En dan is je vader plots ernstig ziek..

Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
Kinke

Berichten: 21271
Geregistreerd: 20-02-04
Woonplaats: Overijssel

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-15 15:04

Zoe_97 schreef:
nog iets wat ik toch wil toevoegen. Iedereen zegt praat erover, maar als je dit niet wil hoef je dit echt niet te doen. Ik heb er met niemand echt over gepraat, maar heb ene week na de begrafenis mijn leven gewoon weer opgenomen, ik ben naar school gegaan alsof er niets aan de hand was (vooral de 2e dag, de 1e dag krijg je van iedereen sterkte wensen). Op die manie ben ik snel terug in eht gewone ritme gevallen en dat was mijn manier van verwerken. Je bent niet verplicht erover te praten! Wil je dit, gewoon doen, wil je dat niet, even goed!


En toch wil ik hier een kanttekening bij plaatsen Zoe. Je zegt dat je het op deze manier hebt verwerkt, maar dat is niet zo in mijn ogen. Ik denk dat je op deze manier je verdriet en je gevoelens probeert te ontlopen. Je bent nu nog heel erg jong, maar als je straks ouder bent dan komt het gemis gewoon terug, vooral bij belangrijke momenten in je leven. Dikke kans dat je later spijt hebt.

Mioux

Berichten: 10077
Geregistreerd: 06-07-10
Woonplaats: Midden Nederland

Re: En dan is je vader plots ernstig ziek..

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-15 15:11

Hallo TS Ik had ook een vader die ernstig ziek was. Jarenlang ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Hij had geen kanker zoals jouw vader, althans op t eind waren er twijfels echter was hij door andere ziektes te zwak om dat nog na te kijken. Kort erna is hij ook overleden.

Praat er juist wel over, met wie je ook kan. Je gevoelens verstoppen is niet slim. Ik heb het maandenlang gedaan ook na zijn overlijden. Ik wilde mijn moeder en broer niet belasten met dit verdriet en rouw, en had ook een zoontje van een paar maanden die mijn aandacht nodig had. Ik heb te laat gerouwd, en ervoor te lang volgehouden het komt wel goed. Ik zag het destijds niet zo realistisch in dat het mogelijk ook niet goed kon aflopen. Achteraf heb ik er spijt van, want ik had nog zoveel willen zeggen. Ondanks jij zegt mijn vader is een gesloten boek, probeer wel te praten met hem. Een vader heeft ook een trots, die willen soms hun zwakte niet tonen in dit geval hun ziekte en pijn. Mijn vader was net zo.

Een ziekte is slopend voor een mens en hun familie en vrienden. Houd eventueel iets van een schriftje bij waar je in schrijft. Op je mindere maar ook goede dagen. Als alles namelijk wel goed loopt en hij word wel beter is het misschien mooi om dit te laten lezen. Ik heb toen mijn vader in coma lag dit ook gedaan. Elke dag schreef ik wat op, hoe hij erbij lag hoe het ging wat er gebeurd was in onze dagen die hij nu niet mee maakte. Hij heeft dit ook gelezen en deed hem veel goed.

Als er iets is TS mag je me altijd pb doen. Mijn vader is er inmiddels niet meer, maar was ook heel jong toen mijn vader begon met zijn gezondheid...

enny
Berichten: 2250
Geregistreerd: 01-11-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-15 15:16

Kinke schreef:
Zoe_97 schreef:
nog iets wat ik toch wil toevoegen. Iedereen zegt praat erover, maar als je dit niet wil hoef je dit echt niet te doen. Ik heb er met niemand echt over gepraat, maar heb ene week na de begrafenis mijn leven gewoon weer opgenomen, ik ben naar school gegaan alsof er niets aan de hand was (vooral de 2e dag, de 1e dag krijg je van iedereen sterkte wensen). Op die manie ben ik snel terug in eht gewone ritme gevallen en dat was mijn manier van verwerken. Je bent niet verplicht erover te praten! Wil je dit, gewoon doen, wil je dat niet, even goed!


En toch wil ik hier een kanttekening bij plaatsen Zoe. Je zegt dat je het op deze manier hebt verwerkt, maar dat is niet zo in mijn ogen. Ik denk dat je op deze manier je verdriet en je gevoelens probeert te ontlopen. Je bent nu nog heel erg jong, maar als je straks ouder bent dan komt het gemis gewoon terug, vooral bij belangrijke momenten in je leven. Dikke kans dat je later spijt hebt.


Hier wil ik me bij aansluiten, toen mijn vader overleed (ik was 19) vond ik het het makkelijkst om gewoon door te gaan met mijn normale leven en vooral liever niet met anderen over mijn verdriet te praten. Vond dat mijn gevoelens anderen niets aan ging. Dat ging een paar jaar goed, maar in combinatie met een relatie die over ging ben ik mezelf flink tegengekomen. Toen kwam ik er ook achter dat mijn vriendinnen het erg moeilijk vonden dat ik nergens over sprak en het was zo'n opluchting om te weten dat het helemaal niet erg is om verdrietig te zijn en dat te laten zien.

Ts, ik wil jou en je familie héél veel sterkte wensen! Dit is zo'n verschrikkelijk nieuws.. Ik vind het idee om een brief/kaart naar je vader te schrijven erg mooi, als je kan zou ik dat zeker doen. Mijn vader is onverwacht overleden en ik heb er nu nog spijt van dat ik nooit tegen hem heb gezegd hoeveel ik van hem hou.

Zoe_97

Berichten: 9525
Geregistreerd: 18-11-10
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-15 15:46

Kinke schreef:
Zoe_97 schreef:
nog iets wat ik toch wil toevoegen. Iedereen zegt praat erover, maar als je dit niet wil hoef je dit echt niet te doen. Ik heb er met niemand echt over gepraat, maar heb ene week na de begrafenis mijn leven gewoon weer opgenomen, ik ben naar school gegaan alsof er niets aan de hand was (vooral de 2e dag, de 1e dag krijg je van iedereen sterkte wensen). Op die manie ben ik snel terug in eht gewone ritme gevallen en dat was mijn manier van verwerken. Je bent niet verplicht erover te praten! Wil je dit, gewoon doen, wil je dat niet, even goed!


En toch wil ik hier een kanttekening bij plaatsen Zoe. Je zegt dat je het op deze manier hebt verwerkt, maar dat is niet zo in mijn ogen. Ik denk dat je op deze manier je verdriet en je gevoelens probeert te ontlopen. Je bent nu nog heel erg jong, maar als je straks ouder bent dan komt het gemis gewoon terug, vooral bij belangrijke momenten in je leven. Dikke kans dat je later spijt hebt.

voor mij is het echt wel verwerkt, maar in mezelf Ik voel me totaal niet comfortabel over zulke dingen te praten, dus dat zou het bij mij persoonlijk enkel erger maken. Tuurlijk mis ik mijn vader nog, maar gemis is toch normaal.

Naboo

Berichten: 386
Geregistreerd: 22-10-14
Woonplaats: Ede

Re: En dan is je vader plots ernstig ziek..

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-12-15 08:38

Ach wat naar! Heel veel sterkte! :(:)

Charica

Berichten: 1263
Geregistreerd: 04-01-09
Woonplaats: Sneek

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-12-15 09:18

Verschrikkelijk nieuws! Ik weet een beetje hoe je je voelt. Mijn beide ouders zijn overleden aan kanker. Ik was toen 25 en 26 jaar. Mijn vader had trouwens ook longkanker. Met uiteindelijk uitzaaiingen.
Mijn vader sprak er ook niet over met mij of mijn zus, maar wel met anderen gelukkig...

Enige advies wat ik heb : wees er voor je vader. Just being there is enough. Hem steunen.
En dan hoef je niet met hem eindeloze gesprekken te voeren; je aanwezigheid zal voldoende zijn!

Mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor, mijn inbox staat altijd open!

Heel veel sterkte toegewenst!

xniieeenke

Berichten: 4605
Geregistreerd: 22-03-15
Woonplaats: Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-12-15 09:36

Heel veel sterkte TS.
Mijn moeder had kanker toen in ik groep 5 zat, ik weet niet meer heel veel daarvan maar pff, wel dat dat heel erg is.
Heb er weinig over gepraat, maar voor mijn gevoel was het afgesloten na een paar huilbuien, zo heeft ieder zijn eigen verwerkingsproces.

Je kunt praten, huilen, het van je afschrijven, etc. Stel dat vrienden of familie geen goede luisteraars zijn, kan je naar een vertrouwenspersoon op school gaan eventueel. Zoek je eigen weg, voel je niet gedwongen te praten maar ook niet gedwongen om te zwijgen, jij doet wat jij wil, ookal begin je midden in de supermarkt keihard te huilen, dat is jouw emotie :)

@charica ben het zeker met jou eens over het er zijn!

Steppe

Berichten: 2941
Geregistreerd: 15-11-05

Re: En dan is je vader plots ernstig ziek..

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-12-15 09:55

TS ik was 24 toen mijn vader overleed aan longkanker, mijn vader ook geen praten, liet niet echt zien hoe moe hij soms was en de benauwdheid liet ook sporen na.
Wat ik regelmatig deed ook al was ik 24 was als hij op de bank zat dicht tegen hem aan gaan zitten, net als je vroeger op schoot ging zitten, we zeiden niks maar die momenten waren voor mij heel waardevol. Soms is gewoon lekker dicht tegen hem aan gaan zitten genoeg.
Heel veel sterkte