Bij begon het moe zijn op de middelbare school, meer van stress denk ik. Ik viel vaak flauw als ik uit bed kwam en het was echt niet zo dat ik na het wakker worden gelijk op sprong. Daar nam ik na een tijdje wel goed de tijd voor. Mijn moeder geloofde het eerst niet, en dan voel je je al machteloos. Toch naar de arts geweest en toen bleek dat ik een te lage bloeddruk had. Maar nu drie jaar later ben ik nog steeds heel veel moe. Doordat ik moe ben ga ik bij mezelf vaak denken o nee het is al vier uur, ik moet dit nog doen of dat..en daar krijg ik, geheel onnodig, stress van. Gister was het zo erg dat ik er diarree van heb gekregen. En soms denk ik echt, kon ik maar gewoon in slaap vallen..en blijven slapen voor altijd. Ik wil niet dood en daar denk ik niet over na oid, totaal niet, ik wil gewoon kunnen slapen.
Ik denk ook dat het komt omdat ik in die gedachte blijf hangen. En daardoor kom ik niet uit dat gedoe. Terwijl het wel goed kan gaan hoor, maar morgen moet ik weer werken en ondanks mijn lange weekend, ben ik nu al moe omdat ik morgenochtend op moet staan.
Het gekke is dat ik gister om 9 uur op bed lag, en niet kon slapen van de moeheid. Dan zou je juist zeggen je valt gelijk in slaap, maar mijn gedachten malen maar door en het lukt gewoon niet. Als ik gewoon gelijk kon slapen als ik zou gaan liggen had het al weggeweest..maar dat lukt juist niet.
Edit: Wat bounty zegt heb ik ook. Vaak hoofdpijn, vaak ook bij mijn slaap of wenkbrauwen (heb geen bril nodig daar heb ik al voor gelopen maar mijn ogen zijn goed). Verder vaak dat mijn nek extreem vast zit, als iemand er met een vinger langsgaat blijf ik dat nog een uur voelen. Als ik erg moe ben en ik zit, valt mijn nek soms naar achter. Dan verslappen mijn spieren denk ik, het is heel eng en dan verkramp ik mijn nek zodat het niet weer gebeurd, en daar krijg ik dan zo'n last van.