Bokt.nl

Sall schreef:

Ik merk dat ik nu op een punt kom waar ik vaak nonchalant ga worden (lees afhaak/de boel weer laat versloffen)
Er zijn een paar kilo's af en slechte gewoontes sluipen er weer in en goede gewoontes sluipen er weer uit.
Zo gaat het al iets van anderhalf jaar.
Ik schrijf dit nu hier, omdat ik nu echt wil doorzetten en mijn doel (terug naar mijn oude gewicht/shape en fitheid) wil halen en dat hardnekkige ondermijnende stemmetje in mijn hoofd (joh het is zo toch ook goed, mèn ben echt te moe om te sporten, en dan die spierpijn straks, waar doe ik het toch allemaal voor, dit moet ik dus levenslang vol gaan houden blablablabla) de mond wil snoeren.

Dus ondanks mijn onvrijwillige pauze in de workouts, ga ik vandaag door met dag 3 en heb ik de motivatie video net gekeken) zodra ik thuis ben doe ik mijn sportkleding aan en ga ik hem doen . 'I will and I can')

vandaag komt mijn vader met zijn vriendin eten, dus er komen extra hapjes op tafel ik zal kijken of ik voor mijzelf iets gezonds te snacken neer kan zetten.

sorry voor het hele verhaal, maar ik dacht laat ik het nu een keer van mij af schrijven in plaats dat ik steeds stiller word en uiteindelijk afhaak of zo

Renee1991 schreef:

[ [url=m/YueQx8.png]Afbeelding[/url] ]

SandravdB schreef:

Ik hoop gewoon dat hij nu slechter loopt doordat hij gek gedaan heeft dus kijk het nog even aan, dokteren heeft geen zin meer bij hem, dus bij verdere achteruitgang zou ik afscheid moeten gaan nemen van hem vrees ik. Hij is in omgang nu nog wel vrolijk maar als dat ook achteruit gaat dan is het eerlijker om hem te laten gaan. Hoop gewoon dat hij van de week weer gaat spelen met zijn vriendje en weer makkelijker kan draven. Eerst was hij enkel op harde kreupel en op zachte grond niets te zien. Dat hij niet meer kan werken als een tijdje maakt me niets uit maar moet dierwaardig blijven.

JJ4Photoz schreef:

Vorige week heb ik een mijlpaal bereikt, ik ben minus 20 kilo
Zo blij als een aap!
Vijf jaar geleden heb ik dezelfde strijd gevoerd, echter kwam er toen de klad in omdat ik op een ‘afval plateau’ belandde. Twee maanden lang viel ik niets af en voelde de motivatie wegglippen.

Na een jaar hadden alle verloren kilo’s de weg teruggevonden.
Het heeft maar liefst 4 jaar geduurd voordat ik er mentaal weer klaar voor was. Vorig jaar (half oktober) keek mijn man me ernstig aan en zei, ‘liefje ik wil oud met je worden en dit gaat niet goed zo. Je mag mij niet alleen laten, je MOET er echt iets aan gaan doen....
Glops! Dat kwam ff binnen.... Er sprak zoveel liefde en bezorgdheid uit, dat ik acuut besloot dat het genoeg is geweest.
Ik gebruikte nog geen medicijnen, was zelfs nog geen pre-diabeet, maar dat kon elk moment veranderen als ik geen actie zou ondernemen. Dus daar ging ik...
Man, man, man wat een strijd die eerste paar weken..... Hoofd versus hart..... Echter bleven de woorden van mijn man maar door mijn hoofd spoken en die hielpen me iedere keer weer de juiste keuzes te maken.

Mijn motto is daarom: gezonder eten, niet diëten geworden (en als je daarbij afvalt, mooi meegenomen )
In tegenstelling tot de vorige keer, heb ik na een moeilijke start, nu totaal geen moeite meer met de nieuwe leefstijl. Mijn lijf heeft veel moeten doorstaan met al die extra kilo’s en heeft me nog nooit in de steek gelaten, dus hoogste tijd om wat liefde terug te geven.

Op naar de volgende 10 kilo!