Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-10-15 09:31

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-10-15 09:31

hier ook een

ik ben een 17 jarige meid en zit helaas sinds januari al thuis

niks ging meer alles veroorzaakt stress en hoe meer stress ik heb hoe meer last ik van mijn buik heb ( prikkel bare darm syndroom ) het begon vorig jaar al erger te worden toen wisten we het nog niet van de pds uit eindelijk kwamen we daar achter in februari ik zat toen al een maand thuis en was al derpressief uit eindelijk durfde ik ook niks meer mijn moeder nam me iedere keer mee met boodschappen doen zo dat ik wel even het huis uit kwam en ik moest de hond 2 keer per dag sws uit laten

nu maanden verder en veel gezeur en gezeik verder ben ik op het punt dat ik ga stoppen met school ik krijg een ontheffing en ik krijg dagbesteding of ik kan bij een zorgboerderij terrecht
ik krijg nu ook hulp ik heb zelf een begeleidster die mij helpt met mijn depressie die blijft voor korte termijn en mijn vaste begeleidster die blijft langer ik wil hier wel even bij zeggen dat ik ook autisme heb om precies te zijn pdd nos

ik ben nu wel zo er dat er bij mij echt de knop is om gezet en ik weer in mijn eentje zelf boodschappen durf te doen voor mijn moeder en weer alleen naar de bieb durf te gaan ik ga wel altijd standaard iedere week naar mijn verzorgpony ,s dit helpt mij heel erg ontspannen

ik weet dat het nog lang gaat duren voor dat alles weer helemaal goed gaat maar ik ga er wel voor
ik heb hele lieve ouders die mij steunen in alles wat ik doe en die altijd voor mij klaar zullen staan en mij overal mee helpen waar nodig is gelukkig hoef ik dit niet alleen te doen

**Geplaatst**: 09-10-15 11:00

Geplaatst: 09-10-15 11:00

Verhaal van Maatje987 hierboven komt wel redelijk overeen met het mijne.

Ik ben 23 en zit al vanaf mei thuis ongeveer. Tijdens een stage in mijn Bachelor (2 jaar geleden) viel ik al zo nu en dan flauw. Meestal begon het met hevige darmklachten, waardoor ik misselijk werd en uiteindelijk flauw viel. We dachten dat ik te hard/te veel werkte. Doordat ik bang was om weer flauw te vallen, durfde ik minder hard te werken, waardoor de druk steeds groter werd. Daarbij kreeg ik ook ontzettend last van mijn rugspieren. Deze waren volledig verkrampt, waarschijnlijk door de stress. Uiteindelijk wordt de druk zo groot dat ik helemaal dichtklap. Na een tijdje weinig doen, heb ik alles gelukkig goed af kunnen ronden en mijn Bachelor gehaald. Ook ben ik bij de fysio geweest (o.a. dryneeding) wat goed heeft geholpen om de spanning in mijn spieren te verminderen.
Daarna ben ik begonnen aan de Master. Dat ging best redelijk. Ik had erg veel zin in het eerste masterproject (stage), welke in januari begon. Maar de darmklachten speelden weer op en tijdens het experiment kreeg ik weer last van ernstige darmklachten, misselijkheid, en flauwvallen. Na het flauwvallen moest ik echt wel even een paar dagen "herstellen". Perfectionist als ik ben, probeerde ik toch wel alles bij te houden, maar dat lukte natuurlijk niet. De druk/stress werd groter en groter en ik klapte steeds meer dicht. Tussendoor nog wel weer geprobeerd terug te gaan, maar inmiddels kwam er ook angst bij kijken. "Wat zullen mensen wel niet denken", "Ik ga het niet meer redden", enz. enz. Dat ging van kwaad tot erger, en uiteindelijk ben ik volledig dichtgeklapt. Ik deed niks meer. Niks met studie, maar ook het huishouden leidde er onder. Het enige wat ik nog doe is naar mijn paard, dat is mijn ontspanning en houdt me op de been. Maar de kleinste stressmomenten zijn al funest.
Inmiddels ben ik ook al meerdere malen bij de huisarts geweest, en ook bij mij wordt het op PDS (Prikkelbare Darm) geschoven, door de stress. Dat zal best, maar ik heb er nu al zo lang last van, dat ik dat niet meer geloof. Alles wat ook maar een beetje met darmklachten te maken heeft, wordt gelijk op PDS geschoven. Vanochtend weer bij de huisarts geweest en een verwijzing geëist. (al meerdere keren gedaan, maar werd steeds afgewimpeld. "Probeer eerst dit maar", "Met deze zakjes/pillen kun je wel 100 worden"). Het is alleen maar symptoombestrijding, maar ik wil gewoon weten wat er aan de hand is.

Inmiddels loop ik ook bij een praktijkondersteunend psycholoog, want ik word er natuurlijk niet beter op zo. Ik doe niks, maar ik heb ook niet de energie om wat te doen. Slapen kan ik niet doordat ik alleen maar aan het piekeren ben. Gelukkig heb ik een geweldige vriend, die me helpt en er doorheen sleept, maar ik kan hem niet alles laten doen.
(edit: ik drukte per ongeluk op enter, nu het volledige verhaal)

**Geplaatst**: 09-10-15 13:36

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-10-15 13:36

gelukkig ben ik niet de enigste

ik heb al van jongst af aan last van mijn buik/darm en nu hebben ze het maar op prikkelbare darm gezet omdat ik zo veel stress maar ik heb nog nooit hiervoor las gehad van mijn buik als ik stresde
ze willen geen endoscopie doen en ik moet het maar met de medicijnen doen die ik heb en ik moet er maar mee leren leven

het niet slapen is voor mij ook heel herkenbaar
ik slaap nu helemaal niet meer sinds afgelopen donderdag omdat mijn oma ook een hersenbloeding heeft gehad daar gaat alles gelukkig goed mee maar toch ik pieker nu al over heel veel dingen en nu slaap ik helemaal niet ook vanwege mijn oma

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-10-15 14:59

Geplaatst door de TopicStarter : 09-10-15 14:59

Sannanasje schreef:
Goedemorgen! Poe wat zijn er veel mensen toch wel met vergelijkbare klachten, de ene ernstiger en met heftigere achtergrond verhalen dan de ander, maar toch, opvallend veel.

Hoe uit het zich bij jullie in het dagelijks leven?

En TS, ik weet niet of het je bedoeling was of niet, maar is het een idee om met elkaar af en toe de dag door te spreken, als het juist heel goed ging of juist niet? En dan mekaar een beetje oppeppen of een hart onder de riem steken?

Ik kom straks op alles terug maar ja dat was inderdaad juist mijn insteek van dit topic. Even je hart kunnen luchten en elkaar een beetje ondersteunen.

**Geplaatst**: 09-10-15 16:44

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-10-15 16:44

Oh hemel, dit is veel te herkenbaar. Maar ergens ook wel fijn om te lezen dat je niet alleen bent.

Bij mij speelt het ook plus-minus al 7 jaar, maar ik ben 2 jaar geleden pas 'gebroken'. Wat in mijn geval inhield dat ik zelf naar de psychiater ben gestapt omdat ik bang was dat ik er in een heel donker moment een eind aan zou maken.
Ik woonde in m'n eentje in Londen, had geen vrienden, niemand om me heen, alleen m'n masterstudie om me aan vast te houden. Hoe ik mijn vakken uiteindelijk nog heb afgemaakt is me een compleet raadsel. Ben door de psych gediagnosticeerd met een zware depressie met suïcidale neigingen, en op zware medicatie gezet. Hier moest ik weer vanaf omdat de bijwerkingen zo erg waren dat ik niet alleen uit huis kon. Te duizelig en misselijk om het naar de supermarkt te redden. En zoals ik al zei.. geen vrienden om boodschappen oid voor me te doen, en kennissen die ik er niet mee op wilde zadelen. Dus om te overleven toch maar gestopt met de medicijnen.
Toen naar Oostenrijk verhuisd voor een paar maanden, toen weer een tijdje naar NL, weer weg uit NL, en zo maar door geëmmerd. Inmiddels aan medicatie die vrij goed helpt, maar niet goed genoeg. Woon inmiddels weer in Oostenrijk, voor de buitenwereld lijkt het allemaal goed te gaan. Heb fantastische vrienden, fijne plek om te wonen, nog 'voor de leuk' een studie natuurkunde en uitzicht op een PdH ernaast, zou in m'n handjes mogen knijpen.

En toch.. dat diepe verdriet, die lusteloosheid, het niet willen falen maar zò moe zijn, die angst voor de toekomst en mezelf, die blijft. Zou het liefst in winterslaap gaan.

**Geplaatst**: 09-10-15 17:43

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-10-15 17:43

Heel herkenbaar dat laatste wat je beschrijft Dirndl. Dat is voor mij ook echt het moeilijkste er aan.
Ik mag echt niet klagen, ben aan het eind van mijn studie. Tussendoor nog mijn propeudeuse van een andere opleiding gehaald. Ik heb super lieve vriendinnen en familie die voor me klaar staan en toch wil het niet. Iedereen die mij goed kent vindt het ontzettend knap wat ik de afgelopen jaren bereikt hebt, maar zelf voel ik dit helemaal niet.

**Geplaatst**: 09-10-15 21:39

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-10-15 21:39

*steekt vinger op* zware depressie, psycholoog, psychiater, ontslagen van werk ivm ziekte, veel te onzeker geworden, nieuwe baan moeten vinden en gevonden en nog steeds misselijk elke avond van de spierspanningen. Ik wil graag alles een plekje geven wat er het afgelopen jaar gebeurd is en verder met m'n leven en gelukkig worden.

**Geplaatst**: 10-10-15 07:51

Geplaatst: 10-10-15 07:51

Heftig allemaal!
Er zijn ook steeds meer mensen die uitvallen, door de druk van de maatschappij. Kunnen ze daar niks aan doen?

**Geplaatst**: 10-10-15 08:28

Geplaatst: 10-10-15 08:28

Eight schreef:
Heel herkenbare verhalen hier allemaal, zijn er ook bikkels (ik wil bokkers typen maar mijn telefoon autocorrect ze naar bikkels,wat iedereen hier ook is ) die gebruik maken van medicijnen? Ik typ later wat uitgebreider als ik achter de computer zit

Jeetje, wat een heftig verhaal van ieder van jullie! Maar hoe stoer dat ieder zijn eigen weg erin volgt en keihard knokt om er weer bovenop te komen +:)+

Ik heb een depressieve stoornis, waardoor despressies nooit lang uitblijven. 7 Jaar geleden voor het eerst erkend, maar als tiener zijnde al veel last van depressie gehad.
Sinds een klein jaartje ben ik aan de medicatie, en wat is dat een verademing! Het haalt de ergste randjes er vanaf en zorgt dat de depressieve periode minder lang duurt.
Veel bezig met verwerkingstherapie (echt een aanrader als je met een naar verleden zit!!) en nu eindelijk lijk ik iets stabieler te worden.
Terugvallen heeft volgens mij iedereen hier last van

Die zijn zo naar.. Hebben jullie ook zo'n angst dat je er niet meer uit komt?
Sterkte hoor, voor iedereen!!

**Geplaatst**: 10-10-15 09:57

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-10-15 09:57

Ik mag en wil geen anti depresifa slikken omdat dit psychoses kan opwekken bij mij misschien dit omdat ik naast minn autisme ook heel misschien sgyzofrenie heb waar ik zeker niet op hoop

Gelukkig en daar ben ik wel heel blij mee klikt misschien raar maar ik ben blij dat depressies ook horen bij pdd nos de autisme die ik heb

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-15 20:27

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-15 20:27

Cayenne schreef:
Ik heb wel een depressie gehad, maar dat kwam omdat ik een posttraumatische stressstoornis had ontwikkeld. Toen heb ik EMDR therapie gevolgd en sindsdien gelukkig geen last meer gehad.

TS, hoe ziet je dag er uit? Ik heb er misschien overheen gelezen, maar werk je? Wat doe je zoal?

Mijn dag is over het algemeen wel gevuld. Ik werk 30 uur of meer per week. Daarbuiten zwem ik normaal, rijdt ik paard en ga ik hardlopen met enige regelmaat. Ik woon op mezelf dus moet daarnaast ook nog mijn eigen huishouden draaiende houden.

Mlies schreef:
Ik lees hier even mee, mijn partner zit momenteel thuis met deze klachten. Ik lees graag jullie ervaringen, tips etc..

Als je graag tips of ervaringen wil delen, doen! Geloof me dat kan je partner helpen. Ik heb vooral veel onbegrip ervaren.

Eight schreef:
Heel herkenbare verhalen hier allemaal, zijn er ook bikkels (ik wil bokkers typen maar mijn telefoon autocorrect ze naar bikkels,wat iedereen hier ook is ) die gebruik maken van medicijnen? Ik typ later wat uitgebreider als ik achter de computer zit

Ik heb nooit medicatie voor mijn klachten gebruikt. Dat was bijna het eerste wat mijn dokter opperde. Dat wilde ik eigenlijk echt tot het laatste houden. Hopende zonder medicatie te kunnen herstellen.

Bonny_CT schreef:
ik meld me ook, vorig jaar november thuis komen te zitten met een burn-out, verwacht dat ik in november wel weer full time kon werken, maar het uwv waarschuwde me al dat dat niet ging lukken..Nu net begonnen met 2 uurtjes vrijwilligers werk om rustig aan wat te kunnen doen. Het geval van 'moeten' dat is voor mij heel lastig.. Dan val ik gelijk weer terug

Dat moeten dat herken ik wel, valt mij op dit moment ook erg zwaar.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-15 20:33

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-15 20:33

Ik heb een beetje bijgelezen. De wat langere verhalen moet ik nog een keertje opnieuw lezen want niet alles komt aan.

Ik ben vrijdagavond na een rotdag op werk nog even naar stal gegaan om wat ontspanning en afleiding te hebben. Maar helaas ben ik toen van het paard gevallen. Op mijn heup/onder rug gevallen en nu dus ontzettend veel pijn. Het trekt helemaal door naar mijn stuitje, net en ribbenkast. Ik slik nu dus 4x per dag ibuprofen 600 en dat maakt me een beetje suf.

Afgelopen dagen dus thuis gezeten en voor mijn lichaam was dat wel goed, voor mijn geestelijke gesteldheid ging het op en af. Ik heb momenten dat ik niet nadenk en de rust wel kan waarderen. Maar er zijn ook momenten dat ik enorme stress pieken heb omdat ik dus eigenlijk helemaal niks kan nu. Niet werken, huishouden etc etc. En het vervelende is ook nog dat ik in de stad woon en er op dit moment kermis en ook oktoberfeest is, dus echt rust heb ik niet. Ik zit nu bij m'n moeder thuis die heeft me even opgehaald zodat ik even wat rust en ook gezelschap heb. Alleen zijn valt ook zwaar.

Als jullie graag je dag, gevoelens enzovoorts willen delen, vooral doen. We zullen er allemaal dingen in herkennen waarschijnlijk.

**Geplaatst**: 11-10-15 20:50

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-10-15 20:50

Fijn dat je even bij je moeder terecht kan om uit te rusten TS, ik zou zeggen probeer even van de rust te genieten en aan helemaal niks te denken

Het helpt vast ook dat je niet alleen hoeft te zijn, maar dat je wel de rust krijgt die je nodig hebt.

Het is natuurlijk niet fijn om van je paard af te vallen, maar misschien doet het je wel goed dat je even niet anders kan dan uitrusten

**Geplaatst**: 11-10-15 21:44

Geplaatst: 11-10-15 21:44

Nynke04 schreef:
Verhaal van Maatje987 hierboven komt wel redelijk overeen met het mijne.

Ik ben 23 en zit al vanaf mei thuis ongeveer. Tijdens een stage in mijn Bachelor (2 jaar geleden) viel ik al zo nu en dan flauw. Meestal begon het met hevige darmklachten, waardoor ik misselijk werd en uiteindelijk flauw viel. We dachten dat ik te hard/te veel werkte. Doordat ik bang was om weer flauw te vallen, durfde ik minder hard te werken, waardoor de druk steeds groter werd. Daarbij kreeg ik ook ontzettend last van mijn rugspieren. Deze waren volledig verkrampt, waarschijnlijk door de stress. Uiteindelijk wordt de druk zo groot dat ik helemaal dichtklap. Na een tijdje weinig doen, heb ik alles gelukkig goed af kunnen ronden en mijn Bachelor gehaald. Ook ben ik bij de fysio geweest (o.a. dryneeding) wat goed heeft geholpen om de spanning in mijn spieren te verminderen.
Daarna ben ik begonnen aan de Master. Dat ging best redelijk. Ik had erg veel zin in het eerste masterproject (stage), welke in januari begon. Maar de darmklachten speelden weer op en tijdens het experiment kreeg ik weer last van ernstige darmklachten, misselijkheid, en flauwvallen. Na het flauwvallen moest ik echt wel even een paar dagen "herstellen". Perfectionist als ik ben, probeerde ik toch wel alles bij te houden, maar dat lukte natuurlijk niet. De druk/stress werd groter en groter en ik klapte steeds meer dicht. Tussendoor nog wel weer geprobeerd terug te gaan, maar inmiddels kwam er ook angst bij kijken. "Wat zullen mensen wel niet denken", "Ik ga het niet meer redden", enz. enz. Dat ging van kwaad tot erger, en uiteindelijk ben ik volledig dichtgeklapt. Ik deed niks meer. Niks met studie, maar ook het huishouden leidde er onder. Het enige wat ik nog doe is naar mijn paard, dat is mijn ontspanning en houdt me op de been. Maar de kleinste stressmomenten zijn al funest.
Inmiddels ben ik ook al meerdere malen bij de huisarts geweest, en ook bij mij wordt het op PDS (Prikkelbare Darm) geschoven, door de stress. Dat zal best, maar ik heb er nu al zo lang last van, dat ik dat niet meer geloof. Alles wat ook maar een beetje met darmklachten te maken heeft, wordt gelijk op PDS geschoven. Vanochtend weer bij de huisarts geweest en een verwijzing geëist. (al meerdere keren gedaan, maar werd steeds afgewimpeld. "Probeer eerst dit maar", "Met deze zakjes/pillen kun je wel 100 worden"). Het is alleen maar symptoombestrijding, maar ik wil gewoon weten wat er aan de hand is.

Inmiddels loop ik ook bij een praktijkondersteunend psycholoog, want ik word er natuurlijk niet beter op zo. Ik doe niks, maar ik heb ook niet de energie om wat te doen. Slapen kan ik niet doordat ik alleen maar aan het piekeren ben. Gelukkig heb ik een geweldige vriend, die me helpt en er doorheen sleept, maar ik kan hem niet alles laten doen.
(edit: ik drukte per ongeluk op enter, nu het volledige verhaal)

Sterkte!! Lijkt mijn verhaal wel. Nu bijna jaar verder en het gaat heel langzaam vooruit

**Geplaatst**: 11-10-15 21:59

Geplaatst: 11-10-15 21:59

Shivatjuh01 schreef:
Ik heb nooit medicatie voor mijn klachten gebruikt. Dat was bijna het eerste wat mijn dokter opperde. Dat wilde ik eigenlijk echt tot het laatste houden. Hopende zonder medicatie te kunnen herstellen.

Hoi Shivatjuh01,
even een tip mbt medicatie: veel artsen grijpen naar anti depressiva. Omdat burn out lijkt op depressie.
Het verschil is helaas dat als je "te zeer op adrenaline loopt", je lichaam anti depressiva direct weer omzet in stresshormonen.

Wat wel kun helpen zijn gerichte voedingssupplementen. Zo slik ik regelmatig carnitine om mijn bijnieren te helpen (....die moeten stresshormonen aanmaken "en dat kan zwaar werk zijn! ") - dat scheelt.
Ik slaap er zelfs heerlijk op, hoewel eigenlijk geldt, 'dat carnitine activeert'. (Kennelijk slaap ik slecht, "als mijn bijnieren honger hebben".)
Mogelijk geldt voor jou iets vergelijkbaars, een orthomoleculaire arts kan jou hierbij helpen.

**Geplaatst**: 14-10-15 08:56

Geplaatst: 14-10-15 08:56

Lang getwijfeld om te reageren, maar ik blijf steeds weer bij dit topic terugkomen.

Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik momenteel met een fikse burn-out zit en ik ben zo bang dat ik te lang gewacht heb. Ik weet gewoon niet hoe ik het op mij huidige baan volhoud, totdat ik een andere baan heb gevonden.

**Geplaatst**: 14-10-15 09:06

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-10-15 09:06

Guinevere, wat balen! Maar je hebt het tot zover gered dus niet zomaar opgeven hoor!
Kun je je gedeeltelijk ziek melden? Dat je bijvoorbeeld 50% werkt tijdelijk? Of heb je nog vakantiedagen? Dat je even een weekje de tijd neemt voor jezelf (en misschien vacatures sturen en brieven schrijven)?

Als je wilt mag je me pb-en hoor. Maar is er iets bijzonders op je werk, of is het gewoon een beetje teveel?

**Geplaatst**: 14-10-15 09:58

Geplaatst: 14-10-15 09:58

Guinevere schreef:
Lang getwijfeld om te reageren, maar ik blijf steeds weer bij dit topic terugkomen.

Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik momenteel met een fikse burn-out zit en ik ben zo bang dat ik te lang gewacht heb. Ik weet gewoon niet hoe ik het op mij huidige baan volhoud, totdat ik een andere baan heb gevonden.

Beste Guinevere,
je bent ziek.
Je bent wat dit betreft niet iemand die "het per se moet volhouden" - dat is, dat je als mens op de overlevingsmodus staat. Wellicht was die ooit nodig en denkbaar heeft deze houding van "ik moet het volhouden" je krek deze ziekte bezorgd.
Overleg met de huisarts.
Officieel is burn out geen medische diagnose, maar het kan wel worden geconstateerd.
En ga geen vakantiedagen opofferen voor/aan je ziekte, je hebt waarschijnlijk al gigantisch veel opgeofferd.

Burn out kan goed herstellen, maar niet als je blijft doorhollen.

Sterkte!

(En kies voor jezelf ipv voor de baas!)

**Geplaatst**: 14-10-15 10:07

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-10-15 10:07

Ik lees even mee aangezien ik vermoed dat ik al ruim een jaar tegen een depressie aan zit te hikken. Bij mij uit het bijna niet fysiek (gelukkig, want ik heb een fysieke baan) maar voornamelijk mentaal. Het is ook wat ingewikkelder aangezien ik nu in Australië woon.
Ik lees mee voor tips en support

**Geplaatst**: 14-10-15 10:54

Geplaatst: 14-10-15 10:54

Lastig Spikkel, hoe is de psychische hulpverlening daar?

Guinevere, helemaal met Janneke eens, kies voor jezelf, hoe moeilijk/onmogelijk dat ook lijkt. Als jij nu zo hard doorgaat, heb je straks helemaal geen energie meer voor een nieuwe baan.

Ik meld me ook, ik heb een paar jaar terug eerst een burn-out gehad en daarna een flinke depressie. Heb hierna 11 maanden in deeltijdtherapie gezeten. Dit is heel goed voor mij geweest. Maar helaas blijf ik 'dippen' houden. Vooral dit jaar weer, maar nu is dat ook niet zo gek, want ik heb een moeilijk jaar achter de rug. In febr het contact met mijn vader verbroken, in april een dierbare verloren, door deze dingen stond er veel druk op school. Nu ging t de afgelopen weken niet zo goed, maar door het overlijden van mijn opa vorige week lukt opkrabbelen nog steeds niet.
Ik laat het een beetje gebeuren, want het is neit gek dat mijn hoofd er allemaal moeite mee heeft. Eigenlijk wil ik ook weer wat ondersteuning zoeken, maar de stap is toch wel groot.

Mochten er mensen vragen hebben over therapie en hoe dat in zijn werk gaat of wat dan ook, dat mag je me altijd vragen. Ik ben heel open over mijn behandelingen.

**Geplaatst**: 14-10-15 10:57

Geplaatst: 14-10-15 10:57

Ik weet niet precies, ik heb me alleen ingelezen in counseling aangezien ik denk dat praten voor mij al een heel stuk helpt. Daarvoor moet je een doorverwijzing krijgen van de dokter. Mijn collega heeft ook een depressie en heeft van de huisarts AD voorgeschreven gekregen, maar ik wil zelf niet aan de medicijnen. Ik geloof er meer in dat mijn lichaam en geest het zelf moet kunnen oplossen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-10-15 16:43

Geplaatst door de TopicStarter : 15-10-15 16:43

Janneke2 schreef:
Shivatjuh01 schreef:
Ik heb nooit medicatie voor mijn klachten gebruikt. Dat was bijna het eerste wat mijn dokter opperde. Dat wilde ik eigenlijk echt tot het laatste houden. Hopende zonder medicatie te kunnen herstellen.

Hoi Shivatjuh01,
even een tip mbt medicatie: veel artsen grijpen naar anti depressiva. Omdat burn out lijkt op depressie.
Het verschil is helaas dat als je "te zeer op adrenaline loopt", je lichaam anti depressiva direct weer omzet in stresshormonen.

Wat wel kun helpen zijn gerichte voedingssupplementen. Zo slik ik regelmatig carnitine om mijn bijnieren te helpen (....die moeten stresshormonen aanmaken "en dat kan zwaar werk zijn! ") - dat scheelt.
Ik slaap er zelfs heerlijk op, hoewel eigenlijk geldt, 'dat carnitine activeert'. (Kennelijk slaap ik slecht, "als mijn bijnieren honger hebben".)
Mogelijk geldt voor jou iets vergelijkbaars, een orthomoleculaire arts kan jou hierbij helpen.

Bedankt voor de tip!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-10-15 16:44

Geplaatst door de TopicStarter : 15-10-15 16:44

Guinevere schreef:
Lang getwijfeld om te reageren, maar ik blijf steeds weer bij dit topic terugkomen.

Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik momenteel met een fikse burn-out zit en ik ben zo bang dat ik te lang gewacht heb. Ik weet gewoon niet hoe ik het op mij huidige baan volhoud, totdat ik een andere baan heb gevonden.

Juist wel hier reageren, was voor mij ook even een drempel, maar een luisterend oor of even m'n hart luchten helpt mij vaak al. En even naar je huisarts, vaak kan de praktijkondersteuning je al helpen om de ergste kantjes eraf te halen.

**Geplaatst**: 16-10-15 08:50

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-10-15 08:50

Ik had vandeweek dus een terugvalletje... Ik heb al een ruim jaar geen therapie meer, omdat ik zoveel goede stappen had gemaakt dat de psych vond dat ik het wel alleen kon. En daar was ik het mee eens.
En in de regel gaat het ook hardstikke goed!

Alleen vandeweek, ik kreeg op het werk niks uit mijn handen, daardoor kreeg ik een verschrikkelijke vreetbui, waardoor ik dan me weer schuldig voel dat ik niet eens normaal voor mezelf kan zorgen.
En toen kwam ik onderweg naar huis ook nog in een onwijze regenbui in de file terecht. Ik heb in de auto echt zitten huilen als een klein kind, om een file!
Maar goed, dat gevoel heeft 2 dagen geduurd en het gaat nu gelukkig weer een stuk beter. Me even realiseren wat de psych ook alweer allemaal gezegd heeft. En me bedenken "wat zou hij nu zeggen" helpt mij vaak wel weer het goede pad op.
De herfst/winter periode is voor mij altijd wat moeilijker, maar het feit dat ik dat weet maakt het al iets makkelijker.

**Geplaatst**: 16-10-15 14:58

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-10-15 14:58

...misschien een lichtbak van daglicht kopen?

Ik ben zo vreselijk blij met die uitvinding. De eerste tien minuten "ben ik niet voor dat ding weg te slaan", het is een soort hongergevoel, 'ik moet licht hebben! !!'. (Als 'diersoort mens' komen we uit Afrika en dat merk je nog aan een aantal dingen. Dit is er 1 van. )