Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-02-09 11:15

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 18-02-09 11:15

Ach ja, B12 is de nieuwe hype geloof ik.
Wacht eerst de bloedonderzoeken maar even af.

**Geplaatst**: 18-02-09 11:19

Geplaatst: 18-02-09 11:19

@ rhaps

Het is ook moeilijk om met vage klachten een diagnose te stellen. Maar ik vind dat je als patiënt het recht hebt om je dan volledig te laten onderzoeken. Het is tenslotte jouw leven. En tegenwoordig wordt je al snel met een kluitje het riet ingestuurd. Er wordt niet meer goed naar de patiënt geluisterd en er ontstaat al snel tunnelvisie.
Je kunt niet bij iedereen de diagnose stress vaststellen. Zeker niet als de patiënt zelf het gevoel heeft dat de klachten lichamelijk zijn en verder onderzocht wil worden.

**Geplaatst**: 18-02-09 11:20

Geplaatst: 18-02-09 11:20

Ik herken je klachten ook.
Uiteindelijk bleek dat ik het Cytomegolavirus had.
Was heel moe, mijn lichaam deed pijn en was vaak ziek.
Cytomegola is een 'broertje' van Pheiffer.

Misschien kan je daar een keer naar vragen, aangezien je nu ook keelpijn hebt.

I.i.g Succes.

**Geplaatst**: 18-02-09 11:23

Geplaatst: 18-02-09 11:23

Jep ik heb ook zo'n huisarts. Kom er ook niet graag. Ben voor 3 jaar terug daar voor het laatst geweest, en wilde graag weer doorverwezen worden naar de fysio.

Hij keek me aan met de mededeling dat ik overspannen was en dat ik maar naar een acupunturist moest.
Nou ja zeg, was echt niet overspannen ik moest gewoon gekraakt worden.

Een aantal keren gekraakt en toen weer naar de huisarts. Die wilde totaal geen hulp verlenen. "wat wil je dat ik er aan doe" was zijn antwoord.
Stuur me door naar het ziekenhuis of zo iets. Misschien wel handig dat ik naar een andere fysio ga?
Welja ik kreeg een verwijs brief voor een rontgenfoto, om te kijken of alles wel recht was. Geen oude breukjes enz enz.
Ben tenslotte vroeger wel eens raar van de paarden afgestuiterd vondt hij dus dat kon ook nog wel eens..........
Niets te zien op de foto's en door naar houdingstherapeut. En dat hielp enorm. Klachten verdwenen als sneeuw voor de zon.
Wel raar dat ik mijn huisarts even moet vertellen waar ik heen wil

**Geplaatst**: 18-02-09 11:25

Geplaatst: 18-02-09 11:25

Lynske78 schreef:
@ rhaps

Het is ook moeilijk om met vage klachten een diagnose te stellen. Maar ik vind dat je als patiënt het recht hebt om je dan volledig te laten onderzoeken. Het is tenslotte jouw leven. En tegenwoordig wordt je al snel met een kluitje het riet ingestuurd. Er wordt niet meer goed naar de patiënt geluisterd en er ontstaat al snel tunnelvisie.
Je kunt niet bij iedereen de diagnose stress vaststellen. Zeker niet als de patiënt zelf het gevoel heeft dat de klachten lichamelijk zijn en verder onderzocht wil worden.

Da's allemaal leuk en aardig, maar de budgetten in de gezondheidszorg zijn al super krap, als je dan iedere patient een volledig onderzoek geeft, dan lopen de kosten helemaal de spuigaten uit. Ik vind het dan ook HEEEEL verstandig van artsen dat ze eerst eens kijken welke testen echt nodig zijn.

Net als de vraag 'wat denk je zelf dat het is?' Mensen verzwijgen zo vaak informatie. Als je nog eens duidelijk vraagt aan een patient waar hij zelf denkt dat z'n klachten vandaan komen, kan er best nog wel eens meer informatie uit komen waar de arts iets aan heeft.

Ik vind ook dat patienten steeds meer zijn gaan 'zeuren'. Niets is goed bij een arts, als de arts niet meteen dezelfde dag een diagnose en een behandelplan heeft, dan is het een slechte arts. De arts moet maar gewoon doen wat de patienten zeggen, als is het een MRI bij een griepje, want de patient heeft daar toch recht op.... De patienten weten het allemaal beter.

**Geplaatst**: 18-02-09 11:27

Geplaatst: 18-02-09 11:27

De enige keer dat ik serieus genomen ben door mijn HU was toen ik zwaar depressief was, verder krijg ik alleen maar te horen neem een asperine en ga naar je bed, denk je dat mijn werkgever blij is dat ik mijn bed induik, neeh die wil dat ik een paardenmiddel krijg en de volgende dag weer volop aan de bak kan gaan.

**Geplaatst**: 18-02-09 11:31

Geplaatst: 18-02-09 11:31

@ Anoeska

Je hebt wel gelijk hoor. Maar als je zelf nou iets vaags krijgt?
Je kunt dat je eigen niet voorstellen als je het zelf niet hebt meegemaakt. En ik vind wel dat er altijd in het belang van de patiënt gekeken moet worden en niet naar de eventuele kosten die er mee gemoeid zijn.

**Geplaatst**: 18-02-09 11:37

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 18-02-09 11:37

Ja, misschien ben ik naief hoor. Maar ik verwacht toch altijd dat de HA het beste met me voor heeft. En dat hij er jaren voor gestudeerd dus dat hij ook echt beter dan ik kan beoordelen welke onderzoeken wel en niet relevant zijn.

En je hebt ook natuurlijk gelijk. Als het over jezelf gaat wil je gewoon weten wat je hebt. Maar ik word soms gewoon een beetje moe van al dat afgeven op huisartsen. Ze zijn allemaal slecht, doen nooit wat ze moeten doen, en komen ook nooit opdagen als je belt met een hartaanval... Zo zwart wit is het gewoon niet.

**Geplaatst**: 18-02-09 11:39

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 18-02-09 11:39

En iedereen stelt zelf de diagnose wel even via internet.

**Geplaatst**: 18-02-09 11:41

Geplaatst: 18-02-09 11:41

Ik zat een tijd terug bij mijn huisarts en wat ik toen hoorde mijn mond viel open van verbazing, deze opmerking was ook niet tegen mij gericht hoor: Staat een ouder koppel bij de balie en die assistente zegt tegen de vrouw: voordat u de volgende keer een ambulance belt overdag moet u eerst ONS bellen ja zegt de vrouw mijn man ligt op de grond en vergaat van de pijn wat verwacht u dan. Daar gaat het niet om zegt de assistent wij bellen dan de ambulance :S

Sorry hoor maar dat snap ik dus echt niet. Iemand valt blijkbaar en ligt op de grond met een gebroken heup of iets (man liep zeer slecht) en dan mag je geen ambulance bellen? Echt werkelijk belachelijk!

Beetje offtopic maar wel weer een voorbeeld van hoe het gaat. @TS wacht eerst de uitslagen maar even af dan zie je wel verder. groetjes

**Geplaatst**: 18-02-09 11:46

Geplaatst: 18-02-09 11:46

Het wordt gelukkig allemaal wel beter. Het is niet meer zo als vroeger dat je als dokter een elite status hebt. Tegenwoordig krijgen artsen ook trainingen in communicatieve vaardigheden e.d. En je hoort natuurlijk ook alleen maar de slechte verhalen.
Maar het kan altijd beter en ik ben echt een tegenstander als het gaat om bezuinigingen in de gezondheidszorg. Oke het kan misschien wel efficiënter maar je kunt er niet geld van blijven wegtrekken want het houd een keer op.

**Geplaatst**: 18-02-09 13:23

Geplaatst: 18-02-09 13:23

beantsje schreef:
Hebben jullie nooit zelf stiekem een vakje extra aangekruist op zo'n formulier?

Dit zou dus echt niet bij me opkomen... Heb zelf op 't moment ook vage klachten waarvoor ik bloed heb laten prikken. Huisarts weet zelf ook niet echt wat ze er mee aan moet. Ik heb daar alleen maar respect voor. Wat zou je zelf doen als iemand kwam dat diegene zich moe voelt en lusteloos is? Dat kan zoveel zijn...

**Geplaatst**: 18-02-09 13:39

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 18-02-09 13:39

Hier nog een geneeskunde student, ik zie dat mij al een aantal mensen voor zijn gegaan die eea recht hebben gezet. Het is echt jammer dat jullie allemaal zo'n negatief beeld hebben van de geneeskunde in het algemeen. Ik denk dat het al heel wat zou helpen als je er om te beginnen eens vanuit zou gaan dat elke huisarts in principe zijn uiterste best doet om zijn patienten zo goed mogelijk te helpen, dat is namelijk zijn baan. De functie van een huisarts is als onder andere die van poortarts. Bij een huisarts komen dus ontzettend veel patienten met allerlei klachten. Aan de huisarts de taak om te onderzoeken of er kans is op ernstige of serieuze afwijkingen die verder onderzoek verlangen of dat hij de klacht zelf af kan handelen cq behandelen.
Een huisarts zit echt niet op die stoel om je zo snel mogelijk de deur weer uit te helpen. Zoals al eerder vermeld is een consult zonder de vraag 'waar denk je zelf aan?' geen compleet consult. Je zult je verbazen over de enorme hoeveelheid patienten die als reactie op die vraag in tranen uitbarsten, dan komt het hoge woord eruit: 'mijn buurvrouw had kanker en ook buikpijn en nu ben ik zo bang dat ik het ook heb'. Dat is ontzettend essentiele informatie, waar je absoluut iets mee moet als arts.
Zoals ook al eerder aangegeven, blijven er nu eenmaal ene heleboel mensen met vage klachten die gewoon niet verklaarbaar zijn. En dan kun je 2 dingen doen: heel kwaad worden op de huisarts en hem er de schuld van geven, of accepteren dat hij/zij echt wel zijn best voor je heeft gedaan, maar dat de oorzaak niet aanwijsbaar is.

**Geplaatst**: 18-02-09 13:48

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 18-02-09 13:48

Je lichaam is ook zo'n complex iets... Daar kun je niet snel van zeggen wat er aan de hand is aan de hand van een paar klachten lijkt me. Ga er zelf iig wel altijd van uit dat de huisarts het beste met me voor heeft ja

**Geplaatst**: 18-02-09 13:57

Geplaatst: 18-02-09 13:57

Breek me de bek niet open over onwillende (huis)artsen...
Ik heb al jaren lang vage klachten (moe, vaak ziek, bloedarmoede, ademhalings en spierklachten enz enz) Ik heb inmiddels 4 huisartsen gehad (door verhuizingen enzo) en ik ben nog nooit serieus genomen. Het was altijd "stress" Het enige wat elke huisarts weer deed was een bloedonderzoek. Ik heb er, niet overdreven, echt wel minstens 15 gehad.
Hier is nooit iets uitgekomen.
Afgelopen zomer ben ik dan eindelijk doorgestuurd naar de specialist door mijn huisarts, omdat ik bovenop al die "vage" klachten, ook darmklachten kreeg.
Ik kwam bij een internist, deze heeft vervolgens een echo laten maken en ook weer bloed laten prikken. Uit beide onderzoeken kwam niets. Die arts heeft vervolgens indirect (en nee, dat heb ik me niet verbeeld) gezegd dat ik maar op moest houden met aandacht trekken en gewoon als iemand van mijn leeftijd moest gaan leven. (Pardon?)
Ik heb een tijdje verdergelopen met deze darmklachten, die zijn echter in Oktober ernstig verslechterd. (Heel veel pijn, diaree enz) Pas eind november (na 3 huisartsbezoeken) kreeg ik opnieuw een doorverwijzing. (voor ik in het ziekenhuis terecht kon was het trouwens als weer eind december)
Een wonder geschiede: Ik kwam een goeie arts tegen. Hij liet meteen een darmonderzoek plannen (wat natuurlijjk wel weer tot begin febraurie duurde voor ik terecht kon) en er zijn meerdere problemen gevonden toen, de uitslag hiervan krijg ik over een week.
Hoezo stress? laat die (huis)artsen is wat minder makkelijk doen...

**Geplaatst**: 18-02-09 14:12

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 18-02-09 14:12

Maar had je dan niet al eerder aan kunnen geven dat je graag door verwezen wilde worden naar een internist?

**Geplaatst**: 18-02-09 14:14

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 18-02-09 14:14

Ja, maar dat "mocht" dus niet, vond hij niet nodig, ik moest maar afwachten, het ging wel weer over...

**Geplaatst**: 18-02-09 14:15

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 18-02-09 14:15

Dat is wel een beetje vreemd ja. En ben je niet daarna nog terug geweest om te zeggen dat het niet over ging en dat je toch wel naar een internist wilde?

**Geplaatst**: 18-02-09 14:16

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 18-02-09 14:16

Ja, toen ik voor de 3de keer kwam verwees hij me eindelijk door... (klachten waren toen ook al aardig verslechterd)

**Geplaatst**: 23-02-09 10:17

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 23-02-09 10:17

Ik heb een zelfde soort klachten als jij Selma,
alleen loop ik hier al mijn hele leven mee (ik ben 23).
Altijd te horen gekregen dat het tussen mijn oren zat..

Na lang gedoe in 2003 een internist gevonden die er achter kwam dat ik lactose intolerant was,
als dit niet de oplossing was moest ik terugkomen voor verder onderzoek.
Omdat ik hierna ging studeren in Groningen moest ik daar een nieuwe verwijzing krijgen.
Het ging nog steeds slecht maar ik had de energie niet om het 'gezeur' met een arts weer aan te gaan, in 2005 naar een nieuwe arts gegaan in groningen.
De HA is Groningen heeft hier ruim 2 jaar over gedaan (eerst bloedprikken etc, want het zou wel bloedarmoede zijn en het zat gewoon tussen de oren).

Inmiddels heb ik een jaar gelopen bij een internist in het UMCG, in dit jaar heb ik maar liefst 4 afspraken gehad; ze heeft het druk.
Gelukkig is in dit onderzoek is gebleken dat ik auto immuun antilichaampjes aanmaak tegen mezelf, dit is een beeld dat bij reuma past.

Omdat we inmiddels zelf maar verder zijn gaan zoeken (ik ben inmiddels zo ziek dat ik gewoon NIETS meer kan doen op een dag, even naar de supermarkt lopen op 500m afstand is de max) heb ik het voor elkaar gekregen in het St. Radboud mee te mogen doen aan een onderzoek dat erg goed past bij mijn klachten. EINDELIJK! Hiervoor moest ik wel een verwijzing krijgen van mijn huisarts.

Ruim twee weken geleden verzocht of hij dit met SPOED kon doen. In de tussentijd meerdere keren contact opgenomen met zijn assistenten. Omdat ik gewoon door hen aan het lijntje gehouden wordt is mijn moeder zich er mee gaan bemoeien. Ik krijg de dokter niet te spreken, als mijn moeder opbelt hangen ze op!

Mijn klachten zijn de laatste jaren veel erger geworden en het is niet onwaarschijnlijk dat ik, omdat ik niet wordt behandeld, andere onherstelbare schade aan mijn lichaam op heb gelopen.. Ik denk er sterk over mijn huisarts hiervoor aansprakelijk te houden.

Ik snap niet waarom artsen zo moeilijk doen, waarom zou een jonge meid de moeite nemen naar een dokter te gaan wegens vermoeidheidsklachten, er lijken me toch veel leukere dingen die je in die tijd kan doen! Ik vind het schandalig dat zo weinig artsen iemand nog serieus nemen tegenwoordig!

Op dit moment is mijn moeder bezig om onze zorgverzekeraar in de 'strijd' te betrekken. Als het aan mij ligt volgt er deze week een brief aan mijn dokter van een advocaat. Mensen hebben het recht op zorg, de internist in Nijmegen wil mij behandelen; mijn arts blokkeert dit momenteel letterlijk!

Ik herken je probleem, helaas heb ik geen oplossingen voor je!

Mocht je totaal niet verder komen met bloedonderzoeken mag je gerust PBen, wie weet kan ik je met nuttige info helpen!

Sterkte (aan iedereen met een ***arts!)

**Geplaatst**: 23-02-09 10:45

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 23-02-09 10:45

ik herken het probleem met huisartsen, vooral de mijne die vind je bij alles een aansteller: ik ben jaaaren geleden van mijn pony afgevallen conclusie: gebroken en gekneusde ribben en een hersenschudding maar mijn pols deed zo'n zeer en bleef maar pijn doen. ik ben 12 keer met die polsklachten naar de Ha gegaan en ik was maar een aansteller. Op een avond was ik zo zat dat ik naar de eerste hulp gegaan, ze hebben fotos gemaakt en wat bleek ik had toen al mijn pols gebroken en was verkeerd gaan groeien of iets en ze moesten mijn pols dus opnieuw breken. ander voorbeeld: Ik had buikpijn maar ik moest maar kamille thee drinken en dan kwam alles goed nou ik had dus mooi een blinde darm ontsteking! Of mijn broer die rugpijn had, die was een aansteller wat bleek hij had een dubbele hernia.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-02-09 11:05

Geplaatst door de TopicStarter : 23-02-09 11:05

Cealli schreef:
Ik heb een zelfde soort klachten als jij Selma,
alleen loop ik hier al mijn hele leven mee (ik ben 23).
Altijd te horen gekregen dat het tussen mijn oren zat..

Na lang gedoe in 2003 een internist gevonden die er achter kwam dat ik lactose intolerant was,
als dit niet de oplossing was moest ik terugkomen voor verder onderzoek.
Omdat ik hierna ging studeren in Groningen moest ik daar een nieuwe verwijzing krijgen.
Het ging nog steeds slecht maar ik had de energie niet om het 'gezeur' met een arts weer aan te gaan, in 2005 naar een nieuwe arts gegaan in groningen.
De HA is Groningen heeft hier ruim 2 jaar over gedaan (eerst bloedprikken etc, want het zou wel bloedarmoede zijn en het zat gewoon tussen de oren).

Inmiddels heb ik een jaar gelopen bij een internist in het UMCG, in dit jaar heb ik maar liefst 4 afspraken gehad; ze heeft het druk.
Gelukkig is in dit onderzoek is gebleken dat ik auto immuun antilichaampjes aanmaak tegen mezelf, dit is een beeld dat bij reuma past.

Omdat we inmiddels zelf maar verder zijn gaan zoeken (ik ben inmiddels zo ziek dat ik gewoon NIETS meer kan doen op een dag, even naar de supermarkt lopen op 500m afstand is de max) heb ik het voor elkaar gekregen in het St. Radboud mee te mogen doen aan een onderzoek dat erg goed past bij mijn klachten. EINDELIJK! Hiervoor moest ik wel een verwijzing krijgen van mijn huisarts.

Ruim twee weken geleden verzocht of hij dit met SPOED kon doen. In de tussentijd meerdere keren contact opgenomen met zijn assistenten. Omdat ik gewoon door hen aan het lijntje gehouden wordt is mijn moeder zich er mee gaan bemoeien. Ik krijg de dokter niet te spreken, als mijn moeder opbelt hangen ze op!

Mijn klachten zijn de laatste jaren veel erger geworden en het is niet onwaarschijnlijk dat ik, omdat ik niet wordt behandeld, andere onherstelbare schade aan mijn lichaam op heb gelopen.. Ik denk er sterk over mijn huisarts hiervoor aansprakelijk te houden.

Ik snap niet waarom artsen zo moeilijk doen, waarom zou een jonge meid de moeite nemen naar een dokter te gaan wegens vermoeidheidsklachten, er lijken me toch veel leukere dingen die je in die tijd kan doen! Ik vind het schandalig dat zo weinig artsen iemand nog serieus nemen tegenwoordig!

Op dit moment is mijn moeder bezig om onze zorgverzekeraar in de 'strijd' te betrekken. Als het aan mij ligt volgt er deze week een brief aan mijn dokter van een advocaat. Mensen hebben het recht op zorg, de internist in Nijmegen wil mij behandelen; mijn arts blokkeert dit momenteel letterlijk!

Ik herken je probleem, helaas heb ik geen oplossingen voor je!

Mocht je totaal niet verder komen met bloedonderzoeken mag je gerust PBen, wie weet kan ik je met nuttige info helpen!

Sterkte (aan iedereen met een ***arts!)

dankje

volgens mij ligt vanaf vandaag me bloeduitslag bij de dokter met de waarde van b21 en foliumzuur, en nog ééntje.
dus daar bellen we dalijk even voor, en dan kijken of er daar wat uitkomt.

**Geplaatst**: 23-02-09 14:11

Geplaatst: 23-02-09 14:11

Het afgelopen jaar ben ik ook veel bij mijn huisarts geweest en telkens kreeg ik de vraag: heb je het wel naar je zin op school? Nee, dat heb ik niet, maar wat doe je daaraan? Je zult het toch af moeten maken.
Ik denk dat een dokter echt wel kan merken of iets lichamelijks of geestelijks je ziek maakt.

**Geplaatst**: 24-02-09 01:09

Geplaatst: 24-02-09 01:09

Als ik dit soort topic's lees word ik altijd een beetje ellendig (ja waarom lees ik ze dan, geen idee).

Ik kreeg een ongeluk in Hongarije. Had daarna ontzettend veel pijn in me rug en dat schoot door naar me linkerbeen. Daar eerst gezien door een dokter. Röntgenfoto was niks te zien.
Dus ik naar Nederland.Daar door me HA weer foto's laten maken. Niks te zien, doorverwijzing. Weer röntgenfoto's. Weer niks te zien. Dan bestaat het niet, maar we verwijzen je wel door. MRI gekregen enz... Na 3 maanden was ik geen stap verder. De pijn was erger geworden. Kon op sommige dagen me linkerbeen niet eens voor de ander zetten. Maar in het ziekenhuis beweerde ze dat het tussen me oren zat... Moest dat maar met me HA uitzoeken, die kon me wel doorverwijzen naar een psyc.

De pijn is niet meer weg te denken. Er zijn dagen zat dat ik nergens last van heb en stug door ga. Maar dingen als lang zitten, of op me buik slapen zijn een hel.
Op slechte dagen vragen mensen zich vaak af waarom ik hink. Kan niet zo goed uitleggen dat ik geen gevoel in een deel van me been heb en dat me rug pijn doet.

Heb in 5 maanden tijd zo'n 8 dokters gezien... Fijn dat het antwoord er niet is en ze eerst verwijzen naar een psyc. probleem dat er niet is.
Heb 3 jaar geleden besloten dat ik stop met me elke keer ellendig te voelen. Kreeg toch elke keer als ik me medicijnen moest vernieuwen weer een douw. Nu verleng ik me medicijnen niet meer, heb liever de pijn dan elke keer weer de opmerkingen over dat het toch wel in me hoofd zit. Het zit niet in me hoofd het zit in me rug...

Ben gestopt met naar dokters te gaan en pijnstillers te slikken. Denk dat er wel echt iets moet gebeuren voor ik ooit weer terug ga.

**Geplaatst**: 24-02-09 09:34

Re: Waarom doen die dokters altijd zo moeilijk?

Geplaatst: 24-02-09 09:34

Ik snap dat het heel ellendig is dat je de hele dag pijn hebt. Maar ik snap niet waarom je daarvan de 'schuld' aan de dokters geeft. Ze hebben toch allerlei onderzoeken gedaan? Op röntgenfoto's en MRI's is niets te zien. Moeten ze dan maar iets verzinnen? Dokters kunnen toch ook niet meer doen dan onderzoeken?

En waarom is het zo erg als het wel 'tussen je oren' zou zitten. De artsen sturen je door naar een psycholoog / psychiater, maar dat wil je ook niet proberen?