Storm schreef:Ik heb een tijdje geleden deze uit het Engels vertaald;
Slaaptraining bij een baby.
Ik ben zo in de war
Ik ben gewend om in slaap te vallen in je zachte warme armen. Iedere nacht kruip ik dicht tegen je aan, zo hoor ik je hartslag en ruik ik je heerlijke geur. Ik staar naar je mooie gezicht en glij langzaam weg in een diepe rustige slaap, warm en veilig in jouw liefdevolle armen. En als mijn knorrende maagje of mijn koude voetjes me wakker maken, of als ik gewoon even een knuffel van je wil, ben je er snel voor me en zorg je ervoor dat ik daarna weer in slaap val dicht tegen je aan.
Maar deze laatste week is alles anders.
Iedere nacht van deze week gaat nu zo. Je dekt me toe in mijn ledikant en kust me welterusten, dan doe je het licht uit en ga je weg. Eerst was ik in de war, waar ging je nu toch naar toe? Daarna werd ik bang en ik begon je te roepen. Ik riep en riep om jou mamma, maar je kwam niet. Ik was zo verdrietig mamma, ik had je zo ontzettend hard nodig. Ik voelde dingen die ik nog nooit gevoeld had. Waar was je nu ik je zo hard nodig had?
Maar eindelijk kwam je terug! Oh wat was ik blij en opgelucht dat je er weer was! Ik dacht dat je me in de steek had gelaten! Ik stak mijn armpjes naar je uit maar je pakte me niet op. Je keek niet eens naar me. Je legde me terug met je warme liefdevolle armen en zei 'sssst, het is slaaptijd nu' en je liet me weer alleen.
Het gebeurde opnieuw en opnieuw, steeds weer. Ik riep om je en na een tijdje, dat steeds langer duurde, kwam je dan. Je kwam iedere keer naar me toe maar hield me niet vast.
Ik bleef roepen en huilen om je, maar ik moest stoppen, mijn keel deed zo'n pijn, mijn hartslag ging zo snel, mijn maag knorde en mijn hoofdje deed zeer. Maar het meeste pijn deed mijn hart, waarom liet me mij alleen?
Na wat voor mij een eeuwigheid duurde, gaf ik het op. Je komt niet als ik je roep, en als je al komt, dan kijk je me niet eens in mijn ogen maar je laat me alleen met mijn schokkende, huilende lijfje. Het schreeuwen om jou doet teveel pijn om lang vol te houden.
Maar lieve mamma, ik snap het gewoon niet. Overdag, als ik val, pak je me op en kus je mijn zere plekken totdat de pijn weg is. Als ik honger heb, geef je me te eten. Als ik naar je toe kruip voor een knuffel, kun je me gedachten lezen, pak je me op en knuffel en kus je me terwijl je verteld hoe speciaal ik ben en hoe ontzettend veel je van me houd. Als ik je nodig heb, ben je er meteen voor me.
Maar 's nachts, als het stil en donker is, en mijn nachtlampje enge schaduwen maakt op de muur, ben je verdwenen. Ik zie ook wel dat je moe bent mamma, maar ik hou zoveel van je. Ik wil gewoon zó graag bij je zijn, meer niet.
En nu, in de nacht, ben ik stil. Maar ik mis je vreselijk mamma...
Nouwwww deze moet je niet lezen als je last hebt van je hormonen!
Maar na een aantal weken slapeloze nachten ga je ook hier anders naar kijken 
Geplaatst: 30-07-15 18:36 
