Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-09-09 23:00

Geplaatst: 08-09-09 23:00

weet je meis?
Pak een schrift, en schrijf al je gevoelens op. Waar je op dat moment aan denkt, wat je zou willen. Wat jou zo'n pijn doet! Waarover je zoveel verdriet hebt!
Hou dat schrift bij je......
En elke keer als jij je wilt snijden ga je schrijven. Je snijd jezelf omdat je dan hoopt dat je de andere pijn niet voelt. Maar zodra de snijpijn weg is, komt die andere pijn weer boven.
Als je er niet over kunt praten , probeer dan een soort levensverhaal te schrijven.
En er komt vanzelf een moment dat je zover bent om het schrift "perongeluk" beneden bij je ouders te laten liggen.

Angst is een hele slechte leider. Jij zal echt moeten proberen sterker te worden dan je angstgevoelens. Je hoeft nergens bang voor te zijn. Immers het was jouw schuld niet!

Het schrift is altijd een gewillig oor, probeer daar dan een begin mee te maken.
En met jezelf nu van het leven te willen beroven, lieverd, doe dat niet. Ik herken je gevoel, maar realiseer je dan met hoeveel verdriet je andere mensen achter laat. Want er houden echt mensen van je

. Al geloof je dat misschien nu niet.
Als ik iets voor je kan doen pb je maar!

**Geplaatst**: 08-09-09 23:30

Geplaatst: 08-09-09 23:30

Jeetje meid, wat een verschrikkelijk verhaal. Ik krijg er echt kippenvel van $:\$

Allereerst wens ik je heel veel sterkte. Maar het feit dat je dit topic opent, toont ook wel voor een stukje aan dat je behoefte hebt aan hulp. Dat je verbaal niet in staat bent om te praten, da's niet erg. Je geeft hier duidelijk aan dat je je verhaal ergens kwijt wil en dat is een goed teken en een eerste stap in de goede richting! Die tip van het schriftje van potverdikkie vind ik een hele goeie. Misschien dat je op dit moment nog niet naar professionele hulp durft stappen, maar probeer jezelf dan tenminste op papier te uiten. Als je over een tijdje dan wél klaar bent om hulp te zoeken, kan je met dit schriftje jezelf de verbale uitleg besparen.

Je zegt ook dat je niemand genoeg vertrouwt. Maar denk je niet dat het net beter is dat je je verhaal doet aan een professionele persoon die je niet kent? Zo'n persoon heeft een iets objectievere kijk op de zaak. En denk eraan, die mensen hebben er jaren voor gestudeerd en helpen jou maar al te graag weer de juiste richting op

En dan wil ik er nog aan toevoegen dat jij absoluut NIET moet denken dat jij je ouders hebt teleurgesteld. Wat jou is overkomen is immers jouw schuld niet, het is je helaas overkomen... Jij hebt jezelf niks te verwijten! Want het is net heel goed dat je de stap hebt gezet om dit topic te openen

**Geplaatst**: 08-09-09 23:45

Re: Ik weet het allemaal niet meer..

Geplaatst: 08-09-09 23:45

Weet je meidje, je bent nu op een kruispunt in je leven gekomen waar je moet gaan kiezen. Kies je ervoor om op te staan en je leven in eigen handen te nemen, en te laten zien dat HIJ en dat wat er gebeurt is te overwinnen. Of sta je toe dat HIJ je leven nog verder kapot maakt.
Kies voor jezelf! Je bent het waard! Het was niet jou schuld, nooit geweest ook. Maar het is nu tijd om alle beetjes moed bij elkaar te rapen en hulp in te schakelen! Sta niet toe dat hij de rest van je leven ook beinvloed hoe vreselijk moeilijk het ook is. Echt het word beter, je zult het nooit vergeten maar je kunt wel leren om het een plekje te geven.

**Geplaatst**: 09-09-09 00:19

Geplaatst: 09-09-09 00:19

Ik denk dat je ouders niet weten hoe ze je moeten helpen ook al willen ze dit misschien wel dolgraag. En dat traantje van je moeder... dat is echt geen traantje omdat ze in je teleurgesteld is hoor, dat is een traantje omdat ze bezorgd is om je en ze je wilt helpen maar kan me goed voorstellen dat ze niet weet hoe.

Meid, het is hier al een paar keer gezegd maar schrijf alles op, dat zal je zeker helpen als je er niet over durft te praten. Schakel hulp in en laat ze je verhaal lezen, schrijf desnoods in de eerste zin dat je er niet over durft te praten maar dat je wel hulp wilt!

**Geplaatst**: 09-09-09 09:58

Geplaatst: 09-09-09 09:58

lief lief bang meisje, als eerste wil ik even zeggen dat ik het ontzettend dapper vind dat je hulp aan het zoeken bent. En hoe! Je hebt je ouders verteld wat er aan de hand is, je bent naar een psycholoog geweest en nu ben je op bokt aan het zoeken naar steun en hulp. Het is al zo ongelovelijk knap dat je die stap hebt durven zetten!

Uit jouw verhaal begrijp ik dat je nu voelt alsof je gefaald heb in het zoeken naar hulp, maar dit waren pas je eerste moeilijke stappen op weg naar herstel. Voelde je je niet ontzettend opgelucht toen je die stappen deed? Dáár moet je je aan vast houden, niet aan die slechte gevoelens dat je het niet goed doet. Want deze stappen zijn al fantastisch!

Die hulpverlener heeft het verkeerd bij je aangepakt, dit was blijkbaar niet de manier om je te helpen. Het is nu belangrijk dat je iemand probeert te vinden die wel met jou kan praten en waar jij je prettiger bij voelt. Je moeder kan je daar vast goed bij helpen. Ik denk dat haar traan niet van teleurstelling was, maar van pijn. Omdat ze ziet dat jij pijn hebt en ze jouw pijn zo graag zou wegnemen.

Echt bang meisje, ik hoop dat je je kunt openstellen voor je ouders en voor eventuele hulpverlening. Je bent zoveel waard, geloof in jezelf! :(:)

praat met je moeder en vader over hoe jij hulp zou willen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-09-09 21:58

Re: Ik weet het allemaal niet meer..

Geplaatst door de TopicStarter : 11-09-09 21:58

Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik wou hier vandaag gaan neerzetten, dat ik nog even ging wachten met hulp zoeken. Maar met een nieuwe start zou beginnen. Maar helaas word het dat toch niet.
Die vriendin die ik alles had verteld, die wil dat ik eerst uit mijn problemen kom, en daarna mag ik pas weer bij haar komen. Dan hoeft het niet meer. Hulp zoeken durf ik gewoon niet, maar door het hier met jullie te bespreken helpt me wel..

**Geplaatst**: 11-09-09 22:25

Re: Ik weet het allemaal niet meer..

Geplaatst: 11-09-09 22:25

Je moet echt voor jezelf kiezen, ik ben blij dat je hier in ieder geval iets zegt, maakt niet uit dat het anoniem is.
Wat een rare vriendin heb je! Helaas heb ik er daar ook een paar van. Maar ik vind het wel echt k*t dat juist zij jouw nu afwijst nadat je eindelijk de moed vind om er met iemand over te praten.
Ga eens bij je huisarts langs, ik weet zeker dat hij/zij je verder kan helpen. Daarbij heeft hij zwijgplicht en mag hij niet je ouders inschakelen tenzij jij dat zelf wilt.
Het is niet jouw schuld dit, maar geef die kl**tzak nou niet de satisfaction dat hij jouw leven nu nog beinvloed. Mijn pb staat voor je open!!

**Geplaatst**: 12-09-09 07:54

Re: Ik weet het allemaal niet meer..

Geplaatst: 12-09-09 07:54

Wat balen dat je vriendin je laat vallen. Net nu je haar zo hard nodig hebt. Je hebt eindelijk de stap genomen om haar alles te vertellen en dan wijst zij je af. Kan me voorstellen dat je denkt dat je er alleen voor staat.

Maar dat sta je niet hoor. Hier mag je alles schrijven wat je denkt en wij proberen er zo goed mogelijk op te reageren. Maar je moet het zelf doen. Dat kunnen wij niet voor je.