Bokt.nl

IngridB schreef:

Ik weet precies hoe je je voelt en in welke situatie je nu zit.

Ik ben eind 2007 gescheiden ( waren niet getrouwd , maar we zijn uit elkaar gegaan).Mijn zoontje was toen 6 jaar. Mijn ex had al een nieuwe vriendin (niet toegegeven natuurlijk, maar wij weten wel beter) en ik heb vrij snel iemand leren kennen wat helemaal niet mijn bedoeling was. Maar wat komt , dat komt en sommige dingen kun je niet tegen houden!
Mijn ex is altijd wel heel gek met mijn zoontje geweest en nog steeds hoor. Hij is alles voor hem, alleen.......hij snapt het opvoeden niet zo goed denk ik . Hij is veel en veel strenger dan mij. Ik ben meer van het wat vrijere en hij is van dit moet zus en dat moet zo en er is geen discussie mogelijk. Dat is dus helemaal mis gegaan vorig jaar en mijn zoontje wou er totaal niet meer heen en niets meer van z'n vader weten.
Hij is nu 10 en toen dit gebeurde ( dat hij niet meer wou) was hij 9.
Wat er nou precies is gebeurt dat hij niet meer wou gaan, dat weet ik niet, maar hij was doodsbang en heel erg bang dat z'n vader weer kwaad zou gaan worden. Ik wist meteen wat hij bedoelde met dat kwaad worden. Zo is mijn ex. Hij kan niet veel hebben en heeft een kort lontje. Huilen staat niet in zijn woordenboek en dat mag dan ook niet gedaan worden!!!!! Ja het mag wel, maar dan binnen 3 tellen weer stil zijn.
Als het weer zover was en hij naar zijn vader moest, dan lag hij echt helemaal hysterisch op de grond en was niet meer stil te krijgen. Nou, je hart breekt kan ik zeggen. Dat was zo hartverscheurend. Ik heb hem in het begin wél erheen gebracht, maar ook weer omgedraaid onderweg, want ik had zoiets van, waar ben ik in godsnaam mee bezig om hem zó naar z'n vader te brengen. Dit was niet normaal meer en hier moest meer aan de hand zijn. Mijn ex gebeld en natuurlijk lag het allemaal aan mij en was ik geen goede moeder en niet consequent genoeg, want hij MOEST gewoon komen, want....... DAT STOND IN DE OMGANGSREGELING!!!!!!! Hij keek puur naar wat er op papier stond ipv naar z'n eigen kind.
Ik moest mijn kind maar in de auto sleuren van hem en bij z'n vader afgooien en geen gezeik. DAT STOND NOU EENMAAL OP PAPIER HÉ!!!!!!
De druppel voor mij was dat hij mijn zoontje in de herfstvakantie naar huis heeft gestuurd omdat hij zo overstuur was toen ik hem naar z'n vader bracht. Stom van mij om hem te brengen natuurlijk, maar ik wou het toch proberen en heb ook tegen mijn ex en tegen mijn zoontje gezegt, kom dan woensdag naar huis ipv de volle week daar te zijn. Dan is hij toch bij z'n vader geweest en is hij ook nog thuis (wat hij zó graag wou). Nou dat viel helemaal verkeerd bij mijn ex natuurlijk, want het was zijn vakantie en die duurde tot de zondag erop 19:00!!!!! Mijn zoontje helemaal overstuur en lag op de moterkap van de auto te krijsen dat het niet normaal meer was. Mijn ex heeft toen zijn spullen bij de auto terug gegooid en gezegt, ga maar naar huis het hoeft al niet meer. Ik hem meteen mijn kind de auto in gezegt en als een gek bij die idioot weggereden. Ik kookte van woede . En wat mijn hart brak was dat mijn zoontje toen zei, Mama snap je nou waarom ik niet naar papa wil, zo boos wordt hij nou altijd!. Toen ging er een knop om bij mij en is hij maanden niet meer bij zijn vader geweest, Ik kón hem daar niet meer heen brengen en mijn zoontje kreeg eindelijk rúst in dat koppie. Geen zenuwen meer om naar papa te moeten. Voor hem was het een opluchting om thuis te kunnen blijven. Hij was echt bang voor zijn eigen vader!

Ik kon er zelf ook helemaal niet meer tegen en heb school maatschappelijk werk ingeschakeld. Gesprek gehad en die man is ook naar mijn ex gegaan, heeft mijn zoontje verschillende keren uit de klas gehaald voor een gesprek en samen met mijn ex ook een gesprek gehad bij die man/
Ik moet zeggen dat het wel opluchte hoor. Maar uiteraard was heel veel mijn schuld volgens mijn ex en was ik altijd maar slecht aan het praten over hem en mijn kind tegen hem op aan het zetten. Gelukkig zag de maatschappelijk werker ook wel dat mijn ex verkeerd bezig was en dat hij een hele verkeerde manier van opvoeden had en dat daarom mijn zoontje niet meer naar hem toe wou.
We zijn nu wel zover dat mijn zoontje 1x in de 2 weken een dag naar zijn vader gaat. In het begin was het naar zijn oma en dan kwam zijn vader daar heen ( hij vertrouwde het daar wel bij zijn oma, moeder van mijn ex). Dat is goed gegaan en mijn zoontje vond het ook wel leuk. Dat zou zo een aantal keren blijven gaan tot hij aan zou geven dat hij weer naar papa zou willen.
Nou meteen de eerste keer heeft mijn ex hem al omgelult en beloofd om zijn verjaardag te vieren BIJ HEM THUIS!!!!!. Daar was mijn zontje heel gevoelig voor en dus zat hij 2 weken later weer bij zijnvader. Maar wel met een neefje en nichtje en opa oma enzo. Twee weken later ook weer en zijn ze ergens heen gegaan (dus ook niet bij hem thuis) en nu afgelopen zondag hadden ze weer een verjaardag, dus wéér geen hele dag alleen bij zijn vader en z;n vriendin.
Ik ben wel blij dat het nu zo gaat, maar het is niet eerlijk. Hij heeft zijn eigen kind geen kans gegeven om aan de situatie nu te wennen, maar meteen maar omgekocht, want het is toch allemaal onzin dat hij bang is voor hem. MIjn zoontje vind het wel leuk, maar had liever nog even bij oma langsgegaan ipv meteen naar z';n vader. Maar hij durft niets te zeggen omdat hij nog steeds bang is dat zijn vader boos gaat worden.
Ook aan de maatschappelijk werker heeft hij dus gezegt dat het wel beter gaat en hij toch ook wel een beetje blij is dat het contact weer beter gaat worden. Ik ben daar ook blij om hoor, geloof me maar mijn zoontje durft niet eerlijk tegen z'n vader te zeggen wat er is en hoe hij denkt, dus mijn ex denkt dat het allemaal perfect gaat en hij het reuze naar z'n zin heeft.
En dat denkt nu de maatschappelijk werker dus ook, dus.......mijn zoontje moet binnen een paar weken weer bij z'n vader gaan slapen en heeft daar zelf niets over te zeggen, wi (ex en ik) hebben de regie en bepalen wat er gebeurt.
GEEN HAAR OP M'N HOOFD DIE ERAAN DENKT OM MIJN KIND TE GAAN VERPLICHTEN BIJ Z;N VADER TE GAAN SLAPEN!!!!!!
Daar is hij helemaal nog niet aan toe en wil dat ook absoluut niet. Dat geeft hij heel duidelijk aan. Het moet heel rustig aan gaan en niet meteen
alles gaan forceren. Nee, volgens hem gaat het allemaal prima, dus hij moet maar komen slapen en geen gezeik.

Tussen mijn ex en mij gaat het nu redelijk. Kan hem op sommige momenten nog wel schieten hoor, maar het is erger geweest. WE zullen geen vrienden worden, dat nooit denk ik, maar als we normaal tegen elkaar kunnnen praten over ons kind, dan is het prima. Met zijn vriendin wil ik absoluut niets te maken hebben . Zij heeft mij hele gemene smsjes en emails gestuurd met erge beschuldigingen, dus zij moet ver uit mijn buurt blijven!

Dat sommige mensen gaan zeggen, een kind heeft niet te kiezen, dat is echt bullshit . Ik zit er middenin nu en mijn zoontje heeft wel degelijk te kiezen, Als hij niet naar zijn vader wil dan gebeurt dat ook niet. Mijn ex heeft mijn zoontje erkent, dus hij heeft nou eenmaal het volste recht op omgang met hem, maar als het niet gaat, dan gaat het niet. Zo simpel is het en in zulke situaties moet er toch echt naar het kind gekeken worden en niet naar de omgangsregeling. Het kind is hier de dupe van en dat is het laatste wat ik wil, maar helaas gebeurt het wel.

Er is nog veel en veel meer gebeurt helaas, dus je kunt me altijd alles vragen hoor!
Zal vast wel een hoop vergeten zijn te vertellen, maar is al een heel verhaal geworden zo

MamboBeach schreef:

Ik ivnd het wel dubbel. Een kind heeft tot zijn 12e 'niets' te willen en hebben zowel de vader als moeder recht op het kind... Althans, zo denk ik. Hoe moeilijk het ook is...