De hele avond ben ik aan het twijfelen, en enkele mensen weten het wel.
Ik heb weer een vreemde dag gehad, slecht gegeten, en gevolgen er van gevoeld. Echt stom, puur domheid. Vergeten om meer te eten... Duizelingen van jewelste, ik werd er echt bang van. Weer een keer punt: ook dit doe ik geen 2e keer.
Mijn lichaam is streng, en houd me wakker. Doe ik iets nu wat verkeerd is, ik voel het meteen.
Net heb ik het programma XXS van Yvon Jaspers gezien (uitzending gemist
) en ik schrok zo. Ik ben weer gebroken, weer de realiteit onder ogen gezien. Ja, ik word er echt, met de seconde zekerder van. Ik ga deze strijd winnen!
Bij dit denken, schrijf ik ook weer gedichten, en die wil ik toch delen met jullie. Omdat er een stuk gevoel in zit, wat ik kwijt moet.
Jaren lang heb ik het verstopt,
in een glazen doosje, in mijn hart.
Mensen zagen het, en dachten:
Glas vergroot, het zal wel mee vallen.
Jaren lang heb ik het verzwegen,
vulde ik het doosje,
met de gevoelens die ik bezat.
Mensen keken, en zwegen...
Jaren lang heb ik getwijfeld,
geneigd en gefaald.
Maar laatst keerde ik me om,
en brak het doosje...
Het glas, heeft niks vergroot,
het hield enkel de druk tegen.
Hoe meer ik er over nadenk,
hoe raarder ik de situatie vind.
Een leven, draait niet alleen om eten,
een leven, is veel meer dan dat!
Hoe meer ik ga realiseren,
hoe meer ik schrik van mezelf.
Mijn denk-beeld over mijn lijf,
is wat voor jou rechts is, is voor mij links
Wie gaf mij ooit dit beeld,
wat ik nu nog voor ogen heb?
Wie geeft mij ooit het beeld,
wat ik eigenlijk werkelijk ben?
Echt waar, bokkers, het doet me enorm goed om een nieuw berichtje in dit topic te mogen ontvangen. Het motiveerd me echt.
Ik heb ook aan de begin van de avond een andere psych. gemaild, dezelfde brief als mijn HA heeft mogen ontvangen, en een toevoeging. Omdat deze psych. mijn familie en mij al langer kent. Ik ben enorm benieuwd, hoe snel ik word geholpen. Want ik kan niet wachten...