Geplaatst 
Hier afgelopen woensdag controle gehad van de verloskundige en haar stagiaire. We hadden de afspraak gebruikt om de exit strategie te bespreken en samen besloten een poging te doen tot strippen (als al die voor weeën iig de baarmoedermond een klein beetje klaar voor de bevalling had gemaakt). Er was minstens 2 cm ontsluiting en met een beetje moeite kon de verloskundige een poging doen tot strippen. Ze zei wel al verwacht er niet te veel van want ik krijg niet direct de reactie die ik bij een strip poging wil voelen. Gedurende dag kwam er langzaam wat bloeding op gang maar verder weinig bijzonders. Nog geprobeerd te koken voor mijn man en zoon. Toen begon ik te merken dat ik mijn hoofd er niet bij kon houden en mijn buik vervelend begon te voelen. Toen eenmaal het eten klaar was wilde ik al niet meer eten en mezelf even terug trekken. Mijn man had toen al een vermoeden van wat ging komen maar ik was totaal niet meer bezig met de strip poging van die ochtend. Ik was op knieën en handen op bed gaan liggen met een stapel kussens een kruik onder mijn buik en een deken over me heen. En ineens na al die voor weeën voelde ik eindelijk dat ene gevoel waarvan ik direct wist dit is een ontsluitingswee. Dus meteen als hoopje vrouw met kussens en dekens mijn man gebeld beneden. De oppas voor Aaron ingeschakeld. En in overleg met mijn man ook maar meteen de verloskundige gebeld rond 18:00. Die had blijkbaar maar een paar woorden en 1 wee nodig om meteen in de auto te stappen. En na zo’n 2 uur ontsluiten en 10 minuten persen werd ons meisje als een giraffe (niet mijn woorden maar ik zat nog steeds in een table top positie dus voor mijn man zag het eruit als een giraffe bevalling
) de wereld in gelanceerd. Volgens mij moet het sowieso een grappig beeld zijn geweest want ik lag met mijn hoofd naar de muur en achter me stonden 4 dames en mijn man te kijken/handelen waar nodig. Mijn man zei dat het een gezellig thee kransje was. Na een best wel negatieve ervaring met de eerste bevalling van mijn zoon heb ik het enorm helend ervaren om nu met zo veel positieve gedachtes te kunnen bevallen. Dat gun ik de mama’s to-be hier ook allemaal. Onze zoon heeft meteen zijn baby zusje kunnen ontmoeten want die was nog thuis. Sterker nog die heeft zelfs met een paar weeën geholpen om op te vangen (nooit verwacht dat het chill zou zijn om een body slam op mijn rug te krijgen van een peuter tijdens de wee). Die heeft ook meteen de verloskundigen en kraamverzorgsters uitgebreid verteld over baby zusje
hij is helemaal trots. Al met al een fantastische start van het leven van onze Mayra Emily. Nu ben ik alleen een beetje bang voor de kraamperiode aangezien ik de vorige keer met een post partum depressie heb gelopen.
hopelijk meldt ze zich snel! 
Fijn dat alles zo relaxt is verlopen 
