Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-11 17:28

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-11 17:28

@Jackgirl, Fijn dat het nu beter met je moeder gaat.
Is er wel vooruitzicht dat ze nog beter word?
Mijn moeder had ook kanker wat met hormonen te maken heeft, ze heeft nog nooit in haar leven gerookt dus daar kwam het niet door.

@Hyperion, ja het is niet zo zeer het feit dat ze gestorven is aan die ziekte, het is het verdriet wat ik steeds opgekropt heb wat me nog steeds dwars zit.
Daardoor raak ik ook prikkelbaar.....Inderdaad door mezelf voorbij te lopen ben ik ook bijna altijd moe, de ene dag iets meer als de andere. Maar ik weet al wel dat als het in het koppie niet goed zit het lichaam daardoor protesteerd.
Ik ga met je tips aan de slag, alleen meestal ben ik niet alleen thuis en kan ik me niet laten gaan.
Als ik dan een keer alleen ben heb ik naderhand altijd een afspraak waardoor ik niet met een jank gezicht wil lopen...
Maar het moet er inderdaad wel uit.....

@Kentaro, bedoel je Reikie ontvangen of zelf gaan geven?
Dat binnen houden gaat vanzelf, kan er niks anders van maken......
Ik ga wel proberen om het vaker los te laten gaan.

@Brankaz, fijn dat het bij jou wel allemaal meteen goed op gang kwam, hier had ik zo'n domme huisarts die zei dat ik depressief was en ik geloofde dat ook nog....
Maar dat was het niet, ik zat gewoon stuk van het verdriet en het mezelf voorbij lopen.....
L*lhannes dat hij het niet door had!
Klopt dat de rouw al een beetje begint als je te horen krijgt dat er niks meer aan te doen is, en je moeder (of vader) zo zien aftakelen is ook zeer zeker niet prettig!
Wat dat betreft is ineens weg zijn wel heel erg fijn voor de persoon zelf.....

@Beauty26, ik heb ook een foto van mijn moeder in de woonkamer staan, en op mijn slaapkamer ook eentje. Verder hecht ik geen waarde aan spullen als herinnering, ze zit in mijn gedachten...
Ik draai altijd als ik de was op aan het ruimen ben de muziek van de crematie, ik krijg dan wel een brok in mijn keel maar echt laten gaan kan ik dan niet....
Vandaag bij de psycholoog wel flink moeten huilen, volgens mij leest ze hier mee want ze begon vandaag zelf over dat we flink aan rouwverwerking moeten gaan werken. Toch maar weer een nieuwe afspraak gemaakt.

@Quartel, het is ook nog niet echt lang geleden maar wel te lang om nog zo heftig verdriet te hebben...
Vind ik zelf dan toch....
Ik zal er uiteindelijk wel mee leren leven, daar ben ik niet bang voor...
Maar het verdriet moet uit mijn lijf anders kom ik niet verder....

@Rumay, boos ben ik ook een hele tijd geweest, kon mn moeder wel schieten!
Maar dat kwam omdat we hadden afgesproken dat ze na haar overlijden een teken zou geven dat ze er nog is. Dat heeft ze nooit gedaan (kan misschien ook wel helemaal niet

) en dat nam ik haar kwalijk.
Gelukkig heb ik dat al wel van me af weten te zetten!
Ik zit soms ook gewoon tegen haar foto te kletsen, soms helpt dat en soms niet.
Jij bent al jong beide ouders kwijt dan zeg!

@Meggiemeg, ik denk het wel dat het doordat het zo lang speelde voor mij heftiger is.
Het is niet alleen het verdriet wat er zit maar ook dat ik me jaren veel te ver voorbij ben gelopen...
De mooie herinneringen zijn er genoeg, maar ik ben ook realistich genoeg om haar niet heilig te gaan verklaren...elke gek zijn gebrek zeggen ze hier altijd, en zo is het ook want ze had ook heus net als iedereen minder goede dingen..

@Marleen_usar, dank je!
Ik moet nog gaan zoeken, had er nog geen tijd voor gehad....

@Pascal, 2 jaar is dan ook nog kort eigenlijk he...
Lijkt me echt verschrikkelijk om ze redelijk gezond naar de ok te laten gaan en dan niets meer terug zien....
Zo onwerkelijk lijkt me.....
Wat dat betreft ben ik heel erg dankbaar dat ik toch best er naar toe geleefd heb en dat ik al ouder was.
Ze is zelf 63 jaar geworden en ik was 38, ze heeft mn trouwen meegemaakt en mijn kinderen een aantal jaren. Toch had ze die helemaal groot moeten zien worden.....maar ja het is niet anders.

@LisaD, toevallig begon de psych vandaag zelf over rouwverwerking en dat we daar mee aan de slag moeten. Vond ik wel heel erg fijn!
Als jij je verhaal kwijt wil dan doe dat gerust he!

**Geplaatst**: 31-08-11 17:36

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 31-08-11 17:36

mijn vader is 25 jaar geleden overleden, ik was 14 jaar. De klap kwam pas een paar jaar later. Nog kan ik huilen over het gemis als ik wat mee maak. Zins kort schrijf ik hem in een soort dagboek, dat geeft me rust.
Ik wens je veel sterkte. Je vind echt op een dag iets hoe en waar je het een plekje kan geven en dat hoeft echt niet binnenkort.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-11 17:41

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-11 17:41

Daar had de psych het vandaag ook over, een soort van herinnering boek maken.
En ze adviseerde me om een keer met de zussen van mijn moeder te gaan praten.

**Geplaatst**: 31-08-11 18:43

Geplaatst: 31-08-11 18:43

justdiesel schreef:
@Hyperion, ja het is niet zo zeer het feit dat ze gestorven is aan die ziekte, het is het verdriet wat ik steeds opgekropt heb wat me nog steeds dwars zit.
Daardoor raak ik ook prikkelbaar.....Inderdaad door mezelf voorbij te lopen ben ik ook bijna altijd moe, de ene dag iets meer als de andere. Maar ik weet al wel dat als het in het koppie niet goed zit het lichaam daardoor protesteerd.
Ik ga met je tips aan de slag, alleen meestal ben ik niet alleen thuis en kan ik me niet laten gaan.
Als ik dan een keer alleen ben heb ik naderhand altijd een afspraak waardoor ik niet met een jank gezicht wil lopen...
Maar het moet er inderdaad wel uit.....

Probeer het dan zo te plannen dat je een keer geen afspraken hebt. Ik weet niet wat voor werk je doet bijvoorbeeld...maar je kunt je ook een keer ziekmelden en dan de hele dag besteden hieraan. Dat voelt misschien verkeerd, omdat je je niet echt ziek voelt...maar als je zo door gaat, word je zeker ziek. Dus eigenlijk is het wel een soort van ziek en zou je je er niet schuldig over moeten voelen. Soms is het gewoon even nodig om lekker even in jezelf te zwelgen.
En...wat ik ook nog wil zeggen...je zegt dat je niet met een huilgezicht op een afspraak wilt verschijnen... Eigenlijk zou ik in dit kader zeggen: lekker belangrijk!!! Dan zie je er maar een keer iets minder strak en perfect uit, dat heeft iedereen wel eens... Bovendien kun je met een plens koud water, ruim op tijd voor je afspraak en de nodige make up nog voldoende wegwerken.

Wat je ook nog zou kunnen doen, is je partner vragen (ik neem even aan dat je die hebt) een dag in het weekend wat leuks met de kinderen (neem ook aan dat je die hebt, omdat je zegt bijna nooit alleen te zijn) te gaan doen en jou thuis je gang laat gaan.
Het is echt heel belangrijk dat je zulke momenten voor jezelf neemt, hoor!

En nog een andere optie zou kunnen zijn: in retraite gaan in bijv. een klooster. Bijvoorbeeld een weekendje helemaal daar besteden aan bezinning op wat er allemaal gebeurd is. Maar dit is niet voor iedereen geschikt, omdat je wel weg gaat uit je vertrouwde omgeving.

Heel veel sterkte. De weg lijkt nu onbegaanbaar....maar ik weet zeker dat jij de route wel gaat vinden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-11 20:11

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-11 20:11

O nee dat ga ik echt niet doen, kan ik ook niet maken.....
Ik meld me eigenlijk nooit ziek, al val ik er zowat bij neer....
Dat zit niet in me, ben zo ook niet opgevoed.
Ik ben na het overlijden van mijn moeder 4 weken thuis geweest en dat vond ik al heel lang.
Scheelt ook wel dat ik in een klein team werk (slagerij) en er niet zomaar vervanging geregeld kan worden.
Voordat mijn moeder stierf had ik er ook al dagen bij dat ik het werken amper volhield, 1 keertje ben ik naar huis gegaan omdat ik niks deed als huilen......toen wel....
Ik weet wel dat ik het eigelijk wel zou moeten doen een keer, maar ik kan dat niet.
Een perfect gezicht heb ik toch al nooit hoor

Meer als een oogpotlood gebruik ik niet dus kan niks weg sminken. Maar je hebt wel gelijk, daar moet ik eigenlijk schijt aan hebben.
Ik heb inderdaad een man en 3 kinderen, die geven ook vaak genoeg lekker afleiding.

**Geplaatst**: 31-08-11 20:55

Geplaatst: 31-08-11 20:55

justdiesel schreef:
O nee dat ga ik echt niet doen, kan ik ook niet maken.....
Ik meld me eigenlijk nooit ziek, al val ik er zowat bij neer....
Dat zit niet in me, ben zo ook niet opgevoed.
.

Tja...nu wil ik je toch even een spiegel voorhouden. Ik hoop niet dat je dat erg vindt. Maar hier raak je dus precies het probleem...

Jij hebt waarschijnlijk kernwaarden meegekregen uit je opvoeding als:
- Ik moet altijd flink zijn
- Ik mag niet zwak zijn en als ik dat toch ben, dan laat je dat niet merken..

Mijn tip: Probeer dit om te buigen naar:
-. Ik mag kwetsbaar zijn
-. Ik mag het laten zien als het niet goed gaat met me

Weet je...als je zo vast blijft houden aan wat voor jou gevoel zo hoort... dan ga je er uiteindelijk echt aan onderdoor. En daar heeft niemand wat aan. Je man niet, je kinderen niet, de slagerij niet...en jij zelf al helemaal niet.
Het siert je dat je je zo verantwoordelijk voelt voor je werk en zo. Maar hoe verantwoordelijk ben je naar jezelf toe?
wat zou er gebeuren als je je ziek meldt omdat je een gebroken been hebt? dan draait de slagerij ook gewoon door!
Nu heb je een gebroken hart...of een gebroken energiepotje, hoe je het maar noemen wilt.
Als het zo'n kleine slagerij is waar je werkt en jij bent zo verantwoordelijk en zo'n harde werker. Dan kan ik me ook nog zoiets voorstellen als dit met je leidinggevende te bespreken. Eerlijk zeggen dat je nu hier tegenaan loopt. Geef je behoefte maar aan....dan kan er vaak veel meer dan jij zelf had gedacht. Wellicht kun je dan een keer een dagje voor jezelf pakken in overleg met je leidinggevende.
Hij/zij heeft dit waarschijnlijk ook liever, dan straks iemand die voor maanden uit de roulatie is, omdat ze totaal is opgebrand.

Ik zie regelmatig mensen zoals jij in mijn praktijk. Altijd maar doorgaan, verantwoordelijkheid nemen voor de baan, voor de kinderen, het huishouden. En zichzelf volkomen buitenspel zetten. Totdat het helemaal op is...
Dus ik blijf erbij...zoek een manier om tijd aan je rouw te besteden. Ik zei het al eerder...het heet niet voor niets rouwverwerken....dat is hartstikke hard werken... Zoals iemand die zijn been heeft gebroken weer soepel moet leren lopen met de fysio en daar ook tijd en energie in moet steken. Zo moet jij ook weer leren je gevoelsleven soepel te laten verlopen en dat gaat ook alleen maar door er aan te werken.

Ik wens je nogmaals heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 31-08-11 21:06

Geplaatst: 31-08-11 21:06

Het klinkt allemaal heel mooi Hyperion wat je zegt, en vat dit niet persoonlijk op, maar je klinkt echt als een hulpverlener die rouwverwerking uit het boekje voorstelt.
Ik heb de afgelopen 2 jaar helaas een heleboel aan rouwverwerking mogen doen en zit er nog tot over mijn oren in. Psycholoog heeft mij ook niet geholpen, maar dat lag puur aan mij, omdat ik gewoon anderen niet lastig wil vallen met mijn verdriet. Dan kan je banketstaaf als Brugman dat je dat wel moet doen, als het niet in je zit, zit het er gewoon niet in, hoe psychologisch verantwoord het ook mag zijn.

TS zal waarschijnlijk niet opknappen als ze zich ziek meldt om zich "kwetsbaar" te kunnen voelen. Het is nog zo kort geleden en het kan zo lang duren voor je om kan gaan met je verdriet. Probeer het over je heen te laten komen en gun jezelf af en toe een uitputtende huilbui in een voor jou vertrouwde omgeving met voor jou vertrouwde mensen. Het eerste jaar staat meestal gelijk aan overleven ipv leven.

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 31-08-11 21:10

Geplaatst: 31-08-11 21:10

Jeetje heftige verhalen allemaal.
Het begon allemaal 10 jaar geleden, mijn vader kreeg een zwaar hartinfarct, hij is met speod geopereerd en heeft toen diverse omleidingen gehad, 6 jaar geleden opnieuw, en weer onder het mes. Door de infarcten werkt een deel van zn hart niet meer. hij is nu dus zwaar hartpatient. Maar ondanks alles geniet hij met een volle 100% van het leven en de dingen die hij nog kan. De ziekte van mn vader hakte erbij mij goed in, ik ben geen 'prater' en prop alles lekker op.
Daarbij komt dat mijn schoonvader MS patient is, hij kan niets meer zelf. Op dit moment is hij stabiel, maar er zij van die dagen dat hij behoorlijk 'slecht' is, en we weleens denken, hoe lang houdt hij dit nog vol. Maar ook hij geniet op zijn manier nog ontzettend van het leven.
2 jaar geleden is plotseling mijn maatje,beste vriendje,voelde als broertje; overleden aan een fietsongeluk in Frankrijk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, maar de herinnering is mooi.....
En BAM! toen werd het me allemaal even te veel.
Vind het ontzettend moeilijk om dit allemaal een plaatsje te geven. Ben geen prater en hou mijn problemen, gevoelens altijd voor mn zelf. En ja....op een gegeven moment breekt je dit op. Dit leide bij mij tot hyperventilatie an paniek aanvallen. Gelukkig gaat het stapje voor stapje beter, maar er zijn van die dagen....

**Geplaatst**: 31-08-11 21:32

Geplaatst: 31-08-11 21:32

Wat omschrijf je het allemaal netjes en realistisch Hyperion! Achteraf.....weet ik dat je helemaal gelijk hebt. ;-)

Destijds was ik ook poepeigenwijs en dacht dat ik het allemaal wel alleen kon...... Wees op mijn twintigste en twee jaar later een scheiding.... Totdat ik drie dagen en nachten volledig wakker was en mijn inboedel al zwevend door mijn kamer zag, en mijn omgeving mij rijp voor een inrichting vond :')

Nu na twaalf jaar pluk ik de vruchten van de vele sessies bij de psych en het maatschappelijk werk. Nu snap ik hoe belangrijk het is wél tijd voor jezelf te nemen. Om wél te praten over wat je dwarszit. Ik gun het niemand om zo diep een dal in te gaan en er zo lang over te doen om er met heel veel pijn en moeite weer uit te krabbelen.
Een dergelijke klap in je leven laat zijn sporen na en met vallen en opstaan probeer je verder te gaan. Het verdriet, de pijn en het gemis wordt nóóit minder, je leert er alleen maar mee omgaan.
Voor TS; houd alsjeblieft de psycholoog erbij. Ondanks dat je op dit moment denkt dat hij of zij niet veel voor je kan beteken, je pijn wegnemen kan niemand, er zo goed mogelijk mee om leren gaan in zo belangrijk..... Sterkte!!

**Geplaatst**: 01-09-11 20:51

Geplaatst: 01-09-11 20:51

@ Betteke: Eigenlijk sla je de spijker op de kop.
Alleen is hetgeen ik zeg niet vooral uit een boekje voor rouwverwerking, maar komt het uit mijn praktische ervaring als psycholoog en coach. Waarbij ik vaak mensen tegenkom die op dezelfde manier worstelen. Het is een wederkerig verhaal.
En een psycholoog en coach is ook maar een mens...dus ik heb zelf ook ten aanzien van rouwverwerking het nodige doorleefd.

Je hebt gelijk dat je kunt praten als Brugman als iemand vast zit in een gedragspatroon, zoals jij ook aangeeft over jezelf: je wilt anderen niet lastig vallen...
Maar de bewustwording van dat dat hetgeen is dat je remt in je verwerking begint pas als er eens iemand is die het benoemd. En iemand die ook concrete tips geeft hoe je voorzichtig aan los kunt komen van het patroon waarin je zit, zodat je jezelf meer recht doet.

Ik zeg niet dat de TS zich ziek moet melden. Ik geef alleen aan dat het helemaal niet zo gek is, als ze dat een keer zal doen omdat ze er doorheen zit. Of dat je dan andere momenten moet zoeken dat je je eens even helemaal kunt overgeven aan waar je behoefte aan hebt. Sterker nog...het is eigenlijk geen behoefte...het is bittere noodzaak om uiteindelijk geestelijk en lichamelijk weer fit te worden. Waarbij je een manier gevonden hebt om met het verlies van je dierbare om te gaan, zonder dat het je dagelijks functioneren op een nare manier beïnvloedt. Het moment waarop je een glimlach achter de traan hebt. Het moment dat je warmte voelt in je hart en geen schrijnende pijn meer...
Om dat te bereiken zul je aan je rouw moeten werken...want zoiets gebeurt niet vanzelf. echt niet.

En als het volgens jou zo via het boekje is....dan een wedervraag van mij: wat is de reden, denk je, dat het zo in de boeken is beschreven?

Kortom...eigenlijk vind ik het wel een compliment wat je zegt. Bedankt!

**Geplaatst**: 01-09-11 20:53

Geplaatst: 01-09-11 20:53

Niezel schreef:
Wat omschrijf je het allemaal netjes en realistisch Hyperion! Achteraf.....weet ik dat je helemaal gelijk hebt.
Destijds was ik ook poepeigenwijs en dacht dat ik het allemaal wel alleen kon...... Wees op mijn twintigste en twee jaar later een scheiding.... Totdat ik drie dagen en nachten volledig wakker was en mijn inboedel al zwevend door mijn kamer zag, en mijn omgeving mij rijp voor een inrichting vond
Nu na twaalf jaar pluk ik de vruchten van de vele sessies bij de psych en het maatschappelijk werk. Nu snap ik hoe belangrijk het is wél tijd voor jezelf te nemen. Om wél te praten over wat je dwarszit. Ik gun het niemand om zo diep een dal in te gaan en er zo lang over te doen om er met heel veel pijn en moeite weer uit te krabbelen.
Een dergelijke klap in je leven laat zijn sporen na en met vallen en opstaan probeer je verder te gaan. Het verdriet, de pijn en het gemis wordt nóóit minder, je leert er alleen maar mee omgaan.
Voor TS; houd alsjeblieft de psycholoog erbij. Ondanks dat je op dit moment denkt dat hij of zij niet veel voor je kan beteken, je pijn wegnemen kan niemand, er zo goed mogelijk mee om leren gaan in zo belangrijk..... Sterkte!!

Jij zegt dat ik het mooi omschrijf.
Ik vind dat jij het heel indringend beschrijft. Wat naar voor je dat jij door zo'n diep dal hebt moeten gaan. Ik hoop dat je nu daar wel uit bent???

**Geplaatst**: 02-09-11 06:56

Geplaatst: 02-09-11 06:56

_Hyperion_ schreef:
Jij zegt dat ik het mooi omschrijf.
Ik vind dat jij het heel indringend beschrijft. Wat naar voor je dat jij door zo'n diep dal hebt moeten gaan. Ik hoop dat je nu daar wel uit bent???

Kom je daar ooit helemaal uit? Het laat een dusdanige impact achter dat het altijd moeilijk blijft om mee om te gaan, met vallen en opstaan gaat het telkens beter, beetje bij beetje.
Ik slaap fatsoenlijk 's nachts, heb een leuk sociaal leven, dus ik denk dat het eigenlijk best goed met mij gaat

**Geplaatst**: 02-09-11 11:57

Geplaatst: 02-09-11 11:57

@ Niezel: Als ik voor mezelf spreek...ja...dan ben ik er helemaal uit. Ik kan met een warm gevoel terugdenken aan dierbaren, zonder dat dit nog zeer doet. Soms...dan is er een traan, het gemis...maar ook dan zit er warmte bij en kan ik oprecht zeggen: het heeft een plaatsje. Het is goed zo. Het hoort bij het leven om afscheid te moeten nemen van dierbaren, zo nu en dan. Het klinkt misschien gek...maar ik zie dat ook als iets moois. Het vormt je, het maakt je een doorleefd mens.Het leert je ook dingen, je krijgt een andere kijk op zaken.
Soms kom ik mensen tegen die tot nu toe amper iets doordringends hebben meegemaakt. Ik merk dat die zich druk maken over dingen die in mijn ogen futiliteiten zijn.
En dan ben ik dankbaar, eigenlijk voor wat ik heb meegemaakt. Dankbaar dat ik juist daardoor zo stabiel in het leven sta en tegenslagen op kan vangen en kleine tegenslagen eigenlijk nauwelijks nog opmerk (omdat ik het al gerelativeerd heb, voordat ik me er rot over kan voelen).

Ik las gisteren een uitspraak die ik wel mooi vond: "Ervaring is niet wat je overkomt, ervaring is wat je doet met de dingen die je overkomen."

Een ander motto dat ik persoonlijk aanhang is: "De waarde van het leven zit niet in de hoogtes tot waar het klimt, maar in de diepte tot waar het doordringt."

Juist dat geeft mijn leven waarde. Niet mijn successen...al ben ik daar ook dankbaar voor. Maar succes is vluchtig vind ik... Nee...de moeilijke dingen die ik heb meegemaakt ebben door in wie ik ben en ook hoe ik in mijn werk ben. En dat is voor mij zeer waardevol.

Echter...het kan voor iedereen persoonlijk natuurlijk weer anders zijn. Ik zie in mijn praktijk ook mensen die er inderdaad niet helemaal uit komen. Volgens mij hangt dat ook samen met het soort verlies dat je lijdt. Als één van je ouders overlijdt op oudere leeftijd is het wellicht makkelijker daar vrede mee te krijgen (al is en blijft het gemis en verdriet) dan wanneer je een kind verliest, of je ouders veel te jong. En het hangt ook samen met je persoonlijkheid. De ene persoon gaat van nature gemakkelijker met dingen om dan de andere.
Wat er is mag er zijn...zo zie ik het ook...

Toch blijf ik jou toewensen dat het voor jou hanteerbaar wordt en dat je er wellicht ooit helemaal uit komt!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-11 08:38

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-11 08:38

@Hyperion, je hebt ook wel gelijk hoor.....
Maar toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan!
Moest wel lachen om dat in overleg met de leidinggevende, joh dat begrip is er wel maar verder niet zeuren en doorwerken....dat kan alleen als je de vriendin van de baas bent.
Die kan vrijnemen wanneer het haar uitkomt ook al is er 2 man personeel minder, dan word er gezegd dan lopen ze maar een stapje harder. Zowiezo ligt de werkdruk de laatste tijd veel en veel te hoog.
Maar dat hoef je niet te zeggen want dat is toch niet waar...
Ik ben na het overlijden van mijn moeder 4 weken thuis geweest en dat was volgens mevrouw al te lang want haar letterlijke woorden waren toen ik zei dat ik toen even aan mezelf moest denken (al die tijd dat mn moeder al ziek was ben ik gewoon blijven werken) Nee je moet aan de zaak denken!
En zelf is ze regelmatig de hort op......
Maar goed, dit topic gaat niet over het werk.....

@Betteke, als een psycho echt wil helpen met zoiets dan is een afspraak eens in de 2 weken of 1 keer in de maand helemaal niet genoeg....
Maar dat hebben ze volgens mij niet eens in de gaten....
Ik wacht de volgende afspraak nog af en is dat weer niks dan kap ik er mee.

@Kenjeme, dan heb jij inderdaad ook veel te veel tegelijk op je bord gekregen.....
Ben je nu wel met iemand gaan praten?

@Niezel, zo dat is heftig zeg!
Ik weet dat ik veel moet praten, maar nogmaals de omgeving is het onderhand wel beu en vinden je al gauw een zeur worden. Zelfs mijn beste maatje begint over iets anders als ik het ter sprake ben...
Dus vandaar dat ik het hier maar neer gooi, de psych helpt niet veel als je maar 1 keer in de zoveel tijd een afspraak hebt.....

**Geplaatst**: 04-09-11 10:51

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 04-09-11 10:51

Dit topic gaat wel degelijk ook over werk. Dat is in jouw geval n.l. een factor die bijdraagt aan het feit dat jij geen ruimte en tijd krijgt voor rouwverwerking.
De bedrijfsarts wist het bij mij mooi onder woorden te brengen toen ik aangaf er niets van te snappen dat mijn lijf en geest zo overspannen reageerden: een hoofd is net een computer, het kan maar een bepaalde hoeveelheid informatie tegelijk te verwerken. En bij jou is het grootste programma dat draait de verwerking van het verlies. Daardoor is er geen ruimte meer voor de rest.
Als jouw werkgever wil dat jij over niet al te lang helemaal afbrand tot de grond en nog veel langer ziek bent, moet ze zo doorgaan met je dwingen te komen en geen ruimte geven voor de rouwverwerking.
Overigens is dat ook iets dat jij zelf moet gaan beseffen. Zo doorgaan zorgt ervoor dat je op termijn instort en dan ben je nog veel verder van huis dan wanneer je het nu toestaat.

**Geplaatst**: 04-09-11 16:47

Geplaatst: 04-09-11 16:47

Nog aangevullend op Brankaz: Ik lees in dit topic dat jouw loyaliteit en inzet naar je werkgever toe bijzonder hoog te noemen is.
Helaas is dit niet wederzijds, als ik nu in je laatste reactie de andere kant lees.

Wil ik jou meegeven: Wat weegt zwaarder....je loyaliteit naar een werkgever (waarschijnlijk komend vanuit jouw opvoeding, voor jouw gevoel hoort het zo) die jou niet echt "ziet" (als je begrijpt wat ik bedoel) en jou eigenlijk weinig teruggeeft voor je loyaliteit, of je eigen gezondheid?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-09-11 15:45

Geplaatst door de TopicStarter : 07-09-11 15:45

Ik heb de laatste dagen regelmatig een potje zitten janken, ook vanmorgen bij het strijken op de muziek van mijn moeders crematie.
Heb ook besloten om te gaan hardlopen, wel opbouwen natuurlijk maar daarin hoop ik ook mijn koppie leeg te kunnen maken.
Op de een of andere manier ben ik nog niet bezig geweest met een boekje van mijn moeder, had het de psych wel beloofd maar niks gedaan....
Ik neem misschien nog wel een keertje een weekje vakantie om wat rust te krijgen, maar als ik maar ontspannend bezig ben geeft me dat ook wel rust...

**Geplaatst**: 07-09-11 16:10

Geplaatst: 07-09-11 16:10

Prima toch! Gewoon doen waar jij je het beste bij voelt. Hulpverleners denken vaak te weten hoe het moet, maar als jij geen puf hebt in een boekje of brief van/aan je moeder moet je dat niet doen.

Dat schrijven aan een overleden persoon wordt ook al jaaaaaaaaaren geadviseerd, het heeft mij werkelijk geen millimeter geholpen, ook omdat ik het vreemd vond om te schrijven aan iemand die het toch niet meer zou lezen. Mocht je het ineens wel willen, moet je het vooral doen. Maar wat rouw betreft is er geen vast patroon over hoe je je moet voelen in welk stadium.

**Geplaatst**: 07-09-11 16:16

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 07-09-11 16:16

Allereerst Sterkte!

Mijn vader is op mijn 14de plotseling overleden aan een hartaanval.
Ik heb dit met de tijd pas kunnen verwerken. Nu 7 jaar later kan ik er heel gemakkelijk over praten.
Hoe ik dat heb gedaan weet ik niet.. ik denk dat ik geestelijk erg sterk ben.
Ik denk dat het met de tijd beter zal worden..

**Geplaatst**: 08-09-11 13:53

Geplaatst: 08-09-11 13:53

hier ook een soortgelijk verhaal maar dan over mijn schoonouders
mijn schoonmoeder werd in 2004 ziek
borstkanker...
ze heeft alle therapien gehad en medicatie en toen was ze schoon verklaard
maar helaas op vakantie in 2007 kwam het terug
en dit keer harder en erger dan de eerste keer
uiteindelijk begin 2009 kwam de arts met het fijt dat ze niks meer konden doen en dat ze moest denken aan max 6 maanden
dit was eind februari zo ongeveer
ze stond er op dat we nog met zijn allen uit eten gingen
haar 3 kinderen met aanhang en kleinkinderen(onze dochter en zoontje)
niet veel later ging het heeeeeeeeel snel bergafwaards met haar
mijn schoonvader was dag en nacht bezig met verzorgen van zijn vrouw
ze kon niet meer uit bed etc en herkende mij zelfs niet meer en zo ging ze steeds verder weg
tot wij gebeld werden op 13 juli 2009 dat het nu heel slecht ging
wij er naar toe (eerst de kids bij andere opa en oma afgezet)
de huisarts had haar een shot morfine gegeven om rustig in te slapen al sliep ze al redelijk ivm een waarschijnlijke hersenbloedding
de kanker zat overal ook in haar hoofd
ze is s'avonds in ons bijzijn overleden
toen kwam het geregel van kleding muziek kaarten etc
nadat we dat eindelijk achter de rug hadden kwam de crematie
daarna konden we weer wat rusten
we dachten alles nu wel gehad te hebben maar niks was minder waar
want 9 maanden later werd mijn schoonvader ernstig ziek
een zware bacteriele infectie aan zijn pacemaker
hij heeft een spoed openhart operatie ondergaan en 3 maanden in het ziekenhuis gelegen
helaas kwam hij er niet boven op en is overleden op 22 juli 2010 een jaar na mijn schoonmoeder
dit viel ons heel zwaar allemaal
zeker onze dochter had het moeilijk want die was 7 en ons zoontje was 2 en weet dus niet wie zijn opa en oma zijn
dit doet mij nog het meeste pijn en elke dag denk ik er wel aan
ook ik loop bij een psycholoog omdat dit en nog wat andere dingen zoals mijn gezondheid gewoon te veel is geworden
laatst was er opa en oma dag op de speelzaal van mijn zoontje en dan komt de pijnlijke waarheid weer naar voren als een klap in je gezicht
ik mis ze nog elke dag en draai soms de muziek van hun crematie als ik alleen thuis ben om even aan hun te denken
gelukkig hebben we veel foto's en herinneringen om met de kinderen te delen
ik ben ook heel blij dat ze hun zoon nog hebben zien trouwen in 2007 en dat ze toch de kleinkinderen nog hebben vast gehouden
alleen veel te kort en daar baal ik echt heel erg van
mijn schoonouders waren als ouders voor mij zulke goeie mensen
het zal nog wel even duren voor dat een plekje heeft en dat het allemaal wat ''makkelijker'' word
heeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeel sterkte je mag me altijd een PB sturen als je wilt praten

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-09-11 19:32

Geplaatst door de TopicStarter : 08-09-11 19:32

@Betteke, inderdaad heb ik tot op heden geen zin om aan een brief of iets dergelijks te beginnen....
Maar dat ik hier van me af schrijf helpt me wel.

@ArabicQueen, alleen maar fijn dat je geestelijk erg sterk bent!
Het is heel gek maar de ene keer kan ik er ook heel goed over praten en de andere keer juist helemaal niet....

@DDDMakkink, verschrikkelijk zeg!
Mijn kids zijn wel wat ouder maar ik zelf was 2 toen mijn oma (moeder van mijn moeder) stierf en ik kan me ook niks van haar herinneren.......
De vader van mijn moeder is gestorven toen ik 7 was en ook van hem weet ik niks meer.
Maar misschien kan jij door de foto's enzo de herinnering voor je kids laten bestaan.
Ik wilde ook dat mijn moeder langer van haar kleinkinderen kon genieten....
Ze was er zo blij mee!
De laatste anderhalf jaar kon ze de drukte niet meer aan maar ze was wel altijd blij om ze te zien.

Mijn moeder is door chemopillen in Januari 2010 heel erg ziek geworden, ze kon niks meer binnenhouden en zat als een dood musje op de bank. Ik heb toen de huisarts gebeld dat dat zo niet meer kon en toen is ze opgenomen. Daar was ze wel van opgeknapt en weer aangekomen maar al snel ging het steeds verder achteruit. In het voorjaar had ze het steeds zo ontzettend koud dat ik haar aangeraden had om met twee truien en een dikke jas in het voorjaarszonnetje in de tuin te gaan zitten, toen kon ze nog redelijk zelf lopen. Ze ging verder nergens mee naar toe...
Al snel moest ze een rollator en dan nog alleen in huis en in de tuin, voor de rest moest ze in de rolstoel.
Dat heeft nog heel wat gepraat gekost voordat ze in zo'n ding ging!
Maar eenmaal een keer weg geweest was het goed.
Ik ben toen heel vaak als het zonnetje scheen met haar gaan wandelen met de rolstoel, daar hebben we beide heeeeeeeel erg van genoten! Het is dat ik weer op tijd naar huis moest om de kinderen uit school te halen anders konden we het uren volhouden.
In Mei of Juni dat weet ik zo niet meer moest ze ook beneden een bed hebben omdat ze echt niet meer naar boven kon, voorheen duwde mijn vader haar nog mee naar boven...
Ze hoestte ook heel erg veel, en dan zo erg dat ze er bijna in bleef....ik kreeg het er gewoon benauwd van als ik het hoorde....
Ze werd steeds magerder en ging steeds verder achteruit.
Wel ging ze weer overal met mijn vader mee naartoe, repen was altijd haar lust en haar leven

Toen het eenmaal flink uitgezaaid was naar haar botten had ze na bestraling echt enorm veel pijn!
Ze had toen morfine pleisters en ze had volgens mij een dubbele hoeveelheid nodig om het uit te houden.
Na verloop van tijd werd de pijn minder en was ze ook niet meer zo wazig door de morfine.
Ik weet niet meer precies wanneer maar op een bepaald moment moest ze aan de zuurstof, dat scheelde wel met ademhalen en benauwdheid.
Maar toch nog lekker overal mee naartoe gaan, we vonden allemaal dat het naar omstadigheden best redelijk ging.
De eerste week van Oktober ging het slecht en ik was dan ook bang dat ze de verjaardag van mijn dochtertje niet meer zou halen.....
Maar dat had ze wel en ze begon zelfs weer mee te eten en wat aan te komen!
Op vrijdag 22-10 was ze nog met mijn vader in de winkel en in de nacht van zondag op maandag 25-10 is ze toch plots overleden....
Elke nacht belde ze wel een keertje dat ze moest plassen, mijn vader kwam dan naar beneden om haar naar de wc te helpen. Zo ook deze nacht.
Eenmaal op de wc ging mijn vader even naar binnen om iets te pakken en hoorde hij een bonk.
Mijn moeder was zijwaarts tegen de wc deur aangevallen en was buiten bewustzijn. Hij had meteen de zuurstof aangesloten maar dat hielp niet dus gauw 112 gebeld.
De ambulance was er snel en ze hebben mijn moeder op allerlei apperatuur aangesloten, maar de broeder zei dat ze aan het sterven was. Om 10 voor 5 snachts ging bij mij de telefoon, mijn vader...of ik kon komen want hij dacht dat ons mam aan het sterven was.
Ik ben als een gek uit bed gevlogen en moest ik verdorie de ruiten ook nog krabben omdat het had gevroren. Toen ik bij mijn ouders thuis kwam (iets over 5) lag mijn moeder in de gang en was alle apperatuur al weg, ze was gestorven.....
Volgens de broeder heeft mijn moeder er zelf waarschijnlijk niks van mee gekregen en was ze in 1 keer weg. Maar ja dat zullen ze altijd wel zeggen.....
Op dat moment had ik meteen de gedachte het is goed zo....
Volgens mijn vader zou ze nog wel gewild hebben dat de broeders nog zouden reanimeren maar ik denk dat dat zeker niet zo is.
We (mijn moeder en ik) hebben het er wel eens over gehad en dat het toch wel mooi zou zijn als ze in 1 keer weg zou zijn in plaats van dat er euthenasie gepleegd moest worden....
Dat is toch een veel zwaarder iets....Ook wil je niet zien hoe iemand ligt te stikken....
Ze heeft het van te voren zelf ook niet aan voelen komen want mijn broer was er overdag nog en toen zei ze nog dat ze geen roet in het eten zou gooien aangezien mijn broer met gezin op maandag op vakantie zou gaan...
Soms wil ik toch nog wel weten wat er nu precies is gebeurt daar, en of ze er inderdaad niks van gemerkt heeft...

**Geplaatst**: 08-09-11 19:40

Geplaatst: 08-09-11 19:40

Heel veel sterkte ten eerste!

Ik was 6 toen mijn moeder verloor door kanker. Ik heb er dus niet veel van meegekregen en ben het niet anders gewend. Ik weet maar heel weinig dingen meer van haar. Ik weet dat ik altijd haar 'lievelingtje' was en dat vind ik het wel moeilijker maken..

**Geplaatst**: 09-09-11 07:59

Geplaatst: 09-09-11 07:59

justdiesel :(:)

jou verhaal grijpt me echt heel erg aan
vooral omdat je er niet bij was en net te laat was
ik was zelf niet bij het overlijden van mijn schoonvader (niet dat,dat zo leuk is om te zien)
maar had graag mijn laatste eer willen bewijzen en mijn man willen steunen
maar het was midden in de nacht dus ik was thuis bij onze kinderen
het was niet anders
maar ik baal er nog steeds elke dag van

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-09-11 15:42

Geplaatst door de TopicStarter : 14-09-11 15:42

Aan de ene kant vind ik het jammer maar van de andere kant hoef ik ook geen mensen te zien sterven....
Toen mijn oma stierf waren we net weg en dat vond ik ook niet heel erg....
Wel zielig dat ze toen alleen was, mijn moeder gelukkig niet, daar was mijn vader bij...