@ Rock: hoe het nu met me gaat, slecht...
Ik slaap niet krijg amper eten binnen, alleen maar overgeven (wat ik al een tijd niet meer deed) constant harde buiken, voel het kindje veel minder dan hiervoor.
Met andere woorden, voel me een wrak, wat ik nog het meest erg vind, op sommige momenten kan ik Nikita (mijn dochter) niet zien en horen, niet verkeerd bedoeld maar ze is zo gigantisch vrolijk en dan heb ik zoiets verdorie waarom jij..
Nikita begint iets door te krijgen, ze begint in de broek en op bed te plassen maar was volledig zindelijk, ze voelt onze stress denk ik, verder hebben wij haar nog niet op de hoogte gesteld over hoe en wat omdat ik het gewoonweg niet weet te vertellen.
Vanmiddag 18.00 hebben we een gesprek met onze huisarts en ik hoop dat wij en Nikita allemaal hulp krijgen, wij komen hier niet samen doorheen en we willen gewoon weten hoe we haar hier op voor moeten bereiden en wanneer nodig is gaat zij ook naar een proffesioneel iemand.
Ik zit op dit moment met tranen in mijn ogen geboorte kaartjes uit te zoeken en mooie gedichtjes, mijn vriend is boven aan het klussen in Nikita haar nieuwe kamertje.
Het is gewoon allemaal heel erg oneerlijk, van de ene kant moet ik dolblij zijn dat ze er nu achter zijn gekomen, maar van de andere kant had ik dit nooit willen weten.
Ik weet zelf dat er een heleboel kanker in de familie zit (meerdere soorten) en heb me zelf daarom nooit laten testen omdat ik het gewoonweg niet aankan om zoiets te krijgen te horen, en nu moet ik het aanhoren dat mijn dochter de ongelukkige is.
Onze duimer draaien overuren om te hopen dat er uit de CT een positief bericht komt, namelijk dat het alleen in de bijnier zit en niet is uitgezaaid, als ik ergens anders aan moet denken kunnen ze mij over een week ook ophalen denk ik.