Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-10-11 18:42

Geplaatst door de TopicStarter : 26-10-11 18:42

Trennie schreef:
Wat het zo moeilijk maakt om vriendschap te hebben met iemand met borderline, is dat het enorm heftig is en uiteindelijk nog maar van 1 kant komt.
In vriendschap hoort wederkerigheid te zitten.
Bij iemand met borderline is dat vrijwel niet het geval.

Diegene met borderline vraagt vaak om heel veel begrip en aanpassing vanuit de ander.
Het sluipt er langzaam aan in dat die ander steeds meer op zijn tenen moet lopen en uiteindelijk niet meer zichzelf kan en mag zijn omdat dit leidt tot enorme excessen.
Het kost ook enorm veel energie en vaak op een negatieve manier.

Het rottige van borderline, vind ik, is dat het uiteindelijk vaak de omgekeerde wereld is.
Diegene zonder de stoornis moet alle mogelijke moeite doen zich aan te passen aan de borderline, terwijl het juist de borderliner moet zijn die alle mogelijke moeite moet doen om zich aan te passen aan de ander en de wereld.
En dat hoort andersom te zijn.

Op het moment dat een borderliner zich geconfronteerd voelt met zijn eigen problematiek, dan vervalt deze vaak in de slachtofferrol, of krijgt een emotionele uitbarsting, of beschadigd zichzelf, of manipuleert op een vaak gemene en heftige manier die erg kwetsend en pijnlijk is voor de ander.
En dan is het circeltje weer rond en ben je geen stap verder.
Dat is het rottige van Borderline: er is maar mondjesmaat verbetering en een terugval is met regelmaat aan de orde.

In mijn ogen is het bijna onmogelijk om een langdurige positieve relatie te hebben met iemand met borderline, tenzij deze oppervlakkig blijft en heel duidelijk ingekaderd is.
En dat is bijna een contra-indicatie.

Iemand met borderline wordt nl al vrij snel persoonlijk en intiem in hetgeen hij of zij deelt.
Dan is afstand bewaren heel erg moeilijk.
Daar draagt ook veelal het charmante en charismatige toe bij.
In het begin komen zij vaak over als hele interessante en leuke mensen en is er van de stoornis volstrekt niets merkbaar of zichtbaar.

zit met tranen in mijn ogen als ik je verhaal lees
wat ben ik blij dat ik dit topic ben gestart vind er veel steun en leer er ook veel mee bedankt

**Geplaatst**: 26-10-11 18:52

Geplaatst: 26-10-11 18:52

Zwart/wit denken hoort er bij, het is idd een emotieregulatiestoornis. Je moet je voorstellen dat dingen ongeveer 5x harder binnenkomen dan bij een niet-borderliner, zowel het positieve als het negatieve en dat die gevoelens ook langer blijven hangen als bij een niet-borderliner. Het is ergens dus logisch dat die spanning vaak alleen maar opgebouwd wordt en minder vaak afneemt. Als er iets gebeurt, gebeurt het volgende al weer voordat je het ene hebt verwerkt.

Zoals ik uit jouw summiere verhaal proef manipuleert ze je idd en daar ben je niet blij mee. Toch is dat wss haar enige manier om jou bij haar te houden, ik denk dat ze geen andere manier kent. Kun je daarover met haar praten? Dus tegen haar zeggen dat je veel om haar geeft maar dat het manipuleren je juist wegjaagt? Dan zou een eye-opener voor haar kunnen zijn, puur omdat ze het niet in de gaten heeft. Als ze het echter wel van zichzelf weet en die kans zit er ook in, kun je jezelf eigenlijk alleen beschermen door het contact te verbreken. Want zoals ik het nu lees ga jij er langszaam maar zeker aan onderdoor en dat is niemand waard, ziek of niet. In dat geval moet je echt aan jezelf gaan denken.

Wat ik weer niet lees in het verhaal is of zij hulp krijgt. Nu is dat zeker niet zaligmakend, het kan zelfs averechts werken. Maar als ze hulp krijgt zou je eens met haar kunnen overleggen hoe zij denkt over systeemtherapie. Dat is een therapie waarbij de belangrijkste omgeving betrokken wordt en waar duidelijke afspraken kunnen worden gemaakt over jullie relatie. Die kunnen eventueel ook op papier worden gezet zodat ze voor alle partijen duidelijk zijn en dan kun je je daar ook op beroepen als ze er van afwijkt. Bv. het is niet de afspraak dat je automutileert of over suïcide praat als ik er bij ben, dat kan voor haar ook heel duidelijk zijn omdat er dan idd kaders zijn, waar trennie ook over spreekt.

Als je nog meer wilt weten, vraag maar raak

**Geplaatst**: 26-10-11 19:01

Geplaatst: 26-10-11 19:01

Bromfiets: respect voor je.
Je schetst de dingen heel eerlijk en open.

Een borderliner ziet dit doorgaans niet bij de ander en zal er alles aan doen om diegene niet kwijt te raken, ongeacht wat dit kost.
Een borderliner is vaak ook erg bang voor afwijzing en verlating en zal de meest vreemde extreme stunts uithalen als die vermoed dat dit gaat gebeuren.
Wat ik knap van je vindt is dat jij met borderline beaamd dat het beter is om het contact met een borderliner te verbreken als je er zelf aan onder door gaat.

Edit: Via PB heb ik al ideeen gegeven over hoe je zaken in kunt kaderen.

Dit werkt goed, mits je hier zelf als niet-borderliner duidelijke sturing in kunt geven en dit consequent kunt naleven.

**Geplaatst**: 26-10-11 19:28

Re: leven met een persoon die borderline heeft

Geplaatst: 26-10-11 19:28

Dank je wel trennie

Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik zelf minder last heb van de verlatingsangst en het manipulatieve, dus mede daardoor kan ik het wss nuchterder bekijken. En afwijzing ervaar ik vooral op andere vlakken, niet zozeer op persoonlijk gebied. Maar feit blijft dat je altijd voor jezelf moet kiezen, zodra jij voelt dat het geen goede relatie voor je is moet je er mee stoppen. Dat is echt niemand waard!!

**Geplaatst**: 26-10-11 19:37

Geplaatst: 26-10-11 19:37

Ik vind het ook wel fijn dat ik verhalen kan lezen hier van mensen die zelf Borderline hebben want het zou voor jullie ook niet altijd even makkelijk zijn. Met iemand leven die het heeft is soms moeilijk, maar het zelf hebben lijkt me véél moeilijker!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-11 01:49

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-11 01:49

bromfiets schreef:
Dank je wel trennie

Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik zelf minder last heb van de verlatingsangst en het manipulatieve, dus mede daardoor kan ik het wss nuchterder bekijken. En afwijzing ervaar ik vooral op andere vlakken, niet zozeer op persoonlijk gebied. Maar feit blijft dat je altijd voor jezelf moet kiezen, zodra jij voelt dat het geen goede relatie voor je is moet je er mee stoppen. Dat is echt niemand waard!!

wil even laten weten dat ze zich gisteren nacht heeft op laten nemen
en daar ook hulp krijgt en ik hoop dat ze daar ook een beetje gaat bezeffen wat ze mij aan doet

**Geplaatst**: 27-10-11 08:54

Geplaatst: 27-10-11 08:54

Ook ik heb Borderline en ben al wat 'ouder' dan de meeste van jullie, eerst even dit TS ik ben blij dat 'ze' zich heeft laten opnemen, nu kun jij ook even tot rust komen. Ik hoop echt voor je dat 'ze' tot inzichten komt en gaat beseffen wat 'ze ' jou en anderen heeft aangedaan, maar verwacht niet teveel alstjeblieft.

Zelf slik ik medicijnen om mijn emoties wat meer onder controle te houden, gelukkig helpen deze redelijk en valt er iets beter met mij te leven.

Verder wil ik nog even aangeven dat langdurige relaties best kunnen, maar dat verreist wel wat inzet en kennis van de andere partij. Ik heb een relatie met mijn partner van 28 jaar en reken maar dat hij heel wat heeft moeten doorstaan. hij weet hoe hij met mij om moet gaan en in moeilijke periodes, is hij keihard hij gaat niet mee in mijn buien, maar zegt mij dat hij mijn hulpverlener niet is en dat ik de GGZ maar moet bellen. Dat wordt ik woest en ga even door een hel, maar ik weet nu ook dat de storm van gevoelens wel weer stopt, ik probeer mezelf af te leiden en als ik weer rustig ben, praten we erover. Ook heb ik 3 kinderen, zij weten wat er met mij is, als ik me rot voel zeg ik dat tegen ze en vraag mij een beetje met rust te laten.

Altijd praat ik erover met de kinderen en biedt mijn excuses aan als ik te ver ben gegaan. Natuurlijk hebben mjn kinderen het niet altijd makkelijk, ik ben me daar terdege van bewust, ik probeer ze zoveel mogelijk liefde en aandacht te geven. En vooral ze de ruimte te geven en ze los te laten waar nodig (iets wat heeeel moeilijk is voor mij) Alles wat hen gebeurt trek ik mij zeer persoonlijk aan, een normale ouder waakt als een leeuwin over haar kinderen en ik doe dat in tienvoud

Na het volgen van diverse therapiën, en met het verstrijken van de jaren is het allemaal zeker rustiger geworden, maar ook ik weet wat ik mensen aan kan doen. Of te wel ik weet vaak niet wat ik doe, maar merk dan een verandering in het gedrag naar mij toe, wat ik dan meestal doe is de relatie laten bekoelen, afsterven zeg maar.

Het is zoals bromfiets zegt als je er hinder van ondervindt of het kost je teveel energie om met iemand met borderline om te gaan stop er dan mee. De borderliner heeft jou gevoelens door en zal zich daardoor nog meer o jou gaan focussen, niet goed voor jou maar ook zeker niet voor degen met borderline

TS sterkte met alles!

**Geplaatst**: 27-10-11 10:23

Geplaatst: 27-10-11 10:23

Het is erg moeilijk om te leven naast een borderliner. Diegene die er naast leven hebben er meer last van als de borderliners zelf denk ik, je moet ontzettend sterk in je schoenen staan.

Mijn zus heeft borderline, ze is een ontzettend lief, sociaal meelevend persoon. Heeft super snel (tijdelijke) vrienden, want als er een conflict in de vriendschap is zijn de vrienden gelijk door en door slecht, het is alles of niets, iemand is geweldig of waardeloos. Ze stellen zulke hoge verwachtingen dat niemand er aan kan voldoen. (het zwart wit denken)

Mijn zus is super slim, en haalde de beste cijfers van de school, ze kreeg HAVO aanbevelingen op de basisschool, helaas heeft ze na de basis school geen 1 opleiding afgemaakt. Ze is wel aan tig opleidingen begonnen, heel enthousiast! Maar als er iets tegen zit haakt ze af (vaak na 3 maand) en kan niet de energie en motivatie vinden om welke opleiding dan ook af te maken.

Ze heeft 2 langdurige relaties gehad, waarin ze meerdere keren vreemd ging. Dit gedrag is ook erg typisch voor een borderliner. Doordat ze constant bezig is om niet in de steek gelaten te worden, en om aandacht te trekken. Kijken naar de reactie van haar vriend bij het vreemdgaan, reageert hij wel heftig genoeg? Of houd hij niet van me, doet het hem niks? Ze controleren de partner ook vaak elk moment door te smsen of te bellen, neemt hij niet snel genoeg op of smst hij niet terug, reken dan maar op een grote ruzie, met veel schelden en te dreigen met zelfmoord. Bij mijn zus is het zo erg geweest dat er 3 politie auto's kwamen omdat ze dachten dat er iemand vermoord was, zo erg was mijn zus aan het schreeuwen, schelden en gooien met dingen. De reden? Haar vriend had met een ander meisje gepraat...

Impulsiviteit komt ook vaak voor. Mijn zus kan niet met geld omgaan, alles moet gelijk op en als ze iets ziet moet ze het kopen. Zelfde met relaties, gelijk helemaal verliefd zijn op iemand terwijl ze diegene maar 1x heeft gezien. Ze zegt ook alles wat ze denkt, wat erg kwetsend kan zijn. Zo scheld ze mijn moeder of vader voor alles uit om ze maar een schuldgevoel aan te praten, of om dingen gedaan te krijgen. Het liefst leunt ze achterover en laat anderen alles voor haar doen. Ze heeft geen eten in huis, ze eet altijd bij mijn oma of moeder...

Mijn zus heeft vaak last van depressies, ze is dan erg down, niemand kan wat goed doen, ze ligt hele dagen in bed en is erg instabiel. Elke opmerking betrekt ze dan op zichzelf. Zelfs op complimenten kan ze met achterdocht reageren. (wat wil je van me?)Ze dreigt regelmatig met zelfmoord, dit is schreeuwen om aandacht, ik geloof niet dat ze het ooit zal doen. Nadat ze medicatie kreeg dreigde ze er gelukkig nooit meer mee.

Mijn zus kan niet alleen zijn, ze heeft nu een kindje (vader onbekend) waar ze heel goed en lief voor is. En met de medicatie die ze nu neemt blijft haar gedrag redelijk stabiel. Soms denk ik wel eens dat ze expres zwanger is geworden zodat ze niet alleen is. Ze is al eerder zwanger geweest om destijds haar vriend bij haar te houden. Haar vriend kon haar gedrag niet meer aan en dreigde weg te gaan. Toen was ze plots zwanger... Ze was toen erg onstabiel en gelukkig heeft ze na lang op haar inpraten het kindje laten weg halen.

Wat doet dit allen met mij en met de omgeving?
Heel veel, je bent continu bezig met bemiddelen tussen familie leden (ze heeft regelmatig ruzie met familieleden) omdat ze haar huis niet schoon houd, de katten niet laat helpen, hele dagen in bed ligt, de kleine bij iedereen dumpt om uit te gaan of om leuke dingen te doen... Ja dan krijg je boze gezichten binnen de familie.

Vroeger was zij degene die alle aandacht kreeg, en mijn broertje want die heeft PDD-NOS. Gelukkig was ik erg op mezelf, was altijd aan het paardrijden en weg van huis of op mijn eigen kamer.
Mijn zus kleineerde mij zo verschrikkelijk dat ik echt super verlegen en onsociaal werd. Tot mijn 18e/20ste was ik zo super verlegen dat ik er al niet tegen kon als iemand me aankeek. Daarbij werd ik ook nog eens knalrood waardoor ik me nog meer terug trok.
Ik ging veel met mijn zus uit, als ik een jongen leuk vond en eindelijk -nadat ik dronken genoeg was, want anders was ik te verlegen- een keer durfde te zoenen. Ging mijn zus keihard met dezelfde jongen zoenen voor mijn neus!! Dit deed ze vooral om te kijken of zij wel leuker was als mij, een soort van controle voor haarzelf. En zo zijn er véél meer van zulke voorbeelden geweest.

Met paardrijden was het precies hetzelfde, als mijn zus iets doet blinkt ze erin uit. Ze kan geweldig rijden en heeft er super veel gevoel voor. Als ik een fijn paard had die ik reed voor iemand, bepraatte ze de eigenaar zo dat ik het paard niet meer mocht rijden, want ja, ze reed toch wel veel beter als mij...Dat deed ze ook, alleen kon ze niet de motivatie opbrengen om ook echt het paard met regelmaat te trainen waardoor het (gelukkig voor mij) maar van korte duur was. Maar wat voelde ik me waardeloos en vernederd.

Ze praatte mij zwart voor mijn vriendinnen en ging er met de vriendinnen vandoor, want zelf had ze geen vrienden. Ik was zo onzeker, dat ik regelmatig uit het huis gevlucht ben door in het buitenland met paarden te werken, of langdurig bij vriendinnen verbleef, of in de buurt op een stal ging werken met paarden, dag in dag uit na school, in vakanties, ik was er altijd en ging helemaal op in het werk. Heerlijk, nergens aan te hoeven denken, bij mensen die me wel waardeerden, want ik werkte keihard, vaak voor niks.
Dat is een klein beetje mijn redding geweest. Later ben ik de opleiding SPW-4 gaan doen. Ik kreeg een vriend, een huis reed nog steeds paard voor de hobby. Alles voor elkaar zou je denken. Ik was super gelukkig, en dankbaar voor wat ik had. Op school hadden we het vak psychiatrie. Mijn leraar (psychiater uiteraard) kwam er snel achter dat er iets niet klopte aan mij. Ik was te nuchter, weinig mimiek praatte makkelijk over dingen heen. Hij is in gesprek gegaan met mij en kreeg me zo ver alles eruit te gooien, ik was er zo aan gewend geraakt alles weg te stoppen en over me heen te laten komen dat het toch wel iets met me deed.
Ik vond het zo'n onzin, waarom alles weer oprakelen nu ik zo gelukkig was? Maar nu zie ik in dat dat wel erg belangrijk was, om het een plekje te geven, het te begrijpen.

Ik heb altijd ontzag gehad voor mijn zus, maar ik vind het zo jammer! Ze heeft zoveel talenten die ze onbenut laat. Ik moet overal hard voor werken. Mijn familie (vooral mijn tante en oma, met mijn moeder is het contact niet goed) hebben het nog steeds alleen maar over mijn zus, maar ze helpen haar waar nodig is. Zonder hun was ze nergens. Ik stel veel meer grenzen, van mij mag ze geen geld meer lenen, want ik weet dat ik het niet meer terug krijg. Ik laat me niet meer afkraken, de relatie met mijn zus is erg goed nu. We zijn echt zussen, zij heeft die grenzen nodig anders draaft ze erin door. Als ze geen geld meer heeft en ze niks van me mag lenen ben ik 2 dagen een egoïstisch k*twijf maar daarna belt ze op alsof er nooit iets aan de hand was. Dan laat ik het maar zo.

Ze zou geen 1 keer zeggen dat ik een mooi huis heb, dat ze trots op me is dat ik de opleiding gedaan heb, of wat voor complimenten dan ook.
Als ze wel een compliment geeft, ben ik helemaal in de wolken. Dus ja, het doet wel iets, ik wil ook dat ze trots is. Maar het belangrijkste vind ik dat ze gelukkig is. Ik hoop zo dat ze een leuke vent krijgt, zodat die kleine ook en pappa heeft. En dat ze iets maakt van haar leven, een schop onder de kont heeft ze nodig. Ik heb verhalen gehoord van mensen die over hun stoornis heen zijn gegroeid, dat hoop ik zo!

Héél verhaal, maar het geeft wel een beeld hoe het leven naast een borderliner is

**Geplaatst**: 27-10-11 11:02

Geplaatst: 27-10-11 11:02

Adamootje schreef:
Alle drie lijken ze de wereld wel heel zwart-wit te zien. "Oh dat meisje deed aardig tegen mij, we zijn nu vrienden." "Oh die man deed heel erg gemeen tegen mij, ik haat 'm!" Of: "Die computer is echt héél slecht want de achternicht van de vriend van mijn overgrootmoeder haar achterachterkleindochter had diezelfde computer en die heeft er geen goede ervaringen mee."

Bovenstaand stukje herken ik een vriendin van mij zo erg in terug. Zij begint telkens ergens overnieuw, maakt niet uit waar (vrienden, werk, liefde) en dat is het dan hélemaal. Vervolgens gebeurt er iets, klein of groot en dan is het ineens helemaal niks meer...

**Geplaatst**: 27-10-11 11:18

Geplaatst: 27-10-11 11:18

@ CK88: wat heb je de symptomen ontzettend goed concreet gemaakt in voorbeelden!
En ook welke gevolgen en effecten dit heeft op iemand in de directe omgeving van een borderliner en wat deze door maakt.
Ik vind dit een heel realistisch en duidelijk beeld geven , waarin je ook juist de hevigheid goed hebt uitgelegd.
Heel herkenbaar!

Knap van je dat je je leven goed op de rit hebt staan!

**Geplaatst**: 27-10-11 11:26

Geplaatst: 27-10-11 11:26

Trennie schreef:
@ CK88: wat heb je de symptomen ontzettend goed concreet gemaakt in voorbeelden!
En ook welke gevolgen en effecten dit heeft op iemand in de directe omgeving van een borderliner en wat deze door maakt.
Ik vind dit een heel realistisch en duidelijk beeld geven , waarin je ook juist de hevigheid goed hebt uitgelegd.
Heel herkenbaar!

Knap van je dat je je leven goed op de rit hebt staan!

Ook wel fijn om het even van me af te schrijven

symptomen verschillen ook, mijn zus heeft gelukkig nooit aan zelfbeschadiging gedaan. En er zijn natuurlijk verschillende graden van de ernst van de situatie. Als je googled op borderline zijn er altijd wel enkele aspecten die zelfs bij jou passen! Maar daardoor hoef je niet direct borderline te hebben, dit is echt een diagnose die je krijgt als verschillende aspecten in veelvoud voorkomen.
Je hebt mensen met borderline die ook SPH of SPW doen, of directeuren heel bizar maar het zijn 'gewone' mensen met een stoornis die geen beperking hoeft te zijn met de juiste begeleiding en psychische hulp en medicatie, alleen de naasten herkennen dan nog de borderline symptomen. Helaas werkte dat voor mijn zus niet om met hulp nog iets van haar leven te maken, wie weet komt dat nog!

**Geplaatst**: 27-10-11 11:50

Re: leven met een persoon die borderline heeft

Geplaatst: 27-10-11 11:50

Er is ook een verschil tussen daadwerkelijk de diagnose borderline of borderline trekken.
De diagnose krijg je ook niet zo maar. Je zult moeten voldoen aan een aantal criteria gesteld volgens de DSM-4

Iedereen heeft kenmerken van alle stoornissen in zich.
Het gaat om de mate waarin en of het een ernstige belemmering, verstoring of beperking brengt in het functioneren.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-10-11 12:22

Geplaatst door de TopicStarter : 27-10-11 12:22

Trennie schreef:
Er is ook een verschil tussen daadwerkelijk de diagnose borderline of borderline trekken.
De diagnose krijg je ook niet zo maar. Je zult moeten voldoen aan een aantal criteria gesteld volgens de DSM-4

Iedereen heeft kenmerken van alle stoornissen in zich.
Het gaat om de mate waarin en of het een ernstige belemmering, verstoring of beperking brengt in het functioneren.

ja helaas is het bevesticht bij haar door onderzoeken en zo

CK88 schreef:
Trennie schreef:
@ CK88: wat heb je de symptomen ontzettend goed concreet gemaakt in voorbeelden!
En ook welke gevolgen en effecten dit heeft op iemand in de directe omgeving van een borderliner en wat deze door maakt.
Ik vind dit een heel realistisch en duidelijk beeld geven , waarin je ook juist de hevigheid goed hebt uitgelegd.
Heel herkenbaar!

Knap van je dat je je leven goed op de rit hebt staan!

Ook wel fijn om het even van me af te schrijven symptomen verschillen ook, mijn zus heeft gelukkig nooit aan zelfbeschadiging gedaan. En er zijn natuurlijk verschillende graden van de ernst van de situatie. Als je googled op borderline zijn er altijd wel enkele aspecten die zelfs bij jou passen! Maar daardoor hoef je niet direct borderline te hebben, dit is echt een diagnose die je krijgt als verschillende aspecten in veelvoud voorkomen.
Je hebt mensen met borderline die ook SPH of SPW doen, of directeuren heel bizar maar het zijn 'gewone' mensen met een stoornis die geen beperking hoeft te zijn met de juiste begeleiding en psychische hulp en medicatie, alleen de naasten herkennen dan nog de borderline symptomen. Helaas werkte dat voor mijn zus niet om met hulp nog iets van haar leven te maken, wie weet komt dat nog!

wat mag jij trots op je zelf zijn dat je er zo mee om gaat
heb respect voor je echt

**Geplaatst**: 28-10-11 20:07

Re: leven met een persoon die borderline heeft

Geplaatst: 28-10-11 20:07

Iets later, maar hier de indruk van mijn moeder

Ik ervaar mijn dochter als of heel gesloten, niet bereikbaar voor niemand, of heel enthousiast en dan ook voor 300%. Op momenten dat zij gesloten is en zich afzondert van de wereld is het voor mij ook heel moeilijk. Ik heb intussen geleerd dat je op zulke momenten er alleen maar kan zijn. Een schouder om op uit te huilen en verder niets. Haar hoofd is dan zo vol met gedachten dat je daar niet ook nog eens bij kan komen. Wanneer Nathalie haar goede momenten heeft dan geeft ze zich zoals gezegd voor 300%, maar dat is ook niet goed, want dan is de terugval des te groter. En er kunnen dan ook rare dingen gebeuren, zoals aankopen waar ze eigenlijk het geld niet voor heeft of zich over de kop werken. Dan is de beste manier denk ik om haar een beetje af te remmen.
Nu zit ze een beetje tussen de twee uitersten in en dat is ook niet gemakkelijk om mee om te gaan. Ik probeer haar dan warm te laten lopen om de normale huishoudelijk dingen te doen e.d., maar dat wordt nagelaten. Geen zin, te moe of niet belangrijk. Daar kan ik me weleens aan ergeren, maar ik ga ervan uit dat dit ook te maken heeft met de ziekte Borderline en dan kun je beter relativeren.
Het is niet eenvoudig om je in te leven in een Borderliner, omdat het een vrij onbekende ziekte is. Wat je wel kunt doen is een stapje terug en hopen dat er op een gegeven moment vaker goede periodes zijn.

Ik hoop dat het iets duidelijk maakt, als er nog vragen zijn dan hoor ik het wel

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-11 14:46

Re: leven met een persoon die borderline heeft

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-11 14:46

heb de gene vandaag een brief gezcheven waar ik duidelijk maak wat ik van haar verwacht ook heb ik er helaas in moeten zeten dat ik haar even nu 2 maanden wil zienen ook geen contakt wil

**Geplaatst**: 31-10-11 19:16

Re: leven met een persoon die borderline heeft

Geplaatst: 31-10-11 19:16

Ik vind het heel sterk van je. Zo maak je een bewuste en duidelijke keuze, ook voor haar. Heel veel sterkte! Nu hopen dat de opname helpend zal zijn voor haar.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-11-11 15:00

Re: leven met een persoon die borderline heeft

Geplaatst door de TopicStarter : 01-11-11 15:00

brief is op de post er is geen weg meer terug en dat iwl ik ook eigelijk niet even rust voor me zelf

**Geplaatst**: 01-11-11 17:30

Re: leven met een persoon die borderline heeft

Geplaatst: 01-11-11 17:30

Goede stap van je +:)+

Nu maar hopen dat ze er op een goede manier op reageert

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-11-11 19:34

Geplaatst door de TopicStarter : 01-11-11 19:34

bromfiets schreef:
Goede stap van je

Nu maar hopen dat ze er op een goede manier op reageert

hoop het ook maar ben bang van niet
weet hoe ze is
zij is het slachtoffer in welke zin dan ook

**Geplaatst**: 01-11-11 19:53

Geplaatst: 01-11-11 19:53

Ook ik leef met een bordeliner.
De kenmerken als: Zwart wit denken, zelfbeschadiging, manipulatief, impulsief, grenzenloos en of hele goede of hele slechte dagen komen bij haar zeer sterk voor.
Het is zwaar, maar ik neem er wel een bepaalde afstand in.
Ik laat me niet mee slepen en nee blijft nee, ook al ben ik dan het zwarte schaap.
Als je vragen hebt kan ik kijken of ik er antwoord op kan geven

**Geplaatst**: 01-11-11 20:29

Re: leven met een persoon die borderline heeft

Geplaatst: 01-11-11 20:29

Ik vind het fijn om jullie verhalen hier te lezen.
Ikzelf heb geen borderline, maar ben wel een tijdje bevriend geweest met iemand met deze aandoening. Ik vond het erg moeilijk, maar probeerde mij altijd aan situaties aan te passen, ookal was dat niet altijd terecht. Maar dat doe je voor vrienden.

Echter een keer ging het compleet mis. Ik zat in de oliebol en kon het niet opbrengen om mij aan haar aan te passen. Het lukte niet en we hebben erge ruzie gekregen. Er was geen land mee te bezeilen en ik ben weggegaan. Vervolgens krijg ik de schuld van alles.
Dat heeft mij echt pijn gedaan. Maar ik lees hier van meerdere personen dat de bordeliner de slachtofferrol inneemt.. dus het is wel te verklaren.

Ik vind het een moeilijke ziekte. Ik spreek haar nu niet meer, ze wilt niet meer met me praten. Maar dat is niet anders.

**Geplaatst**: 01-11-11 20:33

Geplaatst: 01-11-11 20:33

Nagano schreef:
bromfiets schreef:
Goede stap van je

Nu maar hopen dat ze er op een goede manier op reageert

hoop het ook maar ben bang van niet
weet hoe ze is
zij is het slachtoffer in welke zin dan ook

Geef het ook even de tijd. De eerste reactie zal wss wel negatief zijn, maar ze zit nu opgenomen en heeft dus gesprekken met begeleiders. Daarin zal jouw brief ongetwijfeld ter sprake komen en misschien kan ze later wel inzien waarom je het doet, die gesprekken kunnen veel doen

Het is geen garantie maar geef het een kans.

**Geplaatst**: 02-11-11 10:30

Re: leven met een persoon die borderline heeft

Geplaatst: 02-11-11 10:30

Knap dat mensen met borderline en vrienden en familie van mensen met borderline hier hun verhaal neerzetten.

Mijn moeder heeft borderline.
Vanaf mijn 12e heeft ze meerdere zelfmoordpogingen gedaan.
Als ik uit school kwam wist ik niet hoe dronken, stoned of pillen ze had ingenomen die dag.

Mijn zusje en ik zijn een paar keer mee geweest naar haar psychiater.
Hij vertelde ons dat we onze moeder als een kind moeten zien.
Duidelijk grenzen stellen en nee=nee.
Leuk in theorie, maar als je 13 ben moeilijk in praktijk te brengen.

Mijn moeder vindt het leuk, nou ja die indruk hebben mijn zusje en ik, om te stoken.
Ze zette mij en mijn zusje tegen elkaar op.
Wij hebben geleerd elkaar te bellen en mijn moeder verhalen met een schep zout te nemen.

Afspraken maken is hopeloos met mijn moeder. Ondanks een agenda gaat het vaak mis.
Ze draait zich altijd in een slachtofferrol. Dit probeer ik te negeren.
Ze is extreem jaloers. Sommige dingen meld ik dan ook niet, geen zin in ruzie.

Onbewust heeft ze hele verdrietige opmerkingen gemaakt.
Haar vader, mijn opa was overleden en ik huilde.
Werd ze kwaad want het was mijn opa maar.
De dag van de uitvaart was ze zo dronken en lag ze gillend in de gang dat ik heb besloten haar thuis te laten. Ik ben hier nog steeds verdrietig om.

Ze heeft opgepast op onze zoon. Meestal is ze een geweldige oma.
Meer kind dan regels.
Een keer had ze een dubbele afspraak gemaakt (zusje belde naar mijn werk), ik kwam toen mijn zoon ophalen. Ze wilde mijn zoon niet meegeven. Bij mij is er toen een knop omgegaan. Ik heb mijn mobiel gepakt en gezegd de politie te bellen wegens ontvoering.

Ze is nu redelijk stabiel. Maar haar helemaal vertrouwen doe ik niet.

**Geplaatst**: 02-11-11 11:06

Re: leven met een persoon die borderline heeft

Geplaatst: 02-11-11 11:06

Ik vind deze verhalen heel erg interessant om te lezen. In mijn naaste omgeving vermoed ik bij 2 mensen ook sterk borderline maar is het (nog) nooit vastgesteld. Vrijwel alle symptomen zijn kenbaar.

Persoon 1:
Trekt altijd veel aandacht, bijna alle verhalen worden groter gemaakt dan dat ze zijn. Veel impulsieve acties en heel erg veel emotie. Voorbeelden van acties: als de/een relatie uit is, binnen een week 10 verschillende contacten met jongens hebben, wat eigenlijk niks voorstelt. Liegen. Vreemdgaan. Manipuleren en vervolgens keihard laten vallen. Ze had bijv een pony gekocht, stort van het een in het ander, dan krijgt de pony weer wel aandacht, dan weer niet (gewoon 4 weken achter elkaar niet komen, geen verantwoordelijkheid nemen voor vieze stal). Binnen 2 jaar aan 3 opleidingen beginnen en het niet afmaken. Heeeel vaak afspraken maken en niet op komen dagen. En anders flink liegen over het niet komen. Ik heb er in die zin last van als het bijvoorbeeld om afspraken gaat met mij, of toen met die pony, of dat ik zie dat er mensen worden gekwetst die ook dicht bij mij staan.

Persoon 2:
Een erg triest verhaal. Al jarenlang loopt ze te klagen over lichamelijke reumatische klachten, altijd pijn pijn pijn, het gaat nooit ergens anders over, al 100 x door de medische molen geweest en er is nooit maar dan ook nooit iets aangetoond. Hier begon het mee. Vervolgens is zij het gaan zoeken in de alternatieve geneeskunde en is zij daar de meest vreemde figuren tegen het lijf gelopen welke haar een verkeerde hypnose hebben bezorgd. Ze wijdt haar hele lichamelijke toestand aan misbruik door de buurman van haar opa en oma. Wat absoluut niet waar is omdat zij nooit alleen is geweest, dit is echt helemaal doorzocht en het kan gewoon niet! Daarbij was het vroeger een heel vrolijk kind en kwam amper bij oma logeren en ging als het kon, heel graag naar opa en oma dus ja, klopt gewoon niet. Ze was altijd de steune n toeverlaat van haar opa en oma en verwijt ze nu alles, haat ze, vloog ze gillend aan, maakte kopjes en schotels stuk. Een en al agressie, lachen in zichzelf. Dan ging ze weer naar spanje, dan weer naar tenerife. En nu ish et zo dat ze behoorlijk wat psychoses heeft gehad en zelfs vastgebonden moest worden omdat ze zo gek was. Heel erg allemaal! En dan belt ze ineen keer haar oma weer dat het allemaal goed is, en vervolgens wordt ze weer gek. Dit is echt even heel kort uitgelegd. Maar ik denk dat bij haar een flinke bordeline stoornis is ontstaan het afgelopen jaar met voorafgaand al die jaren aandacht trekken met haar zogenaamde reumatische aandoening.

Dit zijn personen die heel erg dicht bij mij staan, vooral persoon 1, en dat valt me soms inderdaad zwaar. Maar goed ik ken ze al zo lang, ik kan er wel mee omgaan. Maar het blijft moeilijk te zien hoe ze anderen geweld aan doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-11 13:21

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-11 13:21

[Nu maar hopen dat ze er op een goede manier op reageert

[/quote]
hoop het ook maar ben bang van niet
weet hoe ze is
zij is het slachtoffer in welke zin dan ook

[/quote]

Geef het ook even de tijd. De eerste reactie zal wss wel negatief zijn, maar ze zit nu opgenomen en heeft dus gesprekken met begeleiders. Daarin zal jouw brief ongetwijfeld ter sprake komen en misschien kan ze later wel inzien waarom je het doet, die gesprekken kunnen veel doen

Het is geen garantie maar geef het een kans.[/quote]
helaas heb ik de brief naar haar husi gestuurt dus die gaat ze pas krijgen als ze thuis is gekomen van de opnamen
en ja ik geef he de tijd