Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-03-10 14:01

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 30-03-10 14:01

Van mij geen lap tekst. Uzi is bij de dierenarts voor sterilisatie. Ben onrustig en maak me zorgen.

**Geplaatst**: 30-03-10 14:06

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 30-03-10 14:06

Sterkte meis, kan me voorstellen dat je nu onrustig bent. :(:)

voor jou.

**Geplaatst**: 30-03-10 14:08

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 30-03-10 14:08

Dank je.. Sorry dat ik nu even niet reageer op iedereen, komt morgen of overmorgen wel weer. Ik hoop dat ze snel bellen dat ik haar mag komen halen. Mijn popje...

Als er iets is met mijn dieren ben ik echt een zeikwijf, ik raak er helemaal van ondersteboven. Net zoals mijn andere kat die loopt al de hele tijd Uzi te zoeken.

**Geplaatst**: 30-03-10 14:31

Geplaatst: 30-03-10 14:31

Angela; ik snap het wel hoor, ik zou ook in de stress zitten als één van de dieren bij de DA zou zijn. Hoop dat je haar snel op mag halen!

Mistral; Brr.. de tandarts, ik vind dat ook zo eng. Hoe is het verder met je?

Aikon; Wat vervelend dat de va een verkeerde diagnose heeft gesteld! Gelukkig weet je nu wel wat het is en is het goed te behandelen. Jammer dat er niemand is die je wilde helpen. Fijn dat je naar de psych mag van je moeders donatie!! En het niet kunnen (maar wel willen!) lezen herken ik ook hoor, ben al tig keer in een boek begonnen, maar heb nog geen idee wat er staat. Komt vanzelf wel weer!
Hoe gaat het sinds je met de pijnstillers bent gestopt? Beetje uit te houden?

Pff.. net 2 uur in de zeikregen met de hond gelopen. Na een uurtje vond ik het genoeg en wilde naar huis. Maar meneer is aan het puberen en weigert naar huis te gaat.. Luistert wel als je hem roept, maar blijft op 1 a 1,5 meter afstand van je. En hij had door dat we naar huis gingen, zijn oplossing? Gaan liggen en blijven liggen.. Ik ben richting huis gelopen (hij moet achter mij aan, ik niet achter hem), maar hij weigerde te komen.. En lag midden op de straat, was toch een beetje te gevaarlijk.. Ben maar nog een groot rondje gelopen, zo van.. als hij moe is, gaat ie wel mee.. Niet dus. Ik was behoorlijk kwaad (niet laten merken, want dan komt ie helemaal niet), op een gegeven moment stond hij heel lief bij een mevrouw met een teckel. Heb aan haar gevraagd of ze hem bij z'n halsband wilde pakken.. Maar was toen een uur verder..
Toen was ik verrot, onder de modder en zeiknat..
Nu net maar even een douche genomen. Hij voelt zich schuldig, ligt in de gang.. Ben helemaal niet boos geworden, heeft geen zin, moment was al voorbij. Maar hij heeft wel door dat ik niet zo blij was..

**Geplaatst**: 30-03-10 14:39

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 30-03-10 14:39

Ik had die van mij een schop onder der hol gegeven. Mare regen????????? Hier is het droog, was hangt buiten. Ik voel mijn hand flink protesteren, twijfel of ik niet toch een pijnstiller neem. Komt ook door dat ik gister te veel heb gedaan. Moet nu van mezelf verplicht op mijn gat blijven zitten. Anders krijg ik morgen mijn kleren niet aan.

**Geplaatst**: 30-03-10 14:43

Geplaatst: 30-03-10 14:43

Ik heb hier de lampen aan moeten doen, zo donker is het. Het giet..
En ik had hem ook het liefst een schop onder z'n hol gegeven, maar zo dichtbij was hij niet.. En als ik dat gedaan had toen hij aan de lijn zat, had ie helemaal nooit meer gekomen.. Maar dit moet meneer niet vaker gaan doen, dan gaat ie voorlopig niet meer los..

**Geplaatst**: 30-03-10 14:45

Geplaatst: 30-03-10 14:45

Als je nu een pijnstiller zou nemen, zou je waarschijnlijk weer dingen gaan doen.. Nu neem je je rust, omdat het anders gewoon niet gaat..
Is dat niet slimmer dan een pijnstiller en weer bezig gaan? Ik weet natuurlijk niet of je dan inderdaad bezig zou gaan..
Ik zou doen wat voor jou goed voelt, wij voelen jouw pijn niet.
Ik gebruik voor andere dingen ook pijnstillers (reuma), maar ben zo eigenwijs dat ik dat enkel neem als het écht niet gaat..
Maar die grens is voor iedereen anders.. Doe waar jij je goed bij voelt

**Geplaatst**: 30-03-10 14:54

Geplaatst: 30-03-10 14:54

Hallo dames

De was hangt hier ook buiten, zonnetje schijnt af en toe wat. Niet uitbundig maar de zon is er iig.

Jeetje fijn zo'n puberende hond lekker moment zoeken ze dan ook uit als je als zo lekker in je vel zit :(:)

Angela: Heel veel sterkte ik weet helaas hoe je je voelt :(:)

Hoe ik me voel? Redelijk vandaag, wel erg moe nog van die nascholing denk ik. Gisteravond had ik alweer nascholing en was laat thuis. Maar ik voel me wel een stukje beter, al wil ik dat nog niet te hard roepen. Hoorde ook dat ik vrijdag ook vrij ben dus dat is wel een lekker vooruitzicht!
Ondertussen is mijn mond nog steeds gevoelloos en heb ik mijn lip al stuk gebeten volgens mij

Duurt lang dit keer.

Aikon: Die tandarts van jou wil graag nog wat verdienen aan je, als ze hem trekken valt er niets meer te behandelen

Ik moet een verstandskies laten verwijderen, daarvoor zou ze een verwijsbriefje klaar maken. Maar ik geloof dat ik dat toch voorlopig maar even niet doe. Het angstzweet brak me nu al uit met het boren van een klein gaatje (die achteraf groter bleek te zijn dan verwacht) Laat staan dat ik een ziekenhuis in loop en daar een verstandskies los laat snijden om vervolgens te laten trekken

Over pijnstillers pcm kan niet veel kwaad op zich maar als je pijnstillers neemt om er vervolgens keihard tegenaan te gaan ben je niet goed bezig.

**Geplaatst**: 30-03-10 15:04

Geplaatst: 30-03-10 15:04

mistral Ik ben net zo, alleen als het echt niet meer gaat. Dan loop ik rond dat ik niet meer weet waar ik het zoeken moet. Maarja dan ben ik te laat. Als ik nu 1 neem ga ik weer met van alles en niks bezig, ik MOET echt blijven zitten. Maar is wel moeilijk.

angela Je had ook veel verdoving gehad, dus kan nog wel ff duren voor het uitgewerkt is.
Ik heb 2 verstandskiezen tegelijk laten trekken. Het viel mee achteraf. Wel een tijd op vla, yoghurt en soep geleefd (waren beide onder kiezen) maar was blij dat ik het had laten doen. Dus deze mogen er van mij ook uit. De must wil het niet, en dat vreet aan me

. Ik heb er geen pijn aan, maar dat ik geen zeggenschap heb over mijn eigen gebit, dat schiet me in mijn verkeerde keelgat. Dus zo eigenwijs als ik (nu helemaal) ben, wacht ik wel dat ze echt niet anders kan dan trekken. O:)

**Geplaatst**: 31-03-10 09:36

Geplaatst: 31-03-10 09:36

Zo, er is alweer genoeg gereageerd zie ik. Ik zal eens even bij lezen.

Wendel: Wat vreemd dat je over twee maanden pas naar de psycholoog mag. Zeker als je zelf het gevoel hebt dat je het niet alleen gaat redden, moet je eerder aan de bel trekken hoor! Mijn ervaring is dat bij het gevoel van falen e.d. diepere gedrags- en denkpatronen achter liggen en dat het moeilijk is om die in je eentje te veranderen. Ze zijn zo ingeroest. En dat blijkt ook een beetje uit jouw verhaal. Niet af gaan zitten wachten dus en bij je huisarts aangeven dat je niet wil wachten.

Wat een lief mailtje van je oma. Logisch dat de tranen kwamen. En dat mag ook.
Dat je slecht slaapt is niet zo gek na een drukke dag. Je lijf rent namelijk als het ware nog door, ook in je slaap. Daardoor word je ook niet uitgerust wakker. Je moet echt proberen om ook overdag wat meer rust te pakken, hoe moeilijk dit ook is.

Solliciteren... Zie je dat wel zitten nu? Toen ik net thuis zat was ik echt niet in staat een sollicitatiegesprek te voeren. Ik kon er niet eens aan denken. Wat voor soort werk is het? Ongeveer hetzelfde als wat je nu doet of heel iets anders?

Ik ben benieuwd wat er bij de longarts uitkomt. Hyperventilatie kan heel goed mogelijk zijn, zeker omdat er twee weken terug ook al niks uit kwam. Hyperventilatie veroorzaakt ook veel lichamelijke klachten.
Bij de arbo moet je gewoon alles kunnen zeggen in principe. In de praktijk blijkt echter dat dit niet altijd even gunstig is voor jezelf. Een arbo-arts hoort er voor jou te zijn, maar sommigen denken iets teveel in het belang van het bedrijf i.p.v. jouw belang. Wacht gewoon je eerste indruk van het gesprek af.

Mistral: Bah, de tandarts is nooit leuk

Is ook niet mijn hobby. Kan me heel goed voorstellen dat je met die verstandskies nog maar even wacht. Lekker dat je vrijdag vrij bent. Lekker vooruitzicht of niet? Wel fijn dat je je verder iets beter voelt. Had je mijn vraag nog gezien? Ga je stoppen met de gesprekken bij de psycholoog?

Aikon: Jeetje aikon, wat een spanning bij jou. Echt vervelend, ik begrijp hoe je je voelt. Dat vluchten om maar niet te hoeven denken en voelen is inderdaad heel moeilijk te doorbreken. Het is een copingsstrategie. Dat toneelspelen is ook heel herkenbaar. Jammer dat moeders meer zien he?

Zo druk geweest bij de pony's dan zeg! banketstaaf dat niemand je wilde helpen.
Wat lief dat je moeder een donatie heeft gedaan zodat je naar de psych kan. Fijn dat ze ook dromen uitlegt. Hopelijk maakt het veel duidelijk voor je. Wel vervelend dat de uitslag van de Noorder brug is uitgesteld. Nog weer wachten, helaas zit er niks anders op...

Probeer jezelf niet teveel te kwellen door te balen dat het lezen niet lukt. De tijd van lezen komt ook voor jou wel weer, echt. Neemt niet weg dat ik begrijp dat je er van baalt.

Angela: Hoe is het nu met Uzi? Heb gisteren je blog gelezen. Mooi hoor!

Maaike: Zo te horen is je hond lekker aan het puberen! Word je niet vrolijk van zo in de regen. Dat hij door heeft dat je niet blij was ondanks dat je niet boos geworden bent is logisch. Het is en blijft een border collie he

Die voelen dat gewoon.
Hoe voel je je vandaag?

Ik voel me even iets minder. Gisteravond lekker filmpje gekeken met mijn vriend en ik was heel moe. Ik wilde op tijd naar bed gaan en begon ineens te huilen. Ik voelde me zo rot, zonder echt te weten waarom. Ik heb in bed ook nog even een tijdje liggen janken. Daarna in slaap gevallen en gelukkig wel goed geslapen. Nu voel ik me nog niet helemaal lekker. Vandaag gelukkig een rustige dag. Even wat in huis rommelen, vanmiddag sporten en verder geen verplichtingen.

**Geplaatst**: 31-03-10 15:06

Geplaatst: 31-03-10 15:06

Vanmorgen bij de psych geweest en zij raadde mij aan zeker volgende week nog thuis te blijven en het liefst de week daarna ook zeker nog..
Pff.. had gehoopt komende week weer lekker te gaan werken, maar eigenlijk zie ik daar dan enorm tegen op. Dus de wil is er wel, maar het gaat gewoon niet. Dus advies van de psych maar aannemen..

**Geplaatst**: 31-03-10 18:37

Geplaatst: 31-03-10 18:37

Lijkt me verstandig Maaike. Maar wel confronterend. :(:)

Hier gaat het even een stuk minder.
Had een miscommunicatie met mijn vriend wat helemaal geëscaleerd is. Hij kwaad, ik kwaad. Ik was na een tijdje zo kwaad en wilde de auto uit, maar hij stopte niet. Ik heb de handrem aangetrokken, maar hij kon nog zachtjes doorrijden. Dus heb ik mijn portier opengedaan en toen ik eruit wilde minderde hij wel vaart. Ik ben uit de half rijdende auto gestapt en ben naar huis gaan lopen. Ik heb er anderhalf uur over gedaan. Ik heb het weer even helemaal gehad.

**Geplaatst**: 01-04-10 00:27

Geplaatst: 01-04-10 00:27

Zo,ik zie dat de meesten het nieuwe topic gevonden hebben..

Ik moet even moeite doen alles terug te lezen en te reageren, dat doe ik graag later op mijn gemak even.
Vandaag hele middag druk geweest in de wei en het waren niet bepaald de weersomstandigheden voor een goed humeur..

Om maar niet te spreken van k*t weer! windstoten waarbij alles om je oren vliegt, regen en hagel.. grrrr... was dus flink chaggie. En liep weer lekker te foeteren.. thuis gekomen meteen bed in gedoken, koppijn en mijn lichaam was helemaal op, had geen energie meer voor avondeten en heb 3 truien over elkaar aangetrokken.. Ga nu weer slapen..
PW ook een rotdag gehad dus.. alweer een beetje bijgelegd met je vriend?
morgen reageer ik even uitgebreid als dat lukt, want heb wel weer best wat te doen morgen..
dikke :(:)

voor iedereen!

**Geplaatst**: 01-04-10 08:44

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 01-04-10 08:44

Het is gisteravond eerst alleen nog maar heftiger geworden. Ik ben zo uit mijn plaat gegaan dat ik uiteindelijk helemaal brak. Ik was helemaal kapot. Heb uiteindelijk twee slaappillen genomen en ben m'n bed ingegaan. Heb wel goed geslapen maar ben nog erg moe. Zometeen naar de groepen daarna naar mn zusje.

**Geplaatst**: 01-04-10 10:56

Geplaatst: 01-04-10 10:56

Hallo,

Sorry dat ik zomaar kom binnenvallen,maar ik zit ergens mee...
Ik ben nu 7 jaar aan de paroxentine(seroxat) begon eerst met 20 mg, en nu sinds een half jaar slik ik 10mg.
Ik wil er graag voor volgend jaar voorjaar ongeveer vanaf zijn,áls dat lukt.
Ik heb vorige week vloeibare seroxat gekregen ,maar er zit geen afbouwschema bij, dus mijn huisarts gebelt met de vraag of ik langs kan komen voor een afbouwschema, morgenochtend kan ik erheen ,voor een gesprek, en schema.
En ik zit te denken om nog ergens hulp bij te gaan zoeken, bij een Psygholoog of andere instantie,omdat ik bang ben dat ik me weer rot ga voelen met dat afbouwen, dat dingen weer omhoog komen,maar ik zou my god niet weten wáár ik terecht kan, Ik zit nu te googlen, en er komen zóveel instantie's voorbij,ik zie door't bos de bomen niet meer

Ik ben 's via de huisarts bij een psyg. gekomen,maar daar was de klik er niet echt bij...
Voelde me niet bij haar op mijn gemak.
Nu hoor ik ook wel 's iets over een angstcoach, die praten niet teveel over vroeger ,maar helpen je juist naar 't heden ,je goed te voelen enzo,die je ook ontspanningsoefeningen geven e.d.
Nu zou ik graag een mening willen horen van jullie; wie bouwen er ook af en wie helpt je daarbij; gewoon een normale psyg. of een andere instantie?
Morgen ga ik dus naar huisarts, zal 'm er ook nog even over vragen.
Gr Diana

**Geplaatst**: 01-04-10 15:04

Geplaatst: 01-04-10 15:04

Zwelgje: Vervelend he, dit weer? Ben ook al een paar keer de tuin in gelopen omdat de tuinstoelen door de tuin vlogen, en die zijn echt niet licht :')

Hoop dat je vannacht lekker hebt kunnen slapen en je weer wat beter voelt vandaag. Vandaag dus ook een drukke dag?

PW: Wat onwijs balen voor je dat het zo uit de hand is gelopen! Misschien had je (onbewust) weer een hoop spanning opgebouwd en kwam dat er nu in één keer uit? Vind het zo vervelend voor je, het ging zo lekker.
Vind je het fijn om nu bij je zusje te zijn? Kan je je daar even ontspannen? Ben je er met je vriend nog uitgekomen, of niet?
Sterkte :(:)

Hoop dat je er snel weer uit bent, je was/bent zo op de goede weg!!

Durante: Helaas kan ik je niet helpen met het afbouwen, ik ben net aan het opbouwen. Fijn voor je dat je kan gaan beginnen met afbouwen. Als jij behoefte hebt aan hulp tijdens het afbouwen, zou ik dat gewoon doen. Het is niet niets om na jaren te stoppen ermee.
Zeker als jij bang bent dat het weer fout gaat, zoek lekker hulp, dan heb je in ieder geval een soort vangnet weer voor als het echt fout gaat.
Zoniet, dan kan je snel weer stoppen met de hulp! Sterkte.

Ik ben kapot, echt zo ontzettend moe, dat ik gewoon niets voor elkaar krijg. Lag vanmorgen om half 11 op de bank alweer te slapen. M'n broertje heeft ondertussen tosti's staan bakken, maar ik ben er gewoon doorheen geslapen. Werd bij 12e wakker. De trap oplopen is al teveel, moet ik gewoon zitten en bijkomen. Zo moe en zo slap.. blehg.. niet leuk!

**Geplaatst**: 01-04-10 17:43

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 01-04-10 17:43

Even een egopost. Ik ben helemaal op, totaal gesloopt.
Vanochtend in de groep mijn verhaal gedaan en het was heel zwaar. Ik zit er echt heel erg mee. Ik verlies gewoon totaal de controle en ik gister mijn vriend gewoon geslagen en met mijn elleboog gestompt. En dat vind ik echt heel erg, slaan vind ik zo respectloos. Gisteren was trouwens niet de eerste keer dat dit gebeurde. Eerder bij mijn woede-aanvallen richtte ik me op dingen en was ik blij dat ik het niet op mensen richtte. Helaas nu dus wel en dat zit me echt heel erg dwars.

Morgen reageer ik even op de anderen.

**Geplaatst**: 01-04-10 18:22

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 01-04-10 18:22

Jeetje PW.. Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik vind het heel rot voor je dat dit is gebeurd, en ik denk dat het toch wel belangrijk is dat je er achter komt waardoor je zo ploft. Maakt je vriend misschien onbewust iets los bij je? Sterkte meid..

**Geplaatst**: 02-04-10 04:29

Geplaatst: 02-04-10 04:29

Dank je Angela.
Ga morgen (straks eigenlijk) mijn behandelaar bellen. Hij is er niet, maar ik spreek zijn voicemail wel in. Heb de 12e pas weer een afspraak en wil nu eigenlijk wel eerder. Hij vroeg zich steeds af of mijn boosheid niet gewoon normale boosheid was, iedereen is tenslotte wel eens boos. Maar ik weet het zeker. Het is geen normale boosheid. Ik denk inderdaad dat mijn vriend me triggert in iets. Nu er achter komen wat precies. Kunnen meerdere dingen zijn, ik krijg het zelf niet helemaal helder. Ik ben er echt helemaal kapot van.

Durante:Het belangrijkste is dat jij iemand vindt waarbij je je goed voelt. Dan maakt het volgens mij niet zoveel uit wat voor iemand dat is. Je hebt ook psychologen die zich vooral op heden richten met ontspanningsoefeningen, dus je moet het net treffen. Ik loop nog bij het GGZ, dus daar word ik ondersteund bij het afbouwen. Het is goed dat je met je huisarts gaat overleggen, zeg ook maar gewoon dat het met die vorige psycholoog niet echt klikte. Succes in ieder geval!

Maaike:Ik denk dat het een combinatie was van factoren. En één daarvan was inderdaad dat ik onbewust spanning had opgebouwd. Eigenlijk al vanaf maandag. Er was maandag iets gebeurd in de groep, wat me achteraf zwaarder viel dan ik dacht. Ik heb dit niet met mijn vriend besproken en de spanning is ongemerkt blijven hangen. Ook heeft mijn gesprek van dinsdag met mijn begeleider een grote invloed gehad denk ik. Had niet voor niks 's avonds al zo'n jankbui. Woensdags stond ik al niet lekker op en de rest is bekend..

Gistermiddag bij mijn zusje was aan de ene kant wel fijn, aan de andere kant ontzettend vermoeiend, omdat ik niks verteld heb mijn woede-aanval. Ik heb me dus beter voor gedaan dan ik me voelde. En toneelspelen kost veel energie. We hebben met de honden gewandeld in het bos en toen kwam ons gesprek op vroeger. Zij begon er over. Dat ze toch vaak dacht aan de manier waarop ik uit huis gegaan ben. Ze begrijpt wel dat dat moeilijk is, ze begrijpt niet dat er veel meer zit dan alleen dat. Zorgde ervoor dat alles weer naar boven kwam, maar ik kon het niet kwijt. Wil er inhoudelijk met haar ook niet over praten, ben bang dat het dan snel weer bij mijn ouders ligt en dan krijg ik weer zo'n fijne opbeurende mail vol verwijten. Nee, dank je

Hoe voel je je nu? Probeer echt je rust te pakken, je lichaam geeft nu echt aan helemaal op te zijn. Misschien is er onbewust toch iets van je afgevallen dat je nog niet naar je werk hoeft en daardoor de moeheid echt begint te voelen. Ik heb een tijdje het contact met mijn familie verbroken en nadat ik dat gedaan heb heb ik echt een week ofzo alleen maar geslapen. Ik was zo ongelofelijk moe en blij dat ik eindelijk rust had. Mijn lijf was op en wilde ook alleen nog maar rust. Het is niet leuk, maar probeer je er zo min mogelijk tegen te verzetten. En doe alles een beetje langzamer dan je gewend bent. Dan is het minder inspannend en herstel je beter. Dus langzamer de trap op enz. Klinkt belachelijk en zal in het begin ook zo voelen, maar geef er maar aan toe. Het werkt echt.

Angela: Hoe gaat het met jou? Is Uzi alweer een beetje hersteld? Wanneer begin je eigenlijk met je nieuwe groep? Je hebt het me wel al verteld, maar ik ben het vergeten

**Geplaatst**: 02-04-10 13:14

Geplaatst: 02-04-10 13:14

Jeetje, PW, jij was er vroeg bij! Zo slecht geslapen?
Heb je je behandelaar al gebeld? Kan je eerder terecht?
Vind het echt zo vervelend voor je!
Mocht je me nodig hebben, je weet me te vinden! Sterkte :(:)

**Geplaatst**: 02-04-10 13:38

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 02-04-10 13:38

Hoi, ik had op iedereen gereageerd, maar het is weg.
Heb de puf niet om het nog eens te doen, misschien morgen.
Het bezoek aan de psych was woensdag heftig. Denk er nog aan. Sterkte aan al die (mee) lezen.

**Geplaatst**: 03-04-10 19:47

Geplaatst: 03-04-10 19:47

Wat een rust hier, hoop een goed teken.
Hoe is het met iedereen?

**Geplaatst**: 03-04-10 22:05

Geplaatst: 03-04-10 22:05

Normaliter ben ik er niet zo van je problemen op het net gooien enzo. Maar.. wellicht hebben jullie toch wat tips.

Ik gooi het expres in dit topic omdat naar mijn idee toch wel wat ervarings deskundigen zitten. Nou : mijn verhaal, ik zal proberen het zo goed mogelijk te omschrijven. Nu kan ik het makkelijk verwoorden, maar opschrijven is toch een ander verhaal.

Ik ben 20 jaar, eerstejaars HBO accountancy student. Bijna 2 maanden troste eigenaar van een super lieve quarter horse merrie, waar ik heel erg happy mee ben. Ik heb een leuke relatie. We hebben samen een boot waar we op hebben samen gewoont (ja een boot!) Sinds een half jaar zitten we echter bij mijn vader in huis aangezien we aan het verbouwen zijn.

Nu is in dat half jaar mijn leven erg veranderd. Mijn vriend is mee verhuist maar moest heel erg wennen aan deze situatie. Hij kende de weg in huis ook niet zo erg, dus veel huishoudelijke taken die hij op de boot voornamelijk deed nam ik in het begin erg over. Een half jaar later doe ik dit nog steeds. Het wassen, boodschappenlijstjes maken, strijken, opruimen, schoonmaken. Ondertussen is alles op mij aan gekomen. Nu heeft mijn vader een hulp in de huishouding maar die doet alleen dingen voor mijn vader, dus alles wat 'gezamelijk' is nu, slaat zij over.
Ik heb meerdere malen mijn vriend gevraagd zijn steentje ook bij te gaan dragen maar meneer vind dat hij genoeg doet. Zo heeft hij laatste de garage helemaal leeggehaalt en opgeruimd, ruimt hij de slaapkamer af en toe op en is hij (naar zijn mening) veel op de boot bezig. (bij elkaar max 10 weekenden, ivm slecht weer, feestdagen etc kon hij ook vaak niet) Overigens ging ik vaak ook mee naar de boot om te werken. Hij is momenteel ook niet aan het werk omdat hij aan zijn hand is geopereerd, maar niet dat hij wat meer doet nu hij thuis zit.

Mijn relatie met mijn vader is opzich best goed, beter dan hij ooit is geweest zelf. Het enige nadeel is dat hij een alcoholist is. Zo voel ik mij vaak verantwoordelijk voor zijn welzijn. Hij is heel erg veeleisend. Hij kan erg slecht tegen rommel en zeurt dus om elk kruimeltje dat te vinden is op het aanrecht als je net je brood gesmeerd hebt. Nu is mijn vriend wederom niet het meest opruimerige type dus zodra mijn vader onderweg is ga ik haastig opruimen en schoonmaken om geen preek te krijgen. Nu is het zijn huis, woont hij al bijna 3 jaar alleen en zijn wij voor zijn gevoel soms indringers in zijn huis. Dus ik kan het hem niet kwalijk nemen. Maar het is wel een druk die op je wordt gelegd. Ik heb overigens ook erg veel leuke momenten met mijn vader die ik al zeker 10 jaar niet meer heb gehad. Dus het heeft ook iets positiefs voor me, ook hebben we vaak goeie gesprekken, maar wederom, regelmatig met behoorlijk wat alcohol in het spel. Het is allemaal erg dubbel. Zo gaat hij soms s'avonds laat weg en weet ik niet of hij terug komt. (bij één van zijn sletjes blijft slapen, alleen maar naar de kroeg gaat en daarna terug komt of wat dan ook. Ik heb geen idee, ook rijd hij onder invloed, dus je houd de mogelijkheid op een ongeluk met de auto altijd open). Ons samen zijn is dus nogal onrustig.

Mijn ouders zijn nu bijna 3 jaar gescheiden, mijn moeder heeft sinds dag 1 een nieuwe vriend. Een compleet andere man dan mijn vader. Ik kan niet altijd even makkelijk met hem omgaan. Hij is al 3 jaar bezig mijn moeder over te halen naar Almere te verhuizen terwijl de belofte is gemaakt dat tot mijn broertje in Amsterdam zijn HAVO heeft gehaald ze in Amsterdam bleven. Maar, ze hebben nu dus besloten in Juli toch naar Almere te gaan, mijn broertje moet mee en moet voor zijn laatste jaar HAVO naar Amsterdam op en neer reizen. Mijn vader is bang dat mijn broertje bij hem wilt gaan wonen terwijl hij voor zijn gevoel die zorg niet kan dragen. Mijn moeder en dr vriend hebben een bord voor hun kop, zij willen hem uit het sociale leven trekken wat hij met veel moeite heeft opgebouwd. Dan moet hij weer helemaal opnieuw beginnen en hij is echt heel erg verlegen en maakt zo makkelijk contact als ik.

Mijn studie verloopt best goed, ik heb veel moeite met het leren van grote teksten maar ik presteer minder slecht dan ik had verwacht. Nu ik voor september een werkplek heb bij KPMG wil ik extra graag mijn studiepunten halen, maar het is heel erg hard werken. Ook dit brengt soms behoorlijk was stress met zich mee ivm deadlines, luie en minder gemotiveerde studiegenoten waarmee je samen moet werken etc.

Dan als laatste mijn paardje. Ik heb express gekozen om op dit moment van mijn leven een paard te kopen. Klinkt heel raar, maar waarom dan, is toch nog meer zorg terwijl je het al best druk hebt? Juist naast alle drukte is zijn die momenten met mijn paardje de enige waarbij ik echt he-le-maal tot rust kom. Ik kijk er soms wel tegen op. Het is toch een verplichting, maar als ik thuis kom voel ik mij toch altijd weer meer relaxt.

Toch, alles bij elkaar. Ik doe zo ontzettend veel op een dag dat ik aan het einde geen idee meer heb waaraan de tijd is op gegaan. De weken VLIEGEN voorbij. Voor ik het weet heb ik weer tentamens. Ik heb geen moment dat ik even stil kan staan en even tijd helemaal voor mijzelf kan maken. Ik loop over van emoties waar ik erg weinig mee kan en heb het gevoel dat ik tegen een enorme muur sta op te boksen. Fysiek en emotioneel raak ik steeds meer uitgeput. Ik raak steeds meer gesloten, ben vaak huilerig en snauw mensen (onnodig) af.

Nu weet ik dat ik onderdelen moet schrappen maar ik zou niet meer weten waar. Mijn relatie, mijn studie en mijn paardje zijn alles voor me. Maar ik kan mijn broertje en mijn ouders niet laten vallen. Tijd voor een sociaal leven heb ik amper. Mijn beste vriendin zie ik haast nooit, bellen alleen veel. Ik leg de lat voor mezelf ook erg hoog. Maar anders voelt het als verraad naar iedereen toe.

Hebben jullie tips hoe ik hiermee het beste om kan gaan. Waarin jullie gesneden hebbben?

**Geplaatst**: 04-04-10 01:37

Geplaatst: 04-04-10 01:37

He, ik baal ervan dat ik zo achter loop steeds met reageren, maar ga nu weer even een poging doen, lees wel steeds mee..

PW Heftige dagen gehad, als ik je posts lees... Vind het echt heel rot dat je weer even totaal de controle kwijt was.. :(:)

en dat je je woede op je vriend loslaat... Snap zo dat je je gefrustreerd voelt.. Vind het echt balen voor je.. Kon je het in de groep goed kwijt, en heb je ook tips gekregen..?
Je voelde het dus al wel aankomen van te voren, want je postte al een aantal keer dat het minder ging, dat je moe was en dat je je rot voelde, daarna kwam die woede weer.. en dit keer dus ook tegen je vriend door je woede lichamelijk op hem te richten.. Kun je als je nu terugkijkt, nagaan of je daarergens tussen bepaalde gevoelens hebt binnengehouden, of genegeerd, waardoor toch die woede er weer uitkwam..? Je hebt er al eerder veel baat bij gehad om er met je vriend zo goed over te praten.. Heb je het nu toch ergens om bepaalde redenen binnengehouden of had je even geen zin om er met hem over te praten..? Blijkbaar kropt het gevoel zich dan toch vanbinnen op en komt het er in woede weer uit..
(edit: zie dat je dit min of meer zelf later al beschrijft dat je toch onbewust spanning hebt opgebouwd doordat je dingen die je dwarszaten niet hebt besproken..)

Bedankt voor je tip, ik ga eerst inderdaad voor mezelf op een rijtje zetten wat nu echt belangrijk is voor me. En ik denk dat ik dan het beste een lijstje kan maken met 2 rijtjes, een 'moet' rijtje en een 'wil' rijtje.. Op dit moment is het 'wil' rijtje in mijn hoofd niet heel groot, maar ik denk dat mijn 'moet' dingen op den duur ook wel omgezet kunnen worden in 'wil' dingen. En daar wil ik wel aan gaan werken. Want veel van mijn 'moet' dingen zijn wel dingen die ik leuk vind, mits het 'moet' gevoel erachter weg is. Dit is even een helder momentje, fijn! Ik heb een nu zojuist een doel voor mezelf opgesteld denk ik..

Het uit handen geven van het voeren van de paarden gaat al beter. Normaal deed ik dat zelf zowel ochtend als avond en was er vaak tussendoor ook nog een keer. Had vaak 2 of 3 voerbeurten in de week die ik zelf niet deed. Geef nu bewust wat meer uit handen en ga er dan ook echt niet heen, gewoon omdat ik dit vanmezelf maar moet aanwennen. En heb al momenten gehad dat ik het heerlijk vond dat iemand anders het deed en ik er echt niet langs hoefde.

2 jaar klinkt inderdaad lang, maar dat klonk 2 maanden voor mij in het begin ook.. Heel knap van je dat je de deadline's van je af hebt kunnen zetten. En je hebt denk ik zoveel geleerd al nu over jezelf. Ik denk dat je deze periode van je leven ook vooral als leerzaam moet zien, je hebt hier denk ik de rest van je leven wat aan.

Over het verdriet, hier vecht ik toch onbewust tegen.. Had niet verwacht dat ik het zo weg zou kunnen drukken, maar het voelt op een of andere manier veilig om het diep binnen te houden.. en het gaat eigenlijk automatisch, zelfs als ik alleen ben.. En ik weet wel dat het er een keertje uit moet, want het heftigste verdriet heb ik nog niet bereikt, dat weet ik..
Jammer is dat ik op momenten dat ik besluit het te laten weten aan mijn vriend door echt te zeggen dat ik mijn paardje zo mis, ik als antwoord krijg: dat snap ik, maar je moet ook een keer verder.. dat vind ik moeilijk en daarom heb ik ook geen behoefte om het met hem te delen.. laat maar denk ik dan..

Heel goed dat je de opsomming van je doelen en wat je al bereikt hebt, hier neergezet hebt. Fijn dat je dat met ons wilt delen, staan leerzame dingen in! En voor jezelf erg fijn om dit terug te kijken, dat moet wel een goed gevoel geven toch..? Het ziet er helder en overzichtelijk uit, lijkt me heerlijk als je dat ook zo in je hoofd hebt!

En, dat je boosheid geen normale boosheid is lijkt me duidelijk toch..? Heel goed dat je je behandelaar eerder wilt spreken, ik hoop dat hij eerder tijd voor je heeft.

Wendel Ik vind het erg lang om 2 maanden aan te kijken of je je nog zo voelt, voordat je naar de psycholoog mag/kan..! lijkt me niet zinvol..
(edit: ik zie anderhalve maand, maar vind ik nog steeds lang..)
Wanneer is je solicitatiegesprek? Zie je het zitten om te soliciteren in je huidige toestand/situatie..? Weet niet precies hoe dat zit hoor, maar je bent er nu even uit natuurlijk.. Lijkt me een moeilijke situatie als solicitant, want neem aan dat je dan niet weet wannneer je in staat bent daar te beginnen als je aangenomen word..? Wat voor een werk is het als ik vragen mag?
Hoe ging het gesprek met de bedrijfarts aan de telefoon? Ikzelf heb gemerkt dat ik makkelijker praat face to face als aan de telefoon.. Ik ben aan de telefoon veel formeler en klink opgewekter dan dat ik me eigenlijk voel.. Kan al iets moeilijker 'liegen' of toneelspelen, wanneer ik tegenover iemand zit.. Maar snap heel goed dat het slopend is erheen te gaan.. Ik was ook enorm nerveus en heb ook alleen maar zitten janken daar, maar dat was juist goed..

Mistral herkenbaar, ik ben ook geen held bij de tandarts. Zit al gespannen bij de mondhygieniste in de stoel.. brrr.. heb het er niet zo op.. Hoe gaat het met je smoelwerk? haha al wat geslonken? raar dat de verdoving niet goed werkte..! Hoe is het verder met je?

aikon balen dat de stress weer is toegeslagen.. Was het een mail van je baas..? je zelf maar gewoon volstoppen met dingen doen om de sterss niet toe te laten en niet na te hoeven denken is natuurlijk ook al erg vermoeiend.. Maar snap het wel..
Balen van de luzien bij je pony! Ik dacht ook al, gekke diagnose nu, zomereczeem.. Ik heb ook een eczemer en die schuurt nog niet.. Dus inderdaad niet logisch dat die van jou zich nu al helemaal wezeloos zou schuren.., terwijl die nooit eczeem gehad heeft.. Maar een hoop werk dus weer en wat flauw dat er niemand is die je wilde helpen! En, zijn de beestje helemaal uitgeroeid nu..?
Hoe was het bij de psych?
(Edit: lees heftig.. sterkte)
Sorry dat ik het nu pas vraag, maar wat is de noorderbrug..?

Heb het al meerder keren voorbij zien komen en hoopte dat het me duidelijk werd, maar weet nog steeds niet wat het is eigenlijk.. schaam schaam..
Balen dat je getypte stuk weer eens helemaal weg was, snap dat je de puf niet hebt het dan nog eens te doen!

Angela Hoe is het met Uzi, is ze weer een beetje bijgekomen van de operatie? Ik zou ook bezorgd zijn, snap het heel goed.. En hoe gaat het met jou verder?

Maaike Hoe is het met je? Lekker irritant inderdaad zo'n hond die niet meewerkt..
Fijn dat je psych heeft gezegd zeker nog 2 weken thuis te blijven.. Dat je zegt dat je hoopte weer 'lekker' aan het werk te kunnen, is denk ik voor jezelf een gedachte die je nog niet helemaal durft te bekritiseren als ik dat zo mag zeggen.. Hier ben je denk ik echt nog niet aan toe. Het is denk ik puur je 'drive' , je gevoel van verplichting of niet willen falen op je eigen idee weer snel terug te komen.., wat nu zegt: 'ik wil weer lekker aan het werk.' Want ik denk dat als je dit jezelf écht durft af te vragen, je eigenlijk nog wel wat tijd nodig hebt, zowel lichamelijk als geestelijk.. Sorry als dit als een oordeel overkomt, maar dat idee heb ik.. Probeer eens na te denken dat wat je zegt te willen, je dit ook echt wilt en voor wie..? echt voor jezelf..?
Het is zo moeilijk te accepteren dat je nu echt even niet werkt en ook voorlopig dat even naast je neer moet leggen.. Maar je lichaam geeft echt signalen, je bent niet voor niks zo moe en slap..

Durante Sorry ik kan je ook niet helpen met advies of ervaring. Wil je wel veel succes wensen.

Biieniie Snap heel goed dat er een hoop zorg op je schouders rust.. Weet alleen even niet heel goed wat voor een advies ik je zou moeten geven in wat te schrappen..
Mij is ook vaak gezegd: je moet iets schrappen. Maar ik denk niet dat het er om gaat iets te schrappen(tenzij je iets hebt dat je kán schrappen omdat je het wel kunt missen of als je uit handen kan geven), maar denk dat het belangrijker is de dingen die je doet, anders aan te pakken. Beter in te plannen of met een ander gedachte te doen.
Het is de stress in je hoofd die de dingen anders maakt.
Mijn vader zei laatst tegen me: het gaat er niet om wát je doet, maar hóe jij het doet. En dat klopt wel.. Door mijn gedachtes die mij zeggen wat ik allemaal moet en wanneer en in welke tijd dat gebeurt moet zijn, ga je lopen haasten en stressen. Terwijl je dingen met een andere gedachte kunt doen.. Je kunt bewust dingen rustiger doen en ervan proberen te genieten, als te gaan jagen en alleen maar te denken ik moet dit en dat ook nog! En je gedachten een stap voor je lichaam uit te laten lopen.. Weet dat het makkelijker klinkt dan het is.. Maar ik weet dat ik een minder druk leven had, nu ik de burnout kreeg, maar meer stress. Terwijl ik echt super drukke periodes heb gehad met school, stage, werk, 4x sporten, 2x daags de paarden, weiland onderhouden, 2 paarden rijden, een vriend die ver weg woonde enz.. Ik had toen mijn leven helemaal volgepland en echt werkelijk niks geen vrije tijd, er kon niks meer bij, alles was vol.. Heb toen vaak gedacht, waarom een week maar zo kort was.. Maar toen ben ik ook niet ingestort.. Niet dat ik wil zeggen dat dat een gezonde en goede situatie was, maar ik denk dat geestelijke uitputting meer speelt. Zo kun je dus, terwijl je leven minder vol zit, ook instorten door stress of andere gebeurtenissen die veel energie van je vragen..
Schrappen lost denk ik niet altijd op.. Kijk naar wat je nu doet en wat je eigenlijk met plezier doet en wat je nou echt wilt..

Zo, toch best lange tekst..

Ik heb vierkante ogen, maar ben blij dat ik weer even een helder moment had en echt serieus kon reageren en ook bewust heb gelezen. Soms heb ik daar de rust of concentratie gewoon niet voor...

**Geplaatst**: 04-04-10 02:39

Geplaatst: 04-04-10 02:39

Ik weet zo gauw eigenlijk even niet een eens wat ik allemaal heb gedaan de afgelopen dagen..

Heb vrijdag een verjaardag gehad. De muziek stond mij veel te hard en er waren veel mensen. Toch ben ik maar 2x naar buiten gelopen omdat ik weer dat gekke herkenbare soort van duizelige gevoel kreeg in mijn hoofd en voor mijn ogen..
De prikkels vielen mij eigenlijk mee, misschien wel omdat het er zoveel en hard waren.. Heb er eigenlijk volgens mij meer last van als de prikkels eruit springen denk ik, zoals muziek terwijl het vrij rustig is, of als iemand ineens iets laat vallen, of op zijn kop krabt in stilte..
Heb wel een hele poos flink staan huilen met een vriendin die ook bij het inslapen van mijn paardje was, zij reed hem ook en helpt mij veel bij de pony's. Het was zo fijn even mijn verdriet echt te kunnen uiten, bij iemand die het écht begrijpt en ook hetzelfde voelt, en niet alleen zégt het te begrijpen.. Het voelde even heel goed en sterk.. En denk ook dat het misschien wel de eerste keer was dat ik oprecht en zonder andere gedachten of me lichtelijk bezwaard te voelen, echt heb uitgehuild bij iemand..

Donderdag ben ik bij mijn werk langs geweest. Merk dat ik er steeds langer over doe een afspraak te maken, zie er tegenop om te bellen en stel het steeds uit, terwijl het wel goed is als ik er eenmaal ben..
Ben voor het eerst weer de werkplek opgelopen.. En dat viel toch best tegen eigenlijk.. De eerdere gesprekken vonden allemaal plaats in een kantoortje waar ik via de buitenkant kon komen zonder alles te zien en mensen tegen te komen.
De plek weer te betreden(die in mijn hoofd groter leek) waar ik dagelijks blindelings doorheenliep was toch erg raar... Alles kwam ineens zo op me af, het leek allemaal veel krapper, benauwder, donkerder en voller.. Ik stond gelijk te janken en werd duizelig van de ruimte die letterlijk op me af kwam.. Heb er echt even stilgestaan, met mijn rug naar een kast toe..
Opweg naar het toch meer vertrouwde kantoortje, tolde mijn hoofd nog steeds..
Een gekke ervaring, omdat ik dacht: daar loop ik wel even naar binnen..

Wel een nieuwtje: dinsdag begin ik langzaam met 'opbouwen'. Dat houd in dat ik eerst 2 uurtjes aanwezig zal zijn op mijn werk. Ik hoef niks. Het gaat er om dat ik weer gewend raak aan mijn werkplek en dat ik weer onder de mensen ben..
Ik moet in mijn eigen kleding komen zodat ik ook niet in de verleiding kom om toch mee te lopen of dingen te gaan doen.. Ik mag wel dingen achter de schermen doen als ik dat wil, maar dat is niet perse de opzet. Ik ben niet verplicht 2 uur te blijven , ik mag ook eerder weggaan als het niet lukt..
Ben wel ergens bang dat het misschien te snel zal gaan als ik eenmaal begin met opbouwen.. Maar ergens voelt het ook als een soort van opluchting ofzo.. Dat iemand mij voorsteld wat te gaan doen..
Ik was eigenlijk best opgelucht na het gesprek, het voelde wel goed..
Ik besef wel dat als het tegenvalt, of echt niet gaat, ik best weer een stapje terug zal moeten zetten.. Ik hoop dat ik dat dan ook kan realiseren..
Ik ben erg benieuwd hoe het zal gaan, en heb stiekem best zin om weer wat te gaan beginnen...

Verder heeft mijn werk nog een afspraak gemaakt met de arbo arts, omdat ik verteld heb dat ik daar mijn verhaal zo goed bij kwijt kon.

Zo, nu ga ik echt slapen, want ben erg moe.. Ik heb dit stuk zojuist helemaal opnieuw moeten typen, omdat internet er hier net afsprong terwijl ik versturen drukte.. grrr