Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-07-09 11:08

Geplaatst: 21-07-09 11:08

Arabesk schreef:
pff ik heb het ook wel heel erg gehad, maar niet zó erg.

Hoe ben je er vanaf gekomen?

Mijn ex man heeft me op een gegeven moment gewoon meegenomen naar AH.
Trillent liep ik met hem door de winkel.
Bij de koelcel moest ik op de grond gaan zitten vanwege een zware paniek aanval....vreselijk...al die mensen die dan ook nog naar je kijken!
Ik ben toen (met behulp van xanax een angst remmer die ik nog steeds gebruik) wel stapje voor stapje door gaan zetten.
Ik heb nog steeds periodes waarin ik heel naar word als er ergens teveel mensen en indrukken om me heen zijn maar laat me er over het algemeen niet meer door weerhouden.

**Geplaatst**: 21-07-09 11:11

Geplaatst: 21-07-09 11:11

"Onbegrepen depressies", dus zonder directe aanleiding als een rouwproces, groot verlies, trauma, of secundaire stoornis - hangen in mijn ogen sterk samen met eigen waarde. En soms wordt daar in therapie helaas veel te weinig mee gedaan. Sterkte aan hen die het nodig hebben

**Geplaatst**: 21-07-09 11:12

Geplaatst: 21-07-09 11:12

Depressies kunnen ook erfelijk bepaald zijn.

**Geplaatst**: 21-07-09 11:14

Geplaatst: 21-07-09 11:14

Zeker

Ik noem niet voor niets ook secundaire stoornissen - en had daar even duidelijker bij moeten noemen dat daar ook andere factoren een rol in kunnen spelen. Maar, erfelijk bepaald is voor mij niet "onbegrepen".

Het is ook verre van denigrerend of simpel bedoeld, het doet mij altijd pijn dat er zo weinig mee gedaan wordt binnen onze vorm van hulpverlening.

**Geplaatst**: 21-07-09 11:17

Re: (chronische)depressies

Geplaatst: 21-07-09 11:17

Ik meld mij hier ook. Ik zit momenteel met een zware depressie thuis, deze is gekomen nadat ik overspannen ben geraakt.

**Geplaatst**: 21-07-09 11:17

Geplaatst: 21-07-09 11:17

Ik heb ook al 2 keer in mijn leven te kampen gehad met depressies. De tweede keer zo zwaar (met een heftige angststoornis erbij) dat ik elke week therapie kreeg, mindfulnesscursus erbij, haptonomie, ik heb zo´n beetje alles gedaan. Medicijnen heb ik nooit gehad want die durfde ik niet te nemen door de angststoornis :')

Ben nu al een jaar beter maar ik merk dat zodra ik stress krijg de sombere gedachten al weer komen. Door de mindfullness weet ik het tot nu toe echter op tijd te signaleren en ik probeer zoveel mogelijk bij mijn gevoel te leven. Dus werk dat bij me past, wonen waar ik het fijn vind etc.

Maar goed, depressies komen in golven en ik ben net beter dus misschien over een paar jaar komt het weer. Ik hoop echter dat ik met al die therapieen genoeg middelen heb om het te voorkomen en anders ga ik gelijk aan de antidepressiva.

Een vriendin van mij heeft het ook en die slikt al jaren seroxat, een onderhoudsdosis. En die heeft zich er bij neergelegd dat ze dat de rest van haar leven blijft slikken. Die functioneert nu heel goed en heeft nergens last van. Zij zegt: de één heeft suikerziekte en moet insuline spuiten, ik heb dit en moet medicijnen nemen. En zo is het ook. Het is gewoon een ziekte.

**Geplaatst**: 21-07-09 11:20

Geplaatst: 21-07-09 11:20

Correctie: het is denk ik niet gewoon een ziekte. Bij mij had het inderdaad veel te maken met eigenwaarde, mijn jeugd etc. Maar als je dat allemaal doorgespit hebt en daar aan werkt en je krijgt alsnog depressies dan moet je je er op een gegeven moment ook bij neerleggen dat je er alles aan gedaan hebt. Dan kan je het wel als een ziekte beschouwen.

**Geplaatst**: 21-07-09 11:28

Geplaatst: 21-07-09 11:28

Ik herken me ook wel (deels) in je verhaal. Ik heb ook jarenlang ad's geslikt, eerst seroxat (paroxetine) en later efexor. Nu ben ik in oktober vorig jaar begeleid door een psychiater gaan afbouwen omdat mijn vriend en ik graag een kindje willen, en ik dat graag zonder medicatie (en de daarbij verplichte ziekenhuisbevalling/geen bv geven etc) wil doen. Helaas wil het zwanger worden nog bepaald niet lukken, maar het is wel een extra zetje in je rug om zonder medicijnen te kunnen. Vooralsnog gaat het me dan ook prima af, hoewel ik ook periodes heb gekend vroeger waarin het van mij allemaal niet meer zo hoefde, en ik ook rustig weken of maanden achtereen amper de deur (of zelfs maar mijn bed) uit kwam.

Wat ik wel nu pas ben gaan beseffen, nu na ruim 8 jaar voor het eerst zonder medicijnen. is hoe je erdoor afgestompt wordt. Nu pas merk ik dat jarenlang niet alleen die 'lows' zijn afgevlakt, maar ook de 'high's'. Dat is zo maf, als je voor het eerst in misschien wel 7 a 8 jaar de slappe lach hebt!
Mijn conclusie is dan ook, ik zet alles op alles om het zonder medicatie te doen. Uiteraard als het echt mis zou gaan begin ik zo weer terug mee, maar als het maar even kan, dan toch liever zo. Niet alleen vanwege de kinderwens, maar ook omdat ik nu toch veel meer 'mezelf' ben. En gaat het niet, dan is één telefoontje voldoende, mijn psych (die ik overigens maar eens in de drie maanden zie) gaat gelukkig heel erg mee in mijn wensen en doelen, en doet zijn best om dat mogelijk te maken.

WhiteRose, wbt die eigenwaarde ben ik het wel met je eens.. Mijn depressies vinden daar ook heel duidelijk hun oorsprong in, en ik ben ervan overtuigd dat als ik als kind beter "begrepen" was dat ik nooit zover zou zijn gekomen..

**Geplaatst**: 21-07-09 11:31

Geplaatst: 21-07-09 11:31

Als ik jou was zou ik gewoon continu de medicijnen blijven slikken. Je moet sowieso niet stoppen op het moment dat het beter gaat, minimaal een half jaar achter elkaar slikken (dat heeft mijn huisarts ook aangegeven) en zo langzaam mogelijk afbouwen als je er uiteindelijk toch mee wil stoppen. Ik heb over het afbouwen uiteindelijk een jaar gedaan (en de dosis was niet hoog bij mij) en het is nooit meer zo hevig teruggekomen. De medicijnen hielpen bij mij vrijwel direct. Ik werd er echter wel vrij vlak van en had erg veel bijwerkingen, daarom wilde ik er uiteindelijk ook mee stoppen. Als je hier geen last van hebt, zou ik zeker niet stoppen met de medicijnen, het kan je erg helpen. Wel heb ik het idee dat ik me van die periode met medicijnen minder herinner, alsof de dingen in die periode door de vlakheid ook veel minder zijn blijven hangen.

**Geplaatst**: 21-07-09 11:32

Geplaatst: 21-07-09 11:32

Waves, m.i. is het wel een ziekte hoor

Mijn psych legt het net zo uit als je vrienden, over die suikerziekte. Of als iemand die een bril draagt. Maar ik ben het met je eens dat er wel een wisselwerking is met emoties en zelfbeeld die de 'ziekte kunnen triggeren'.

**Geplaatst**: 21-07-09 11:41

Geplaatst: 21-07-09 11:41

Erica: ik geloof zeker in de fysieke kant van het verhaal, die is wetenschappelijk aantoonbaar. Maar als het alleen maar fysiek zou zijn, dan zou het niet kunnen dat cognitieve therapie (praten, leren omgaan met, enz) hetzelfde effect op de hersenen heeft als medicatie, gezien op MRI-beelden.
Los daarvan: ik geloof in het fysieke, en ik denk dat je dat zeker kunt ondersteunen met medicatie. Ik geloof ook dat AD's niet zo werkzaam zijn als soms beweerd wordt (op basis van een meta-studie naar ongepubliceerde onderzoeksgegevens in Amerika), en dat dat niet de oplossing, maar een duwtje in de rug is. Ik ken geen patiënten met onbegrepen depressies die niet ook een probleem met eigen waarde hebben... Misschien moeten we daar langer aan werken, in plaats van het eeuwig doorslikken van medicatie

Overigens, dat die psych het zo verteld: ja, ik weet dat dat de heersende opvatting in Nederland is. Ik ben niet voor niets niet zo voor de nederlandse aanpak

**Geplaatst**: 21-07-09 11:48

Geplaatst: 21-07-09 11:48

Ik zit ook al jaren thuis in verband met een heftige depressie, heb nooit medicijnen gewild maar misschien moet het er toch eens van komen.
Het frustrende aan mijn depressie vind ik dat het heel wisselend is, het pakt me op de momenten dat ik zwak ben.

**Geplaatst**: 21-07-09 12:02

Re: (chronische)depressies

Geplaatst: 21-07-09 12:02

De medicijnen hebben mij juist erg geholpen om mijn levenshouding te veranderen. Omdat je je met medicijnen veel beter voelt, gaat ook je zelfvertrouwen omhoog, het verandert je gedachten en je relaties met anderen, je leert ook beter relativeren. Toen ik klaar was met afbouwen heb ik die nieuwe manier van denken en leven redelijk vol kunnen houden. De medicijnen op zich kunnen dus ook al als een soort therapie werken. Ik kan zeker aanraden om het in ieder geval te proberen. Als het niet bevalt kun je er altijd weer mee stoppen.

**Geplaatst**: 21-07-09 12:07

Geplaatst: 21-07-09 12:07

WhiteRose schreef:
Overigens, dat die psych het zo verteld: ja, ik weet dat dat de heersende opvatting in Nederland is. Ik ben niet voor niets niet zo voor de nederlandse aanpak

Ik snap dat die opvatting juist het medicijngebruik (voor langere termijn) kan "goedpraten", maar die manier van uitleggen heeft m.i. ook positieve kanten. Door het zo te stellen maak je depressies wel makkelijker te accepteren, zij het voor de patient, zij het voor diens omgeving.
Want hoewel er naar mijn ervaring geen echt taboe (meer) op rust, is het wel een goede manier om kort maar krachtig uit te leggen dat je dan wel een psychische stoornis hebt, maar dat je niet gek in je hoofd bent..

**Geplaatst**: 21-07-09 12:12

Geplaatst: 21-07-09 12:12

Enerzijds helemaal waar, anderzijds neemt het ruimte voor vooruitgang af: werken aan houden van jezelf is dus niet zo hard nodig. En juist omdat dat iets is wat eindeloos moeilijk is, voelt het voor mij alsof daar meer ruimte en aandacht voor gecreëerd moet worden. Iemand die een depressie heeft, is niet gek. Er is een disbalans in stofwisseling in de hersenen, en medicatie helpt dat te herstellen. Oorzaak voor die disbalans kunnen we niet helemaal verklaren, wel dat negatieve gedachten hier hun invloed op versterken. Belangrijk is dat iemand een stabiele persoonlijkheid vormt en zichzelf ziet als de moeite waard, houdt van zichzelf. Dat is een basis voor een leven zonder - en middelen om terug te komen op het punt vanaf waar je kunt gaan werken aan die basis ben ik zeker toegedaan

**Geplaatst**: 21-07-09 12:17

Re: (chronische)depressies

Geplaatst: 21-07-09 12:17

Helemaal eens

Het gaat mij dan idd ook puur alleen om het te gebruiken als uitleg voor de omgeving, of om die medicijn afhankelijkheid te leren accepteren. Gek genoeg vond ik het nl persoonlijk moeilijk te accepteren dat ik antidepressiva nodig had, dan dat ik therapie nodig had..
Maar je moet het idd ook kunnen loslaten om aan de basis van het probleem te kunnen werken, hoewel ik idd ook de nodige mensen ken die het zo wel makkelijk vinden en liever heel hun leven medicijnen gebruiken ipv aan het onderliggende probleem te werken. En dat is wat jij bedoelt niet?

**Geplaatst**: 21-07-09 12:38

Geplaatst: 21-07-09 12:38

Ehm, de mensen die er bewust voor kiezen, dat zijn eigen niet de mensen die ik bedoel. Bewuste keuze is iets waar je niet zomaar aan kunt of mag komen als behandelaar. Juist die mensen die niet weten watvoor impact eigen waarde kan hebben, of zo je wilt: wat voor kracht dat kan zijn. En ook watvoor verdriet het kan geven als je dat mist. In die categorie, ontstaan uit onze behandelwijze, zie ik nog weleens een boel verdriet waar veel ruimte voor verbetering is. Niet voor totale oplossingen misschien, maar wel voor draagbaarheid. En of dat met of zonder het altijd slikken van AD's is, dat doet me niet zoveel. Meer dat men wel leert waar het probleem vandaan komt, en de mogelijkheid biedt om ook daaraan te werken, juist omdat dat veel leed kan voorkomen.

Maar, het zou mij niet verbazen dat dit uiteindelijk om maar een heel klein percentage patiënten gaat. Iemand met secundaire stoornissen, erfelijke aanleg, bijzondere aanleiding voor een depressieve episode etc, kun je hier niet zomaar mee naar huis sturen. Anderzijds: ik geloof dat ieder mens gebaad is bij een gezonde portie Eigen Waarde, dus kwaad zal 't niet kunnen

**Geplaatst**: 21-07-09 12:40

Geplaatst: 21-07-09 12:40

O en de manier waarop je AD's "verkoopt", of een plekje geeft: al doe je het af als wonderpilletjes - als iemand daarmee gebaad is, graag! Maar, 't moet niet vervangend gaan worden voor andere mogelijkheden die zeker zo effectief zijn, met name op lange termijn

Kan me overigens best voorstellen dat je daar veel moeite mee had - het klinkt toch "definitief" net zoals opname een bijzondere stap is..

**Geplaatst**: 21-07-09 13:16

Re: (chronische)depressies

Geplaatst: 21-07-09 13:16

Ik gebruik op dit moment geen antidepressiva, mijn psych heeft ervoor gekozen om mij te laten starten met runningtherapie.

**Geplaatst**: 21-07-09 16:26

Geplaatst: 21-07-09 16:26

WhiteRose schreef:
O en de manier waarop je AD's "verkoopt", of een plekje geeft: al doe je het af als wonderpilletjes - als iemand daarmee gebaad is, graag! Maar, 't moet niet vervangend gaan worden voor andere mogelijkheden die zeker zo effectief zijn, met name op lange termijn

Kan me overigens best voorstellen dat je daar veel moeite mee had - het klinkt toch "definitief" net zoals opname een bijzondere stap is..

Het is natuurlijk niet of of. Medicatie staat niet in de weg van aan jezelf werken. Integendeel.
Therapie kan ontzettend zwaar zijn. Toen ik net met therapie begon kwam er vanalles boven waardoor ik in eerste instantie nog veel dieper wegzakte. Medicatie kan je daar door heen helpen.

Sterker nog, sommige mensen hebben eerst medicatie nodig om therapie uberhaupt aan te kunnen.

Maar ik kan me ook voorstellen dat het heel moeilijk is om je er bij neer te leggen dat je medicatie nodig hebt. En misschien wel voor heel lang. Maar goed, de een heeft blauwe ogen, de ander een neiging tot depressie. Het is toch iets wat je moet accepteren. Door constant in gevecht te zijn wordt je ook niet beter.

**Geplaatst**: 21-07-09 16:29

Re: (chronische)depressies

Geplaatst: 21-07-09 16:29

Ik vind het in elk geval heel erg vervelend.
Kan me nu slecht concentreren en kan jullie discussie ook niet helemaal volgen,excuses.
Therapie heb ik al veel gehad en ik ben zelf van mening dat ik kennelijk dit stofje in medicijnen nodig heb om langdurig stabieler te zijn in mijn emoties.

**Geplaatst**: 21-07-09 16:48

Geplaatst: 21-07-09 16:48

Anoniem schreef:
Therapie heb ik al veel gehad en ik ben zelf van mening dat ik kennelijk dit stofje in medicijnen nodig heb om langdurig stabieler te zijn in mijn emoties.

Daar is niets mis mee toch? Gewoon je medicijnen gebruiken als dat helpt, daar zijn ze voor.

Veel sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 21-07-09 19:05

Geplaatst: 21-07-09 19:05

Hallo!

Ik zit sinds 1.5 maand bij een therapie, heb paar weken geleden een vragenlijst inmoeten vullen voor meer te weten te komen over me. Stonden ook vragen in bv; zelfmoord/nare gedachten niet kwijt kunnen etc. Heb het er heel erg moeilijk mee. Vooral mijn ouders en vriend. Ik kreeg vorige week te horen dat ze me naar een psychiater willen sturen voor eventueel medicijnen om mijn stemmingswisselingen en mijn humeur/gevoel beter te kunnen controleren. Ik leef een beetje in een piek en dal moment. De ene week gaat het super goed, en de andere week kan je me beter opvegen en in de prullenbak doen.

Ik ben best bang voor die medicijnen en weet ook niet hoe ik erop ga reageren. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met zulke problemen en vindt het fijn dat er een topic geopend is. Ik durf zelf niet goed mijn verhaal te vertellen, maar dit is al heel fijn voor me!

Groetjes Iris

**Geplaatst**: 21-07-09 19:20

Re: (chronische)depressies

Geplaatst: 21-07-09 19:20

niet bang zijn voor medicijnen.
was ik ook,de eerste keer toen ik seroxat moest nemen was ik net 18,en vond ik het doodeng en ik verzette me hevig.
uiteindelijk viel het allemaal reuze mee...alleen de hogere doseringen bevielen mij later niet zo goed meer(na mijn 20e toen ik ze weer slikte).
Bijwerkingen verdwijnen meestal en zoniet,zijn er gelukkig veel soorten medicijnen.

**Geplaatst**: 21-07-09 20:23

Geplaatst: 21-07-09 20:23

Anoniem schreef:
Therapie heb ik al veel gehad en ik ben zelf van mening dat ik kennelijk dit stofje in medicijnen nodig heb om langdurig stabieler te zijn in mijn emoties.

Hier kan ik helemaal in mee gaan, hoewel ik nog nooit helemaal gestopt bent met de ad's en slik ze nu toch al zo'n 15 jaar.
Nu ik aan het afbouwen ben om op een ander middel over te kunnen gaan merk ik gewoon dat ik die extra stoffen vanuit de medicatie nodig heb om nog enigzinds een beetje te kunnen leven.
Soms vraag ik me wel eens af....hoe zou ik nu zijn als ik geen depressies had gekregen en dus die medicijnen niet zou slikken????
Herkennen jullie dat ook (degene die dus al langdurig ad's gebruiken)???