Ik denk niet dat ik een correct referentiekader ben, maar goed.
01 September dit jaar is bij mij kanker geconstateerd. Ik wil iedereen alles haarfijn uitleggen en ik wil er met alle liefde over praten, maar het moet wel in verhouding blijven. Ik ben nog meer dan kanker alleen....
Wat ik dus fijn zou vinden is als je naar me toe komt vertelt dat je geschrokken bent en het rot voor me vindt en dat ik je altijd mag bellen als ik afleiding/hulp/oid nodig heb. Zorg er vooral voor dat alles duidelijk is voor je, dat je ook echt weet wat voor kanker ze heeft en hoe het behandeld gaat worden. Ik krijg daar altijd het idee van dat men echt oprecht geinteresseerd is. Daarna gewoon weer verder praten over school, werk, enz enz.
Op het moment dat ik helemaal hyper thuiskom omdat ik een grote klant heb binnengesleept, moeten ze hier echt niet beginnen over kanker, dan ben ik weg. Vervolgens krijg ik te horen hoe moeilijk mijn omgeving het ermee heeft. Sorry, daar ben ik heel egoistisch in, maar ik vind het echt vervelend dat andere mensen wakker liggen omdat ik kanker heb. Ik lig er zelf niet eens wakker van.
Maar goed nogmaals. Ik heb een eng-rationele instelling.