Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-12-15 17:10

Geplaatst: 26-12-15 17:10

Ik geloof niet dat het vaak voorkomt dat een hulpverlener er het bijltje bij neergooit. Je verwacht misschien ook wel heel veel van een hulpverlener. En ja, helaas valt dat dan vaak tegen. Aardig zijn tegen een hulpverlener is mooi

maar dat hoeft nou ook weer niet. Eerlijk zijn tegen jezelf en uitspreken wat je voelt is goed voor jezelf. Niet dat een hulpverlener dan onmiddellijk wat anders te bieden heeft trouwens. En ja, zoals hierboven ook al gezegd, om als hulpverlener samen te werken met paarden, is zeker een voordeel! Voor beiden, het paard geeft directe feedback en als het werkt, kun je zelf ook beter gaan voelen wat er in jezelf gebeurt. Pas dan kun je keuzes maken en leren om iets anders te gaan handelen b.v. Natuurlijk kunnen hulpverleners niet alles van hun gedrag goed inschatten, er zijn altijd weer onverwachte reacties van cliënten. Maar daar wordt juist wel goed over nagedacht en besproken met collega's. Daar zit heel veel denkwerk in kan ik je verzekeren.
Ook hulpverleners hebben natuurlijk een eigen leven met ups en downs en banen veranderen of mensen verhuizen, dat is waar. Het zou toch ook niet goed zijn dat iemand niet een andere baan aanneemt omdat er een client is die hem niet wil missen? Dan raak je als hulpverlener gauw opgebrand en kan je niemand meer helpen. Maar het zit hem trouwens niet eens vaak in de hulpverlener maar in de organisatie en de "product afspraken" die de organisaties moeten maken van de politiek, helaas, kan ik wel zeggen. Meer stabiliteit zou zeker beter zijn!
Maar al zulke dingen ten spijt, ze moeten jou er niet van weerhouden toch met jezelf aan het werk te blijven, want ja, er is een andere kijk naar jezelf mogelijk! Het leven kan veranderen en verbeteren, maar het doet vaak wel pijn en je moet afscheid nemen van sommige vaste overtuigingen.
Kun je omschrijven wat je wel verwacht? En wat jij zelf aan zou kunnen?

**Geplaatst**: 26-12-15 19:17

Geplaatst: 26-12-15 19:17

ikkkke schreef:
Janneke2 schreef:
Ik heb in mijn opleiding een serie zeer interessante college's gehad over de biologische oorsprong van angst.
Ik zou willen, dat alle hulpverleners dit soort dingen eens goed zouden leren!!!

Dit zie je wel degelijk in je opleiding tot bv psycholoog of psychiater, meer dan eens zelfs.

....dat weet ik wel, en ik stel het ook niet simpel voor. Ook ik weet ook een heleboel over het bio-psycho-sociale model.

Maar dat is off topic, wat ik allemaal weet - het gaat hier over de hulpverleners van TS.
Die er zo te lezen vanuit gaan, dat je zo ongeveer alles met je mind kunt beïnvloeden.
(Voor goed getrainde Boeddhistische monniken is dir wellicht waar, maar dat is in feite ook off topic - on topic is de vraag of er adequate hulpverlening mogelijk zou kunnen zijn en zo ja, hoe en wat wel en niet.

Citaat:
Therapieën als gedragstherapie stellen bv angst dan ook niet gelijk aan een gedachte of een gedrag, maar proberen iets te veranderen aan factoren waarop je zelf invloed kan uitoefenen (hoe ga je bv om met je angst?).

...binnen bepaalde grenzen kan dat zin hebben.
Als eerste stabilisatie, als training "van de x factoren die niet leuk zijn, kan ik er een aantal veranderen", etc.
Ondertussen vreet al die adrenaline (..en andere stresshormonen...) energie, die je dus niet meer aan andere dingen kunt besteden en die de kwaliteit van je leven beslist minder maakt.

Citaat:
Gevoel heb je en is niet zomaar te beïnvloeden. Gevoelens zijn ook nodig omdat ze ons in staat stellen om te leven (moesten we nooit bang zijn zouden we bv ook niet weglopen van een gevaarlijke leeuw die op ons afgestormd komt en zouden onze voorouders niet in staat zijn geweest te overleven en zich voort te planten).

En hier ben ik het nadrukkelijk niet mee eens.
Ten eerste is er het verschil tussen "gezonde en pathologische" angst.
Weghollen bij gevaar is erg goed voor je ("gezond") - geen gevaar meer zien omdat je alarmsysteem nonstop aanstaat is een heel ander verhaal.
En dit gevoel ("pathologische angst", in hulpverlenersjargon) is uitstekend te beïnvloeden. Niet met praten. Maar het is uitstekend te beïnvloeden, dwz dat het "nonstop alart zijn" verdwijnt en dat de gezonde angst jou op tijd waarschuwt 'NU hollen!!' - en daarna ben je weer gewoon kalm en ontspannen.
Geen sprookje, gewoon het gevolg van een goed behandelplan.

**Geplaatst**: 26-12-15 19:35

Geplaatst: 26-12-15 19:35

knorrie91 schreef:
En dat is precies de pijn die ik voel. Ik snap het heel goed, maar ik word zo verdrietig om telkens te merken dat hulpverleners er maar met het bijltje bij neergooien omdat ik het niet kan en het allemaal niet lukt. Of het nou mijn gebrek aan inlevingsvermogen is, of mijn wantrouwen, of wat dan ook. Ik doe echt mijn best, maar die gevoelens van wantrouwen, dat gebrek aan cognitieve vaardigheden dat ik heb, kán ik niet veranderen.

.....een van de andere kreten die ik ooit leerde was 'yarvis', het beschrijtf de makkelijkste cliënten: young, attractive, reasonable, verbal, introspectable and sociable (als ik het nog goed weet).

BALEN dat mensen afhaken, omdat jij niet in de makkelijke categorie zit!

En van de hulpverlening simpelweg niet ethisch. Het heeft charmes als instellingen enzo duidelijk kunnen maken hoe of wat en eisen zoals "we helpen alleen makkelijke cliënten": arreboe!

Citaat:
De tips die ik aangedragen krijg, de leefwijzeregels die ze me geven. Ik volg het allemaal braaf op. Ik probeer me open te stellen, eerlijk te zijn, aardig te doen om een band op te kunnen bouwen, het uit te spreken als ik boos ben. Ik heb jarenlang de confrontatie gezocht met mijn angst, maar het heeft me alleen maar vermoeid gemaakt en tot teleurstelling geleid.

1)

2)

...ik heb wel eens stennis geschopt met de licht provocerende uitspraak "dat angst geen emotie is".
Praten over je verdriet, het delen, troost krijgen: dan gaat het over.
Maarre: praten over je angst, het delen, troost krijgen en/of: doen waar je bang voor bent: er is een zeer reële kans dat het geen zier helpt.
Of nu ja: baat het niet dan schaadt het wel.
Het schaadt ten eerste jou.
Dat je "hulp"verleners die niet helpen wantrouwt is alleen maar heel erg goed en compleet terecht.
Maar in hde harde praktijk van het dagelijks leven: veel mensen zijn toch loyaler naar hun collega's (al dan niet van dezelfde instelling) dan met hun cliënten. Dat is nadrukkelijk niet hoe het hoort, maar wel hoe het vaak gaat.

**Geplaatst**: 26-12-15 20:34

Geplaatst: 26-12-15 20:34

knorrie91 schreef:
josien_m_ schreef:
Ik ben een hulpverlener. Ik probeer een goed hulpverlener te zijn! Toch kan ik veel mensen niet of onvoldoende helpen. Ligt dat aan mij? aan de hulpverleningsmethode? aan de hulpvrager?
Niet alles is op een bepaald moment te beïnvloeden, ja, kennis is belangrijk en je kunnen inleven in de ander ook. En dat geldt natuurlijk zowel voor cliënt als hulpverlener. Want kan de cliënt dat niet, dan kan hij of zij die relatie met de hulpverlener niet aangaan. En die relatie is het belangrijkste middel om de ander te beïnvloeden. Wat is de hulp die je nodig hebt dan eigenlijk? De hulpverlener kan naast je staan in je gedachten en gevoelens, je bemoedigen om die te doorleven en de betekenis ervan te gaan begrijpen zodat je kunt luisteren naar je eigen lichaam. Hij of zij kan over het algemeen niet een oplossing aanreiken, helaas.

Dit is zomaar een overdenking over de hulpverlening in het algemeen.

En dat is precies de pijn die ik voel. Ik snap het heel goed, maar ik word zo verdrietig om telkens te merken dat hulpverleners er maar met het bijltje bij neergooien omdat ik het niet kan en het allemaal niet lukt. Of het nou mijn gebrek aan inlevingsvermogen is, of mijn wantrouwen, of wat dan ook. Ik doe echt mijn best, maar die gevoelens van wantrouwen, dat gebrek aan cognitieve vaardigheden dat ik heb, kán ik niet veranderen. De tips die ik aangedragen krijg, de leefwijzeregels die ze me geven. Ik volg het allemaal braaf op. Ik probeer me open te stellen, eerlijk te zijn, aardig te doen om een band op te kunnen bouwen, het uit te spreken als ik boos ben. Ik heb jarenlang de confrontatie gezocht met mijn angst, maar het heeft me alleen maar vermoeid gemaakt en tot teleurstelling geleid. En het verandert allemaal niets en dat maakt me zo radeloos en maakt het wantrouwen nog groter. En het is niet dat ik geloof dat de intenties slecht zijn van hulpverleners, maar wel dat de vaardigheden bij de gemiddelde hulpverlener tekortschieten (of de gevolgen van hun eigen gedrag niet overzien. Laatste gesprek met mijn huidige HB'er werd me even doodleuk uit-het-niets verteld dat dat dan onze laatste gesprek ooit was want ze had een nieuwe baan. Een vertrouwenspersoon die gewoon vanuit het niets is gestopt met antwoorden op mijn mail En dat is allemaal recent en met het beperkte therapeutische contact dat ik momenteel heb En toch al zo'n zooi) waardoor ik er slechter uit kom dan in ga... En ik weet zelf ook niet meer wat ik dan wél heb om daar verandering in te brengen. En dát is het risico wat ik niet meer wil nemen, terwijl ik wel wéér in die richting gestuurd lijk te worden.

Bedankt voor alle meedenkende reacties... Ik ga het overwegen en kom er later op terug

4 jaar geleden had ik bijna hetzelfde kunnen opschrijven... Ik snap zo goed hoe je je voelt!
Die gevoelens van wantrouwen kan je trouwens dus wel veranderen, maar dit vraagt hele andere methodes dan cognitief en rationeel. En in mijn ervaring houd het bij regulier dan wel op. Ik heb wel eens een psychologe gehad die werkelijk tegen me zei dat ik wel een erg moeilijk geval was en dat ze niet meer wist hoe ze me kon helpen. Ben je mooi klaar mee!
Gewoon angst confronteren werkt hierbij niet, het werkt eerder averechts. Hoe lang ik wel niet bezig ben geweest met mijn angsten en wantrouwen en hoe verrekte weinig dat uitmaakte...ik kan me nog wanhopig voelen als ik daar aan terug denk. Je kan oneindig jezelf blijven wijsmaken dat het niet realistisch is etc, het verandert gewoon niks aan dat primaire gevoel.... Ik kon alles doen, braaf alle regeltjes volgen, maar voelde me er alleen maar slechter door want het lukte maar niet, terwijl iedereen wel beweert dat je je dan vanzelf wel beter gaat voelen. En dat is dus gewoon niet waar! Niet voor iedereen tenminste.

Ik heb ontzettend geluk gehad met mn therapeut, zelfstandig coach en emdr therapeut. Ze had geen beperkingen die worden opgelegd, ik hoefde niet na 1 uurtje weer op te rotten voor de volgende patient. Wat nodig was, was nodig. We hebben allerlei technieken gebruikt, waaronder dus veel emdr, en alles bij elkaar heeft eindelijk dat gevoel weten te veranderen. Het blijft hard werken want met de kleinste prikkel is dat gevoel van wantrouwen terug, maar ik heb nu tenminste manieren om er wat aan te doen!
Zij is ook degene geweest die het ok vond dat ik half als kluizenaar leefde, terwijl iedereen zegt dat dit altijd verkeerd is. Dit gaf me de ruimte voor mezelf, ik ging heus de deur wel uit als ik me ok voelde. Mezelf dwingen was voor mij gewoon niet goed, daar moest ik juist vanaf.
En zo iemand moet je zien te vinden. Iemand die jou ziet als uniek persoon, met je eigen gevoelens en gedachtes. En iemand die meerdere technieken beheerst om je te helpen, die buiten de lijntjes kleurt. Zoals mijn therapeute zei: ik heb een rugzakje met allerlei technieken en ervaringen en daar trekken we gewoon uit wat bij jou past en wat jou helpt. Die mensen bestaan dus wel, maar zoek ze in de zelfstandigen, die passen namelijk niet in een strakke organisatie zoals de ggz. Wees niet bang om dus te kijken naar coaches e.d., mijn therapeute was dus ook geen officieel psycholoog. Mensen zoals wij hebben meer nodig dan een papiertje, we hebben menselijkheid en gevoel nodig....

**Geplaatst**: 26-12-15 20:52

Geplaatst: 26-12-15 20:52

Janneke2 schreef:
Dat je "hulp"verleners die niet helpen wantrouwt is alleen maar heel erg goed en compleet terecht.
Maar in hde harde praktijk van het dagelijks leven: veel mensen zijn toch loyaler naar hun collega's (al dan niet van dezelfde instelling) dan met hun cliënten. Dat is nadrukkelijk niet hoe het hoort, maar wel hoe het vaak gaat.

Jeetje Janneke2 empathie is goed maar ik vraag me oprecht af of het de TS helpt om op een dergelijke manier naar haar huidige hulpverlening te kijken. De objectieve waarheid is dat we niet weten of haar wantrouwen terecht is. Het zou kunnen, maar het zou ook niet kunnen, want we krijgen het verhaal nu alleen maar te horen vanuit een bepaald gekleurd perspectief van TS (wat logisch is). Ik heb juist het idee dat haar huidige hulpverleners zo negatief afschilderen (terwijl we het verhaal niet kennen!) TS kan schaden. Het draagt in ieder geval absoluut niets positiefs bij. Wat leert TS hieruit: "de hulpverlening suckt". Is dit helpend voor TS? Nee. Wat is wel helpend? Eventueel dat we meedenken over wat haar wél zou kunnen helpen, met of zonder die huidige hulpverleners.

Je posts vallen me vaak op bij dit soort onderwerpen en het is fijn om je intellectuele bijdragen te lezen maar je stelt bepaalde dingen als waarheid (bijv. dat de angst van TS perfect op te lossen is en dat haar huidige hulpverleners knoeiers zonder de goede opleiding zijn) terwijl je dat gewoon niet kan weten en niet zo simpel kán stellen. Wat ik hier vnl mee bedoel is dat je je nogal wegzet als "expert" en dat vind ik redelijk gevaarlijk in dit soort gevallen.

Zoals josien_m_ hiervoor al deed, denk ik dat het het beste is om in dit topic oplossingsgerichte vragen te stellen. Niet huidige hulpverleners bashen (want daarmee weet TS nog steeds niet wat wel goed zou zijn) maar nadenken wat wél helpend zou zijn. Wat zou TS nodig hebben om zich wél fijn te kunnen voelen bij een hulpverlener of behandeling? Dat antwoord kan alleen TS geven, vanuit haar eigen gevoel (en daarbij ben ik het helemaal eens met out of the box denken en het experientiële als leidraad nemen). Misschien houdt het antwoord inderdaad in om te switchen naar een kleinschaliger iets, maar misschien ook juist niet. Of misschien is de problematiek van TS zodanig dat men het in kleinschaliger instellingen niet aan kan (denk aan bijv. crisisgevoeligheid). Het moet wel verantwoord blijven. Niet iedereen is helaas geschikt voor het particuliere circuit. Misschien TS wel. We weten dat hier niet. Vandaar mijn eerdere advies: probeer het bespreekbaar te maken met je huidige behandelaars. Die kennen het hele plaatje en zeker als het de ggz betreft hebben ze geen persoonlijk gewin bij of je blijft of niet.

Je kunt ook altijd een second opinion aanvragen vanuit je huidige dbc bij bijv. een vrijgevestigd psychotherapeut of psychiater, die kunnen hier ook in meedenken en zitten vaak niet in het starre ggz-stramien. Je huisarts kan hierin met je meedenken over waar/bij wie je dan terecht zou kunnen.

**Geplaatst**: 26-12-15 21:21

Geplaatst: 26-12-15 21:21

VogeltjeM schreef:
Ik heb juist het idee dat haar huidige hulpverleners zo negatief afschilderen (terwijl we het verhaal niet kennen!) TS kan schaden.

Maar het omgekeerde doet mensen ook veel schade. Mensen gaan geloven dat ze niet geschikt zijn voor de hulpverlening, terwijl het de hulpverlening is die tekort schiet. En het onderwerp is bijna onbespreekbaar omdat niemand de hulpverlening af wil vallen.

Ik denk persoonlijk dat de boodschap uit het bericht van josien_m (begrip hebben voor allerlei omstandigheden waar de TS helemaal niks mee kan: organisatie, gebeurtenissen in het leven van de hulpverlener, en dat ze vooral niet teveel mag verwachten van hulpverleners en haar eigen behoeften ondergeschikt moet maken aan wat de hulpverlening wil bieden) veel schadelijker kan zijn dan het bericht van Janneke2 (die eigenlijk vooral stelt dat je dan een betere hulpverlener nodig hebt.)

**Geplaatst**: 26-12-15 21:32

Geplaatst: 26-12-15 21:32

VogeltjeM schreef:
Janneke2 schreef:
Dat je "hulp"verleners die niet helpen wantrouwt is alleen maar heel erg goed en compleet terecht.
Maar in hde harde praktijk van het dagelijks leven: veel mensen zijn toch loyaler naar hun collega's (al dan niet van dezelfde instelling) dan met hun cliënten. Dat is nadrukkelijk niet hoe het hoort, maar wel hoe het vaak gaat.

Jeetje Janneke2 empathie is goed maar ik vraag me oprecht af of het de TS helpt om op een dergelijke manier naar haar huidige hulpverlening te kijken. (....) Het draagt in ieder geval absoluut niets positiefs bij. Wat leert TS hieruit: "de hulpverlening suckt". Is dit helpend voor TS? Nee. Wat is wel helpend? Eventueel dat we meedenken over wat haar wél zou kunnen helpen, met of zonder die huidige hulpverleners.

....ik word een beetje duizelig van dit stuk tekst.
Fijn dat jij me empathie toedicht, maar verder ben ik het spoor bijster.
Ik spreek bijvoorbeeld niet over haar huidige hulpverlening, maar in het algemeen.
"Wat TS er van leert" - op zich wel een nuttige vraag, die ik ten principale weiger te beantwoorden. Omdat dat aan haarzelf is en aan niemand anders. ("gebruik nivea", ofwel:

niet invullen voor een ander.)
En hoe verder iemand het ook wendt of keert : hulpverlening die niet helpt, bestaat. En dat iemand daar negatieve gevoelens bij heeft is compleet terecht en heeft niets van doen met 'dat alle hulpverlening fout zou zijn' etc etc etc.

Citaat:
Je posts vallen me vaak op bij dit soort onderwerpen en het is fijn om je intellectuele bijdragen te lezen maar je stelt bepaalde dingen als waarheid (bijv. dat de angst van TS perfect op te lossen is en dat haar huidige hulpverleners knoeiers zonder de goede opleiding zijn) (...)

Eh, mogen deze 2 fouten er eerst uit, voor we verder gaan praten?
1) "het is perfect op te lossen", zo stellig kom ik kennelijk over, dat zou kunnen - maar het praat handiger als. je geen extra toevoegingen doet,
idem 2) "haar (niet huidige, zoals gezegd) hulpverleners zouden niet de correcte papieren hebben", Zwerte sprak over een uitstekende therapeut die geen psycholoog was, ik niet.

Citaat:
denk ik dat het het beste is om in dit topic oplossingsgerichte vragen te stellen.

Please, lees efkes wat ik om 18.17 vanavond schreef....

**Geplaatst**: 26-12-15 22:46

Geplaatst: 26-12-15 22:46

Ik vulde het plaatje aan met het feit dat een hulpverlener ook een mens is. Niet om begrip te vragen voor een slechte dag. Juist om te leren verder te kijken naar een situatie dan alleen het stukje dat jou als client betreft. Vooral bedoeld om de verwachtingen niet helemaal bij de hulpverlening te leggen. Mensen zijn mensen en ieder doet in zijn positie wat ie kan. Meer kan niet en dat is ook goed. De wereld is niet zo maakbaar of veranderbaar. Hulpverlening kan geen beloftes doen of iets garanderen, je loopt samen een bepaald traject. Als een bepaalde methode niet of onvoldoende helpt is dat lang niet altijd verwijtbaar. Niet omdat je als cliënt zo moeilijk bent, maar omdat de chemie niet werkt of het 't moment niet is of wat dan ook. En natuurlijk zijn er ook middelmatige of uitgebluste hulpverleners ja, dat is zeker waar. Het is ook een zwaar beroep vind ik zelf en het verandert je persoonlijkheid soms.
Toch is er wel hoop te halen uit allerlei verhalen, soms werkt iets nu wel wat eerst niet werkte. Of is er bij de client iets in beweging gekomen waardoor er wel contact en hulp mogelijk is. EMDR werkt en mindfullnes werkt ook absoluut om uit de stressreacties te komen en daardoor nieuwe dingen te kunnen opnemen. Dieren, natuur, paarden, ze helpen allemaal om ontvankelijker te worden, gezien te worden en koestering te kunnen ervaren. Dat is een stap in de goede richting.

**Geplaatst**: 26-12-15 22:56

Geplaatst: 26-12-15 22:56

Heb niet alles gelezen maar herken het heel goed. Ik ga binnen kort weer starten me therapie na 2 zelfmoordpogingen heb in het verleden heell veel verschillende diagnoses gehad en heb nu een uitgebreid onderzoek gehad op eigen verzoek. En ik heb ook in de persoonlijkheidsstoornis is hoek meerdere aandoeningen.

Ik herken je angst ik moet nu ook maar een andere ggz omdat waar ik nu zit mij niet Kunnen helpen. Het enige dat ik weet is dat je een goed gevoel moet hebben bij je behandelaar. Als je dat niet hebt is hoe moeilijk ook een ander zoeken de beste optie.

Ik word verder ondersteund door een mesoloog/acupuncturist dit verlicht de depressie wat.
Sterkte en als je even je ei kwijt wil mijn pb staat open

**Geplaatst**: 26-12-15 23:05

Geplaatst: 26-12-15 23:05

josien_m_ schreef:
Ik vulde het plaatje aan met het feit dat een hulpverlener ook een mens is. Niet om begrip te vragen voor een slechte dag. Juist om te leren verder te kijken naar een situatie dan alleen het stukje dat jou als client betreft. Vooral bedoeld om de verwachtingen niet helemaal bij de hulpverlening te leggen.

...over alles valt te debatteren. En binnen bepaalde grenzen gelden er voor mensen die coaching met paarden doen andere regels dan voor psychotherapeuten.....
Al vind ik, dat het belang van de cliënt voorop hoort te staan.
Je betaalt ook een coach en dan mag je dingen terugverwachten. Accoord, het kan zinnig zijn als duidelijk is, wat je wel en niet kunt, "moet" en mag verwachten.
En dat is geen kwestie van een cliënt die 'moet' gaan invullen of 'verwachtingen neerlegt' - maar gewoon een kwestie van een eerlijke ruil. Wees als therapeut duidelijk in wat je wel en niet kan. Dan kan een cliënt op haar beurt een heldere keuze maken.

Enne: praten over 'eerlijk zeggen wat je voelt' kan uiterst oneerlijk uitpakken als je niet eerst samen met de cliënt uitgebreid stil hebt gestaan bij overlevingsmechanismen.

Citaat:
Mensen zijn mensen en ieder doet in zijn positie wat ie kan. Meer kan niet en dat is ook goed. De wereld is niet zo maakbaar of veranderbaar. Hulpverlening kan geen beloftes doen of iets garanderen, je loopt samen een bepaald traject. Als een bepaalde methode niet of onvoldoende helpt is dat lang niet altijd verwijtbaar. Niet omdat je als cliënt zo moeilijk bent, maar omdat de chemie niet werkt of het 't moment niet is of wat dan ook. En natuurlijk zijn er ook middelmatige of uitgebluste hulpverleners ja, dat is zeker waar. Het is ook een zwaar beroep vind ik zelf en het verandert je persoonlijkheid soms.

Hier dreigen twee dingen door elkaar heen te lopen.
Een hulpverlener heeft een inspanningsverplichting, punt.
De wereld hoef je niet per se te verbeteren, al is dat op zichzelf zo slecht nog niet.

.
Beloftes doen is ten strengste af te raden, want wat je belooft moet je simpelweg doen.

"Je loop samen een traject" - en constateer je als hulpverlener dat het niet of maar zeer weinig werkt, geef dan openheid van zaken.

Citaat:
(....)EMDR werkt en mindfullnes werkt ook absoluut om uit de stressreacties te komen en daardoor nieuwe dingen te kunnen opnemen. Dieren, natuur, paarden, ze helpen allemaal om ontvankelijker te worden, gezien te worden en koestering te kunnen ervaren. Dat is een stap in de goede richting.

Er zijn heel veel zaken die kunnen werken, maar graag wel vanuit een zinnig behandelplan.
Niet iedereen heeft het nodig om ontvankelijker te worden, om eens een dwarsstraat te noemen... (Karate kan soms zeer therapeutisch zijn.)

Verder is het heerlijk "om uit een stress reactie te komen" - maar dat is strikt genomen geen therapie. Een behandelplan kan zaken behelzen die bijvoorbeeld het verschijnsel aanpakken, dat iemand voortdurend 'in een stressreactie terecht komt' (ook als je eigen ratio of het verstand van de hulpverlener niet begrijpt 'wat er loos is').

**Geplaatst**: 26-12-15 23:17

Geplaatst: 26-12-15 23:17

Een behandelplan is zeker een nuttig instrument, maar... niet meer dan dat. Wat de hulpverlener doet en hoe hij of zij aanwezig is, daar draait het om. Volgens mij tenminste!
Maar ieder is natuurlijk vrij de hulpverlener te zoeken waar die je goed bij voelt.

Wat klink jij streng in het ontleden van andermans reacties Janneke 2, wat is je bedoeling hiermee?

**Geplaatst**: 26-12-15 23:19

Geplaatst: 26-12-15 23:19

Eigenlijk zijn we nu wel volledig off topic aan het gaan. Ieder zijn eigen mening en ik vrees dat we het niet allemaal eens gaan worden...
Ik vraag me af of TS hier iets aan heeft?

TS, denk voor jezelf eens na wat jij verwacht of wenst van de hulpverlening? Wat is al gebeurd? Wat zou een hulpverlener voor jou moeten doen opdat jij je beter zou voelen? Wat zou hij/zij niet (meer) moeten doen? Wat hoop je uiteindelijk te bereiken? Wanneer zou je zeggen dat de hulpverlening geslaagd is voor jou?
Waarvan kom je tot rust? Wat helpt jou op moeilijke momenten? Wat maakt je gelukkig? Zijn er misschien dingen die je zelf kan doen (of al gedaan hebt!) waardoor je je (al is het maar even) weer wat beter voelt?
(Of misschien zelfs: welke van de reacties in dit topic vind je helpend en welke net niet? Dat kan ons ook al een idee geven van de richting waarin we kunnen proberen helpen zoeken naar mogelijkheden....)
Zouden deze dingen bespreekbaar zijn met je (huidige) hulpverleners?

Hulpverlening is spijtig genoeg geen "kant-en-klaar" pakket dat je zomaar even kan afhalen om je "problemen op te lossen". Het is vaak voor zowel cliënt als hulpverlener zoeken naar wat werkt voor jou als cliënt, naar wat jou helpt, naar hoe jullie samen op weg kunnen gaan om de doelen te bereiken die jullie voor ogen hebben. En soms klikt het niet met een therapeut en dan ga je best op zoek naar iemand waarmee het wel klikt. Maar het heeft ook tijd nodig, je hebt tijd nodig om een relatie aan te gaan met een hulpverlener, zeker wanneer je al negatieve ervaringen met de hulpverlening hebt en wantrouwend bent naar hulpverleners.
Soms merk je dat iemand niet de juiste of onvoldoende ervaring heeft met de problematiek waar jij mee worstelt (maar dat kan natuurlijk ook niet, je kan als therapeut niet evenveel ervaring hebben met alle mogelijke problematieken en sommige problematieken "liggen je beter" dan anderen). En soms klikt het wel met een bepaalde therapeut, heeft deze wel ervaring met de problematiek waar jij last van hebt, maar is de gehanteerde methodiek op dat moment om een of andere reden niet de juiste. Zoals gezegd, het is een zoektocht naar wat voor jou helpt. En die zoektocht kan een hele tijd duren, helaas. Ik hoop dat je alsnog de moed vindt om deze zoektocht verder te zetten.

**Geplaatst**: 26-12-15 23:40

Geplaatst: 26-12-15 23:40

josien_m_ schreef:
Een behandelplan is zeker een nuttig instrument, maar... niet meer dan dat.

...mij gaat het er om, dat een hulpverlener echt duidelijk maakt "hier wringt te schoen en dit gaan we zo aanpakken".
(Dingen als hechtingsstoornis, trauma, depressie - niet elke therapeut kan dat.)

Citaat:
Wat klink jij streng in het ontleden van andermans reacties Janneke 2, wat is je bedoeling hiermee?

Ja, ik kan reuze streng zijn, je hebt pb.

**Geplaatst**: 26-12-15 23:41

Geplaatst: 26-12-15 23:41

josien_m_ schreef:
Juist om te leren verder te kijken naar een situatie dan alleen het stukje dat jou als client betreft.

Ik denk dat dat iets is dat gedoemd is om te falen als er niet eerst een veilige basis is. Dat is de volgorde zoals kinderen het leren, dat is volgens mij de enige manier waarop je het kunt herstellen: eerst basis, dan uitbreiden. Niet andersom. Als je begint met dat soort beperkingen denk ik dat er heel wat mensen zijn die beter af zijn zonder 'hulp', en dat meen ik, want dan is die hulp gedoemd om het patroon eerder te bevestigen dan te doorbreken. Namelijk de mooie belofte van redder in nood - totdat het moeilijk wordt.

Die veilige basis heb jij met de TS in elk geval zeker niet op kunnen bouwen zo in dit topic. Ik denk dat het daarom onprofessioneel en potentieel zeer schadelijk is om alleen al te opperen dat het probleem bij de TS ligt, dat zij het verkeerde verwacht, en dat ze (niet onder professionele begeleiding maar juist om geschikt te worden voor de professionele begeleiding) bij zichzelf te rade moet gaan.

Ik denk niet dat je je goed beseft hoe diep, diep problematisch dat kan zijn.

Ik vind ook dat je absoluut niet het recht hebt om dingen te beloven "want ja, er is een andere kijk naar jezelf mogelijk!" want daarmee schep jij wellicht juist de verkeerde verwachtingen. (Volgens mij biedt de ggz geen 100% garantie, en je geeft ook al aan dat mensen maar mensen zijn en niet meer kunnen doen, wees dan zeer voorzichtig met dit soort uitspraken.)

Daarnaast, het is dus niet zonder meer waar dat het de kijk van de ts op zichzelf is die anders zou moeten, en dat je daarmee het probleem oplost, ipv (zoals elders gezegd wordt) dat cognitieve tips en trucs hulpmiddelen zijn, die kunnen helpen om dingen te veranderen maar ook heel duidelijk flinke limitaties kent.

Dat geldt ook voor een verwachtingscheppende uitspraak als "Het leven kan veranderen en verbeteren, maar het doet vaak wel pijn en je moet afscheid nemen van sommige vaste overtuigingen."

Je kent TS niet eens. Doe het niet. Zeg geen dingen die je niet waar kunt maken. Jij kunt niet beloven dat het leven kan veranderen en verbeteren. En je weet helemaal niet wat er voor de TS nodig is, dus je kunt ook niks zeggen over pijn en dergelijke. (Ik denk ook dat dit op een dieper niveau een verkeerde indruk wekt van het forceren van een nieuwe levensvisie. Terwijl het er volgens mij juist vaak om gaat dat die vanuit jezelf groeit. En dan is de pijn niet de verandering, of in elk geval niet het goede beeld.)

Nogmaals: jij schept hier op allerlei manieren onbewust verwachtingen, juist als hulpverlener.

Citaat:
Hulpverlening kan geen beloftes doen of iets garanderen,

En desondanks doen ze dat toch, doe jij dat ook

Citaat:
Als een bepaalde methode niet of onvoldoende helpt is dat lang niet altijd verwijtbaar.

Maar het gaat helemaal niet om verwijtbaarheid. Jij trekt het zelf die hoek in. Het gaat helemaal niet om of wel of iets verwijtbaar is, het gaat er allereerst om te onderkennen dat er een tekort is. Dat als je een sector bent met als doel 'hulpverlening' en je kunt een client niet helpen, om welke reden dan ook, al is die nog zo begrijpelijk, dat je dan in je professionele doel faalt.

Laten we beginnen met die onderkenning.

Ik denk dat hulpverleners afgestompt raken voor dat gevoel, omdat falen heel pijnlijk en moeilijk is, zelfs als het niet verwijtbaar is, en zeker als je er niks aan kan veranderen. Maar ik denk dat het er te vaak toe leidt dat het tekortschieten niet erkend wordt, omdat men meteen begint met het weg te redeneren, uit te leggen, begrip te vragen, te zeggen dat men er niets aan kunt doen, zeggen dat het niet verwijtbaar is.
En dan klinken al die woorden over 'leren voelen' heel hol, want dat voelen is blijkbaar alleen aanvaardbaar over externe zaken, maar zodra het te dichtbij komt, schieten teveel hulpverleners in de verdediging ipv neutrale ruimte te bieden aan de gevoelens.

**Geplaatst**: 27-12-15 00:05

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Geplaatst: 27-12-15 00:05

Mijn bedoeling was niet een discussie op te starten maar om ruimte te creëren.
Dat is mislukt, ik laat het hier verder bij.

**Geplaatst**: 27-12-15 00:09

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Geplaatst: 27-12-15 00:09

...om ruimte te creëren voor het aandeel van de hulpverlener...?

Dat lijkt mij verregaand off topic.

**Geplaatst**: 27-12-15 01:06

Geplaatst: 27-12-15 01:06

Wil even laten weten dat ik met je meeleef! Wat naar dat je je zo rot voelt. Heb niet veel tips. Wel dat ik je zou willen meegeven dat er echt genoeg mensen zijn die het goed met je voor hebben en van je houden. Je bent dat waard! Dat mag je geloven, echt waar. En kijk eens hoe jij graag zou willen dat je leven eruit ziet? Zo hou jezelf de regie in handen. En leg de verantwoordelijkheid daarvoor niet bij hulpverleners, maar gebruik hen om je doel te bereiken!Zo worden ze een middel om je doel te bereiken. Heel veel sterkte! En je bent sterk genoeg, dat blijkt wel uit je verhaal.

**Geplaatst**: 27-12-15 14:51

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Geplaatst: 27-12-15 14:51

Het is inderdaad naar dat je je zo voelt dat ten eerste.
Ik heb maar een tip voor je kijk eerst eens wat je nu wilt bereiken.
En wat voor hulp je daarbij wilt hebben.

Onthou wel 1 ding hulpverleners lossen je probleem niet op ,dat moet jij zelf doen.
Hulpverleners zijn er om je handvaten te geven.

**Geplaatst**: 27-12-15 15:05

Geplaatst: 27-12-15 15:05

Janneke2 schreef:
josien_m_ schreef:
Ik vulde het plaatje aan met het feit dat een hulpverlener ook een mens is. Niet om begrip te vragen voor een slechte dag. Juist om te leren verder te kijken naar een situatie dan alleen het stukje dat jou als client betreft. Vooral bedoeld om de verwachtingen niet helemaal bij de hulpverlening te leggen.

...over alles valt te debatteren. En binnen bepaalde grenzen gelden er voor mensen die coaching met paarden doen andere regels dan voor psychotherapeuten.....
Al vind ik, dat het belang van de cliënt voorop hoort te staan.
Je betaalt ook een coach en dan mag je dingen terugverwachten. Accoord, het kan zinnig zijn als duidelijk is, wat je wel en niet kunt, "moet" en mag verwachten.
En dat is geen kwestie van een cliënt die 'moet' gaan invullen of 'verwachtingen neerlegt' - maar gewoon een kwestie van een eerlijke ruil. Wees als therapeut duidelijk in wat je wel en niet kan. Dan kan een cliënt op haar beurt een heldere keuze maken.

Enne: praten over 'eerlijk zeggen wat je voelt' kan uiterst oneerlijk uitpakken als je niet eerst samen met de cliënt uitgebreid stil hebt gestaan bij overlevingsmechanismen.

Citaat:
Mensen zijn mensen en ieder doet in zijn positie wat ie kan. Meer kan niet en dat is ook goed. De wereld is niet zo maakbaar of veranderbaar. Hulpverlening kan geen beloftes doen of iets garanderen, je loopt samen een bepaald traject. Als een bepaalde methode niet of onvoldoende helpt is dat lang niet altijd verwijtbaar. Niet omdat je als cliënt zo moeilijk bent, maar omdat de chemie niet werkt of het 't moment niet is of wat dan ook. En natuurlijk zijn er ook middelmatige of uitgebluste hulpverleners ja, dat is zeker waar. Het is ook een zwaar beroep vind ik zelf en het verandert je persoonlijkheid soms.

Hier dreigen twee dingen door elkaar heen te lopen.
Een hulpverlener heeft een inspanningsverplichting, punt.
De wereld hoef je niet per se te verbeteren, al is dat op zichzelf zo slecht nog niet. .
Beloftes doen is ten strengste af te raden, want wat je belooft moet je simpelweg doen.

"Je loop samen een traject" - en constateer je als hulpverlener dat het niet of maar zeer weinig werkt, geef dan openheid van zaken.

Citaat:
(....)EMDR werkt en mindfullnes werkt ook absoluut om uit de stressreacties te komen en daardoor nieuwe dingen te kunnen opnemen. Dieren, natuur, paarden, ze helpen allemaal om ontvankelijker te worden, gezien te worden en koestering te kunnen ervaren. Dat is een stap in de goede richting.

Er zijn heel veel zaken die kunnen werken, maar graag wel vanuit een zinnig behandelplan.
Niet iedereen heeft het nodig om ontvankelijker te worden, om eens een dwarsstraat te noemen... (Karate kan soms zeer therapeutisch zijn.)

Verder is het heerlijk "om uit een stress reactie te komen" - maar dat is strikt genomen geen therapie. Een behandelplan kan zaken behelzen die bijvoorbeeld het verschijnsel aanpakken, dat iemand voortdurend 'in een stressreactie terecht komt' (ook als je eigen ratio of het verstand van de hulpverlener niet begrijpt 'wat er loos is').

Janneke wat heb jij toch een aparte bijzondere kijk op hulpverlening bijna ieder topic wat over dit soort dingen gaat ben jij aanwezig valt mij op. Alleen vraag ik mij af of jou antwoorden wel zoveel bijdrage voor ts. Je versterkt na mij idee de negatieve kijk op de hulpverlening. Jij hebt zoals het overkomt vrij veel negatieve ervaringen met zulke hulp (volgens mij sowieso met de hele gezondheidszorg). Kijk uit dat je deze negatieve kijk niet op andere over brengt.
Mij idee is dat bijna iedere hulpverlener echt zijn best doet om iemand te helpen maar soms is het niet de juiste hulp en soms staat de hulpvrager er gewoon niet voldoende open voor en is de klik er niet.

**Geplaatst**: 27-12-15 16:13

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Geplaatst: 27-12-15 16:13

Het is ook niet goed om constant negatief te zijn.

Mijn ervaring is dat als je er zelf niet achter staat dat je hulp zoekt,dat er ook niets helpt.
En hulpverleners zijn mensen geen miracleworkers

**Geplaatst**: 27-12-15 17:27

Geplaatst: 27-12-15 17:27

Janneke2 schreef:
Eh, mogen deze 2 fouten er eerst uit, voor we verder gaan praten?
1) "het is perfect op te lossen", zo stellig kom ik kennelijk over, dat zou kunnen - maar het praat handiger als. je geen extra toevoegingen doet,
idem 2) "haar (niet huidige, zoals gezegd) hulpverleners zouden niet de correcte papieren hebben", Zwerte sprak over een uitstekende therapeut die geen psycholoog was, ik niet.

Even in de wirwar van quotes

gezocht wat ik bedoelde:

Janneke2 schreef:

Verschrikkelijk! !!
Nee, je bent niet de eerste en ik heb zelf ook dergelijke gevoelens gehad, maar ik word er telkens weer boos van.
WAT een geklungel kan die hulpverlening toch opleveren - en wat een schade voor jou!

Ik heb in mijn opleiding een serie zeer interessante college's gehad over de biologische oorsprong van angst.
Ik zou willen, dat alle hulpverleners dit soort dingen eens goed zouden leren!!!

Angst is geen gedachte, geen gedrag en geen kwestie van willen.
Angst is in de basis je overlevingssysteem.
Dat is met technieken als emdr of gespecialiseerde kinesiologie goed te beïnvloeden, daar niet van. Zodat je niet constant harder in de stress/ de zenuwen schiet dan strikt noodzakelijk.
Doorgaans is moeder natuur slim: je bent zelden bang voor niets - en cognitieve gedragstherapie heeft hier het grote gevaar om jou als cliënt systematisch te beledigen en niet serieus te nemen. (Goedwillende, doch incapabele psycholoog, ik heb jaren bij zo'n aardige mevrouw gezeten, ze was erg vriendelijk en ik volgde haar advies nauwgezet op - en het hielp niets. Met "correct denken" kun je angst niet stoppen. Punt. Van een therapie die niet werkt word je wel down. Baat het niet, dan schaadt het wel.)

En de ellende die je beschrijft staat in de wetenschappelijke literatuur bekend als "paniek", maar komt in normaal Nederlands neer op de stress die een baby/ klein kind voelt 'als mama er niet is'. Dat kan allemaal reuze adequaat aangepakt worden (er hoeft ook heus geen label ""persoonlijkheidsstoornis"" op) maar een verhaal met kop en staart (hier wringt de schoen, dit is de pijn die diep in jouw overlevingssysteem zit) wel keihard nodig. (Ik doel op angst om in de steek te worden gelaten, je kwetsbaar op te moeten stellen - enne "mensen moeten vertrouwen" is uiteraard nonsens. Laten de hulpverleners zich eerst maar eens betrouwbaar opstellen! )

Er is binnen de landelijke ggz groep 'arq' een taskforce vroegkinderlijke traumatisering - daar zijn waarschijnlijk wel behandelaars die iets met jou aankunnen.

Janneke2 schreef:
En dit gevoel ("pathologische angst", in hulpverlenersjargon) is uitstekend te beïnvloeden. Niet met praten. Maar het is uitstekend te beïnvloeden, dwz dat het "nonstop alart zijn" verdwijnt en dat de gezonde angst jou op tijd waarschuwt 'NU hollen!!' - en daarna ben je weer gewoon kalm en ontspannen.
Geen sprookje, gewoon het gevolg van een goed behandelplan.

Hierop reageerde ik. Je zou gelijk kunnen hebben in deze stukken, maar dat weten we helemaal niet. Dit is wat ik bedoelde met dat je vrij stellig bent over dingen die we niet kúnnen weten. We kennen de problematiek van TS niet en we weten niet of het is als jij het beschrijft. Ten gevolge daarvan kunnen we dus ook zeker niets zeggen over of de problematiek met EMDR te beïnvloeden is (hoewel ontzettend werkzaam, ken ik helaas legio verhalen waarbij dat niet - of júist niet- het geval is). Daarom dat ik het wat gevaarlijk vind om dergelijke beweringen zo stellig te doen, zeker als je je als "kenner" profileert (wat je misschien bent, maar ik vermoed dan eerder vanuit de wetenschappelijke hoek en waarschijnlijk geen clinicus?).

(Daarbij spelen er altijd meerdere factoren in een behandeling. Sterker nog, uit verschillende onderzoeken blijkt dat de behandelmethode zelf voor maar minder dan 10% de werkzaamheid van de behandeling verklaart. Het overige deel is therapeutische relatie, factoren die bij de cliënt liggen en factoren die we niet kennen. Maar soit, dat gaat verder offtopic.)

**Geplaatst**: 27-12-15 17:37

Re: Geen vertrouwen meer in de hulpverlening

Geplaatst: 27-12-15 17:37

Wat jammer dat je vast zit aan een ggz instelling. -O-

Anders zou ik zeggen lekker zelf een hulpverlener uitzoeken. Heb ik zelf ook gedaan en er een aanvullende verzekering voor genomen waardoor alles vergoed wordt. Het is zóveel fijner.

De therapie die ze aanraden lijkt mij wel juist. Als er echt persoonlijkheidsproblemathiek bij zit, moet je dat eerst aanpakken. Je moet voor jezelf bepalen wanneer je er klaar voor bent, maar bedenk wel dat ermee wachten juist ook moeilijker kan zijn.

**Geplaatst**: 27-12-15 18:17

Geplaatst: 27-12-15 18:17

Citaat:
Hierop reageerde ik. Je zou gelijk kunnen hebben in deze stukken, maar dat weten we helemaal niet.

Eh, hoe precies bedoel je dit?
Wat ik beschrijf in de door jou geciteerde teksten zijn combinaties van wetenschappelijke kennis en mijn eigen ervaring. Accoord, in reactie op wat TS schrijft.
Wie gaat stellen "we weten niet of de wetenschapelijke info klopt", is vrij om daar een topic over te openen, maar hier kan dat al gauw off topic worden.
Wie gaat stellen 'we weten helemaal niet of wat jij, Janneke, beschrijft als je eigen ervaring' - tja, och, kan mij niet zo veel laarzen schelen, eerlijk gezegd.
Als het over de ervaringen van TS gaat, wordt het een ander verhaal.

Citaat:
We kennen de problematiek van TS niet en we weten niet of het is als jij het beschrijft.

Als wetenschapper is mij geleerd bronnen goed te onderzoeken.
Op bokt vind ik doorgaans dat het goed lezen van de teksten van TS ruim voldoende is. (En nee, dan weet je niet alles, maar serieus nemen wat iemand meldt, dat mag heus.)

Citaat:
(Daarbij spelen er altijd meerdere factoren in een behandeling. Sterker nog, uit verschillende onderzoeken blijkt dat de behandelmethode zelf voor maar minder dan 10% de werkzaamheid van de behandeling verklaart. Het overige deel is therapeutische relatie, factoren die bij de cliënt liggen en factoren die we niet kennen. Maar soit, dat gaat verder offtopic.)

Idd: de niet specifieke factoren. Zoals iemand die problemen rondom hechten heeft laten barsten: dat lijkt mij uiterst on topic.

**Geplaatst**: 27-12-15 19:04

Geplaatst: 27-12-15 19:04

Janneke2 schreef:
Wat ik beschrijf in de door jou geciteerde teksten zijn combinaties van wetenschappelijke kennis en mijn eigen ervaring. Accoord, in reactie op wat TS schrijft.

En hier zeg je het Janneke, het is een combinatie van wetenschappelijke kennis én je eigen ervaringen. Echter, vind ik, is uit jouw berichten niet altijd duidelijk dat je eigen ervaringen erin verweven zitten. Of zoals iemand anders in een ander topic ooit tegen je zei "je doet het als feit" overkomen (wat voor bepaalde mensen zo ook voor de persoon die dit zei onzekerheid kan veroorzaken over het al dan niet correct "handelen" van de persoon waartegen je praat).

Uitspraken als: "Met "correct denken" kun je angst niet stoppen. Punt.", "En dit gevoel ("pathologische angst", in hulpverlenersjargon) is uitstekend te beïnvloeden. Niet met praten." en dat "gedragstherapie het gevaar inhoudt jou als cliënt systematisch te beledigen" (En zo kan ik er nog wel een paar opsommen) geef je je eigen mening net of het een stelling is. je haalt naar mijn gevoel bepaalde therapieën of therapeuten (die je niet kent) naar beneden, stelt ze in een negatief daglicht (hoe je het ook noemen wil), waardoor je denk ik de hoop die mensen hebben dat de behandeling gaat werken of dat hun therapeut hen kan helpen tot op zekere hoogte onderuit haalt. Zo zou het in elk geval voor mij aanvoelen (als de uitspraken betrekking zouden hebben op dingen die ik zou zeggen) en dat zou mij hopeloos en radeloos maken, iets wat ik dan net niet nodig heb / kan gebruiken!
Je kan dezelfde dingen op een iets genuanceerdere manier zeggen zodat duidelijk is dat het hier gaat om jouw mening. Dat komt, voor mij althans, heel anders over, positiever, opbouwender over.

Jammer dat je negatieve ervaringen hebt met de hulpverlening en bepaalde therapieën niet geholpen hebben. Maar dat wil niet zeggen dat die therapieën daarom voor iedereen slecht zijn, voor niemand nuttig zijn, dat "de grote meerderheid van de therapeuten" niets afweten van bv angst enz. Voor jou heeft EMDR heel goed gewerkt - super. Voor iemand anders werkt dat misschien net niet, maar wel CGT, en ja dat kan!

Ik weet dat je dingen post met de beste bedoelingen, om anderen te behoeden voor negatieve ervaringen die jij hebt gehad met de hulpverlening. Maar de manier waarop je sommige dingen verwoordt, kan volgens mij ook wel eens heel andere, negatieve effecten zouden kunnen hebben. Met uitspraken als "Dat je "hulp"verleners die niet helpen wantrouwt is alleen maar heel erg goed en compleet terecht." kan je, onbedoeld wellicht, ervoor zorgen dat iemand hulpverleners (nog meer) gaat wantrouwen. Met als gevolg dat er geen goede werkrelatie tot stand kan komen en de hulpverlening dus ook niet het gewenste effect heeft.

**Geplaatst**: 27-12-15 19:36

Geplaatst: 27-12-15 19:36

ikkkke schreef:
Janneke2 schreef:
Wat ik beschrijf in de door jou geciteerde teksten zijn combinaties van wetenschappelijke kennis en mijn eigen ervaring. Accoord, in reactie op wat TS schrijft.

En hier zeg je het Janneke, het is een combinatie van wetenschappelijke kennis én je eigen ervaringen. Echter, vind ik, is uit jouw berichten niet altijd duidelijk dat je eigen ervaringen erin verweven zitten.

....VogeltjeM heeft een paar teksten geciteerd vandaag en de ene keer staat het er duidelijker dan de andere keer.
En aan de ene kant: duidelijkheid kan zeer schoon zijn, maar het gaat wel om een mengsel.

Citaat:
Uitspraken als: "Met "correct denken" kun je angst niet stoppen. Punt.", "En dit gevoel ("pathologische angst", in hulpverlenersjargon) is uitstekend te beïnvloeden. Niet met praten." en dat "gedragstherapie het gevaar inhoudt jou als cliënt systematisch te beledigen" (En zo kan ik er nog wel een paar opsommen) geef je je eigen mening net of het een stelling is.

...ja, laten we het de stelling van Janneke noemen.
Wetenschappelijk is het te onderbouwen, maar vanwege off topic niet in dit topic.

Citaat:
Je haalt naar mijn gevoel bepaalde therapieën of therapeuten (die je niet kent) naar beneden, stelt ze in een negatief daglicht (hoe je het ook noemen wil), waardoor je denk ik de hoop die mensen hebben dat de behandeling gaat werken of dat hun therapeut hen kan helpen tot op zekere hoogte onderuit haalt.

...zo zou het kunnen werken en als het hoop en vertrouwen in een goede therapie/ therapeut onderuit haalt, dan spijt het me heel erg.

Maarre, in het kader van on/off topic: we hebben het hier over iemand, die GEEN goede, want effectieve therapie heeft gekregen, iemand die alleen maar dieper wegzakte tijdens/door therapie.
Voor mij is het een kwestie van TS en haar verhaal serieus nemen. (Dat dit verhaal voor lezer x of y mogelijk akelig uitwerkt is "vers twee". Misschien wel hoofdstuk twee.)

Ik schreef er al eerder over: "hulp"verlening die het probleem verergert bestaat.
Dat is een gruwelijke werkelijkheid, maar het feit dat de werkelijkheid soms gruwelijk kan zijn vind ik geen reden om dan maar te zwijgen, blame the victim te doen, weg te kijken, noem maar op.

Citaat:
Jammer dat je negatieve ervaringen hebt met de hulpverlening en bepaalde therapieën niet geholpen hebben. Maar dat wil niet zeggen dat die therapieën daarom voor iedereen slecht zijn, voor niemand nuttig zijn, dat "de grote meerderheid van de therapeuten" niets afweten van bv angst enz. Voor jou heeft EMDR heel goed gewerkt - super. Voor iemand anders werkt dat misschien net niet, maar wel CGT, en ja dat kan!

....on topic, please.
Ik reageerde niet met een volledig universele uitspraak.
Wie dat wel wil: open een eigen topic of stuur me een pb.

On topic is, dat iemand jarenlang wel cht heeft gehad, ook toen allang duidelijk was dat dat niet werkte. Dat soort dingen zijn voor iedereen slecht.
(Dat is dus geen universele uitspraak over cgt, maar wel on topic. )

Citaat:
"Dat je "hulp"verleners die niet helpen wantrouwt is alleen maar heel erg goed en compleet terecht." kan je, onbedoeld wellicht, ervoor zorgen dat iemand hulpverleners (nog meer) gaat wantrouwen. Met als gevolg dat er geen goede werkrelatie tot stand kan komen en de hulpverlening dus ook niet het gewenste effect heeft.

Andermaal: laten we on topic blijven. TS heeft te maken (gehad) met deze mensen.
Ik zeg nadrukkelijk niet "ga asjeblieft allemaal je hulpverleners wantrouwen" - maar soms is het helaas de trieste waarheid dat een hulpverlener meer kwaad dan goed doet.
Wie daar niet tegen kan, blijve beter weg uit dit topic.