Bokt.nl

Tivoli schreef:

@ mossel : wat goed dat je nu er een beetje over durft te praten. Een hele grote stap richting het verslaan van AM is het toegeven en erkennen dat het er is. Daarom denk ik dat je heel goed bezig bent! Vraag niet meteen het uiterste van jezelf,leg jezelf niet de verwachting op dat je in 1 keer kunt stoppen. Het eerst erkennen en accepteren is al een hele grote stap! Daar mag je al heel erg trots op zijn. Jij staat ook aan het begin van de positieve spiraal. Hopelijk heb je een beetje steun en begrip in je omgeving die je de kracht geven om verder te bouwen aan een AM vrije toekomst!

@ Merell123:
Fijn dat mijn verhaal een beetje begrip heeft gebracht. Het is ontzettend moeilijk om aan andere mensen uit te leggen waarom het zo gaat... Het is fijn om te horen dat mijn verhaal toch enigszins verhelderend is.


@ AmyII :
Wat herken ik veel in je verhaal! Het proberen te vluchten of weg te rennen of mee te huilen met muziek!
Fijn dat mijn topic voor jou een opluchting is,waar komt dat door?

@ _SantOs_ :
Heel erg bedankt voor je lieve bericht en wat je mij toe wenst

@ Miryamk :
Wat knap, 23 jaar!
Vertel je mensen dat je in het prikkeldraad bent gevallen? Geloven ze dat dan ook?
Ik heb er wel eens over gedacht om er iets anders over te zeggen maar ik denk toch dat mensen me dan ongeloofwaardig vinden dus ik durf niet te liegen over wat het is. Als ik me erg aangevallen voel of als het op een banketstaaf manier gevraagd wordt kan ik wel eens in de verdediging schieten. Als er geroepen wordt : 'jeetje je hebt jezelf toch niet zitten snijden ofzo!?'
Kan ik het niet helpen om te antwoorden met 'Nee ik heb gevochten met een tijger' .
Van sommige opmerkingen kunnen mijn nekharen echt overeind gaan staan,ookal weet ik dat het ook maar een schrikreactie is van mensen en dat niet iedereen er zo relaxed mee om kan gaan....

@ Robin en RoosTinker
Goed dat jullie ook AM vrij zijn en er voor uit durven te komen. Dat helpt misschien een beetje in het doorbreken van de taboe en zal misschien andere mensen ook helpen om 'uit de kast te komen'.

@ Suzanne F. :
Gelukkig heb je nooit de behoefte gehad om verder te gaan dan dat!
Het is inderdaad soms frustratie maar gelukkig kunnen we die veelal op een andere manier kwijt raken.

@ moonsparkle :
Helaas is goede zorg tegenwoordig inderdaad duur... Omdat ik destijds op een gesloten afdeling ben opgenomen met mijn probleem is alles vergoed door mijn verzekering. Zo is het balletje aan het rollen gegaan bij mij.
Als je de goede doorverwijzingen krijgt van je huisarts of je eventuele psycholoog/psychiater dan wordt het meeste wel gedekt en kun je de hulp krijgen die je nodig hebt. Als je behoefte hebt om je verhaal te doen mag je altijd contact met me opnemen

@ Eline91 :
De drang wordt inderdaad langzaam aan minder. Ook met ups en downs hoor maar over het algemeen wordt de drang minder sterk naarmate de tijd verstrijkt tenzij ik in een heel plotselinge heftige situatie kom. Dan kan de drang nog wel eens heel heftig inhakken.
Voor wat voor foto's heb je model gestaan? En hoe voelde je daarbij?


@ phormicola :
Hoe gaat het nu met je?
En als je al 9 jaar AM vrij bent,hoe groot is het dan nog onderdeel van je leven?


@ yvanna :
Ben je ook gestopt of zou je willen stoppen? Ik heb de neiging ook nog wel eens hoor. Ik vraag me ook wel eens af of dat nog wel weg gaat. Misschien zal ik in moeilijke situaties nog steeds de neiging krijgen omdat mijn lichaam gewoon gewend is dat het zo werd opgelost. Maar ik ben pas een paar maanden onderweg dus misschien denk ik er over een paar jaar heel anders over


Hopelijk heb ik iedereen een beetje een antwoord kunnen geven op deze manier.
Ik vind het zo ontzettend fijn om er eens over te kunnen praten. En dan zonder de taboe en de wijzende vingertjes maar gewoon als volwassen mensen met respect. Dit topic en het praten met jullie brengt me nog meer in een positieve flow om hier iets goeds mee te doen.

Tivoli schreef:

@ mossel : wat goed dat je nu er een beetje over durft te praten. Een hele grote stap richting het verslaan van AM is het toegeven en erkennen dat het er is. Daarom denk ik dat je heel goed bezig bent! Vraag niet meteen het uiterste van jezelf,leg jezelf niet de verwachting op dat je in 1 keer kunt stoppen. Het eerst erkennen en accepteren is al een hele grote stap! Daar mag je al heel erg trots op zijn. Jij staat ook aan het begin van de positieve spiraal. Hopelijk heb je een beetje steun en begrip in je omgeving die je de kracht geven om verder te bouwen aan een AM vrije toekomst!

@ Merell123:
Fijn dat mijn verhaal een beetje begrip heeft gebracht. Het is ontzettend moeilijk om aan andere mensen uit te leggen waarom het zo gaat... Het is fijn om te horen dat mijn verhaal toch enigszins verhelderend is.


@ AmyII :
Wat herken ik veel in je verhaal! Het proberen te vluchten of weg te rennen of mee te huilen met muziek!
Fijn dat mijn topic voor jou een opluchting is,waar komt dat door?

@ _SantOs_ :
Heel erg bedankt voor je lieve bericht en wat je mij toe wenst

@ Miryamk :
Wat knap, 23 jaar!
Vertel je mensen dat je in het prikkeldraad bent gevallen? Geloven ze dat dan ook?
Ik heb er wel eens over gedacht om er iets anders over te zeggen maar ik denk toch dat mensen me dan ongeloofwaardig vinden dus ik durf niet te liegen over wat het is. Als ik me erg aangevallen voel of als het op een banketstaaf manier gevraagd wordt kan ik wel eens in de verdediging schieten. Als er geroepen wordt : 'jeetje je hebt jezelf toch niet zitten snijden ofzo!?'
Kan ik het niet helpen om te antwoorden met 'Nee ik heb gevochten met een tijger' .
Van sommige opmerkingen kunnen mijn nekharen echt overeind gaan staan,ookal weet ik dat het ook maar een schrikreactie is van mensen en dat niet iedereen er zo relaxed mee om kan gaan....

@ Robin en RoosTinker
Goed dat jullie ook AM vrij zijn en er voor uit durven te komen. Dat helpt misschien een beetje in het doorbreken van de taboe en zal misschien andere mensen ook helpen om 'uit de kast te komen'.

@ Suzanne F. :
Gelukkig heb je nooit de behoefte gehad om verder te gaan dan dat!
Het is inderdaad soms frustratie maar gelukkig kunnen we die veelal op een andere manier kwijt raken.

@ moonsparkle :
Helaas is goede zorg tegenwoordig inderdaad duur... Omdat ik destijds op een gesloten afdeling ben opgenomen met mijn probleem is alles vergoed door mijn verzekering. Zo is het balletje aan het rollen gegaan bij mij.
Als je de goede doorverwijzingen krijgt van je huisarts of je eventuele psycholoog/psychiater dan wordt het meeste wel gedekt en kun je de hulp krijgen die je nodig hebt. Als je behoefte hebt om je verhaal te doen mag je altijd contact met me opnemen

@ Eline91 :
De drang wordt inderdaad langzaam aan minder. Ook met ups en downs hoor maar over het algemeen wordt de drang minder sterk naarmate de tijd verstrijkt tenzij ik in een heel plotselinge heftige situatie kom. Dan kan de drang nog wel eens heel heftig inhakken.
Voor wat voor foto's heb je model gestaan? En hoe voelde je daarbij?


@ phormicola :
Hoe gaat het nu met je?
En als je al 9 jaar AM vrij bent,hoe groot is het dan nog onderdeel van je leven?


@ yvanna :
Ben je ook gestopt of zou je willen stoppen? Ik heb de neiging ook nog wel eens hoor. Ik vraag me ook wel eens af of dat nog wel weg gaat. Misschien zal ik in moeilijke situaties nog steeds de neiging krijgen omdat mijn lichaam gewoon gewend is dat het zo werd opgelost. Maar ik ben pas een paar maanden onderweg dus misschien denk ik er over een paar jaar heel anders over


Hopelijk heb ik iedereen een beetje een antwoord kunnen geven op deze manier.
Ik vind het zo ontzettend fijn om er eens over te kunnen praten. En dan zonder de taboe en de wijzende vingertjes maar gewoon als volwassen mensen met respect. Dit topic en het praten met jullie brengt me nog meer in een positieve flow om hier iets goeds mee te doen.

Cyella schreef:

Dankjewel (: Ik vond het fijn om even terug te denken over alles wat er gebeurd is. Even alles kwijt kunnen, dat lucht op!

Weet je wat het is, je hebt zoveel verantwoordelijkheden in het leven dat je soms bijna wilt dat je geluk niet in je eigen handen ligt. Vaak zijn er rigoureuze veranderingen voor nodig, dat is dan weer buiten je comfort zone. Het leven is zo moeilijk als je het zelf maakt denk ik dan weer vaak, ondanks dat je soms zelf geen invloed erop hebt. Doe wat je gelukkig maakt, dat is eigenlijk je enige doel in je leven, en zo moet je ook leven.