Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Creatas schreef:Heel moeilijk zo iets.. Luister naar haar zoals je al doet, en probeer voorzichtig naar voren te brengen dat ze dit haar ouders 'moet' vertellen.. (of een andere vertrouwenspersoon). Wellicht zou ze het heel fijn vinden als je er bij bent op dat moment (desnoods niet beide ouders tegelijk).. Aangifte is zeer belangrijk, klinkt heel cru, maar hoe eerder hoe beter ivm het vinden van de dader (en het voorkomen van andere slachtoffers). Zelf heeft ze hier ook echt hulp bij nodig (en gezondheidstest, soa/pil etc), hoe langer ze dit wegstopt hoe moeilijker het wordt! Heel veel sterkte!

echt waar!
daar kan je je leven langs gevolgen aan hebben, en zeker als je later kinderen wilt. ALs je hier nog optijd bij bent, zijn er vaak allerlei mideltjes om het de kop in te drukken.
Kukkie schreef:Niet zelf aan haar ouders vertellen hoor!
Ik vind dat geen goed advies van Alane.
Zelf is mij dit als 17-jarige overkomen, en ik heb het pas 9 jaar later aan mijn ouders kunnen vertellen. Als op dat moment een vriendin van me dit aan mijn ouders had verteld, was dat de druppel geweest die het allemaal zo erg had gemaakt dat ik was ingestort. Kan er niet eens aan denken hoe ik me toen zou voelen als dat was gebeurd.
Je kunt haar wel steunen door erbij te willen zijn als ze het haar ouders vertelt, en haar aanmoedigen om het te doen. Maar niet zelf vertellen.
Bovendien denk ik dat dit verhaal een beetje veel is voor jou, om er voor haar te kunnen zijn, als enige. Beter kun je de kindertelefoon bellen. Zij kunnen jou vertellen hoe je ermee om kunt gaan en ze hebben adressen voor je waar je je vriendin naartoe kunt verwijzen en waar je zelf heen kunt als je wilt weten hoe je hier het beste mee kunt omgaan.