Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-01-11 21:33

Geplaatst: 10-01-11 21:33

Nou, vooruit dan maar...
Ik ben een jonge vrouw van 24 jaar.
Ik woon in Noord-Brabant samen met mijn dochtertje.(en helaas momenteel ook met mijn moeder)
Zo'n 10 jaar geleden ben ik voor het eerst depressief geraakt.
We hadden een heftige periode achter de rug vanwege de scheiding tussen mijn moeder en de man waarvan ik de naam nog draag.
Privé-detectives, achtervolgingen, chantage...Alles werd uit de kast getrokken om mijn moeder ten gronde te richten.
Na de scheiding zijn we verhuisd naar Noord-Brabant, ik kon niet wennen in mijn nieuwe klas en de thuissituatie was ook niet prettig, daar mijn moeder wéér een man in huis haalde.
Deze man was verslaafd aan alles waar je maar verslaafd aan kon zijn.
Toch was dit een van de weinige mannen waar ik veel om heb gegeven, en wie ik zag als 2e "vader".
Ik kreeg Zoloft en zowel privé- als groepsgesprekken.
Na een jaar was ik uit mijn depressie, en voelde me beter dan ooit te voren.

Nu 10 jaar later ben ik dus alleenstaande moeder, en het valt me reuze mee om de zorg voor zo'n klein mensje te dragen.
Ik ben wat milder geworden, maar ook kwetsbaarder.
Mijn zwangerschap ging niet van een leien dakje, ik had veel stress door een aantal verhuizingen, heb 2 maal een bloeding gehad en ben met 34 weken zwangerschap op straat gezet door de man waarmee mijn moeder in 2009 is getrouwd.
Ik moest mijn paard, mijn lust en mijn leven, noodgedwongen verkopen en raakte in mezelf gekeerd.
Echter, ik moest sterk zijn voor dat kleine mensje dat in mijn buik groeidde.
Ik heb een aantal dagen gezworven(o.a in de auto geslapen en bij vriendinnen) totdat een kennis/vriendin aanbood om voorlopig bij haar en haar gezin te komen totdat ik een eigen plekje had.
En ik ben die mensen ongelooflijk dankbaar!!!
Op de allerlaatste dagen van mijn zwangerschap heb ik een huisje toegewezen gekregen, ik kreeg van her en der meubels aangeboden en zo kon ik 2 dagen voor mijn bevalling mijn huisje toch woonklaar maken.
Enkele maanden nadat mijn dochtertje was geboren raakte ik in een isolement, vrienden kwamen minder vaak langs, vroegen me niet meer mee uit etc.
Hier heb ik gelukkig goed met hun over kunnen praten, en nu is er begrip van beiden kanten en is mijn relatie met mijn vrienden weer hersteld.
Ik heb maandenlang enorme ups en downs gehad, van enorm gelukkig tot enorm depressief.
Het enige waar ik nog moeite voor deed was mijn kleintje....

En dan nu....
Ik slik sinds een maand of 4 Sertraline en Mirtazipine, ik slaap namelijk slecht.
Mijn moeder is enkele maanden geleden weg gegaan bij haar man, en bij mij ingetrokken.
Dit is enerzijds een goede zet, ik ben blij dat ze weg is daar en dat ze veel met d'r kleinkind optrekt.
Anderzijds is het een hele belasting, omdat mijn moeder borderline heeft.
Ondanks de medicatie en de 1 op 1 gesprekken eens in de 3 weken voel ik me totaal niet beter.
Ik heb nog enorme schommelingen qua gevoel.
Ik had gehoopt dat ik, doordat ik een ritme zou hebben(school), me ook weer beter zou gaan voelen.
Ik ben er zo klaar mee, dat ik me zo down blijf voelen.
Ik wil er zo dolgraag uit komen, maar ik zie gewoon nog geen lichtpuntje...

**Geplaatst**: 10-01-11 21:48

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 10-01-11 21:48

@Polivy

Wat een verhaal! Kan het zijn dat je zenuwstelsel erg verzwakt is waardoor je eigenlijk niet veel aankan?
Misschien ben je door de jaren heen erg oververmoeid geraakt.. dan is het inderdaad oppassen voor burnout (voor zover dat nog niet is)

Misschien kan je je beste vriendin even vertellen wat er scheelt, zodat ze het zeker niet persoonlijk opvat..

Ik hoop dat je je snel beter gaan voelen!

**Geplaatst**: 10-01-11 22:00

Geplaatst: 10-01-11 22:00

Wow svdijk, ik heb met open mond je verhaal gelezen.

Ik heb enorm veel bewondering voor je dat je jezelf niet hebt laten kisten, een huisje hebt gevonden en zelfs weer naar school gaat. Dat is echt erg goed en teken dat je een harde tante bent, én een winnaar. Ook het feit dat je er helemaal klaar mee bent en weer vooruit wil, is teken dat het je ook echt zal lukken.

Samenleven met mensen die borderline hebben is niet makkelijk, ik weet het, iemand uit mijn zeer naaste familie heeft het ook. Hier is maar één oplossing voor: zelf in je kracht blijven en er boven proberen staan. Hoe moeilijk ook. Het gewoon niet aan je hart laten komen. Maar ik begrijp dat dat erg moeilijk is, en ook mensen met borderline zijn zó negatief dat ze je mee naar beneden trekken. Probeer hier niet aan toe te geven.

Welke richting studeer je nu?

Het is misschien vaag en/of cliché wat ik nu ga zeggen, maar probeer te focussen op de toekomst. Bekijk de situatie zoals ze nu is: je hebt een eigen plekje gevonden, je hebt een super schattig kindje op de wereld gebracht die al jouw liefde en zorg nodig heeft, je moeder heeft eindelijk de stap gezet om van die verslaafde man weg te gaan, jij gaat weer naar school en hebt maw weer richting aan je leven gegeven. En je hebt je vrienden nog!

En al de rest, zoals een paard, een goede relatie, e.d., dat kan allemaal nog komen!

Probeer het optimistisch te bekijken. Je verleden was erg zwaar en heeft zonder twijfel een litteken op je hart achtergelaten, maar NU ziet je situatie er al bij al zo slecht niet uit

je hebt het weer in goede banen geleid! Geef de rest tijd. Met jouw doorzettingsvermogen kom je er echt wel, en ook deze diepe put, daar klim jij zonder twijfel uit, maar dat is stukje per stukje, en dag per dag.

Ga eens zoeken naar wat je een goed gevoel geeft. Probeer zoveel mogelijk in de buitenlucht te zijn, dat geeft kracht en nieuwe energie.
Kijk inspirerende films en luister naar mooie muziek.

En het lichtpuntje in je leven... dat is volgens mij je dochtertje

Jij bent er voor haar, maar zij is er ook voor jou.

Ik wens je heel veel sterkte, en bedankt om dit zware verhaal met ons te willen delen.

**Geplaatst**: 10-01-11 22:17

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 10-01-11 22:17

Wow....
Ook ik heb je verhaal zo gelezen....
En zo mooi als robin het omschrijft, sluit me er helemaal bij aan!

Heb echt respect voor je als ik dit zo lees!!

En indd, over borderline, hebooit een vriendin gehad die borderline had, ik heb uiteindelijk het contact verbroken midden in een ruzie....en ben d'r nog steeds blij mee! bedoel, ja, ik sta en stond toen ook niet sterk in mijn schoenen, en ze slepen je overal mee heen, gebruiken je, geven je overal de schuld van, zoals hun het zien, zo is het! enz enz enz enz, en ik mocht eigenlijks niet met anderen omgaan, want dat voelde zij zich "verraden"of wat het ook mocht zijn....Sorry, laat me effe meeslepen met borderline en die vriendin!

Gelukkig zijn er ook borderliners waar het niet zo mee is, maar dat zijn dan ook de mensen die zich laten helpen, mijn "vriendin" wil geen hulp, alleen geld van wajong uitkering...en vooral niet werken voor je geld..
Dus niet dat de borderliners onder ons denken dat ik niks van jullie moet hebben hoor! Heb juist veel respect voor mensen die wel borderline hebben, maar die er ook voor in therapie zijn oid!

Maar sjee, wat een leven hebjij al achter je rug zeg!

Heeft je moeder zelf ook hulp? Kan je er ook met haar over praten? Of is het een idee als ze er voor open staat om samen es op gesprek te gaan?
En mss is het voor jou ook fijn dat je bv 1 keer per week gesprekken hebt, totdat je je weer wat beter voelt!
En mag ik vragen of je ook contact hebt met de vader van je kind?

In elk geval, heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 11-01-11 07:58

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 11-01-11 07:58

Jeetje svdijk, wat heb jij veel kracht en doorzettingsvermogen in je!
Ik heb echt bewondering voor je. Ik sluit me deels aan bij Robin, hoewel ik nu even niet teveel zou kijken naar de toekomst, maar eerst gewoon even kijken waar en hoe je op dit moment je rust kunt vinden. Eerst even flink de tijd nemen om jezelf weer op te laden, want wat jij heb meegemaakt in de afgelopen jaren is echt niet niks, en moet je niet onderschatten, dat heeft een flinke aanslag geleverd op jouw lichaam en geest.
Ik hoop dat je weer tot rust kan komen samen met je dochtertje, en daarna kan je je vanzelf wel weer gaan richten op de toekomst... stapje voor stapje

Krijg je op dit moment ook hulp, of doe je alles alleen?

**Geplaatst**: 11-01-11 15:12

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 11-01-11 15:12

kleine aanvulling op mijn verhaal: ik heb mijn paard inmiddels ook weer terug, en ik kan wel redelijk ontspannen bij/met hem.
helaas is hij geblesseerd en ik mis het rijden enorm.
op de momenten dat het een groot drama is in mijn leven merk ik dat ik heel sterk ben, maar na enkele weken/maanden stort ik helemaal in.
ik "studeer" dierverzorging, is een allround opleiding en ik heb voor die opleiding gekozen omdat ik sowieso een papiertje wil behalen.
helaas zitten er in mijn klas een heleboel mensen met psychische problemen, sommigen worden gepest en er is zelfs iemand in elkaar geslagen....
ik trek me dat best wel aan, want ik wil in een prettige sfeer kunnen werken en even mijn thuissituatie kunnen vergeten.
als ik me heel rot voel ga ik inderdaad een heel eind lopen met mijn hondje, maar zodra ik weer thuis kom voel ik me weer rot.
het helpt me wel heel veel om dingen op te schrijven, en sommige dingen zet ik dan ook op internet zodat ik er reactie's op krijg, hoe ik mezelf beter kan gaan voelen en om gewoon mijn verhaal te delen.
zo heb ik ook dit stuk geschreven:

soms voel je pijn, omdat je bent gevallen of omdat je je hebt gestoten...
die pijn is lichamelijk, en verdwijnt vaak snel.
soms voel je pijn, omdat je bent gekwetst of omdat je iets verloren bent....
die pijn is geestelijk, en verdwijnt een stuk minder snel.
soms voel je pijn, zonder reden....
die pijn is óók geestelijk, maar komt en gaat en verdwijnt nooit helemaal.

geestelijke pijn kan ook lichamelijk pijn doen, pijn in je hart.....
soms kun je er over praten, soms sla je dicht, soms kun je huilen, soms verstikt het je.
sommige mensen begrijpen het, anderen begrijpen het niet.
iedereen heeft zijn eigen ideeën en komen met tips....
maar soms is de pijn te groot, te zwaar, te heftig...
soms heb je medicijnen nodig, soms een eenzame wandeling in het bos of op het strand.
mijn medicijn staat op stal, heeft 4 benen en het hinnikt.
Special is de naam van dat medicijn....

praten hoeft niet, huilen evenmin.
gewoon van elkaar weten dat je er bent, dat je elkaar begrijpt, zonder woorden...
mijn medicijn heeft ook pijn, 1 van zijn benen functioneerd niet naar behoren.
we hebben samen pijn, hij lichamelijk en ik geestelijk.
maar we zijn ook samen sterk, we kunnen de hele wereld aan, als we maar samen zijn....

hij kan mij niet genezen van mijn pijn, ik hem evenmin.
we hebben beiden hulp nodig, ieder op zijn eigen vlak.
ik ben er nog niet aan toe, laat mij maar alleen....

"Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet
't Is beter dat ik nu geen mensen zie
Niemand, niemand, niemand die me troosten kan
Ik verloor m'n toekomst en m'n doel "

7 jaar geleden....de tijd gaat snel, maar heelt deze wonden niet.
7 jaar geleden....zo klein, zo nietig had ik me nog nooit gevoeld.
7 jaar geleden....mijn verleden en mijn toekomst verloren.

5 jaar geleden...de tijd gaat snel, maar heelt deze wond ook al niet.
5 jaar geleden....zo klein, zo nietig had ik me al eerder gevoeld.
5 jaar geleden....verloren ik weer een stukje verleden, maar kreeg ik een nieuwe toekomst.

5 jaar later....zoveel verdriet, zoveel pijn....houd het ooit nog op?
5 jaar later....zoveel om van te houden, zoveel om voor te vechten...
5 jaar later....ik wil weg, weg van hier, weg van de pijn en het verdriet.
5 jaar later.... ik kan niet, ik mag niet weg.

ik heb een dochter om voor te zorgen en van te houden, ik heb een moeder om van te houden en om m'n zorgen te delen.
ik heb een stel huisdieren, ik heb een eigen stekkie, ik heb een auto en ik heb special.
ik heb vrienden, ik heb een studie.
waarom dan zo verdrietig zijn?
waarom dan nog steeds die pijn?

ooit komt er een tijd dat ik hier met een lach en een traan op terug kan kijken....hoop ik.
ooit komt er een tijd dat alle zorgen, alle stress voorbij zijn....hoop ik.
ooit komt er een tijd dat ik gelukkig ben....hoop ik.

HOOP daarom blijf ik op de been.
HOOP daarom blijf ik doorgaan.
HOOP doet leven.
HOOP daarom.....

als ik mijn dochter niet had gehad, was ik allang in een hutje op de hei gaan wonen.
echter vecht ik voor haar, zij mag onder geen beding hetzelfde leven krijgen als ik heb gehad.
tot nu toe lukt me dat vrij aardig, ik verhuis niet van hot naar her en heb ook niet de ene vriend na de andere.
toch voel ik me tekort schieten, vooral omdat ik het financieel niet breed heb en ik mijn kind daardoor bijv. geen dure kleding kan geven.
ze loopt er overigens altijd netjes bij, en je hebt helemaal geen dure kleding nodig, maar het is maar een voorbeeldje...
ook voel ik me vaak tekort schieten omdat ik weinig energie heb om wat met haar te doen, samen gaan puzzelen of een tekening maken en dergelijke, ik heb daar gewoon geen puf voor.
gelukkig is het echt een heel makkelijk kind die zichzelf fantastisch goed kan vermaken.
ik had me mijn leven zo anders voorgesteld....

wat betreft hulp, wat bedoelen jullie daarmee?gesprekken bij een psycholoog?hulp 'met m'n financieën?

**Geplaatst**: 11-01-11 16:26

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 11-01-11 16:26

hulp bedoelen we indd mee in de trent van gesprekken/psycholoog/maatschappelijk werk, oid...
neem aan dat jij je financien wel op een rijtje hebt...?
en of je moeder ook hulp/therapie heeft ivm met haar borderline!
en of het ook verstandig is, dat jullie ook samen mss iets van hulp/gesprekken kunnen krijgen zodat jij je ook fijner thuis gaat voelen terwijl je moeder er is! dat zij daar ook aan kan mee werken!

knap geschreven stukje trouwens, is iets wat ik dus echt niet kan he! hihi

**Geplaatst**: 11-01-11 16:37

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 11-01-11 16:37

ik heb inderdaad wel gesprekken met een psycholoog, echter laat ik daar niet het achterste van mijn tong zien om mijn kind te beschermen(heb geen zin dat jeugdzorg word ingeschakeld, omdat ze een depressieve moeder heeft, en een verslaafde vader, die overigens nooit ziet).
mijn kind is me heilig, en niemand komt daar aan, wat dat betreft ben ik echt een bitch....
m'n financiën heb ik redelijk op een rijtje, maar heb ook wat achterstallige rekeningen van de tijd dat ik bij mijn moeder en haar man woonde, ik had toen geen werk en geen uitkering.
dat heb ik inmiddels wel(stufie aangevuld met uitkering) maar dat is geen vetpot, daar ik overal op gekort word doordat mijn moeder bij mij woont.
tevens moet ik mijn moeders administratie ook doen, daar zij zelf geen inzicht heeft wat betreft overzichtelijk ordenen enz.
hierdoor komt mijn eigen ding wel een beetje in de knel....

mijn moeder heeft ook wel gesprekken, maar dat is allemaal nog in het begin stadium omdat ze in haar vorige woonplaats een andere zorginstantie hadden, dit moest allemaal overgeheveld worden naar hier en dat kost tijd.
samen hulp krijgen is misschien wel een goed idee, maar momenteel heb ik daar eigenlijk de tijd niet voor(2 volle dagen stage en 3 volle dagen school tot 5 uur)
ook ben ik bang dat ik dan al mijn frustratie's en angsten en woede eruit ga gooien, en daarmee mijn moeder weer kwets.
zij heeft een nieuwe vriend, die ook regelmatig in mijn huis slaapt(zie laatste pagina's [LZP] onderbuikgevoel,relatie moeder)

het zou voor mij gewoon zoveel beter zijn als ze lekker haar eigen huis heeft, maar ook dat duurt lang ivm puntentelling hier bij de huurinstantie.

**Geplaatst**: 11-01-11 16:42

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 11-01-11 16:42

lastig allemaal dus......
maar ja, ze nemen je kind echt niet zomaar af hoor! ken een geval van dichtbij(neef van beste vriendin van mij),nou die verwaardloosden hun kind gewoon!!!! maar er moest echt heeeeeeeeel wat gebeuren dat ze dat kindje er uiteindelijk weggehaalt hebben!!!
En jij verzorgt je kindje goed, loopt er goed bij, krijgt goed te eten, heeft warm bedje, enz enz enz...
En je moet niet té bang zijn om je moeder te kwetsen, mss kan je daar wel opener over zijn met je psycholoog, zij komen vaak wel met goede tips!!!

**Geplaatst**: 11-01-11 17:45

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 11-01-11 17:45

@ bobomelo
Volg een opleiding tot handhaver.

Rest lees ik later even bij, heb straks rijles

**Geplaatst**: 11-01-11 18:51

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 11-01-11 18:51

Jeetje svdijk... Wat een verhaal zeg. Respect voor je dat je je er doorheen slaat. Hoe moeilijk ook.

Ik heb vandaag gewerkt. Ben moe.
Kijk ik net mijn mail, blijkt dat ik op tv ben geweest...
Het nieuwjaarsconcert waar ik heb mee gespeeld is uitgezonden. Maar 2 stukken, waarvan de 1e mijn solo is.
Een solo waar ik zo vol emotie heb gespeeld dat ik het niet eens meer allemaal weet.
Als jullie nieuwsgierig zijn: http://www.wos.nl/televisie/uitzendingg ... 4d00e848ec

**Geplaatst**: 12-01-11 16:54

Geplaatst: 12-01-11 16:54

Lieszje schreef:
@ bobomelo
Volg een opleiding tot handhaver.

Rest lees ik later even bij, heb straks rijles

En dat heb ik dan he, dan denk ik, bedoelt ze dat nou in de zin van: bemoei je met je eigen zaken, of bedoelt ze het gewoon positief......

En gaaf Amanda!! vind het erg knap!!!!

**Geplaatst**: 12-01-11 17:24

Geplaatst: 12-01-11 17:24

bobomelo schreef:
Lieszje schreef:
@ bobomelo
Volg een opleiding tot handhaver.

Rest lees ik later even bij, heb straks rijles

En dat heb ik dan he, dan denk ik, bedoelt ze dat nou in de zin van: bemoei je met je eigen zaken, of bedoelt ze het gewoon positief......

Volgens mij schrijft ze gewoon dat ze zelf een opleiding volgt tot handhaver... niks positiefs of negatiefs in jouw richting

**Geplaatst**: 12-01-11 17:32

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-01-11 17:32

ohw haha ja dat kan ook!
Maar er stond geen "Ik"voor, dus ik vatte het op als zoals ik het dus opvatte!
Maar dacht, ik vraag het gewoon, en ach, gelukkig kan dat hier, want de meesten herkennen dit probleem wel van: oeh, zou ze het zus of zo bedoelen, het onzekere en je gelijk aangevallen voelen!(niet dat ik me aangevallen voelde hoor) maar ik las het en dacht: huh? hoe zou ze dat bedoelen

)

**Geplaatst**: 12-01-11 17:43

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-01-11 17:43

@ svdijk ; wat heftig! En wat goed dat je erover kunt schrijven. Voor mij ook een heerlijke relativeringsmethode. Wat overigens ook goed hielp was je verhaal lezen. Een dag eerder baalde ik nog over het missen van een tentamen (ja ik was verdrietig, maar t was echt niet t einde van de wereld want ik krijg ook nog wel andere kansen) en toen kwam jij met je verhaal, .... t was een wake up call zeg maar.
Ik denk soms dat ik het maar heel moeilijk heb, weer na zoveel jaar alleen bij mijn ouders moeten intrekken, naar aanleiding van een hele heftige periode... Maar jij had niemand die je in de eerste instantie opving terwijl je hoogzwanger was!! Dat is toch vreselijk.
Bedankt voor je verhaal, het was voor mij wel een wake-upcall om dankbaar te zijn voor de dingen die ik soms als vanzelfsprekend acht.

**Geplaatst**: 12-01-11 17:50

Geplaatst: 12-01-11 17:50

Citaat:
Ahh... ik lees de laatste tijd alleen nog maar mee... maar moest even reageren op je berichtje... Heb het echt te doen met je...
Dat zijn dingen die mij ook altijd overkomen, dus ik kan me zo goed inleven hoe frustrerend en machteloos dat voelt, dus via deze weg een voor jou... Dapper dat je al die stappen hebt overwonnen, en ik hoop dan ook echt dat deze tegenslag je niet ontmoedigd om door te zetten... Het is nu allemaal even moeilijk, maar ik geloof er nog altijd in dat er betere tijden komen en dat het allemaal wat makkelijker wordt..

Bedankt jarrah, bobomelo en polivy voor de lieve reacties overigens. Het is fijn om even een virtuele schouder te hebben.

**Geplaatst**: 12-01-11 17:52

Geplaatst: 12-01-11 17:52

En zo leren we toch maar mooi van elkaar toch?
Bedoel, wat jij ook schrijft, mooie relativeringsmethode, soms wordt je es even weer met beide benen op de grond gezet zo!
Vind het ook erg knap hoe ze het schreef, en hoe ze het allemaal overleefd heeft!!

Maar dat betekent niet dat alles waar jij meezit dat dat dan nu opeens in het niet valt hoor!
Ik zei ook wel es vorig jaar op mijn werk, toen ik zeg maar in mijn diepte punt zat: oh wat erg voor die en die, en ik maar zeuren over dit of dat(collega had nl ook wat ergs meegemaakt) En toen zei een collega: neeeeee, wat jullie allebei hebben is erg, zij zus en jij zo!

**Geplaatst**: 12-01-11 18:45

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-01-11 18:45

Haha was niet negatief bedoelt hoor :')

Je vroeg eerder wat ik voor opleiding deed dat bedoelde ik er dus mee

Voor de rest antwoord ik later weer even

Zit vanavond tot negen op school

**Geplaatst**: 12-01-11 18:57

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-01-11 18:57

wow tot 21uur???
sterkte......

en oh vandaar, dat was indd al een paar posts/dagen geleden, dus zat niet meer in mijn geheugen die helaas wat grove zeefgaten bevat...

**Geplaatst**: 12-01-11 18:59

Geplaatst: 12-01-11 18:59

Haha

Heb daar ook weleens last van O:)

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-01-11 19:08

haha, nou is weer duidelijk in elk geval, en een goeie leer, ik liep vanaf gister al rond met: nou, ja, hoe zou ze dat bedoelen.....en ondertussen dacht ik van wat ik geleerd had van psych: niet gelijk negatief bekijken! en heb ook niks verkeerds gezegd gedaan of geschreven, dus het zal wel meevallen, maar toch blijft het dan knagen, nou dan is stap 2 gewoon netjes vragen! en floep, zo zie je maar weer: waar maak ik mij nou in godsnaam zoooooo druk over! weer een les!

**Geplaatst**: 12-01-11 19:11

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-01-11 19:11

Ik kan soms ook wel wat bot overkomen via bokt hoor

Maar bedoel er nooit wat mee :')

**Geplaatst**: 12-01-11 19:58

Geplaatst: 12-01-11 19:58

vidya schreef:
@ svdijk ; wat heftig! En wat goed dat je erover kunt schrijven. Voor mij ook een heerlijke relativeringsmethode. Wat overigens ook goed hielp was je verhaal lezen. Een dag eerder baalde ik nog over het missen van een tentamen (ja ik was verdrietig, maar t was echt niet t einde van de wereld want ik krijg ook nog wel andere kansen) en toen kwam jij met je verhaal, .... t was een wake up call zeg maar.
Ik denk soms dat ik het maar heel moeilijk heb, weer na zoveel jaar alleen bij mijn ouders moeten intrekken, naar aanleiding van een hele heftige periode... Maar jij had niemand die je in de eerste instantie opving terwijl je hoogzwanger was!! Dat is toch vreselijk.
Bedankt voor je verhaal, het was voor mij wel een wake-upcall om dankbaar te zijn voor de dingen die ik soms als vanzelfsprekend acht.

en door jouw woorden voel ik me ook weer een beetje beter, ten eerste omdat jij een beetje beter kunt relativeren wat betreft je eigen situatie, en ten tweede dat je verteld dankbaar te zijn voor kleine(normale) dingen.
daardoor kijk ik ook weer naar de dingen die ik "normaal" vind: mijn fantastische dochter, mijn relatief gezonde ouders(behalve wat drankmisbruik/borderline/enkele malen K weg laten halen bij m'n moeder, zijn ze toch nog hier!), mijn fantastische huisdieren, mijn geweldige paard en niet te vergeten mijn vrienden die mij door dik en dun steunen maar er ook niet over twijfelen om me met beide benen op de grond te zetten.
iedereen heeft zijn kruisje, de een kan er beter mee omgaan dan de ander en daardoor lijkt het dan makkelijker/minder erg.
dit is natuurlijk niet waar, als je ergens je best voor doet en het lukt niet, dan is dat voor elk persoontje erg.
ooit zei iemand hele wijze woorden tegen mij: "je krijgt dat te verduren, wat je ook daadwerkelijk dragen kan." dat vond ik zulke wijze woorden, en zo waar!
iedereen moet dealen met zijn eigen problemen, hoe groot of klein die ook lijken vergeleken met problemen van anderen.

ik had vanmorgen een slechte, heel slechte start...
ik ben vandaag niet op school geweest.
vanmiddag voelde ik me beter, en heb ik mezelf lekker opgemaakt en ben naar m'n paard geweest.
(jaja, in de make up naar mn knollie

)
maar doordat ik er goed uitzag, voelde ik me ook veel prettiger.
ik laat me niet klein krijgen door problemen, ik wil met oud&nieuw 2011/2012 terug kunnen kijken op een jaar waarin ik ben gegroeit, succes heb gehad en me gelukkig heb gevoeld.
en dat gaat echt niet 1,2,3 maar het is wel de insteek.
de dagen schommel ik door, slecht-heel slecht-goed, m'n gevoelens en stemming kunnen per uur wisselen, heel irritant.

ik wil iedereen hier even een hele dikke knuffel geven, wij zijn sterker dan de depressie/burn out/overspannen! :(:)

**Geplaatst**: 12-01-11 20:45

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-01-11 20:45

mooi gezegd!!!
en de wil is er in elk geval, dus we gaan d'r met zijn allen voor!!!!!!

**Geplaatst**: 13-01-11 12:46

Geplaatst: 13-01-11 12:46

zo, ik kom even klagen hoor....gadverdamme, wat baal ik van mezelf!

m'n gevoelens slingeren van links naar rechts, van onder naar boven en van voor naar achter...
het lijkt wel een achtbaan en ik word er zo vreselijk moe van.
er komt niets uit m'n handen, ben al blij als ik heel de dag wakker kan(moet) blijven.
ik kan me niet concentreren, ik voel me enorm depri.
verdorrie, ik wil gewoon mijn leven leiden, gewoon een beetje happy zijn.