Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-09-10 17:20

Geplaatst: 16-09-10 17:20

http://www.google.nl/imgres?imgurl=http ... x=50&ty=86

Vliegen op de stijgwind bij het duin...
Echter doe je dat met een stuk meer wind als ik gewend ben met normaal lieren.. Dus dat gaf soms een leuk effect.

**Geplaatst**: 16-09-10 17:21

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 16-09-10 17:21

Klinkt wel tof!

**Geplaatst**: 16-09-10 17:30

Geplaatst: 16-09-10 17:30

Is het ook, maar je zit gewoon veel dichter bij de grond.
Echter is het wel gevaarlijker als het gewone vliegen, doordat je zo bij de grond zit.
De keren dat ik door het duin stuiterde vloog ik ook niet, ik stond netjes aan de grond en inneens WOESJ

Maar ik had het op een gegeven moment door en toen ging het heerlijk. Ruim 2 uur gevlogen.
Je moet én de snelheid er in houden en voldoende van de grond blijven... Lang verhaal.
En bochten maken 2 meter boven de grond was in het begin een béééétje creepy als je met 40-50 km/h boven het duin zoeft.

Het is alleen niet iets wat je ''effe'' doet. Het is geen spelletje, de hele paraglidingsport niet.
Bovendien zit je veelal met veel piloten op een hele krappe ruimte, daar moet je mee overweg kunnen.

**Geplaatst**: 17-09-10 08:06

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 08:06

Nou, gisteravond het gesprek met mijn moeder gehad.

Ze was er vanaf het begin al heel stellig in dat ik geen Asperger zou hebben. We hebben erover gepraat, over hoe ik vroeger als kind was, etc.
Volgens haar ben ik als kind altijd sociaal geweest, ik had nooit angsten, kortom in mijn ontwikkeling was er op dat vlak helemaal niets van Asperger of een andere autistische stoornis te zien. Ik ben op de basisschool het populairste meisje van de klas geweest, ik lag goed in de groep, ik had altijd vriendjes/vriendinnetjes.... ik was dus eigenlijk te sociaal voor een Asperger. Ook op empathisch en emotioneel gebied zit ik anders in elkaar dan een Asperger. Maar toch herken ik zo ontzettend veel erin, en scoor ik met alle testen heel hoog op Asperger - hoe kan dat dan?

M'n moeder denkt zelf dat ik heel hoogbegaafd ben en hooggevoelig (HSP). Dat bleek zowel uit mijn kindertijd - toen ik 3 was en rondjes door de kamer liep heeft mijn moeder wel eens gedacht "zij is nu al verder dan ik" - als hoe ik nu ben. Als je naar Asperger kijkt zie je dat deze mensen vaak een hoge intelligentie hebben en erg gevoelig zijn - dit zou misschien een reden kunnen zijn dat ik er zoveel in herken, dacht ik (en daarbij zitten bepaalde trekken ook gewoon in mijn karakter). En het zou antwoord geven op andere vragen.
Mijn basisschooltijd was best een fijne tijd, alles ging me makkelijk af. Mijn middelbare schooltijd is echter de rotste tijd van mijn leven geweest (op enkele leuke dingen na), juist vanwege mijn intelligentie. Ik baal er zo ontzettend van dat het zo is gelopen. Het is verleden tijd, maar ik vind het zo zonde. Ik had er, met de begeleiding die ik nooit heb gehad, zoveel meer uit kunnen halen.
Het eerste jaar ging goed, ik leerde er nieuwe dingen bij. Maar vanaf het tweede jaar... allemaal herhaling. Zoals ik het zelf ooit zei: "school is om te leren, maar ik heb altijd het idee dat school mij juist beperkt in het leren." en in feite was dat ook zo. De stof die ze in de lessen gaven was te beperkt voor mij. In het begin ben ik naar leraren gegaan en heb dit verteld, maar dit werd niet opgepikt. Soms kreeg ik extra werk, maar dan ging het over dezelfde stof - en die stof begreep of kende ik juist al! Ik wilde juist meer! Ik was altijd al zo leergierig. Als klein kind zei ik dat ik wilde leren lezen. Waarom? Zodat ik de ondertitel op Discovery Channel kon lezen, want ze hadden vast een hoop te vertellen daar! Toen ik eenmaal kon lezen verslond ik encyclopedieën. Informatie. En ik sloeg het allemaal op.

Maar door leraren werd ik niet gezien. In de latere jaren werd dit nog erger. Ik had er geen vertrouwen meer in. Dingen zoals die keer dat ik een opstel schreef voor Geschiedenis en ik een 1 terugkreeg, met als argument van de (nieuwe) leraar: "je hebt dit niet zelf geschreven, want dat kan een meisje van 15 niet." En dat is nog maar één voorbeeld.
Ik spijbelde veel, zocht de rust op (ook omdat ik ook nog 'ns zo gevoelig ben in mijn zintuigen en prikkels me snel teveel worden), had een hekel aan school en begon (in mijn niet te stillen honger naar informatie en kennis) tenslotte maar eigen dingen te doen. Zo heb ik een begin gemaakt met een studie psychologie (via een kennis die dat studeerde) en heb ik mezelf wat extra talen aangeleerd. Maar op school kelderden mijn cijfers, want ik was er vaak niet en leverde vaak mijn werk niet in. Ik heb zelfs op het VMBO gezeten.
Klasgenoten waren altijd jaloers op het feit dat ik één keer iets moet lezen en ik weet het. Ik hoor één keer iets en het blijft in mijn hoofd. Maar ik heb het zo vaak vervloekt, want ik zat alleen maar in lessen waarvan ik de stof al kende, soms zelfs beter dan de leraar (en dat konden ze ook niet allemaal hebben). Mijn vertrouwen in leraren (volwassenen in het algemeen) was helemaal weg na die eerste paar jaar, en daarom heb ik ze later ook nooit meer opgezocht. Er was tenslotte toch niemand die me begreep - op een aantal vakdocenten na, die me wel af en toe wat extra's gaven, maar in andere lessen weinig voor me konden doen.
In de klas was ik ook altijd als eerste klaar, kregen we een opdracht van 50 minuten, was ik binnen 15 klaar. En dan moesten ze weer wat zoeken om te doen voor me, en kwamen ze altijd weer aan met gewoon een ander velletje simpele saaie tekstverklaringen bijvoorbeeld.
Mijn mentrix was een hele slechte (verder een aardige vrouw, maar ze kon gewoon geen les geven) en had amper echt contact met de klas. Bij haar kon ik dus ook niet terecht. Er was één leraar bij wie ik wel terecht kon - helaas kreeg ik les van die man in mijn laatste jaar. Uiteindelijk heb ik van hem veel vrijstelling gekregen voor zo'n beetje alle lessen, aangezien ik me toch kapot verveelde. Daarbij viel het bij veel klasgenoten ook niet zo goed. Ze vonden me of een betweter, of ze waren gewoon jaloers dat ik zonder moeite de hoogste cijfers van de klas haalde. Zo was ik overgestapt van profiel en had ik voor het eerst aardrijkskunde, wat ik daarvoor alleen op de basisschool en een paar lesjes op de middelbare school gehad had. Gevolg: weer de hoogste cijfers, terwijl de rest er al jaren op zat te blokken en nog steeds lage cijfers haalde. Frustratie voor hen, en voor mij. Ik werd natuurlijk ontzettend prikkelbaar want voor mij is het ook niet leuk om in een klas te zitten met leerlingen die het niet snappen, zodat het nog 100 keer moet worden uitgelegd. Gék werd ik ervan.

Mijn ouders hebben het nooit zo gemerkt; mijn moeder zegt zelf dat dat waarschijnlijk komt omdat mijn vader heel hoogbegaafd is en mijn moeder een bovengemiddelde intelligentie heeft. Voor hen is het dus gewoon vanzelfsprekend, hoe ik en mijn broertje zijn. Ze hebben er nooit over nagedacht dat dit problemen zou geven op school.
Mijn broertje heeft geluk. Hoop ik. Met hem zag je hetzelfde gebeuren, maar nu hebben ze op tijd bij school aan de bel getrokken. Ik hoop heel erg dat hij wel de begeleiding krijgt die ik gemist heb.

De conclusie is dat ik ook van het idee afgestapt ben Asperger te hebben. Ik herken er misschien wel veel in, maar op veel vlakken klopt het ook niet. Aspergers hebben vaak één interesse waar ze heel veel van afweten. Ik weet van ontzettend veel dingen heel veel af.
Veel mensen hebben tegen me gezegd dat ze jaloers waren, maar ik heb er eigenlijk weinig voordeel van gehad tijdens mijn schooltijd. Ik heb er wel veel van geleerd. School is niet alles, en dit soort dingen kan ik allemaal meenemen in m'n volgende studie en mijn werk. En natuurlijk kan ik niet meer dan hopen dat het mijn broertje beter afgaat, want zo'n schooltijd wens ik niemand toe.

Het leek me wel fijn om er met iemand over te praten die ik gewoon niet ken, dus ik denk dat ik daarin wel hulp ga zoeken. Om alles een beetje op een rijtje te zetten. Ik ben op dit moment gewoon zwaar overprikkeld, zeker omdat ik ook nog eens zo gevoelig ben, en dan is het misschien wel fijn om gewoon even met iemand te praten. Dat vond mijn moeder ook geen probleem, dus dan moeten we binnenkort maar eens op zoek.

**Geplaatst**: 17-09-10 08:28

Geplaatst: 17-09-10 08:28

Wauw Fiffil. Wat een verhaal. En toch ook weer herkenbaar voor mij.

Ik heb dat ook gehad op school dat de stof te saai werd, dat ik meer wist dan de leraar. Het verschil is dat ik geen hoge cijfers haalde.
Ik ben van mezelf ook spontaan en open. Als ik zeg dat ik autist ben, zeggen mensen dat het ze niet opgevallen is

Ik heb dus Hoger Functionerend Autisme. Dit is wel een tak van het Asperger, maar er zijn duidelijk verschillen tussen beide. Het kan zijn dat het voor jou ook in deze richting ligt. Als ik zo naar je verhaal kijk.

Er zijn ook zoveel symptomen in het Autisme en 'patiënten' kunnen 3 symptomen hebben of 10 of allemaal. En de 1 heeft ook meer last van zijn beperkingen dan de ander. Het is zo uitgebreid.

Maar waarschijnlijk kan degene met wie je gaat praten je meer uitsluitsel geven.

**Geplaatst**: 17-09-10 08:45

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 08:45

"mooi" verhaal fiffil, gedeeltelijk herkenbaar.

Ik geloof trouwens niet zo in HSP, wel dat er mensen zijn die die problemen hebben, maar ik vind de naam iets minder.
Overigens wil ik graag dit boek nog lezen:
http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boe ... escription
Ben benieuwd of deze persoon mijn visie deelt.

**Geplaatst**: 17-09-10 08:51

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 08:51

Siskeh, volgensmij hebben wij dat boek thuis ook nog liggen, ik wil er ook in gaan beginnen

En dat hsp, sommige mensen overdrijven het nogal. Ik denk dat als je heel Nederland een autisme-test in laat vullen dat je weer heel veel mensen hebt met het etiketje "Autist", maar er is maar een gedeelte van die mensen die er ook echt last van hebben.
Ik denk dat dat precies hetzelfde is als met hooggevoeligheid. Sommige mensen hebben er echt last van, andere mensen merken er weinig van, en pas als ze weten dat ze het hebben gaan ze erop letten, en krijgen ze er dus last van...

**Geplaatst**: 17-09-10 08:53

Geplaatst: 17-09-10 08:53

Waarom geloof je niet in HSP Siskeh?

Fiffil: Wat een verhaal zeg, echt hét verhaal van hoe het niet hoort te gaan met een kind die bovengemiddeld goed presteert..Helaas dus soms wel werkelijkheid..
Fijn dat het gesprek met je moeder fijn is verlopen en goed dat je met iemand gaat praten

Hoop dat dat je ook duidelijkheid gaat geven

Wel hoop ik dat ik mag zeggen dat ik vind dat je wat snel van je eigen ideeën bent afgestapt..Je beredeneert heel logisch waarom asperger misschien niet passend zou zijn en dat zou ook kunnen kloppen, maar jij hebt zelf wel een tijdje veel in Asperger herkend en dat zou ik nu niet zo afschuiven omdat je moeder een andere mogelijke verklaring heeft (die overigens ook heel logisch klinkt

) vergeet niet dat alle mensen met Asperger weer verschillend zijn, zoals Kitten84 ook al zegt..Ik heb op kamp meerdere kinderen meegemaakt waar je zo op het eerste gezicht echt geen (autisme)diagnose aan zou geven

Gewoon leuke sociale meiden, totaal niet sociaal onhandig, geen obsessieve fixaties etc

Gewoon normale kids om mee om te gaan, maar af en toe komen er wat vreemde dingen om de hoek kijken (angst voor harde geluiden, bang in het donker op 12jarige leeftijd etc.)

edit: dit waren overigens ook kinderen met hogerfunctionerend autisme

**Geplaatst**: 17-09-10 08:56

Geplaatst: 17-09-10 08:56

Die autisme-test kloppen over het algemeen ook helemaal niet

Hoor menige autist die volgens die test niet autist zou zijn :')

Autisme ís heel complex dus niet zomaar in een testje te stoppen.

Ik geloof niet in HSP omdat ik denk dat het een "milde" autisme(of andere ontwikkelingsstoornis) vorm is.
Tuurlijk ben je dan wel hooggevoelig maar dat is een "symtoom" geen diagnose(het ís ook geen diagnose)
Daarnaast ben ik ook altijd als "speciaal kind" gezien, beetje alternatief e.d. nieuwetijdskinderen enz. maar de oorzaak daarvan is autisme(en de dingen die je tegen komt in je leven).

**Geplaatst**: 17-09-10 08:58

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 08:58

Aha op die manier

Daar kan ik ook inkomen misschien

Ik dacht even dat je die problematiek totaal ontkende, maar nu ik je bericht beter lees, staat er ook al dat je dat niet bedoelt

**Geplaatst**: 17-09-10 09:06

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 09:06

Nee, ik erken het absoluut wel, maar het is gewoon een symptoom.
Sowieso kan niemand je vertellen wat de oorzaak is(tenminste als je het niet in het zweverige wil zoeken

)dus denk ik dat er toch ergens een "reguliere" oorzaak moet zijn.

Daarnaast is het misschien ook wel zo dat vrouwen niet graag autistisch wíllen zijn(niet eens zozeer door hunzelf maar maar door de maatschappij), en misschien daardoor denken dat ze HSP hebben of andere (lichamelijke) problemen krijgen

**Geplaatst**: 17-09-10 09:11

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 09:11

HSP zelf is niet zweverig, maar de oorzaak daarvan wel.
Het wordt omschreven als karaktertrek, maar dan zou je het niet in een DSM kunnen zetten

**Geplaatst**: 17-09-10 09:22

Geplaatst: 17-09-10 09:22

Is het volgende herkenbaar voor jullie? Mijn man was een paar dagen weg,en zou vandaag dus vrijdag terug komen.Ik moest gisteravond met mijn oudste naar school,mijn jongste zat een kwartier alleen want die was ondertussen ook thuis gekomen.Mijn man had gebeld en kreeg haar aan de telefoon,hij vertelde dat hij naar eerder naar huis zou komen.Hij zij ik kom straks naar huis,ik wist dat al maar ik had mijn jongste nog niet gezien dus kon ik het haar niet op gepaste wijze vertellen.Ik kwam thuis en ze was helemaal de weg kwijt,ik dacht wat nu weer? Wat bleek nou ze kon het nieuws niet goed verwerken dat haar vader eerder naar huis zou komen.Want hij kwam pas morgen en niet vandaag.

**Geplaatst**: 17-09-10 09:34

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 09:34

Dat is inderdaadherkenbaar, en vooral heel typisch

Mn broertjes hebben hier ook heel veel last van gehad (uur eerder uit opmschool dan verwacht, ik zou ineens bij een vriendin logeren, en dus niet thuis slapen) dat soort onberekenbare dingen zijn volgensmij het ergste voor een autistisch iemand

Siskeh, zoals je zegt, hsp is inderdaad een symptoom van iets, en niet zozeer een "aandoening"/"ziekte" op zichzelf.

**Geplaatst**: 17-09-10 09:48

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 09:48

Het is wel zo dat HSP en hoogbegaafdheid vaker samengaan.

Corelli, jij hebt het al over angsten. Nooit gehad. Nee, ik heb heel veel Aspergertrekjes maar ik ben altijd sociaal geweest. En dat is juist absoluut niet iets van autisme. De dingen die ik herken zijn ook symptomen van hoogbegaafdheid en HSP. Ik vind dit aannemelijker dan dat ik Asperger zou hebben. Het is ook niet dat mijn moeder er niks vanaf weet, ze is lerares en heeft met autisten in haar klas gewerkt, lezingen erover gehad etc.

Het maakt me ook niet uit wat ik zou hebben, als ik maar gewoon de kans krijg om goed te functioneren. Als ik hulp zoek denk ik dat die mensen me wel meer kunnen vertellen.

**Geplaatst**: 17-09-10 10:38

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 10:38

Sociaal is een rekbare term, ik ben ook sociaal(misschien wel socialer als vele andere mensen), het is alleen zo dat het mij heel veel moeite kost.

Overigens is het nu zo dat ik mezelf "afleer" om sociaal te zijn, het kost me te veel moeite en ik krijg er te weinig voor terug.

**Geplaatst**: 17-09-10 10:49

Geplaatst: 17-09-10 10:49

@ Fiffil, verhaal klinkt logisch, al zou ik niet te snel zomaar iets geloven, maar laat het uitzoeken

Merk je vanzelf wát er dan uitkomt

@ Marleen, ja héél herkenbaar. Ik kan van leuke dingen die ik niet verwacht evenzeer van slag raken als van niet-leuke dingen. Bv. laatst vriendin van me zou een week geen tijd hebben om af te spreken wegens tentamens, ineens halverwege de week 'Ja ik kan morgen toch wel!'. Op dat moment raak ik juist een soort van in paniek ipv dat ik blij ben want ze zóu de hele week niet kunnen en dan ineens wel? Dat klopt dan niet..

**Geplaatst**: 17-09-10 11:02

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 11:02

siskeh schreef:
Sociaal is een rekbare term, ik ben ook sociaal(misschien wel socialer als vele andere mensen), het is alleen zo dat het mij heel veel moeite kost.

Overigens is het nu zo dat ik mezelf "afleer" om sociaal te zijn, het kost me te veel moeite en ik krijg er te weinig voor terug.

Precies, mij kost het geen moeite

ik ben nu alleen echt even op en dat merk je.

**Geplaatst**: 17-09-10 11:59

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 11:59

Ik had gelukkig wel leraren die me vrijstellingen gaven. Bij Engels hoefde ik niet eens in de klas te zitten ("Ga maar sigaretten roken buiten, milady."), bij biologie hoefde ik geen samenvattingen van de stof te maken, bij Geschiedenis mocht ik als enige antwoorden geven van 1 zin op proefwerken en vast nog wel wat dingetjes die ik ben vergeten. Helaas heeft me dit weinig geholpen omdat ik gewoon zwaar emotioneel in de knoop zat door m'n thuissituatie en m'n verleden.
Ik ging naar het bos, naar de bieb, naar m'n paard, maar niet meer naar school. Ik heb deelcertificaten van de Havo, bij de rest van de vakken mocht ik niet eens aanwezig zijn op de eindexames. Op het VWO begonnen en dan nog niet eens m'n havo diploma. Ik baal er echt heel erg van nu.

Over sociaal: Ik ben best sociaal, maar ik heb al een aantal jaren geen vrienden meer. En niet omdat niemand mij aardig vindt, maar omdat 'vrienden de lastigste mensen zijn die ik ken', aldus mezelf :')

**Geplaatst**: 17-09-10 12:52

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 12:52

Ik kreeg uiteindelijk in het laatste jaar veel vrijstelling. Ik heb wel mijn havo-diploma, fluitend mijn examens gemaakt zonder er voor te leren. Zo haalde ik voor Engels een 9.3 en was in een halfuur klaar. Zo kan ik nog wel even doorgaan. En ik kon toch al niet meer zakken, want ik stond toch al achten en negens. Bijna geen les meer gevolgd uiteindelijk. Ik ben ook begonnen op het VWO en ik heb zelfs een VMBO diploma!

Grappig Phormi, ik ging ook naar het bos, de bieb of m'n paardje.

Toen ik jong was (basisschool) hadden mijn ouders continu ruzie. Dit zal ook zeker ergens voor problemen hebben gezorgd waar ik nu last van heb: ik vertrouwde immers geen volwassenen en zeker mijn ouders niet. Bijkomend probleem was dat ik veel meer doorhad van die ruzies dan mijn ouders beseften, juist ook omdat ik 'niet de domste' ben.

Ik kan er nu helaas weinig aan doen. Ik heb op het gebied van lesstof mezelf meer geleerd dan school heeft gedaan. Bizar eigenlijk. Helaas komt het kennelijk vaker voor, als je op wikipedia kijkt bij hoogbegaafdheid zie je haast gewoon mijn verhaal staan, mijn schooltijd.

**Geplaatst**: 17-09-10 13:05

Geplaatst: 17-09-10 13:05

bah crisismoment hier, juist nu ik ben gediagnosticeerd en ze zeggen dat ik sommige dingen ook gewoon moeilijk kan, heb ik t gevoel dat ze me laten stikken. Voel me nu erg alleen, Ik wil me psych terug!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!, ook al kon ze me niet goed helpen ik kon haar wel altijd mailen als het weer erg slecht ging

**Geplaatst**: 17-09-10 15:27

Geplaatst: 17-09-10 15:27

Ik had voor Engels een 9,8 -:)

Jeetje Ladypaard :(:)

Misschien even bij ze aan de bel trekken en zeggen dat je je in de steek gelaten voelt?

**Geplaatst**: 17-09-10 16:01

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 16:01

Dat is vervelend ladypaard :(:)

misschien kun je vragen of je haar weer terug kunt krijgen?

**Geplaatst**: 17-09-10 17:49

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 17-09-10 17:49

kan niet, was geen autistenteam, en aangezien ik een diagnose had moest ik daar weg. daarbij komt dat ze met zwangerschapsverlof is.

heb dinsdag weer gesprek met andere dinges, maar weet niet zo goed hoe ik hierover moet beginnen. dat deed ik dus bij m'n andere psych eerst over mail. Omdat ik het moeilijk vind om daar erover te vertellen.
Daarbij komt dat zij t eigenlijk alleen maar heeft over waar ik problemen mee heb, wat ik dus niet kan etc. terwijl m'n grootste probleem is dat ik perfect wil zijn. Voelde me dan ook net een debiel toen ik daar vandaan ging.

**Geplaatst**: 17-09-10 21:57

Geplaatst: 17-09-10 21:57

ladypaard schreef:
Daarbij komt dat zij t eigenlijk alleen maar heeft over waar ik problemen mee heb, wat ik dus niet kan etc. terwijl m'n grootste probleem is dat ik perfect wil zijn. Voelde me dan ook net een debiel toen ik daar vandaan ging.

Héél herkenbaar Ladypaard. Voor mij was dit de reden om voor goed te stoppen met psychologen. Ik weet nu onderhand wel dat ik volgens het boekje te stom ben om te weten of ik van voor of van achter leef. Als je dan overigens logisch verklaard waarom bepaalde zaken zijn zoals ze zijn voor jou, zie je het altijd verkeerd want dit staat niet in het autisme boekje. *zucht*