Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-08-09 13:41

Geplaatst: 09-08-09 13:41

Zit niks anders op: hele dikke huid kweken....

Tegen jou, over jou.... maar wees gerust, dit soort lui heeft over iedereen wel wat te zaniken dus trek het je vooral niet te persoonlijk aan.

**Geplaatst**: 10-08-09 00:06

Re: Je zeikt/stelt je aan, ik geloof niet dat je ziek bent

Geplaatst: 10-08-09 00:06

Ik ben hier inmiddels keihard in. Dit is geen vriend en uitleg is zinloos. Ik zou de volgende keer online tegen hem zeggen dat dit einde vriendschap is, want geloof me, dit gaat niet werken. Lui die zo denken geloven nooit dat iemand ''iets niet kan''...

Been there, done that.

**Geplaatst**: 10-08-09 08:06

Geplaatst: 10-08-09 08:06

Dat is geen vriend

Dat is een zak hooi

Zelf kan ik er erg slecht tegen als mensen over iets oordelen wat ze zelf niet meemaken. Ik heb ADHD, wat in mijn geval inhoudt dat ik héél slecht iets kan volhouden tenzij ik er 100% achter sta (onder anderen) en dat mijn concentratie erg slecht is als ik niet 100% geïnteresseerd ben.

Er is doorheen te werken maar dat kost ontzéttend veel energie. Een dag van 8 uur werken terwijl ik het werk niet 100% zie zitten betekent in mijn geval dat ik echt gesloopt ben aan het einde van zo'n dag, omdat ik niet alleen moe ben van de dag werken en het ertegenop zien (zoals een 'normaal' persoon in zo'n situatie zou hebben) maar óók nog eens omdat ik ongelooflijk moet vechten om tóch door te zetten.

Als mensen dan simpel zeggen 'je zit thuis en teert op de centen van je vent en je moet gaan werken, dan neem je maar een baantje bij de AH achter de kassa' dan denk ik; je weet niet waar je het over hebt

ik ben absoluut niet te lui om te werken en te leren maar even een baantje achter de kassa klinkt zo simpel maar is het voor mij niet, helaas.

Zo heb ik járenlang echt moeten vechten met mezelf om uiteindelijk nu mijn havo diploma gehaald te hebben. Zoveel mensen zijn erg blij als ze dat papiertje hebben, maar zo blij als ik ermee was... dat is gewoon niet te beschrijven, dat was zo'n overwinning op mezelf dat het me ook echt stak als mensen niet of nauwelijks een reactie gaven op dat nieuws. "Havo, ja en? Zoveel mensen hebben een havo diploma..."

Nu ga ik in september met een HBO opleiding beginnen waar ik ongelooflijk veel zin in heb en ik hoop ook echt dat ik het zo leuk blijf vinden als het me lijkt zodat ik niet constant dat extra gevecht aan moet...

Want zelfs als ik iets wél leuk vind is het voor mij soms heel moeilijk om door te zetten. Ik verwacht niet dat mensen dat bevatten, maar ik hoop altijd wel dat ze me er in ieder geval niet om veroordelen... Aan veroordelende mensen heb ik niets

Ik heb overigens gisteren een sollicitatiebrief verstuurd voor datzelfde baantje achter de kassa. Weet nog niet of ik het ook uiteindelijk doe als ik aangenomen wordt, maar stap 1 is gezet...

**Geplaatst**: 10-08-09 08:14

Re: Je zeikt/stelt je aan, ik geloof niet dat je ziek bent

Geplaatst: 10-08-09 08:14

mensen zien graag je pijn, anders geloven ze je niet. Liever zien ze je in een rolstoel, gips, slang in je neus ect, ect. Want dan heb je echt wat, in hun ogen.

Maar in de innelijke pijn, die je alleen zelf voelt, dat snappen ze niet.

Alleen echte vrienden, voelen met je mee, begrijpen je. Zijn trots op je met een kleine overwinning. Snappen je ontspanning te paard, maar weten ok hoe je je erna voelt. Dat zijn vrienden.

Wees trots op jezelf en laat de andere waaien.
Heel veel plezier met je baan.

**Geplaatst**: 10-08-09 09:04

Geplaatst: 10-08-09 09:04

Is er niet een boek over. 'omgaan met een beperking' of zoiets.

Zou het wel willen lezen, misschien kunnen we er nog tips uithalen.

**Geplaatst**: 10-08-09 09:15

Re: Je zeikt/stelt je aan, ik geloof niet dat je ziek bent

Geplaatst: 10-08-09 09:15

tis jammer maar zodra je iets hebt dat niet duidelijk aantoobaar is naar anderen toe ( bijv een rolstoel of krukken ) denken mensen al snel dat je je aanstelt of de boel bij mekaar liegt.

ik heb zelf een aantal psychologische aandoeningen , plus dat mijn bekken en rug versleten zijn. soms merk je dat doordat ik mank loop maar meestal zie je er niet teveel van. en at zijn momenten dat mensen je niet geloven.

Wat rock zegt slaat ook op mij , ik heb ook adhd. maar daarnaast heb ik ook een sociale angststoornis en pleinvrees. naar buiten gaan is voor mij niet gemakkelijk. even boodschappen doen is niet gewoon boodschappen doen maar een heel gevecht. en mensen snappen dat niet. die vinden dat je het gewoon maar even moet doen.
Mensen die dat soort dingen tegen mij zeggen hoef ik dus ook niet weer te spreken en Rock heeft gelijk , dat is geen vriend maar een zak hooi.
verspil er geen energie aan , die energie kun je veel beter gebruiken voor dingen die het wel waard zijn.

**Geplaatst**: 10-08-09 09:37

Geplaatst: 10-08-09 09:37

Ik herken je verhaal helemaal!

Ik heb ook hetzelfde ... Heb nu al een aantal jaar een blijvende blessure aan mijn schouder die ik voor de rest van mijn leven zal houden. Er kan niks aan gedaan worden, er kunnen maar oefeningen tot een bepaalde hoogte gedaan worden. Wil ik echt pijnvrij zijn moet ik of pijnstillers gaan slikken of de rest van mijn leven op de bank gaan zitten.

Nu heb ik 4 jaar een paarden opleiding gevolgd. Altijd stage gelopen en nog veel ook. Een half jaar voor ik met deze opleiding begon ben ik van het paard gevallen en heb ik deze blessure opgelopen. Dat het dus helemaal niet goed zit in mijn schouder kwam pas vorig jaar November naar boven. Al die jaren stage gelopen en vergaan van de pijn. Heb van November vorig jaar tot Maart dit jaar rust moeten houden ivm een hele erge ontsteking in mijn schouder.

Al die jaren in de klas en overal werd ik een aansteller genoemd. Op een gegeven moment zat ik zo met mezelf in de knoop, omdat er niks gevonden was door de huisarts, fysio en osteopaat. Daarom ging ik zelf ook maar geloven dat ik een aansteller was, maar de verschrikkelijke pijn bleef ...

Vorig jaar allemaal onderzoeken geweest in het ziekenhuis maar daar kon niks gevonden worden. Toevallig werkte die arts ook in een prive-kliniek en werd ik daar als laatste kans heen gestuurd. Zij voelen en vonden gelijk de oorzaak. Mijn sleutelbeen zit los. Het is niet operabel en er kan niks aan gedaan worden, ik ben als het ware arbeids-ongeschikt.

Ik heb altijd pijn en kan heel weinig. Ik ben gestopt met tennis, wat ik de laatste jaren al niet veel deed ivm de pijn en moet eigenlijk ook stoppen met de paarden. Het doet mij zoveel pijn als mensen zeggen waarom kun je dit niet en wel die paarden doen? Dat doet mij zoveel pijn, die dieren zijn mijn lust en mijn leven.

Bij mij zie je ook niets aan de buitenkant en daarom denken veel mensen altijd dat je maar een aansteller bent.

**Geplaatst**: 10-08-09 09:43

Geplaatst: 10-08-09 09:43

*steekt hand op*

Ik heb gelukkig niet dat mensen zeggen dat ik me aanstel, want ik laat 't nooit merken. Maar ik merk wel dat soms mensen 't niet snappen. Of als ik ziek ben (barst van de hoofdpijn) dan vinden ze dat ik wel overdrijf want je hebt alleen 'maar' hoofdpijn >;)

nou was het alleen maar hoofdpijn... die houd me al 24/7 gezelschap :')

maar mensen die waarvan je dacht dat 't je vrienden waren en die dan zeggen je stelt je aan en bla bla bla.. ben ik gelukkig nog niet tegengekomen! Maar nu moet ik wel zeggen een van m'n beste vriendinnen heeft nog wat erger dan ik (dat van mij stelt niks voor in vergelijking met dat van haar) en ze gaat ook eigenlijk amper naar school maar af en toe spreekt ze wel met mij af etc en met andere vriendinnen. Tjah kan ik me best voorstellen dat er mensen zijn die er dan 't fijne niet van weten dan hebben van ga dan eerst maar eens naar school! maar als je 't die mensen dan gewoon goed en duidelijk uit legt dan snappen die het ook wel. Dus allicht als je het die 'vriend' van je gewoon goed en duidelijk uitlegt dat hij het dan allicht begrijpt want hij wéét gewoon niet wat jij voelt hij begrijpt het niet en kan het zich ook niet voorstellen. Dus misschien moet je 'm daar een handje bij helpen als je die moeite wilt nemen.

**Geplaatst**: 10-08-09 09:46

Geplaatst: 10-08-09 09:46

Deze persoon is geen vriend, dus ik zou 'm mooi links laten liggen in plaats van mezelf te gaan verantwoorden. Ik zeg altijd dat je mensen wel voor hun hoofd kan kijken, maar niet IN hun hoofd. Dus ik ga zelf niet oordelen of iemand al dan niet dingen kan doen/kan werken, dat kan ik niet. Je weet niet wat er in een mensenlijf gaande is.

**Geplaatst**: 10-08-09 09:53

Geplaatst: 10-08-09 09:53

PFFF.. Als ik dit leest komt er gewoon agressie bij mij naar boven.

Echt ik ken het gevoel zo goed... Ik heb toendertijd bijna 1 van de beste vrienden van vriendlief een klap gegeven..

Ik heb jaren gesukkeld met mijn baarmoeder, ik was onder behandeling bij 1 van de meest vooraanstaande gyn. van Nederland, en na 5 jaar wist zelfs zij het niet meer.
Op een gegeven moment kwam het gesprek tussen mijn vriendengroep op de dure ziekenfondskosten.. De beste vriend vond het nodig om oprecht te zeggen ´Het ziekenfondsgeld is zo duur door mensen als Lieffiefi, die onnodig naar specialisten gaan, terwijl er niet eens iets aan de hand is!´´.
Ik heb me kunnen beheersen..

Toen ik later een operatie achter de rug had had hij ineens interesse wat ze hadden gevonden, hij had opgevangen dat ze eindelijk wisten wat het was.. Ik heb het hem uitgelegd en er direct die opmerking bijgehaald en afgesloten met, mnisschien heb je nu medelijden met me, maar je hoeft nooit meer zo een opmerking te maken, want ik doe je wat...

Maar meis, ik snap je echt....

Voor tips etc of het hele verhaal wat ik precies had PB me maar.

**Geplaatst**: 10-08-09 18:54

Geplaatst: 10-08-09 18:54

Ik heb 1 vraag aan jullie:

Zijn jullie verandert door wat je hebt of hebt gehad?

**Geplaatst**: 10-08-09 19:12

Geplaatst: 10-08-09 19:12

Bij sommige mensen dringt het pas echt laat door dat je wat hebt. Gewoon tijdje links laten liggen kan hij er ook over nadenken, misschien beseft ie dan is dat je echt iets hebt.

**Geplaatst**: 10-08-09 20:54

Geplaatst: 10-08-09 20:54

Cowgirl schreef:
Ik heb 1 vraag aan jullie:

Zijn jullie verandert door wat je hebt of hebt gehad?

Ja, ik wel, duidelijk!

**Geplaatst**: 10-08-09 21:04

Geplaatst: 10-08-09 21:04

Cowgirl schreef:
Ik heb 1 vraag aan jullie:

Zijn jullie verandert door wat je hebt of hebt gehad?

Ja.

**Geplaatst**: 10-08-09 21:06

Re: Je zeikt/stelt je aan, ik geloof niet dat je ziek bent

Geplaatst: 10-08-09 21:06

Cowgirl ik denk dat iedereen wel veranderd, gewoon omdat je ouder en wijzer wordt

**Geplaatst**: 10-08-09 21:09

Geplaatst: 10-08-09 21:09

Chiqa schreef:
Cowgirl ik denk dat iedereen wel veranderd, gewoon omdat je ouder en wijzer wordt

Dat is inderdaad de juiste bewoording!

Ik had er in het begin heel veel moeite mee omdat ik veel dingen niet meer kon, of in ieder geval niet lang en zeker niet pijnloos. Nu ik inderdaad ouder ben (wijzer is maar de vraag

) en het er maar mee te doen heb kijk ik anders tegen dingen aan. Ik moet nu gewoon veel dingen laten ... Het is niet anders

**Geplaatst**: 10-08-09 21:13

Geplaatst: 10-08-09 21:13

riekSter schreef:
Ik moet nu gewoon veel dingen laten ... Het is niet anders

En dat is ook een stuk acceptatie, moet je ook maar kunnen

Ik heb een hele goede dokter en hulpverlener, zij vroegen toen aan mij wat ik nog wél kon.
Ik denk dat je omgeving en hulpverleners ook wel erg belangrijk zijn.

**Geplaatst**: 10-08-09 21:33

Re: Je zeikt/stelt je aan, ik geloof niet dat je ziek bent

Geplaatst: 10-08-09 21:33

Ja ik ben wel veranderd. ik ben eerst helemaal ingestort en heb jaren therapie gevolgd om op het punt te komen waar ik nu ben. en sommige veranderingen zijn minder, maar de meeste zijn een toevoeging aan mezelf, een betere ik.
sommige dagen denk ik net als riekster dat het niet anders is, andere dagen scheld ik hardop alles uit omdat ik het voor geen meter accepteer, dat verschild van dag tot dag.

**Geplaatst**: 10-08-09 21:37

Re: Je zeikt/stelt je aan, ik geloof niet dat je ziek bent

Geplaatst: 10-08-09 21:37

Ik denk dat ik er op een bepaalde manier over denk omdat ik 4 jaar rond heb gelopen met verschrikkelijke pijn, niet wetende waarom. Vele bezoeken aan de fysio, osteopaat, huisarts en ziekenhuis die niks konden vinden.

En toen eindelijk een klein jaar geleden werd het ''probleem'' gevonden. Eindelijk waren die twijfels weg van zit het niet in mijn hoofd en stel ik me aan zoals mensen zeggen. Ik vind het verschrikkelijk wat ik heb, maar ik heb nu eindelijk een soort van rust ... Ik weet niet precies hoe ik het uit moet leggen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-08-09 21:45

Re: Je zeikt/stelt je aan, ik geloof niet dat je ziek bent

Geplaatst door de TopicStarter : 10-08-09 21:45

Bedankt voor alle reacties, ik ga proberen het naast me neer te leggen

Echte vrienden hebben er inderdaad begrip voor, zijn soms blijer voor mij als er iets weer wat beter gaat, of ik weer een middagje ergens mee naar toe kan, soms neem ik dat als iets gewoon, maar ga die vrienden toch eens bedanken voor hun vriendschap, geduld en begrip

Wat betreft het veranderen, je gaat tegen veel dingen anders kijken. Wat voor mij een heel groot verschil is, is dat ik niet meer alles in 1 keer ''moet''. Eerder moest alles direct onmiddellijk perfect zijn, nu weet ik dat er meerdere wegen leiden tot Rome, ze zullen soms wat langer duren, meer of minder obstakels, maar je komt er

Ik kan nu niet op elk persoonlijk verhaal reageren ook al zou ik dat best willen, maar wil wel even zeggen dat het toch ''fijn'' is (hoe krom dan ook

) dat er meerdere mensen zijn die hier tegen aan lopen. Was ergens bang dat het aan mij lag.

**Geplaatst**: 18-08-09 09:00

Geplaatst: 18-08-09 09:00

Cowgirl schreef:
Ik heb 1 vraag aan jullie:

Zijn jullie verandert door wat je hebt of hebt gehad?

Ja...

Helaas wel...
Ben er door verbitterd en minder tolerant geworden
Heb lang niet de lol in mijn leven die ik vroeger had, toen was ik echt een hele vrolijke meid die altijd geintjes maakte
Ik ben aan mijzelf aan het werken maar krijg het nog steeds niet voor elkaar en ook dat frustreerd weer

Nijn: heb je het diegene inmiddels ook gezegd? of gewoon geen contact meer gehad?
Ben blij voor je dat je er toch nog heel positief tegen aan kunt kijken

**Geplaatst**: 18-08-09 09:24

Geplaatst: 18-08-09 09:24

Cowgirl schreef:
Ik heb 1 vraag aan jullie:

Zijn jullie verandert door wat je hebt of hebt gehad?

]

Dat is mijn onderschrift op een ander forum; Ben je nog wel wie je was, als je niet meer kunt wat je kon?

Ik ben al vanaf m'n 12e ziek, ben inmiddels 20. Ik heb me/cvs en ben in februari 80-100% arbeidsongeschikt verklaard. Ik heb geen opleiding af kunnen maken, heb alleen een vmbo diploma. Zoveel mensen die dat onzin vinden, wantja, ik ben immers 'maar een beetje moe' en moet gewoon 'eens wat vroeger naar bed gaan' en ook 'waarom kan je wel een uurtje in de stad lopen, maar niet werken?'. Wat ze niet zien is dat ik de rest van de dag en paar dagen daarna nog ziek van ben.
Heb dus ook zo vreselijk veel onbegrip gehad, vooral zeggen ze ook 'Maar je bent nog zo jong om al afgekeurd te zijn zeg..' Ja, denk je dat ik het leuk vind dat ik dat ben ofzo?!
Inmiddels heb ik ook al geleerd om me eigen niets aan te trekken, maar toch doet het nog zeer, de opmerkingen van dat ik lui ben en te beroerd ben om te werken etc.
Laat die mensen maar praten, ze weten niet wat het is. Ik denk dat je het zelf mee moet maken om het een beetje te begrijpen wat mensen voelen.

**Geplaatst**: 18-08-09 09:54

Re: Je zeikt/stelt je aan, ik geloof niet dat je ziek bent

Geplaatst: 18-08-09 09:54

Het is gewoon erg dat zoveel mensen geen inlevingsvermogen hebben.
Het moet altijd maar zichtbaar zijn en dan pas kunnen ze een beetje begrip voor je opbrengen, met nadruk op beetje.

Ik heb hetzelfde als hierboven, geleerd om er niets van aan te trekken, maar het doet altijd nog zeer.

Ik heb een aangeboren bloedvaten afwijking, waarvan niet veel bekend is. Tja, vertel je dan al mensen wat je hebt, weten ze alsnog niet wat het is en stel je je vaak al aan. Ik val bijvoorbeeld soms ineens en kan dan niet meer opstaan vanwege te weinig bloed in mijn benen. Op school snapte mensen vaak niet dat ik soms niet kon komen vanwege te veel pijn, maar zodra mijn handen paars/zwart werden, dan ineens was ik echt heeel erg eng.. ook zoiets haha

tja ik kan er wel mee omgaan, maar soms blijft het moeilijk, zeker als het iemand is waarvan je verwachte dat het een vriend zou zijn.. Ik zou dan toch nog wel heel goed nadenken of je inderdaad zo'n iemand om je heen wilt hebben.

**Geplaatst**: 18-08-09 10:00

Geplaatst: 18-08-09 10:00

Ik begrijp je probleem helemaal , ik heb ook een goede vriendin die een ziekte heeft in haar gewrichten .
je kan aan haar zelf niet zien dat ze iets mankeert maar geloof me ze vecht hard tegen de pijn .
ik vind het vreselijk dat mensen zomaar een oordeel klaar hebben van je ziet niets aan je dus je stelt je aan .
Ik zou ook zeker het mailtje sturen , laat hem maar eens weten hoe jij je van binnen voelt .
En als hij dan nog zo doet , zou ik echt een einde maken aan die vriendschap , dat soort mensen zijn geen vrienden .
Geloof me echte vrienden nemen je zoals je bent .

**Geplaatst**: 18-08-09 10:01

Geplaatst: 18-08-09 10:01

Nijn schreef:
en dat kwam behoorlijk hard aan.
Een ''vriend'' van mij, weet dat ik niet helemaal gezond ben, en toen kwam die opmerking ontzettend hard aan kwam.
Ik heb net een nieuwe baan welke ik ontzettend leuk vind dat ik wou gaan proberen om meer uren te gaan werken, vertelde hem dat behoorlijk vrolijk, want hehe eindelijk een passende baan gevonden waarbij ik het aandurfde om meer uren te gaan proberen.
Ik moest niet zo negatief doen, mezelf een schop onder mn kont geven en niet zeiken, kon makkelijk 40 uur werken en hij begreep niet dat ik was afgekeurd, want dat was iets wat alleen voor echt zieke mensen was.
Ik kon gewoon lopen, mn handen kan ik ook gebruiken dus niet zeuren.
Uitgelegd dat ik vrijwel altijd pijn heb maar daar niet mee te koop wil lopen en niet constant wil klagen, als reactie daarop kreeg ik dat als het echt pijn deed ik dat wel zou doen.
Ben direct offline gegaan voor ik verkeerde dingen ging zeggen en een mailtje getikt die ik nu uiteindelijk niet durf te versturen.
Hierin staat uitgelegd hoe het zit, dat het een optelsom is van meerdere ziektes waardoor ik het gewoon niet trek om fulltime te werken.
Net toch meer weer online op msn, krijg direct de vraag waarom ik dan af en toe wel kan paardrijden, dat ik daarna erg veel pijn heb doet er niet toe, dat zal wel mee vallen anders zou ik er nooit meer op gaan zitten.

Nu heb ik de neiging om direct al het contact te verbreken want wat moet ik met zo'n persoon in mijn vriendenkring, aan de andere kant zal dit vast nog wel vaker gaan gebeuren en wordt het misschien tijd om er mee leren om te gaan.
Ik heb bij revalidatie therapie ook een maatschappelijk werkster gehad die zei dat ik het beste gewoon die mensen links kon laten liggen, maar ik wil niet zo maar alles en iedereen de deur wijzen omdat ze het niet begrijpen.
Zijn er mensen die in hetzelfde schuitje hebben gezeten, of gewoon tips hebben hoe hier mee om te gaan?

Ik heb de rest van de reacties nog niet gelezen, maar het lijkt alsof je bij mijn laatste werkgever werkt.

Ik ben ook langdurig ziek geweest, op een gegeven moment roofbouw gepleegd (want idd fantastische baan met een zeer goede leidinggevende die overal van op de hoogte was en het juist super vond dat ik bleef werken) met té lang doorgaan, waarna ziekenhuis opname. In de tussentijd belde ik wel eens naar mijn collegaatjes op om te vertellen hoe het ging (ik sliep in die tijd ongeveer 19 uur per dag) en die vertelde me dat "ze het erover hadden gehad en niet geloofden dat ik ziek was". Auw. Die kwam heeeeel erg aan.

Toen ik belde vanuit het ziekenhuis (waar een gecompliceerde ok volgde, met daarna nog eentje) ging er toch wel een lampje branden dat het echt was.... Dat ik daaran volledig afgekeurd werdt, dat was weer een ander verhaal want waaaarom kon in nu niet meer werken dan??? Zucht....

Je mw heeft volledig gelijk, laat die mensen, het zegt iets over hen en NIETS over jou. Ik heb er cognitieve gedragstherapie voor gevolgd, en een flinke fles olijfolie om af en toe over mijn rug uit te gieten zodat alles er goed afglijd.

Als iemand me nu niet geloofd omdat ze me zien als ik functioneer, nodig ik ze uit om me in een onbekende omgeving met heel veel prikkels te zetten, en daarna praten we nog even verder....

Mochten ze het dan nog niet geloven vertel ik ze vriendelijk dat het me heel erg veel pijn doet als ze zo over me denken, dat ik veel om de vriendschap geef maar dat het aan hen zal liggen of de vriendschap door blijft gaan, gezien vriendschap ook betekend elkaars beperkingen accepteren. Heeft me oppervlakkige vrienden gekost, maar diepere vrienden zijn gebleven.

Sterkte ermee meis!!