Bokt.nl

Bienotje schreef:

Fijn, dat je je een beetje in mijn reactie kon vinden, heb ik die niet voor niks geplaatst. Je bent in strijd met jezelf, probeert kleine stappen te maken maar niemand ziet ze idd. Lastig is dat, maar ze zijn er echt!

***Je slaat de spijker raak.Zeg ook het is moeilijk mijn bed uit te komen(om voorbeeldje te noemen) Maar sta er wel dat is al een "positief"iets.Manlief begint het nu wel beetje door te krijgen dat alles wat ik doe op een dag met de beste bedoeling is en een hoop energie kost voor me.

Doorzetten hoor, je hebt de eerste stap gezet De volgende stappen zul je best nog eens als extra lastig ervaren. Maar je bent er mee bezig, als jij je daar 100% voor inzet mag je van je man verwachten dat hij erachter staat. Stiekem kan het best wel eens rust geven als je met je 'problemen' bij de huisarts komt en een diagnose krijgt. Er is echt niks mis met je

***Hier zijn we keihard mee bezig.Heb vannacht tot 3 uur ruzie/gesprekken gehad en ook gaat bij hem het kwartje vallen en bij mij meer een plek krijgen waarom hij mij niet snapt.Het is ook heel raar als je vrouw boos wordt om een schoentje die ze niet vinden kan;)
Snap heel goed dat het voor hem dan uit de lucht kan vallen maar voor mij is het dan net even de druppel.Kan dan uit mijn stekker gaan en lucht dan even op.Niet goed want je hebt ruzie maar uit eindelijk komen we er wel uit en nu voor beide een stuk makkelijker.
Ga van de week even ook met hem aan tafel zitten voor een plan van aanpak want ik wil gewoon dat hij mee gaat naar de huisarts of hij wilt of niet

Mocht je een luisterend oog (het blijft typwerk) kunen gebruiken dan staat mijn pb open hoor. Succes in iede rgeval en neem de tidj om op te zoeken waar je ontevredenheid vandaan komt en dat (evt. met hulp) op te lossen

***Ik weet een deel waar het vandaan komt,Hoop op mijn bord gekregen in een te korte tijd.Plus een zwangerschap en bij de eerste keer is gebleken dat ik en die hormonen niet zo best samen gaan.Deze combinatie heeft me genekt.
Helaas voor mij jammer dat ik zwanger was toen de problemen kwamen en op mijn bord lagen,waardoor het eigenlijk dubbel zo hard aangekomen is.Problemen nog niet geheel opgelost waardoor het blijft "leven" bij me.Te veel blijf hangen in de dingen die gebeurt en gezegt zijn.Weet dat we en vooral ik daar uit ga komen maar nu even te moeilijk allemaal omdat de weg vol bomen ligt en het bos niet te vinden is.

colunder schreef:

Jeetje zeg, het lijkt wel of ik mijn verhaal hier lees,ik loop al maanden met het zelfde probleem.
heb gisteren huilend in de auto een dokter gebeld(natuurlijk was eigen huisarts met vakantie).
Heb me vanmorgen eindelijk ziek durven melden.
Het liefst zou ik gaan slapen en nooit meer wakker worden,maar ik heb wel 2 kinderen en een vriend die mijn zorg nodig hebben(en niet te vergeten mijn huisdieren).

**** Ook dit stuk voor mij herkenbaar.Denk ook steeds dat als de kids er niet waren ik hier niet gezeten had.Zijn voor mij de hoofdredenen dat ik leef zeg maar.Nee ik heb geen zelfmoord neigingen hoor echt niet maar weet niet of ik me staande had kunnen houden als hun er niet waren geweest.Snap je helemaal.

Ik hoop dat jij ook de moed op kan brengen om naar je huisarts te gaan,ik heb het denk ik al te lang uitgesteld(loop al wel bij de slaappoly met slaapproblemen,maar heb mijn psychische problemen tot nu toe verzwegen)
Nu ben ik op een punt gekomen dat ik inzie dat ik het zonder hulp niet ga redden,ik wil nu bijna smeken om hulp!

***Heb bij manlief gesmeekt om rust,hulp en begrip...Is eigenlijk over heen gestapt waardoor ik verder ben gaan zinken...Nu tijd voor nadere stappen omdat ik het nu niet zal reden met zijn hulp,rust en begrip(helaas)Ben me daar heel erg van bewust nu.Zeker door praten msn-en met beste vriendin.Mag toegeven dat het me anders niet gaat lukken.Al is het een simpel iets wat er uit gaat komen dat simpel iets kan me wel helpen rechtop te gaan lopen.Me ook zeer duidelijk geworden door dit topic dus ben ook erg blij dat ik dit geopend heb.

Bij mij is er hopelijk een begin gemaakt, ik hoop dat jij ook naar je huisarts gaat en vraagt om de hulp die je nu nodig hebt.
Heel veel sterkte!

***Dank je wel ook jij sterkte met dit moeilijke onderwerp;)
Ook mijn pb is een open weg.

Ook mijn PB staat voor je open!!