Chiqa schreef:Ik heb het idee dat iets al snel een fobie wordt genoemd,
beetje bang en hoppa ze denken al dat ze een fobie hebben, ik vind prikken ook niet fijn hoor maar het is wel te handelen.
Bij een fobie zie ik voor mij, dagen van streek, nachten niet kunnen slapen, trillen zweten en zelfs flauwvallen, lichamelijke klachten.
Zijn er mensen die dat echt hebben, bestaat dat?
Ik denk niet dat wanneer je met drie man plat gehouden wordt, het gewoon simpelweg angst is.
Je hebt verschillende fobiën, elke fobie is weer anders. Mensenvrees kan ik me bijvoorbeeld van voorstellen dat je nachten niet kunt slapen.
Evenals deze fobie voor naalden, daar kan je ook je slaap door worden ontnomen.
Maar zou ik met mijn vlinderfobie me druk gaan maken, heb ik geen leven meer. Die vlinders komen wanneer het hen uitkomt en ik kan het niet (verplicht) opzoeken. Wel ben ik echt fobisch voor die beestjes.
Toen ik twee jaar geleden in een restaurant zat, ontdekte mijn moeder een motvlinder. Ik had 'm nog niet door, en hij zat stil. Niets aan de hand dus. Op een gegeven moment wordt het donker en gaan er lichten aan, waardoor die mot in beweging komt. Aan onze tafel. Vol met eten en drinken. Ik kon niet gillen in een restaurant, maar begon te huilen, liep rood aan, trok wit weg. Zweette, kreeg het ijskoud. Had het gevoel dat ik bijna flauw zou vallen, vervolgens kan ik van de angst mijn hoofd wel tegen een muur aan knallen.
Totdat m'n moeder het dier naar buiten liet. Ik huilde nog wat, had wat naweëen en at weer lekker verder.
Zit zo'n dier stil durf ik er niet in de buurt te komen, of ontdek ik 'm, verroer ik me niet meer en hou het dier angstvallig in de gaten. Ik word misselijk van de gedachte aan vlinders. Etc.
Het is een erkende fobie, ik heb ook de kenmerken die erbij horen. Het hele plaatje klopt.
Maar zo heb je veel meer fobiën, die anders worden ervaren door de dragers ervan. De een wordt geholpen, de ander ziet het nut er niet van in.
Iemand met mensenvrees zou heel veel baat hebben bij hulp. Mijn vlindervrees vind ik weinig voorstellen verder en zolang ik er zelf om kan lachen vind ik het niet zo erg. Als ze maar niet dichtbij komen.
En ik kan me heel goed voorstellen dat je er geen voorstelling van kunt maken hoor! Want dat is voor iemand die de angstaanvallen niet kent ook niet voor te stellen.