Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-09-09 11:42

Geplaatst: 30-09-09 11:42

Ik ken je verhaal, ik zit op dit moment in de medische molen. Ik vind het soms wel lastig, maar ik ben blij dat ik nu iig geholpen kan worden. Ik heb ook geen eisprong van mezelf, was minder dan 1 keer per jaar ongesteld. De fertiliteitsarts zei dat we minder dan 1% kans hadden om natuurlijk zwanger te worden, dan ligt het inderdaad echt niet aan het "er teveel aan denken".

De zwemmers van mijn vriend zijn ook tetest en die zijn gelukkig prima in orde, dat was bij ons (mij) een angst, omdat mijn vriend een stuk ouder is dan ik.

Verder kreeg ik bij de eerste afspraak in het zh een echo en hebben we een behandelplan opgesteld. Ik kreeg eerst Provera om de menstruatie op te wekken en toen zijn we begonnen met Clomid 100mg. Daar heb ik 2 keer wel een eisprong mee gehad, maar eerste keer was het progesteron niet hoog genoeg, 2e keer wel. 3e cyclus Clomid 100mg werd ik niet ongesteld, maar bleef ik negatief testen, erg frustrerend $:\$ .
Nu zit ik in de 4e cyclus en heb ik Clomid 150mg gekregen, a.s. vrijdag is het dag 9 van de cyclus en wordt er dmv een echo weer gekeken of er een ei rijpt. Ik hoop het van harte, want ik zie spuiten met Pregnyl nog niet zo zitten.

Wat ik trouwens echt ontzettend irritant vind zijn de goedbedoelde opmerkingen van mensen als "ach, jouw tijd komt nog wel". Hoe weten die mensen dat nou? Misschien komt mijn tijd wel helemaal NIET?

Het is best moeilijk, gelukkig doen ze er bij mij op mijn werk niet moeilijk over en kan ik meestal de echo's wel om mijn werkuren heen plannen

.

**Geplaatst**: 30-09-09 11:58

Geplaatst: 30-09-09 11:58

wij hebben ook 10 jr in het ziekenhuis gelopen

eerst mijn man getest en hij bleek weinig en slecht zaad te hebben ,ze wilden niet zwemmen

bij hem een spatader weg gehaald, en daarna volop aan de hormonen
elke x zo`n 3 mnd en dan weer testen.

toen dat niet bleek te helpen zijn we begonnen aan IVF, dus mijn gezonde lichaam volop aan de hormoon spuiten
na een paar pogingen over gegaan op ICSI en eindelijk na ruim 9 jr was ik zwanger[ wel met pauzes tussen door ]

en wij werden ook gek van het gezeur van mensen die geen idee hebben wat je doormaakt

opmerkingen zoals ;

-jullie denken er te veel aan

-kom maar een keertje bij mij langs wedden dat het lukt

-ga maar op vakantie en wedden dat je zwanger terug komt

dat zijn hele vervelende opmerkingen,daar zaten wij echt niet op te wachten.

gelukkig hebben wenu een zoon die in dec 11 jr word

wel heb ik van jaren hormoon spuiten klachten gekregen en is mijn baarmoeder 7 na de bevalling eruit gehaald

gelukkig zijn ze nu nog veel verder en hopelijk kunnen jullie met wat hulp straks een kleintje in je armen houden

veel geluk!

**Geplaatst**: 30-09-09 12:08

Geplaatst: 30-09-09 12:08

daantjuhhh schreef:
En toch he..
Ik ben het wel met je eens hoor Mirandaatje.
Maar even een voorbeeld:

Mijn moeder wilde dolgraag een kindje.
Na 7 jaar proberen, ook via ivf enz.. NIKS wilde.
Mijn ouders hebben toen de hoop opgegeven en besloten een pleegkindje te nemen.
Toen mijn moeder hoorde dat ze in aanmerking kwamen van een meisje uit China.. was ze toch ineens zwanger.

Mijn ouders hebben de adoptie toen gecancelt. (omdat je anders 2 baby'tjes tegelijk hebt)

Nou ik was er.. (een wondertje)

Mijn ouders wilden toch nog een 2de kindje.
Zolang als ik mij kan heugen waren ze daar wel mee bezig.
Maar ik kreeg maar geen broertje of zusje.
Het kon niet.

Mijn ouders hadden na 7 jaar de hoop opgegeven.
(weer na een hoop dokteren)

En weer ineens zwanger.
En nu heb ik een broertje en zit er bijna 8 jaar verschil tussen ons.

Kan toeval zijn.
Maar ik denk toch dat mij ouders er te veel mee bezig waren.

Ik begrijp wat je wilt zeggen, ik ken ook wel van die gevallen 'van horen zeggen' zeg maar. Maar iedere situatie is weer anders. Het is een beetje appels met peren vergelijken. Mijn man heeft bijvoorbeeld slecht zaad, ik slecht doorgankelijke eileiders en een onregelmatige cyclus. Daar komt bij dat wij veel vakanties en weekendjes weg plannen waar we ons hoofd leeg maken en eigenlijk helemaal niet met zwanger worden bezig zijn. Maar de kans voor ons is zo klein dat we spontaan zwanger raken dat het denk ik niet uit maakt of ik er veel mee bezig ben of niet. Het blijft voor mij geluk hebben als je 'uitbehandeld' bent door de medische wereld en plots toch zwanger raakt.

Daar komt bij dat als je stopt met behandelen je hoofd toch altijd aan zwanger worden denkt, want: de buurvrouw is zwanger, je moet naar een kinderverjaardag, op kraamvisite etc. De pijn blijft.....

Maar nogmaals ik snap je punt.

**Geplaatst**: 30-09-09 12:17

Re: Niet zwanger kunnen worden en dan......

Geplaatst: 30-09-09 12:17

Ja mirandaatje.
Ik zeg ook absoluut niet dat dit altijd het geval is.
Stress kan een factor zijn.
Maar dat betekend natuurlijk niet dat iedereen die niet zwanger kan worden van nature zeg maar ook deze stess factor de oorzaak is.

Natuurlijk iedereen is anders.
En er zijn zoveel dingen die een oorzaak kunnen hebben.

En ik denk ook wel dat het vervelend is als mensen dit telkens zeggen.

**Geplaatst**: 30-09-09 12:26

Geplaatst: 30-09-09 12:26

Jeetje wat lijkt me dat erg als je zo'n enorme wens hebt en het lukt niet.
Ik hoop voor jullie dat er een goede oplossing komt en dat jullie een gezond kindje mogen krijgen.
Maar eerst heel veel succes.

**Geplaatst**: 30-09-09 12:27

Geplaatst: 30-09-09 12:27

ik snap dat je bang bent! werkelijk waar, mijn moeder heeft het allemaal doorlopen met mij toen ze dus maar niet zwanger raakte van mij...

Zelfs de testen dat je sex hebt en gelijk erna naar het ziekenhuis moet (niet leuk om te doen)
Uiteindelijk na heel lag proberen en proberen is ze zwanger geraakt, nu ben ik dr alweer jaren

Verder hoor ik heel vaak stellen die proberen en proberen en met dat ze het opgegeven hebben of totaal niet ermee bezig zijn, zijn ze plots zwanger.
Vaak ben je er te veel mee bezig en raar genoeg werkt het vaak ook niet dan.

als daadwerkelijk 1 van jullie onvruchtbaar is komen jullie dan op een oplossing, en kunnen jullie om te tafel gaan zitten.
Als jullie beide heel graag een kind willen is er altijd een andere weg, ookal is het niet jullie voorkeur!
Verder heb ik ook gehoort dat iemand onvruchtbaar hoorde te zijn en alsnog een eigen kindje hebben gereeerd.

Probeer niet teveel te piekeren, hoop op het beste en ga door die hele malle molen heen!

**Geplaatst**: 30-09-09 13:05

Geplaatst: 30-09-09 13:05

Afgelopen jaar is er een symposium geweest van het UMCG over niet zwanger kunnen worden.
Wellicht dat deze presentatie wat voor jou is: mms://wm1.streamzilla.jet-stream.nl/umc ... tie-11.wmv

**Geplaatst**: 30-09-09 14:21

Geplaatst: 30-09-09 14:21

TS er zijn zoveel meer mensen die met hetzelfde worstelen als jij. Het is nog een beetje een taboe, met name mannen praten er liever niet over. Ook de reacties als 'je bent er teveel mee bezig' enzo, doen mij persoonlijk altijd veel verdriet, zeker gezien deze vaak komen van mensen die geen idee hebben wat het met je doet als het niet wilt lukken.

"Grappig" genoeg heb ik per pb contact met meiden die ook worstelen en bedachten we onlangs dat we eigenlijk een kletstopic willen om al je twijfels en zorgen te kunnen delen.

Ik was juist gisteren bij mijn huisarts om een verwijzing te vragen. Wij zijn inmiddels bijna anderhalf jaar bezig, hebben één miskraam achter de rug. Na een stevige peptalk van de huisarts ('jullie kúnnen zwanger worden, het beste bewijs heb je, laat die mallemolen nog even voor wat ze is') gaan we er toch de komende maanden nog even zelf tegenaan. Niet té stevig, want de zwemmers van mijn lief zijn van mindere kwaliteit dan gemiddeld, dus om de dag lijkt voor ons al te vaak te zijn. Komt bij dat mijn eisprong pas rond de 21e dag lijkt te zijn, met cycli van soms slechts 26 dagen, dus dat geeft al met al gewoon beduidend minder kansen..

Probeer moed en hoop te houden. Ik hou mezelf maar voor dat deze lange aanloop ons alleen maar bewuster maakt van hóe groot het wonder uiteindelijk is. Zo'n lange aanloop heeft toch ook wel iets speciaals en de relatie tussen mij en mijn lief is er absoluut sterker van geworden!

**Geplaatst**: 01-10-09 09:28

Geplaatst: 01-10-09 09:28

[LZP] > [MW]

**Geplaatst**: 01-10-09 09:38

Geplaatst: 01-10-09 09:38

Chubby schreef:
Komt bij dat mijn eisprong pas rond de 21e dag lijkt te zijn, met cycli van soms slechts 26 dagen, dus dat geeft al met al gewoon beduidend minder kansen..

Dat klinkt alsof je progesteron te laag is, dan komt je ongesteldheid heel snel na je eisprong. Eitje maakt dan geen kans om in te nestelen.
Ik heb dat ook gehad, bij de 2e cyclus was de uitslag bij het prikken wel goed, maar ben ik toch ook vrij vroeg ongesteld geworden. Toen zijn er weer bellen gaan rinkelen bij de gyn en nu heb ik een dosis Clomid hoger.
Morgen voor de echo naar het zh, ik ben benieuwd.

Weet je wat ik de eerste 2 maanden wel heel erg had met Clomid? Dat ik het éigenlijk nog niet eens zo verschrikkelijk erg vond dat ik niet zwanger was, maar dat ik wel heel blij was eindelijk een keer ongesteld te zijn, omdat ik dat al meer dan een jaar niet was geweest.

**Geplaatst**: 01-10-09 09:46

Geplaatst: 01-10-09 09:46

Hoi,

Hier ook 1 die op het ogenblik de medische molen heeft gehad( eigenlijk nog in zit), bij beiden niets aan de hand maar toch niet zwanger worden, heb net mijn 1e IUI behandeling achter de rug en moet nog afwachten of dit gelukt is. Gelukkig kunnen ze tegenwoordig een heleboel maar echt leuk is het niet, echt romantisch is het allemaal niet :Y)

Meid ik hoop voor je dat het allemaal goed komt, houd moed en trek je inderdaad niets aan van mensen die met belachelijke opmerkingen komen ( inderdaad die zal ik effe langskomen en ga lekker op vakantie

)

POSITIEF BLIJVEN HOE MOEILIJK HET SOMS OOK IS!

**Geplaatst**: 01-10-09 09:47

Geplaatst: 01-10-09 09:47

Hier nog iemand die in de MMM gezeten heeft.
Het is niet makkelijk maar het is het oh zo waard.
Wij zijn na 3 jaar en 9 maanden zwanger, en zitten nu bijna op de 12 weken grens.

Het is echt verschrikkelijk als de wens zo groot is maar het niet gebeurt. Mensen die om je heen zwanger raken etc. Je gunt het ze van harte maar pfff, ik vond dat altijd erg zwaar.

Bij mij is in Januari '09 PCO geconstateerd. Ik heb van mezelf geen eisprong. En cyclussen van tussen de 28 en de 150 dagen, meestal zonder eisprong, heel soms waarschijnlijk een zwakke eisprong.
Ook ik kreeg Clomid 50mg om mee te beginnen. Moest om de dag naar de gyn voor een echo. Maar het sloeg bij mij niet aan.
Zijn over gegaan op de 100mg, sloeg ook niet aan. Dan naar de 150mg, de hoogste dosis. Op dag 21 was hierbij nog niets te zien dus ook de hoogste dosis leek zijn werk niet te doen. Toen we op dag 25 kwamen voor een uitgangsecho om de cyclus af te breken, groeide er ineens een mooie follikel. Deze is op dag 28 gesprongen en precies 14 dagen later teste ik positief.
Ik besef dat ik vreselijk veel geluk gehad heb. We spraken al over spuiten e.d. en nu ben ik toch zwanger.
Uiteindelijk heb ik maar 8 maanden in de mmm gelopen, maar het was wel 1 van de zwaarste tijd van mijn leven. Maar het is het dubbel en dwars waard.

Ik wil iedereen dan ook heel erg veel succes wensen en ik hoop dat het voor iedereen ook snel raak mag zijn...

**Geplaatst**: 01-10-09 09:50

Geplaatst: 01-10-09 09:50

Chubby schreef:
Probeer moed en hoop te houden. Ik hou mezelf maar voor dat deze lange aanloop ons alleen maar bewuster maakt van hóe groot het wonder uiteindelijk is. Zo'n lange aanloop heeft toch ook wel iets speciaals en de relatie tussen mij en mijn lief is er absoluut sterker van geworden!

Ben ik het helemaal mee eens.

Ik wil niemand voor het hoofd stoten, maar ik merk in mijn vrienden en kennissen kring, dat vriendlief en ik ons wondertje heel veel meer waarderen door dit hele gevecht wat we ervoor hebben doorstaan.
Zo heb ik het bijvoorbeeld al twee keer zien gebeuren dat er ondanks een geplande zwangerschap, alsnog nagedacht wordt over abortus want willen ze dit wel écht???
Voor mij heel moeilijk voor te stellen.....