova op 12-01-16 23:37, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-16 23:32

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-16 23:32

Ik weet van mezelf,hoe gefrustreerd ik zou zijn. Ik zou nooit een hond kwaad willen doen, een dier zinderlijk krijgen ben ik gewend geraakt. Ik heb altijd begrip voor andere die fouten maken haha maar als k het zelf doe is t verschrikkelijk. Ik moet naar me eigen advies gaan luisteren is een x

**Geplaatst**: 12-01-16 23:34

Geplaatst: 12-01-16 23:34

Ik vind het erg om te horen dat je bij je ouders niet terecht kunt. Zeker in jouw situatie is een stabiele thuisomgeving erg belangrijk.

Een vriend van me heeft een witte herder, dat zijn honden die het karakter hebben dat jij zoekt, ze willen werken en hebben een beetje de ruigheid qua uitzien als een husky. Al zien ze er evengoed heeeel anders uit natuurlijk, misschien een ras dat je vader ook aanspreekt.

Daarnaast zijn ze heel geschikt voor obedience of flyball- heel veelzijdig en leergierig, maar wel rustig genoeg om een makker te zijn.

**Geplaatst**: 12-01-16 23:35

Geplaatst: 12-01-16 23:35

ThirzaXinge schreef:
Als jullie dan toch een hond krijgen, kijk dan eens naar een aussie, veel haar maar heerlijke honden! Binnen rustig en slapen naar wel altijd in voor een goede wandeling,spelen, en trainen.

Dat is wel een héél gevoelig ras om aan te raden voor iemand die depressief en suicidaal is!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-16 23:42

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-16 23:42

Allemaal super bedankt voor de reacties!

**Geplaatst**: 12-01-16 23:43

Geplaatst: 12-01-16 23:43

Als je een hond wilt, dan zou ik het gewoon doen. Zolang die wens maar vooral vanuit je gezonde deel komt ('ik wil graag een hond want ik hou van honden') en niet vanuit je zieke deel ('ik wil een hond want misschien voel ik me dan minder depressief"). Hoewel dat laatste voor veel mensen als een goed idee klinkt (baat het niet dan schaadt het niet), is dat voor depressieve mensen helemaal niet zo vanzelfsprekend.
Als je een matige depressie hebt, dan voelt het leven te zwaar en wil je eraan ontsnappen - en dan bieden dieren vaak de mogelijkheid om even een half uurtje niet met jezelf bezig te zijn en even los t komen van de depressie. Maar bij de zwaarste voor depressie helpt dat niet meer; hoe leuk je je hobby's, partner, familie, paardjes of hond ook vond, je voelt het niet meer. Je bent niet meer in staat om 'houden van' te voelen omdat je daar de energie niet meer voor hebt. Daardoor verliezen ze alle betekenis en word je er uiteindelijk heel onverschillig tegenover. Niet omdat je dat wilt, maar omdat je niets meer voelt. In die situatie zal je hond je niet meer kunnen helpen, en bij de matige depressie zal hij ook alleen maar een korte, dagelijkse uitlaatklep zijn terwijl de depressie daaromheen gewoon voortduurt. En die moet apart aangepakt worden, omdat je anders ook je liefde voor je hond gaat vergiftigen met depressieve denkpatronen 'ik ben hem niet waard/hij had beter een ander baasje kunnen hebben/ik weet zeker dat hij niet gelukkig is/dat het voer niet goed is/zijn mand niet goed is/ik niet goed genoeg ben/ik hem depressief maak (zoals mensen in dit topic al bedenken) enz enz enz). Daardoor kan de verantwoordelijkheid voor een huisdier zelfs een molensteen om je hals gaan voelen.

Dus als je een hond wílt dan zou ik er zeker een nemen, maar als je een hond nódig hebt, dan zou ik wachten en eerst verder in therapie gaan om ervoor te zorgen dat je weer op een gezonde manier kan denken over je leven - en het houden van een hond.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-16 23:55

Re: depressie en hond

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-16 23:55

Ik vind dieren gewoon heel leuk en dan als misschien pluspunt dat ik een maatje heb een soortvan uitlaadklep. Maar dan moet ik nog een ras vinden? Want me vader wil alleen zon russian sherperd geval ietz of husky

**Geplaatst**: 13-01-16 01:32

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 01:32

Ik heb niet helemaal alles doorgelezen, excuses als ik in herhaling val.

Ondanks dat een hond jou kan helpen symptomen te verminderen, moet je wel rekening houden met de hond. Het kan voor een dier ontzettend zwaar zijn om bij een emotioneel onstabiel persoon te verblijven. Kies een hond wat daar mee om kan gaan en zorg dat ook de hond een uitlaatklep krijgt, anders wordt het gewoon sneu voor de hond.

**Geplaatst**: 13-01-16 01:37

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 01:37

Als je thuis van niemand steun krijgt kan het fijn zijn om een maatje in een hond te vinden. Maar misschien is een volwassen (asiel)hond een betere optie?

Die kunnen net zoveel als een pup, pluspunt is dat ze een stevige wandeling beter aankunnen. Een hond kan je ook helpen om je dagritme te verbeteren: je MOET uit bed om die hond uit te laten, je MOET door de regen... Buitenlucht en beweging kan zeker goed doen.

**Geplaatst**: 13-01-16 01:43

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 01:43

Ik zou ook voor een volwassen hond gaan. Een volwassen hond maakt jou minder verantwoordelijk voor zijn gedrag (terwijl je een pup echt steeds moet opvoeden). Bovendien kun je bij een volwassen hond beter inschatten of hij het karakter en de instelling heeft die jij nu nodig hebt. Bij een pup verschilt dat zo ongeveer per dag en is het lastig te voorspellen of hij eigenlijk wel de hele dag tegen jou aan wil liggen of dat hij helemaal wild wordt als hij niet tien uur per dag door de tuin mag racen.

**Geplaatst**: 13-01-16 02:01

Geplaatst: 13-01-16 02:01

noox schreef:
Heb je om je ouders heen een psycholoog geregeld? Brengt dat niet veel stress met zich mee, dat verbergen?
Geen kritiek hoor, maar vraag het mij af.

Verder, is een herder niets voor jullie? Leergierig maar ook rustig in huis. (okee, alle puppys zijn druk)
Dat is in ieder geval de ervaring bij mij met herders
Een herplaatser kan ook, dan kun je op karakter uitzoeken. Dat je ouders het niet helemaal snappen is lastig, kun je niet zeggen dat je een drukke hond je alleen maar opgefokt of gestresst maakt oid?

Iemand die ik ken heeft een hond aangeschaft nadat zijn depressie echt ver gevorderd was, om het zo te zeggen, en hij heeft er wel baat bij. Hij komt inderdaad zijn bed uit, buiten, wandelt, beweegt etc. Ik ben van mening dat dat zeker helpt!
Overigens heb ik het gevoel dat bij opname je je juist verder van je familie enzo verwijdert voelt.

Ik zou juist geen herder aanraden. Ik merk aan mijn eigen dat ze zeer gevoelig zijn. En snel onrustig worden als er iets met mij aan de hand is. Op zo'n dag moet ik er ook absoluut niet mee trainen. Heb ook pas een herder aangeschaft, nadat ik weer goed in mijn vel zat/zit. Af en toe een mindere dag dus. Maar dat heeft iedereen.

Ik heb zelf dus 2.5 jaar geleden een labrador aangeschaft. Waar ik veel aan heb gehad en nog steeds veel aan heb. Als ik een mindere dag heb, dan komt hij gewoon rustig bij mij liggen.

De herders(die van mijn moeder zijn ook regelmatig bij mij) worden juist onrustiger. En snappen niet goed wat er met mij aan de hand is.

Ze kunnen idd rustig zijn in huis. Maar mijn ervaring is dat je daardoor er wel heel veel energie in moet steken. Ik ben elke dag in de weer met ze. Fietsen, wandelen en trainen. Sla ik een dag over, dan zijn ze absoluut niet rustig meer. Maar staan te springen om aan de slag te mogen.

En dat lijkt mij voor ts niet handig. Want als ze een keer een dag echt geen zin heeft, dan heeft ze wel een hond die thuis rond stuitert.

Dan kun je beter kijken voor een ras die beter om kan gaan met een dag wat minder beweging. En lekker bij haar kruipt.

**Geplaatst**: 13-01-16 02:02

Geplaatst: 13-01-16 02:02

Misschien eens denken aan een pitbull. Zijn fijne loyale honden die makkelijk te trainen zijn, zijn lekker actief maar zonder de hecktiek die een husky mee kan brengen. Misschien een goede tussen optie aan ras. Deze honden zijn ook zeer stabiel in gedrag, met goede opvoeding.

Heb zelf ook een depressie en al ben ik er nog lang niet bovenop, de hond helpt enorm.

**Geplaatst**: 13-01-16 02:15

Re: depressie en hond

Geplaatst: 13-01-16 02:15

Ja joh een pitbull die makkelijk te trainen is

En dan ook nog voor een meisje van 15... Ze hebben stalen hersenen en een ijzeren kop. Vast = vast en worden dan ook met reden niet als bijvoorbeeld politie hond ingezet. Ze zijn lief naar mensen toe, maar met andere dieren kan een klein foutje in de opvoeding enorm veel problemen leveren, ken er genoeg helaas meer slechte dan goede.
De kans is bij dit ras groot dat er wat knapt en dat de bijt reflex aan gaat. Niets om de hond af te doen, maar ze zijn gefokt om te vechten en toch vaker dan gewenst komt dit op latere leeftijd nog naar buiten.
Hier iemand in de buurt heeft er 2, ze zijn het zelfde opgevoed en de eerste is een lief en leuk beest, maar hij houdt hem wel voor de zekerheid vast omdat hij erg dominant is. De tweede daarentegen verslint alles wat hij tegen komt behalve zijn maatje, man is er zelf ook goed ziek van maar in huis is het verder een fijne hond.

De reactie van de hond zou ik verder niet te ras gericht nemen. Wij hebben 2 Aussie's, de eerste komt bij me zitten en drukt mijn tranen weg als ik huil met zijn snuit, verder blijft ie rustig bij me zitten of liggen tot ik zelf weer rustig ben. De ander word enorm onrustig en wil het lieft weg wezen, ze rent vaak haar mand in en blijft daar zenuwachtig kwispelen tot ik moet lachen om dat idiote koppie.

Labradoodles lijken mij zelf geweldig als "hulphond" een combinatie van 2 intelligente rassen die beide ook vaak ingezet worden als hulphond.

Herders moet je inderdaad mee bezig blijven. TS moet zich af vragen of zich daar toe kan zetten op de mindere dagen.
Zelfde geld voor de Aussie's maar denk dat die net wat beter tegen een dagje niets doen kunnen. Ontzettend lief en intelligent en zie ze ook steeds vaker als hulphond terug komen.

**Geplaatst**: 13-01-16 02:21

Geplaatst: 13-01-16 02:21

Ik denk, als je nu al zo'n grote wens hebt om een leuke, lieve hond te krijgen, dat het je zeker gaat helpen. Maar je moet natuurlijk niet denken dat dit alles op lost. Ik vind het al enorm positief dat je naar iets uit kijkt, ergens enthousiast over bent, terwijl je depressief bent! Ik heb zelf al jarenlang last van depressies, ik heb het moeilijk gehad, en ik ben er nog steeds niet uit. Ik heb vanaf kleins af aan een border collie willen hebben, en ik heb nu sinds anderhalf jaar een kruising border collie x collie. Ze is een hele lieve, aanhankelijke hond, altijd vrolijk, energiek en knuffelig. soms heb ik wel het idee dat ik haar wat tekort schiet omdat ik niet altijd heel veel energie heb. Maar ik zou me geen leven voor kunnen stellen zonder de liefde die ik van haar krijg. Als ik me down voel en alleen maar op de bank wil zitten komt ze blij haar balletjes brengen, als ik eens moet huilen omdat ik me niet goed voel komt ze er meteen aan om me te troosten en kan ik niet anders dan genieten van haar aandacht. Af en toe vind ik het wel zielig voor haar dat ze zich dan zorgen maakt om haar baasje, ze lijkt dan bijna een hulphond. Als ik een nachtmerrie heb maakt ze me snel wakker. Maar ik weet ook dat ze dit doet uit de liefde die we voor elkaar voelen. We knuffelen heel veel, ze is altijd vrolijk, en we genieten volop van elkaar. Voor mij betekent ze zo veel voor mij, juist omdat ze zo energiek is, en altijd wil knuffelen. Ze komt tegen mij aan, en over me heen liggen, niet alleen voor mij, maar ook omdat ze dat zelf heerlijk vindt. Als ik jou was zou ik een hond kiezen met een lief, aanhankelijk karakter, want juist daar heb ik heel veel steun aan. Met een pup weet je nooit zeker hoe het uit pakt, maar er zijn wel per ras karaktereigenschappen die je zou kunnen bekijken. Een 'nadeel'aan mijn hond is dat ze net zo van uitslapen houdt als ik...

**Geplaatst**: 13-01-16 02:44

Geplaatst: 13-01-16 02:44

Natuurlijk helpt een maatje jou.
Troost, gezelschap en beweging.

Maar er zijn ook andere kanten van een hond.
- je kunt het de hond niet aandoen 24/7 op je kamer te zitten buiten het uitlaten om
- je moet er elke dag een paar uur uit in weer en wind
- een hond kost erg veel geld
- als jij bij je moeder bent blijft de hond dan bij je vader?
- heb je zelf geld voor de hond
- wat als je uit huis gaat

Daarnaast kan een hond ziek worden en een hond kan ook juist averechts werken als de hond niet goed overweg kan met jouw labiliteit. Voor sommige honden is dat erg stressvol. En zijn ze absoluut ingeschikt. Dat is niet eerlijk naar de hond toe.

Wellicht kunnen jullie kijken naar een volwassen rustige hond?

Ik ben zelf de rijkste persoon op aarde met mijn maatje, hondekindje. Ik weet volledig waar je naar hunkert, iets wat ik jou ook zou wensen.
Maar, een grote maar, ik heb geweldige ouders als steun. Dat ze op mijn hond passen een avondje of mij helpen. Of als er ooit een dure rekening komt dat er niet gekozen hoeft te worden. Als er iets met mij is, dat hij daar terecht kan.

**Geplaatst**: 13-01-16 03:23

Geplaatst: 13-01-16 03:23

kesha1 schreef:
Ik vind dieren gewoon heel leuk en dan als misschien pluspunt dat ik een maatje heb een soortvan uitlaadklep. Maar dan moet ik nog een ras vinden? Want me vader wil alleen zon russian sherperd geval ietz of husky

Waarom wil je vader juist zo'n hond? Heeft ie er zelf ooit al 1 gehad, vind ie ze mooi of is het juist omdat ze zo actief zijn?
Kijk eerst wat zijn argumenten voor zijn. Dan kun je (en wij) ook beter die ombuigen naar iets anders.