Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-01-11 13:59

Geplaatst: 14-01-11 13:59

Ik meld me ook...
Het is nu een half jaar bekent dat ik depressief ben.
Daarbij heb ik ook een eetstoornis, dus het is een combinatie van.
Vanaf volgende week ga ik in dagbehandeling ervoor.
Ik slik geen medicatie.
Alleen als het echt niet goed gaat kalmeringsmiddelen..

**Geplaatst**: 14-01-11 14:00

Geplaatst: 14-01-11 14:00

paardrijden voor mij wel.. lopen en fietsen is niet genoeg afleiding.. denk teveel eraan en over mezelf.
ja .. ik weet het wel.. ik ben aangemeld bij een afdeling voor eetstoornissen.
en ze hebben over me vergaaderd en als ik een brief krijg wordt ik uitgenodigd voor een gesprek
dus is afwachten, vind dood eng.
weet dat het moet stoppen maar die knop om lukt gewoon niet zo ineens zonder iemand die me helpt.. alleen ga ik dit ook niet vol houden, ik had al genoeg gezeik en nu komt dit er bij het sloopt me

**Geplaatst**: 14-01-11 14:08

Re: Wie nog meer depressief?

Geplaatst: 14-01-11 14:08

Als je nu eens begint met alvast iets te stoppen of te minderen.

Hoe vaak hang je boven de pot op een dag/week?

**Geplaatst**: 14-01-11 14:09

Geplaatst: 14-01-11 14:09

Tamadine schreef:
Als je nu eens begint met alvast iets te stoppen of te minderen.

Hoe vaak hang je boven de pot op een dag/week?

ja maar ik kan dat gewoon niet uitleggen dat is zoveel makkelijker gezegt dan gedaan.
elke dag wel 4/5 x en dan nog laxeer erbij ( hangt er vanaf of ik heb gegeten.. )

**Geplaatst**: 14-01-11 14:16

Re: Wie nog meer depressief?

Geplaatst: 14-01-11 14:16

Als je nu eens met jezelf afspreekt dat je max 3 keer boven de pot gaat hangen?!

Kijk ik weet dat het moeilijk is, maar zelf heb ik het ook gedaan. Ik ben van ene op andere dag gestoptmet laxeren.

**Geplaatst**: 14-01-11 14:18

Geplaatst: 14-01-11 14:18

Tamadine schreef:
Als je nu eens met jezelf afspreekt dat je max 3 keer boven de pot gaat hangen?!

Kijk ik weet dat het moeilijk is, maar zelf heb ik het ook gedaan. Ik ben van ene op andere dag gestoptmet laxeren.

ja dat is moeilijk voor me.
ja maar de een kan dat wel en de ander niet.. en ik ben niet zo sterk meer.
ik ga even weg sorry.

**Geplaatst**: 14-01-11 14:24

Geplaatst: 14-01-11 14:24

Tamadine schreef:
Als je nu eens met jezelf afspreekt dat je max 3 keer boven de pot gaat hangen?!

Kijk ik weet dat het moeilijk is, maar zelf heb ik het ook gedaan. Ik ben van ene op andere dag gestoptmet laxeren.

Dat is echt heel moeilijk.
Braken is iets anders dan laxeren.
Susanne heeft nog niet de hulp die ze verdiend dus ze kan beter wachten tot ze behandeld kan worden.
Ze kan misschien nu wel tegen der zelf zeggen 3x per week maar dat is zo ontzettend moeilijk.
Ze heeft het ook pas aan de buitenwereld verteld... Denk dat ze dit eerst even moet verwerken voordat ze de volgende stap gaat nemen,,

**Geplaatst**: 14-01-11 14:31

Geplaatst: 14-01-11 14:31

Vanaf dat ik zo 12 jaar was, ben ik veel depressief geweest. Kwam onder andere door dat ik hersenletsel had opgelopen. En mijn omgeving snapte dat niet. Heb veel en lang bij het Riagg/GGZ gelopen. Heb verschillende diagnoses gehad. Heb vanuit het GGZ verschillende soorten behandelingen gekregen. Maar niks mocht bij mij baten. Vaak werd er gezegd dat ik niet goed genoeg mijn best deed.

In totaal heb ik zo 3 keer in een diepe depressie gezeten. Dat ik eigenlijk geen uitweg meer zag. De eerste keer heb ik goede ondersteuning gekregen dmv medicatie. De tweede keer heb ik ook alleen dmv medicatie steun gekregen.

Een jaar of 2 geleden heb ik een doorverwijzing gekregen naar een neuroloog. Die me door heeft verwezen naar een revalidatie centrum. Daar heb ik een Neuro- psychologisch onderzoek gehad. En ben via daar naar Amsterdam door verwezen. Ben daar wezen revalideren. En daar kwam alle pijnlijke dingen van vroeger tevoorschijn.

Ben daar weer in een diepe depressie geraakt. (zat tegen een RM) Kwam er toen achter dat ik een (c) PTSS had. En is gelijk de dag erna een EMDR therapeute ingeschakeld. En heb weer meer ondersteuning van medicatie gekregen.

Ik kan nou vertellen dat het goed met me gaat. Voel me niet meer continue somber. Voel me zelfs goed. En als ik me wat somberder voel weet ik dat ik iets moet gaan doen, om niet verder somberder te raken. En kan zeggen dat het al een half jaar erg goed gaat met mij!

**Geplaatst**: 14-01-11 16:06

Geplaatst: 14-01-11 16:06

Allereerst voor iedereen die het nodig heeft een héle dikke :(:)

. Mén, jullie hebben het allemaal ook niet makkelijk, zeg...
Mooi om te lezen dat er ook mensen zijn bij wie het nu goed gaat, dat kan net dat beetje hoop zijn dat maakt dat een ander toch nog effe doorzet.

Idd speelt een depressie vaak langer dan je denkt. Ik was er zelf van overtuigd dat het pas rond mijn twintigste opkwam, toen ik mijn eerste angstaanvallen kreeg, todat mijn moeder eens vertelde dat zij al dat gevoel had toen ik 14 was, niet meer naar school wilde en alleen maar op bed lag. Daaraan terugdenkend geloof ik wel dat ze gelijk heeft.

Tamadine schreef:
Zo kan je ook al voorstellen hoe diep dieren kunnen zitten!

Joh, hou op...In mijn moeilijke periodes zijn het mijn dieren die zorgen dat ik door ga. Helaas werkt het andersom ook. Ik heb het echt heel moeilijk gehad toen mijn vorige katertje overleed. En nog steeds wel, al is het alweer vier jaar terug (het was dan ook wel een heel speciaal kereltje).

**Geplaatst**: 14-01-11 16:25

Geplaatst: 14-01-11 16:25

tja....ik meld me ook, helaas.
ik zit ook in het topic: wie nog meer burn out/overspannen deel 5.
tevens heb ik een topic lopen: onderbuikgevoel, relatie moeder.

als 13 jarige ben ik ook depressief geweest, en kreeg zoloft voorgeschreven.
dit heeft al met al een jaar geduurt, incl 1 op 1 gesprekken en groepsgesprekken.
ik ben hier toendertijd heel sterk uit gekomen.
ik had mezelf voorgenomen het nooit meer zover te laten komen....
inmiddels ben ik moeder, en eigenlijk was ik al wat depressief voordat ik uberhaupt was bevallen, ik kan het dus niet gooien op een PND.
het ging na de bevalling slechter en slechter, en ik heb het maanden ontkent, ik wilde niet depressief zijn.
helaas heb je niets te willen, en na een goed jaar toch maar naar de huisarts gestapt.
inmiddels heb ik ongeveer eens in de 3 weken een 1 op 1 gesprek, waar ik enerzijds veel aan heb, maar anderszijds gaat het soms zo ver en zo diep, dat ik dagen van slag ben.
soms blijf ik liever aan de oppervlakte kabbelen.
ik krijg sertraline 50mg(zoloft) en mirtazipine 15mg om te slapen.
de eerste weken merkte ik al veel verschil, maar helaas heb ik weer een terugval en moet ik de stap gaan zetten om met de psych over een verhoging van de medicatie te praten.
ik heb geen suïcidale neigingen, en ik vind het leven veel te mooi....normaal gesproken.
maar momenteel wil ik niets liever dan een winterslaap!
een tijd lang niets voelen lijkt me heerlijk, het leven is voor mij nu een grote grijze tunnel en ik zie nu geen licht aan het einde.

ik heb een moeder die borderline heeft, en gelukkig heb ik dat niet!
wel woont ze momenteel bij mij, en ik merk dat het voor mij eigenlijk teveel is.
ik heb geen rust in m'n lijf, en als ik 's ochtends opsta tel ik de uren af dat ik weer naar bed kan.

edit: voor mijn kindje moet ik uit bed komen, maar liever blijf ik gewoon liggen.
ook het feit dat ik weer naar school ben gegaan trekt me niet over een bepaalde drempel, wat ik dus wel had gehoopt(ritme is heel belangrijk).
mijn ouders weten ervan, evenals m'n vrienden.
ik heb enkele maanden geleden een hele leuke, lieve jongen leren kennen, maar helaas is dat alweer voorbij.(heb ik ook een topic van lopen: ik snap er niets meer van--> relatie's)
ik heb hem niet verteld dat ik depressief ben, en misschien had ik dat wel moeten doen...
helaas ben ik niet zo'n prater, en wilde hem eerst beter leren kennen voordat ik alles zou vertellen.
hier heb ik de kans helaas niet meer voor gekregen, en het heeft me wel een zetje terug de put in gegeven.

**Geplaatst**: 14-01-11 18:09

Geplaatst: 14-01-11 18:09

Tamadine schreef:
Ik herken dit helaas ook. Ook vanaf vroege leeftijd (lagere school zelfs).

Mijn zelfmoordpoging was ook ergens tussen de 12/14 jr. Moet zeggen dat ik ook niet super veel dingen meer herinner. Ik heb echt dingen geblokt. Soms komen er weer eens wat dingen boven, maar ik ben gewoon hele periodes kwijt.

gabjj8 schreef:
Ik meld me ook, en zal tevens wel de jongste zijn...
Zit momenteel met een RM op een gesloten afdeling, heb electroshocken gehad om de depressie te laten minderen, maar dit heeft geen enkele zin.
Zit momenteel aan de dwangmedicatie, en echt niks werkt meer.

Iemand had de vraag hoelang ik hier al zit.. op deze plek zit ik nu ruim 3maanden en hiervoor heb ik in vele andere klinieken doorgebracht.

Heb zelf ook er een paar keer een einde aan geprobeerd te maken, met als gevolg een week op i.c en weer teruggebracht worden naar de afdeling.
(zelfs op gesloten krijg je het nog voor elkaar pogingen te doen... maar niet goed genoeg dus..)

**Geplaatst**: 14-01-11 18:18

Geplaatst: 14-01-11 18:18

Rebel_Jits schreef:
Gabjj; is het niet zo dat het eerst slechter gaat, om er dan bovenop te komen? Weet dat het met medicatie wel zo is namelijk. Heb wel eens gelezen over electroschokken, maar dat is nogal weggezakt (is al 6 jaar geleden inmiddels). Hoe lang ben je er al mee bezig?

Ik heb het nu 5x gehad, maar dat is nu gestopt, want het heeft geen zin..
Ja, als je aan de medicijnene zit, gaat het eerst slechter voor het beter gaat, maar aangezien het niet meer slechter kan gaan en er na 3,5maand geen verbetering inzit...

**Geplaatst**: 15-01-11 19:54

Re: Wie nog meer depressief?

Geplaatst: 15-01-11 19:54

Oh Gaby wat verschrikkelijk om te horen dat het nogsteeds zo slecht met je gaat! Het is je zo gegund meid... Helaas kom je daar ook niet veel verder mee.

Ik zal me hier ook maar melden. Ben al 3 jaar (zwaar) depressief. Eerst met vitale kenmerken, later was het een psychotische depressie. In de afgelopen twee jaar ben ik al opgeteld 12 maanden opgenomen geweest. Nu aan mijn 5e opname bezig. Heb ook met IBS en RM gedwongen gezeten, plus separeer en dwangmedicatie en de hele zooi.

Qua medicatie heb ik Prozac (fluoxetine) gehad, deed niks. Toen een tijd niks, toen risperdal, waar ik niet tegen kon, en toen Haldol. Nu aan de Clomipramine en nogsteeds Haldol. Verder heb ik het hele scala pammetjes wel gehad. Nu nog temazepam en promethazine om te slapen, maar dat werkt niet.
Wie heeft er slaappillen die wel werken?

Nu zit ik hier 'vrijwillig' dat houd in dat ik naar huis kan/mag. Maar als ik dat zou besluiten, bellen mijn ouders de crisisdienst en laten ze me weer opnemen. Er is dus eigenlijk niet zoveel vrijwilligs aan. Ik heb nogsteeds in mijn hoofd 'ik moet dood'...

**Geplaatst**: 15-01-11 23:07

Geplaatst: 15-01-11 23:07

Safiera schreef:
Oh Gaby wat verschrikkelijk om te horen dat het nogsteeds zo slecht met je gaat! Het is je zo gegund meid... Helaas kom je daar ook niet veel verder mee.

Ik zal me hier ook maar melden. Ben al 3 jaar (zwaar) depressief. Eerst met vitale kenmerken, later was het een psychotische depressie. In de afgelopen twee jaar ben ik al opgeteld 12 maanden opgenomen geweest. Nu aan mijn 5e opname bezig. Heb ook met IBS en RM gedwongen gezeten, plus separeer en dwangmedicatie en de hele zooi.

Qua medicatie heb ik Prozac (fluoxetine) gehad, deed niks. Toen een tijd niks, toen risperdal, waar ik niet tegen kon, en toen Haldol. Nu aan de Clomipramine en nogsteeds Haldol. Verder heb ik het hele scala pammetjes wel gehad. Nu nog temazepam en promethazine om te slapen, maar dat werkt niet.
Wie heeft er slaappillen die wel werken?

Nu zit ik hier 'vrijwillig' dat houd in dat ik naar huis kan/mag. Maar als ik dat zou besluiten, bellen mijn ouders de crisisdienst en laten ze me weer opnemen. Er is dus eigenlijk niet zoveel vrijwilligs aan. Ik heb nogsteeds in mijn hoofd 'ik moet dood'...

Ook erg rot dat jij nog steeds opgenomen bent! :(:)

Het komt ooit wel een keer goed, op een dag kun je zeggen dat je de zon weer ziet schijnen en dat de blaadjes weer groen worden!

Voor mij is het gewoon over, er is niks meer aan hier en het gaat gewoon niet langer

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-01-11 11:53

Geplaatst door de TopicStarter : 16-01-11 11:53

Jeetje, een knuffel voor jullie allemaal :(:)

Ik heb momenteel heel veel van die dagen dat ik er gewoon een einde aan wil maken. Het is niet dat ik écht dood wil, het is meer dat ik dit niet meer wil. Ik zou zo graag gewoon gelukkig en blij willen zijn, maar dat zit er schijnbaar dus niet in $:\$ Daarnaast word het hier in huis ook keihard ontkent dat ik een probleem heb en telkens als ik de moed heb verzameld om erover te beginnen word het gewoon weggewuifd $:\$

**Geplaatst**: 16-01-11 11:58

Geplaatst: 16-01-11 11:58

@ gabjj8: meis toch, wat zit jij diep!!!
waarom zou voor een ander de zon wel weer gaan schijnen, en de blaadjes groen worden....en voor jou niet?
je slikt nu helemaal geen medicatie begrijp ik?
is er niets om nog voor door te willen gaan?
ik weet niet goed wat ik moet zeggen, enkel dat ik je wel begrijp al heb ik het zelf nog nooit zo gevoeld....

@ marijkjuh: dat gevoel ken ik wel, DIT niet willen, maar er ook geen eind aan willen maken.
wel echt super vervelend dat het bij jouw thuis zo word ontkent.
heb je wel hulp van een buitenstaander?medicijnen?

momenteel gaat het wel aardig met mij, maar dat kan vanmiddag zomaar anders zijn.
heb gister overdag heel lang geslapen, met als gevolg dat ik 's nachts niet kon slapen.
dan ga je weer malen, en draaien, en word je gek van jezelf.
heb op school een goed gesprek gehad met mijn mentrix, en dat was wel heel fijn.
het stomme is dat ik dan wel heel nuchter kan praten, alsof het niet over mezelf gaat.
maar thuis praten kan ik niet....

**Geplaatst**: 16-01-11 12:15

Geplaatst: 16-01-11 12:15

svdijk schreef:
@gabjj8: meis toch, wat zit jij diep!!!
waarom zou voor een ander de zon wel weer gaan schijnen, en de blaadjes groen worden....en voor jou niet?
je slikt nu helemaal geen medicatie begrijp ik?
is er niets om nog voor door te willen gaan?
ik weet niet goed wat ik moet zeggen, enkel dat ik je wel begrijp al heb ik het zelf nog nooit zo gevoeld....
@ marijkjuh: dat gevoel ken ik wel, DIT niet willen, maar er ook geen eind aan willen maken.
wel echt super vervelend dat het bij jouw thuis zo word ontkent.
heb je wel hulp van een buitenstaander?medicijnen?

momenteel gaat het wel aardig met mij, maar dat kan vanmiddag zomaar anders zijn.
heb gister overdag heel lang geslapen, met als gevolg dat ik 's nachts niet kon slapen.
dan ga je weer malen, en draaien, en word je gek van jezelf.
heb op school een goed gesprek gehad met mijn mentrix, en dat was wel heel fijn.
het stomme is dat ik dan wel heel nuchter kan praten, alsof het niet over mezelf gaat.
maar thuis praten kan ik niet....

Ik heb wel medicijnen, die worden ingespoten....
M'n paardje, daar wil ik voor vechten, en daar heb ik voor gevochten, maar ik ben het nu gewoon zo zat.
Elke keer die strijd in mijn hoofd, de zelfhaat. Ik kan niet meer.
Heel mijn dag bestaat nu uit slapen, nadenken over hoe ik er een eind aan ga maken en eten/kotsen....

**Geplaatst**: 16-01-11 13:11

Re: Wie nog meer depressief?

Geplaatst: 16-01-11 13:11

Ik vind het wel goed dat hier een topic is, en dat mensen er voor uit komen. Even allemaal een knuffel van mij.
Ik ken veel mensen in mijn omgeving met een depressie (of hebben die gehad) en ik bied me graag als steun aan. Bij mij zitten ook depressies en borderline in de familie.

Zelf zit ik er toch ook mee. Ik weet dat ik niet helemaal 'klop' en ik heb ook het idee dat ik aardig verknipt ben. Ik ben alleen heeeel erg goed in dingen verbergen en verstoppen, en voor emoties weg rennen, dus negeer ik het meeste alleen maar.
Mijn vriend zegt al een jaar lang dat ik dringend naar de psycholoog moet, en hij is er van overtuigd dat ik depressief ben of een stoornis heb. Maargoed, ik geloof er liever niet in en ik weet niet voor hoever ik daarop kan vertrouwen natuurlijk.
Ik heb een verleden dat ik nooit heb verwerkt, en meerdere dingen meegemaakt die je gewoon niet mee hoort te maken.
Ik heb ook vaak genoeg dagen dat het echt niet meer gaat, dus ja, ik zit er over te denken om naar de psycholoog te gaan. Maar mijn probleem is dat ik echt niet durf. En ik heb steeds het idee van 'zolang het niet overduidelijk nodig is, ga ik niet.'

De ene keer ben ik vastberaden te gaan, maar eigenlijk wil ik vooral toch weer niet. Toch irritant.

**Geplaatst**: 16-01-11 15:16

Geplaatst: 16-01-11 15:16

Het schijnt dat ik ook een depressie heb. Noem het zelf niet graag zo, maar uit een test blijkt dat wel degelijk.
Ik heb jaren mijn gevoelens weggestopt, om maar geen depressie te krijgen. Voelde ik me even wat minder, ging ik leuke dingen doen.
Het ging vanzelf wel weer weg. Mijn moeder en broer zijn beide zwaar depressief (geweest). Dat wilde ik niet!

Nu ben ik mezelf goed tegen gekomen en ik heb er aan toegegeven. Ik heb mijn masker afgedaan en in de spiegel gekeken..
Ik heb het besproken met de mensen die het dichtst bij me staan en besloten om nu voor mezelf te kiezen en er wat aan te doen.
Ik neem een time-out van mijn opleiding en morgen bel ik de huisarts voor de afspraak. Ik wil graag hulp.

Mijn depressie uit zich in somberheid, heel veel verdriet en stemmingswisselingen. Ook ben ik moe, de hele dag.
Ik woon samen en mijn vriend steunt me gelukkig! Hij is het tegenovergestelde. Altijd positief en als er wat is: knop op nul en doorgaan.
Nu heeft hij voor mij wat opgezocht over depressie en hij houdt veel rekening met me. Erg lief! Helaas zit hij doordeweeks intern.
Die dagen voel ik me erg eenzaam en is het heel stil in huis. Dat los ik op door weg te gaan. Ik ben dan overal en nergens.

Aankomende donderdag is mijn laatste dag op mijn stage. Dan heb ik een week vrij en ga ik vanaf februari een paar dagen werken in de week.
En het belangrijkste: aan de slag gaan met mezelf! Ik heb een positieve blik op de toekomt en die houd ik vast.
Ik heb lang genoeg mezelf weggecijferd voor anderen, nu is het tijd voor mezelf!

**Geplaatst**: 16-01-11 15:32

Geplaatst: 16-01-11 15:32

Ik meld mezelf dan ook maar..

Ik ben al jaren depressief en had vorig jaar eindelijk de moed om naar de HA te stappen omdat het niet meer ging. De HA wou mij gelijk aan de medicijnen zetten, maar dat wou ik zelf niet. Het lost mijn probleem niet op in mijn ogen. Ik heb haar verzocht om een doorverwijzing naar het GGZ en na een intake gesprek kwam ook aan het licht dat ik een eetstoornis heb.

Ik heb een motivatiecursus gevolgd en zou daarna in groepstherapie gaan om mijn depressie en eetprobleem aan te pakken maar omdat deze dagen niet uit kwamen met mijn werk heb ik het stop gezet. Ik dacht na de motivatiecursus dat ik het wel weer aan kon. Alleen nu merk ik dat het niet goed gaat.

Ik ben vroeger heel erg gepest en er is mij iets overkomen waardoor ik mijn vertrouwen ook wel aardig ben kwijt geraakt. Rond mijn 14e heb ik twee maal een poging ondernomen om er een eind aan te maken maar dat is gelukkig niet gelukt.

Op het moment gaat het heel slecht.. Ik slaap niet meer en als ik uiteindelijk tegen de ochtend in slaap val, slaap ik zo diep dat ik nergens meer wakker van word en dus te laat op mijn werk kom. Mijn eetprobleem is Binge maar ik compenseer het door ook hele periodes niet te eten. Ik heb op het moment constant huilbuien, hartkloppingen, slapeloosheid, geen eetlust meer en ik voel mezelf niks waard.

Zoals hier al eerder gezegd word, ik wil niet persé dood, ik wil gewoon rust.

Ik heb ook een hele hoop stress van mijn werk en denk regelmatig als ik in de auto zit "Zal ik de auto gewoon de vangrail in sturen? Dan ben ik er maar van af.."

Ook heb ik constant een gevoel van paniek en zie de reden niet meer om uit mijn bed te komen.

Mensen kennen mij helemaal niet op deze manier. Ik ben altijd het vrolijke, drukke meisje dat altijd lacht. Maar dat is mijn masker naar de buitenwereld en een rol die ik inmiddels met verve speel.

Als ik er over praat kan ik dat ook heel makkelijk en afstandelijk doen. Ik huil nooit in het bijzijn van anderen en praat er over alsof ik een werkstuk voorlees.

Thuis kan ik er ook niet echt over praten. Mijn ouders vinden mij te jong om depressief en overspannen te zijn en het is niet iets wat geaccepteerd word. Het word afgedaan als zelfmedelijden en aanstellerij en "het zal wel los lopen".

Ik weet ook niet hoe ik het nog duidelijker moet maken dat ik niet meer wil.

Mijn moeder begint het wel een beetje in te zien en wil dat ik naar de dokter ga. Maar de dokter gaat zeggen dat ik moet stoppen met werken om tot rust te komen en ik werk in een klein familiebedrijf waarvan ik nu al weet dat men dit niet gaat accepteren dus krijg ik er nog meer stress bij.

Een tijd lang heb ik geprobeerd om het weg te drinken, maar dat werkt alleen voor de tijd dat je verdoofd bent of tot je een slechte dronk krijgt. Aan drugs doe ik niet, want ik weet van mezelf dat ik verslavingsgevoelig ben en dat het uiteindelijk geen oplossing is.

Het is allemaal gewoon heel moeilijk..

Zo.. Dit is een langer verhaal geworden dan ik dacht.

**Geplaatst**: 16-01-11 17:22

Geplaatst: 16-01-11 17:22

Wat herkenbaar dit allemaal..

Ik ben ook al een aantal jaar depressief maar dit is vorig jaar september pas aan het licht gekomen. Ik slik nu Prozac (fluoxetine) en dit lijkt te werken, heb de dosis vorige week verhoogd dus nu afwachten wat het gaat doen. Ik heb een ES en ben daarvoor opgenomen in een kliniek. Omdat ik hier gebeurtenissen uit het verleden weer opgerakeld worden wordt het erger en en word ik suïcidaal. Echt een hel dus..

**Geplaatst**: 16-01-11 17:31

Geplaatst: 16-01-11 17:31

Gaby: Je moet niet zeggen dat het er voor jou niet meer inzit! Dat zeg/denk ik over mezelf ook, maar gelukkig (nog) niet altijd. Wel ongeveer 80%... Ik geloof dat jij er ook zeker gaat uitkomen. Als je echt zo diep zit dat het niet erger kan, kan het alleen maar beter gaan de komende tijd. Houd vol! Als ik zou kunnen zou ik je komen opzoeken! Vind je het misschien leuk om post te krijgen? Natuurlijk vind je nu niks 'leuk' misschien is het beter om te vragen of je het 'niet zo erg' vind? Ik wens je echt alle goeds, veel kracht om door te gaan en wat rust in je hoofd. :(:)

Marijke: Ik ken het gevoel er een einde aan te willen maken (maar nog niet voor 100%) heel goed. Op de manier zoals het nu moet, gaat het gewoon niet. Hoe erg iedereen ook zijn best doet. Ik heb alweer twee keer proberen weg te lopen (en dan...) hier. Eerder al zeker 6 zm-pogingen gedaan, maar het mag niet baten. Heb nu alweer plannen, maar die vertel ik niet. Deze keer aan niemand. Ik wil jullie niet op ideen brengen, maar ook niet belasten met mijn plan. Kl*te dat ze jouw probleem niet eens erkennen!

SvDijk: Fijn dat je zo'n goede begeleiding hebt op school. Ik kan er noouit zo goed over praten, maar des te beter over schrijven

Ik mag hier trouwens overdag niet mijn bed in, ze doen gewoon mijn kamer op slot en pakken mijn sleutel af. Ook een manier... Al moet ik zeggen dat een dagritme wèl noodzakelijk is, hoe moeilijk ook.

Kaily: Ikzelf ben ook wel blij met dit topic. Durfde het zelf niet aan te maken. Jij een knuffel terug en ik hoop voor je, dat mocht je toch de stap zetten naar een psycholoog/iater dat je een goede treft

LePappilon: Wat knap dat je het (eindelijk?) voor jezelf durft toe te geven. En het feit dat je openstaat voor hulp: bewonderenswaardig, echt heel sterk! Zou een huisdier niet wat voor je zijn om niet alleen thuis te hoeven zijn?

Nathalie: Een depressie is echt heel wat anders dan een burnout of overspannen zijn. Al heeft het in sommige gevallen met elkaar te maken. Enige nuance is hier op zijn plaats.

Nanne: Misschien zou je toch echt serieus moeten denken over (iig) slaapmedicatie. Als je 's nachts niet slaapt, lukt er overdag ook niks meer is mijn ervaring. Geen reden zien om op te staan, ideen over de auto de vangrail in sturen (en anderen dan?) heel erg gepest zijn, hartkloppingen, rust willen, jezelf niks waard vinden... Allemaal zó herkenbaar! Verschrikkelijk dat je ouders het niet erkennen. Veel sterkte, misschien kun je ze een brief schrijven?

Mendy: Ik heb heel negatieve ervaringen met Prozac, maar hoop van harte dat het jouw wel gaat helpen! (Ik werd er suicidaal van...)
Iedereen: :(:)

Ik hoop dat ik nu op iedereen gereageerd heb

**Geplaatst**: 16-01-11 17:43

Re: Wie nog meer depressief?

Geplaatst: 16-01-11 17:43

Ook namens mij voor iedereen een knuffel :(:)

Ja, ik ga morgen, als ik mezelf er aan toe kan zetten, de HA bellen voor een afspraak. Dit gaat zo niet langer. Overdag komt er niks meer uit nee.. Het enige wat ik dan wil is slapen en rust.

Een brief schrijven zal niks uithalen. Het komt niet voor in onze familie en daarom accepteren ze het moeilijk. Ze begrijpen het gewoon niet.

Ik heb voor morgenochtend via internet een wekservice in geschakeld. Die gaan mij net zolang bellen tot ik opneem, dus hopelijk kom ik morgen wel op tijd mijn bed uit.

En nadenken over anderen ivm de vangrail. Ik rijd vaak 's avonds laat over de snelweg en dan rijdt er haast niemand waardoor dat soort dingen ineens haalbaar lijken. Ik zal nooit iets doen wat een ander ook het leven kan kosten. Zo helder ben ik gelukkig nog wel.

**Geplaatst**: 16-01-11 17:47

Geplaatst: 16-01-11 17:47

Ik voelde mij al maanden echt totaal niet lekker in mijn vel zitten.. Ik heb altijd het gevoel dat ik er niet bij hoor.. Ik had vriendinnen die de hele dag over kleren konden praten.. Ik ben zowiezo niet echt een prater. Ik zit liever gewoon lekker weg te dromen. Of de hele dag bij mijn paard. Ik werd ook steeds moeier en lag op een gegeven moment ook de hele dag op bed. ik had zelfs niet eens meer zin om naar mijn paard te gaan. ik voelde mij zo verschrikkelijk rot. Ik begon op een gegeven moment ook te denken wat heeft het voor nut dat ik hier nog ben.. niemand zal mij missen (ik had ook niet zown goede band met mijn ouders) Ik heb op een gegeven moment de beslissing genomen op pillen in te nemen. Godzijdank kreeg ik hier later spijt van en heb ik iemand gebeld.. Mijn ouders zijn toen als een gek naar huis gekomen en de ambu gebeld.. Ik kan me hier niet echt iets meer van herrineren want ik ging knock out. Ik heb toen nog een nacht op de ic gelegen. Ik vond het echt verschrikkelijk om daar te liggen en dat ik dit mijn ouders heb kunnen aan doen. Ik voelde mij zo schuldig en ik zal het mijzelf ook nooit vergeven.

Toen ging het eigenlijk allemaal vrij snel. Ik moet met allemaal mensen praten en als ik iets niet kan is dat het.. Ik scherm mij heel erg af en laat niet zien hoe ik mij echt voel. Ik zit nu in een praatgroep. Ik vind het daar heel gezellig maar ik heb niet het idee dat het echt helpt voor mij ik kan gewoon niet praten over hoe ik me voel omdat ik zelf vaak niet eens weet hoe ik me voel.
Ik ben nu gestopt met mijn opleiding en werk nu ergens waar ik het gelukkig naar mijn zit heb. Ook bij mijn paard heb ik het leuk. Zolang ik bezig ben gaat het goed maar zodra ik rust heb voel ik mij weer slecht. Daarom probeer ik nu zoveel mogelijk bezig te zijn en echt te genieten van mijn paard.

Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld en ik hoop dat het een beetje te snappen is en ik denk dat ik wel veel aan dit topic kan hebben.

**Geplaatst**: 16-01-11 23:16

Geplaatst: 16-01-11 23:16

Kelly, ik zou dan om een doorverwijzing vragen die een-op-een-gesprekken heeft met je. En die er wat dieper op in gaat. Als je je slecht kan uiten via praten, is muziek maken, dansen, zingen of tekenen misschien een optie? Ik dacht dat het creatieve therapie heette. Een beetje aanmodderen is nooit iemand beter van geworden. In ieder geval heb je de eerste stap gezet hier.