Het is goed dat je nu thuis bent al voelt dat niet zo. Bij mij heeft het accepteren ook heel lang geduurd. Maar je geeft zelf al aan dat je op bent, je ligt dan wel niet plat op bed, maar je bent duidelijk niet in staat om te werken.
Hopelijk vind je hier wat steun en herkenning, wat het acceptatieproces wat makkelijker maakt. Want dat is het, een proces.Het is geen knop die je even om zet en dan heb je het geaccepteerd. Dat heeft tijd nodig.
Heel veel sterkte meid! En succes bij de huisarts, goed dat je alles opgeschreven hebt. Het vergeetachtige hoort erbij. Is een soort zelfbescherming, omdat je lijf voelt dat je nu moet rusten.
Zwelgje: Ik had al het idee dat bij jou met de pony's een beetje een zelfde soort situatie was als bij mij met Dinky. Je hebt helemaal gelijk dat je door het verdriet je niet helemaal opent voor een ander dier. Daarvoor was in jouw geval je pony en in mijn geval Droef te belangrijk, te speciaal. Wel een mooie ervaring met de shet! Goed om te lezen.
Hoe gaat het verder met je??
Maaike: Het is zooo begrijpelijk dat je moeite had om naar huis te gaan. Dan is het even zo definitief he? Lastig dat je collega's nog tot morgen zeggen, lijkt me confronterend. Het is denk ik een hele verstandige beslissing, al zal dat de komende tijd nog niet zo voor je voelen ben ik bang. Mocht je behoefte hebben aan een luisterend oor, je weet me te vinden!
