Geplaatst: 17-01-18 12:04 purny schreef:Ik ben een persoon die altijd doorgaat. En ik ben ook bang dat als ik bel dat ze gaan zeggen kom maar werken
Daarin ben je geloof ik niet de enige, er zijn zoveel mensen die maar doorgaan. Zo ook een vriendin van mij, die vond het ook bijna niet te doen om werk af te bellen. Toen heb ik gezegd dat ze maar moet bellen als ze bij mij is, dan ondersteun ik haar daarin. En dat ging goed. Misschien heb jij ook wel zo'n iemand om je heen, die bij je kan zitten om je te steunen als je zo'n soort telefoontje moet plegen. Vaak voel je je dan gesterkt en kun je beter voor jezelf opkomen.
(helaas) ik hou jullie op de hoogte. 
als ik kon zou ik hier weggaan maar paardlief staat hier al vanaf haar derde (ze is inmiddels 16) en heeft een zware blessure waardoor ze eigenlijk niet teveel zou moeten rennen en als je naar een andere stal gaat krijg je weer dominantie enzo en UUUUUUUUGHHHH ik ben zo fiets klaar met die man. M'n vader triggerde me tijdens het eten en ik ben huilend naar boven gerend, m'n hoofd is inmiddels rustiger geworden maar nog steeds niet te best. We gaan kijken wat de nacht brengt 
Fijn. Hoe bepalen jullie wat je grens is? Waar merk je dat aan? Gapen doe ik de hele dag, dus dat is niet echt een richtlijn 
