Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-02-14 17:33

Geplaatst: 12-02-14 17:33

claudiadvx schreef:
wie van jullie neemt ook heel snel dingen van anderen op zijn schouders? ik zit ook heel snel met dingen die tegen me gezegd worden ik vind dit zo'n slechte eigenschap van mezelf

Ja hetzelfde!
Ik wil leren hoe ik me daar overheen kan zetten.

**Geplaatst**: 12-02-14 17:36

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-02-14 17:36

ja ik ook! heb nu alweer de tranen in mn ogen staan omdat mensen dingen over me vertellen die niet waar zijn

**Geplaatst**: 12-02-14 17:51

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-02-14 17:51

Ik heb vooral ook als ik thuis blijf van school en s'avonds wel naar een voorstelling ga dat er dan mensen zijn die denken en dingen zeggen van "ja ze kan niet naar school maar wel daar naartoe" terwijl ik daar gewoon niks van meekrijg van de pijn in mijn rug en stuitje.

Gelukkig heb ik een second opinion gehad en ben ik gister voor het eerst naar een vrouwelijke osteopaat geweest.

**Geplaatst**: 12-02-14 18:19

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-02-14 18:19

top dat je een second opinion gehad hebt!
ik leef echt mee met problemen die vriendinnen hebben misschien zit ik er nog wel meer mee in mn hoofd dan hun haha.

**Geplaatst**: 13-02-14 14:09

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 13-02-14 14:09

Lieve bokkers,

omdat ik niet steeds een nieuw topic wil openen met mijn geklaag en gezaag, kom ik hier maar effe uithuilen.
Ik zit er door, ik trek het niet meer. Ik krijg sinds gisterenmiddag niks meer door mijn keel, rook alleen maar sigaretten, ik huil de hele tijd...
Effe mijn verhaal..

In 2006 ben ik op 21-jarige leeftijd mijn moeder verloren. Ik had op dat moment een relatie maar het leven ging gewoon voort. Ik ben een jaar later afgestudeerd, werk gezocht en gaan samenwonen met mijn vriend. Toen begon ik al te merken dat er veel ergernissen waren. Maar ondertussen bleef ik wel zitten in mijn relatie, er waren ups en downs, veel issues over geld, al dan niet een huis kopen, trouwen. We besloten een huis te kopen, waar veel verbouwingen aan waren, maar er was wel een weide en een stal dus ik kon mijn droom waarmaken en had paarden aan huis. Door die verbouwingen liep het heel slecht tussen mij en mijn schoonouders. Mijn vriend koos altijd partij voor de ouders. Maar we gingen door en trouwden. Dat was eind 2011. Het ging terug effe goed
2012: de situatie met de schoonouders verslechterd. ik word zwanger, maar ik krijg gevoelens voor een ander. Ik zit volledig met mezelf in de knoop en krijg een miskraam. Er is nooit geen woord over gesproken..
Ik besef dat mijn man en ik naast elkaar leven, dat ik dit leven niet wil. Er is geen affectie, geen knuffels, geen communicatie en ik voel me eenzaam
2013: ik word weer verliefd op een ander. Ik besluit bij mijn man te vertrekken, niet voor die andere persoon, maar omdat ik dat leven niet meer wil. Ik laat alles achter maar ik ben opgelucht en gelukkig want ik heb voor mezelf gekozen.
September 2013: ik word 'gedumpt' door de persoon op wie ik verliefd geworden was. Hij is niet klaar voor een relatie, het is allemaal te moeilijk. Ik ben emotioneel kapot. Ik mis al die kleine dingen, ik mis mijn paarden en mijn hond. Ik schrijf mezelf in op een datingsite, zoek toevlucht bij iemand met wie ik gewoon seks heb, ik wil die leegte in mij opvullen, hoe stom dat ook klinkt.
November 2013: ik krijg terug hoop: alles lijkt beter te gaan. ik neem mezelf voor effe alleen te blijven, geen gedate en toestanden. Ik heb mn eigen huisje, een plek voor de paarden en mijn ex en ik kunnen als vrienden met elkaar om. En ik leer S. kennen. We gaan veel te snel, maar wat zijn we gelukkig. ik straal, voel me super.
Januari 2014: S. wil tijd, het gaat te snel. We praten veel, we gaan het rustiger aan doen. Hij heeft een druk leven, begint te twijfelen of hij wel een relatie wel, hoewel hij heel gelukkig bij mij is. Ik geraak in een dal, ik word onzeker. Ik besef dat ik echt verliefd ben op S. Hij krijgt een opflakkering, staat opeens aan mn deur, heeft zn keuze gemaakt, hij wil mij in zijn leven.
Gisteren: ik ga met S. lunchen, alles is super. We praten, lachen, knuffelen,...
Ik kom thuis, ik hoor een liedje op de radio wat me heel hard doet denken aan mn moeder en ik crash volledig. Ik mis haar zo, zelfs na 8 jaar. ik wil kinderen, een huis, een leuk leven. Ik heb het financieel moeilijk. Mijn familie woont ver, ik voel me alleen, ook al heb ik vrienden bij wie ik terecht kan. ik ben gaan uithuilen bij S. Hij begrijpt me zo goed, hij troost me maar hij twijfelt opnieuw. Ik zeg hem dat ik zekerheid wil. hij kan me die niet geven. Ik besluit om met de relatie te stoppen...

Ik voel me slecht, ik zit op het werk, heb in niks zin. Ik huil constant. Ik krijg geen hap binnen...
Ik heb zo veel meegemaakt de laatste jaren, ik heb me steeds sterk gehouden, maar ik trek het niet meer. Ik mis mn moeder, ik mis mijn familie, ik mis mijn lief, ik mis mijn hond, ik vraag me af hoe het leven zou zijn als dat kind er wel geweest was, als ik wel bij mijn ex gebleven was. Ja, ik ben te vroeg geweest met een nieuwe relatie, maar ik was zo gelukkig met hem. Waarom kan het niet goed lopen?

Ik ben twee keer naar een relatietherapeute geweest, die mijn keuze om te vertrekken bij mijn ex begreep. Ik heb haar nu gecontacteerd met de vraag of ik ook bij haar terecht kan voor de rest van mijn puinhoop.

**Geplaatst**: 13-02-14 14:33

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 13-02-14 14:33

Ik zou even de handrem aantrekken als ik jou was, poeh wat wil en ga je snel. Je doet heel veel, maar voel je wel? Heb je je moeder wel verwerkt? Of blijf je juist druk doordat je daar niet teveel aan wilt denken, de pijn is te zwaar...?

Ik wil je veel sterkte wensen om eens stil te gaan staan bij je gevoel en weer even te gaan aarden, rust te vinden.

**Geplaatst**: 13-02-14 14:35

Geplaatst: 13-02-14 14:35

Espiga1984, wat vervelend voor jou. Dat is inderdaad een hele hoop op een paar jaar tijd. Je schrijft dat je familie ver van je weg woont. Kan je toch niet eens een keer langsgaan? Misschien even er een paar daagjes ertussen uit en je familie gaan opzoeken?
Je stelt je duidelijk veel vragen over hoe het was geweest als dingen anders waren gelopen, je andere keuzes had gemaakt. Het is begrijpelijk dat je je die dingen afvraagt, maar weet wel dat je hier helaas nooit echt een antwoord op zal vinden. De dingen die gebeurd zijn, zijn gebeurd; de keuzes die je gemaakt hebt, heb je gemaakt. Misschien was het beter geweest als dingen anders waren gelopen, maar misschien ook niet. Dat weet je gewoon niet. Je hebt bepaalde keuzes gemaakt omdat dat jou op dat moment het beste leek. Die keuzes hebben je toch ook positieve dingen gebracht denk ik... Kijk ook naar die positieve dingen en probeer te aanvaarden dat je bepaalde keuzes gemaakt hebt hoe moeilijk dat misschien ook is. Kiezen voor iets betekent altijd niet kiezen voor iets anders...
Ik herken het gevoel dat het niet goed kan lopen. Een erg vervelend gevoel, vind ikzelf. Op sommige momenten als het allemaal wat anders loopt dan je graag zou willen, heb je voornamelijk oog voor de dingen die niet goed gaan (of dat is bij mij toch zo). Maar ook dan zijn er meestal wel nog positieve, leuke dingen (hoe klein dat soms ook is). Probeer daar toch ook naar te kijken en die niet aan de kant te schuiven. Een goede vriendin van mij zei ooit dat aan alles, ook aan heel negatieve dingen, ook iets positiefs te ontdekken valt. Ik ben dat nooit vergeten en ja, ik moet haar gelijk geven. Zelfs de meest negatieve dingen in mijn leven hebben op één of andere manier ook hun positieve kant(en) (al weegt dat niet altijd helemaal op tegen de negatieve).
Hopelijk kan die therapeute je verderhelpen zodat je je weer beter gaat voelen.

**Geplaatst**: 13-02-14 14:38

Geplaatst: 13-02-14 14:38

espiga1984 als ik jouwn verhaal zo lees krijg ik zelf ook tranen in mijn ogen. ik kan met niet voorstellen hoe moeilijk het is om mijn moeder te verliezen al helemaal omdat ik totall geen contact meer met mijn vader wil hebben, jeetje wat zou dat moeilijk voor je zijn geweest zeg dikke respecht! goed dat je voor jezelf kiest nu. doe ik ook al mijn vrienden keren zich nu tegen me. zeggen dan ik een slechte vriendin ben ze vertellen halve verhalen en verdraaien de boel. gister heb ik zo hard gehuild en was ik zo boos op alles en iedereen dan ik bijna mijn knuffel uitelkaar getrokken heb. mijn kiezen deden toen ik wakker werd nog pijn van hoe hard ik er gister op gebeten heb. maar zo zie je maar weer dat je inderdaad echte vrienden maar op een hand kunt tellen.

**Geplaatst**: 13-02-14 14:47

Geplaatst: 13-02-14 14:47

Joolien, ik weet dat alles snel gaat, en ik vrees dat dat mijn manier is om de pijn te ontwijken.
S. vertelde mij gisteren ook nog dat ik de tijd moet nemen om eens stil te staan en alles op een rijtje te zetten. Er zijn inderdaad een hele hoop dingen die ik nog niet verwerkt heb, maar ik weet gewoon niet hoe er aan te beginnen...S. zei dat ik maar gewoon eens de fiets, of in mijn geval paard, moet nemen, rugzak erbij, hapje, drankje en eens een ritje maken. Maar ik ben ook zo bang alleen. Ik weet niet hoe het komt. Ik wil constant mensen om me heen, maar toch ook weer niet...

Ikkke, mijn familie daar kan ik wel terecht maar ik kan niet gewoon effe na het werk binnen springen. Wij zijn vorig jaar in november een weekendje met heel de familie weggeweest en dat was echt super!
Ik heb nooit geen spijt gehad van mijn keuzes, want met me de vraag te stellen 'hoe was het geweest als', weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen.

Ik probeer ook te genieten van de kleine dingen, maar momenteel boeit mij niks. Ik wil gewoon dat alles terug goed komt met S. Hij maakt me zo gelukkig..

**Geplaatst**: 13-02-14 14:57

Geplaatst: 13-02-14 14:57

espiga1984 schreef:
Joolien, ik weet dat alles snel gaat, en ik vrees dat dat mijn manier is om de pijn te ontwijken.
S. vertelde mij gisteren ook nog dat ik de tijd moet nemen om eens stil te staan en alles op een rijtje te zetten. Er zijn inderdaad een hele hoop dingen die ik nog niet verwerkt heb, maar ik weet gewoon niet hoe er aan te beginnen...S. zei dat ik maar gewoon eens de fiets, of in mijn geval paard, moet nemen, rugzak erbij, hapje, drankje en eens een ritje maken. Maar ik ben ook zo bang alleen. Ik weet niet hoe het komt. Ik wil constant mensen om me heen, maar toch ook weer niet...

Ikkke, mijn familie daar kan ik wel terecht maar ik kan niet gewoon effe na het werk binnen springen. Wij zijn vorig jaar in november een weekendje met heel de familie weggeweest en dat was echt super!
Ik heb nooit geen spijt gehad van mijn keuzes, want met me de vraag te stellen 'hoe was het geweest als', weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen.

Ik probeer ook te genieten van de kleine dingen, maar momenteel boeit mij niks. Ik wil gewoon dat alles terug goed komt met S. Hij maakt me zo gelukkig..

Maar dat kun je goed met hulp doen, iemand die je helpt alles op een rijtje te zetten en vooral ook leert hoe je er in het vervolg mee om kunt gaan. De eerste stap kan zijn om naar de huisarts te gaan en uit te leggen waar je tegenaan loopt en vragen om een doorverwijzing.

**Geplaatst**: 13-02-14 15:12

Geplaatst: 13-02-14 15:12

dat je mensen om je heen wilt maar ook niet weer niet herken ik zo!

**Geplaatst**: 14-02-14 08:54

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-02-14 08:54

Hoi meiden! Ik had gisteren mijn 2e actieve EMDR-sessie en het viel me goed mee, beter dan de vorige keer. Blijkbaar heb ik naast PTSS en latente hyperventilatie ook nog OCD. En bij mij is die OCD doemdenken. Ik kan jullie niet vertellen wat een (soort van) opluchting het eigenlijk was om de chaos en onredelijkheid in mijn hoofd een naam te kunnen geven en erkenning te krijgen dat er wel degelijk iets is. Want het probleem kènnen is de eerste stap, het oplossen en voorkomen is de volgende. Volgende week moet ik terug en dan gaan we daar nog op verder, ben heel benieuwd. Gisteren kreeg ik als advies om een elastiekje rond mijn pols te doen en het af te ketsen wanneer ik ga doemdenken. Om mijn hersenen te herprogrammeren ofzo... Lijkt me vrij banaal dus ik ben weer sceptisch - but hey that's exactly my problem. Iemand ervaring met OCD? En niet de wanna be grappige vorm dan...

**Geplaatst**: 18-02-14 11:39

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 11:39

@ Shanelle

Doemdenken herken ik!
Erg vervelend, zeker als het al zo vastgeroest zit..

Hoe gaat het met de rest hier?

Met mij gaat het wisselend.
Ik heb vakantie, aan de ene kant heel fijn aan de andere kant zeeën van tijd om te piekeren..
Gelukkig heb ik mijn paardje waar ik elke dag naartoe kan, en daar kan ik mijn hoofd weer even helemaal leegmaken.

**Geplaatst**: 18-02-14 11:47

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 11:47

Ik moet vandaag voor de intake. Ik zie er tegen op. Ik merk al dat ik huilerig ben.

**Geplaatst**: 18-02-14 11:49

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 11:49

wat is een paard hebben toch fijn heah als je niet lekker in je vel zit... voor mij was dat echt mijn beste therapie

**Geplaatst**: 18-02-14 16:48

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 16:48

@ wesco

Het komt wel goed! :(:)

@ Diana

Zeker, in mijn ergste dal had ik echt nergens meer plezier in, maar mijn paard hield me op de been. Ik kreeg hem ook omdat het zo slecht ging, hij is echt mijn redder geweest.

**Geplaatst**: 18-02-14 17:30

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 17:30

@1906 Wat ontzettend fijn.. voor mij is het ondertussen al 6 jaar geleden dat ik voor het laatst naar psychotherapie ben geweest en is het 8 jaar geleden dat ik er mee was begonnen... ik had zoveel psychische pijn toen dat ik het fysiek maakte het hoefde van mij idd niet meer in die tijd had ik nog geen eigen paard maar die heb ik in de tijd wel gekocht toen ik mij niet lekker voelde zo lekker om die knop om te kunnen zetten en je even zorgeloos te kunnen voelen.

Op het moment gaat het gelukkig super goed en kan ik mij niet meer zonder mijn paarden voorstellen.
Ook kan ik het mij nauwelijks meer voorstellen dat ik het leven niet meer zo zag zitten....

Je therapeut kan je op weg helpen maar je bent het altijd zelf die de oplossingen voor jezelf moet zien te vinden.
Zelf werk ik in de psychiatrie en daar haal ik ook veel inspiratie en energie vandaan.
Ik vind mensen mooi met of zonder hun beperking net als paarden.
Het leven gaat mij veel te snel en ik geniet echt iedere dag (natuurlijk heb ik ook mijn mindere periode)

Sterk en moedig dat jullie er zo open over durven te praten ik denk dat dat ook een heel goed begin is van een minder zorgelijke toekomst.

**Geplaatst**: 18-02-14 18:18

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 18:18

Nou gesprek gehad. Dat was dus huilen. Volgende week krijg ik de diagnose. En het vervolg traject wat ik kan gaan doen.

**Geplaatst**: 18-02-14 18:27

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 18:27

nu al zenuwachtig, misselijk en ik mn maag voor gesprek van donderdag:(

**Geplaatst**: 18-02-14 20:22

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 20:22

Ik heb nieuws... aangezien ik het nogal druk heb gehad de afgelopen dagen/weken.
Ben terug geweest naar de psych. Helaas scoor ik 29 punten van de 33 op de schaal voor autisme. Vraag is nu met welke vorm ik te maken/gediagnostiseerd ben en in hoeverre. Helaas zijn de tests die ik verder moet ondergaan weer bij iemand anders en sta ik op de wachtlijst. Onbekend is hoelang dit gaat duren en wanneer ik eindelijk aan de beurt kom....

Aan de ene kant accepteer ik het wel, maar aan de andere kant vecht iets in mij nog steeds om dingen te laten en te doen....

**Geplaatst**: 18-02-14 20:25

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 20:25

heee bah! kun je dat ook weer verwerken. sterkte toegewenst!

**Geplaatst**: 18-02-14 20:28

Geplaatst: 18-02-14 20:28

Wesco schreef:
Nou gesprek gehad. Dat was dus huilen. Volgende week krijg ik de diagnose. En het vervolg traject wat ik kan gaan doen.

Huilen is niet erg, ik heb zo ontzettend veel gehuild, ik werd er zat van maar t heeft ook heel veel opluchting gegeven

Sterkte Purny... :(:)

Claudia, waar ben je bang voor?

**Geplaatst**: 18-02-14 20:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 20:32

Dank jullie wel... ik heb wel veel vragen nu. Zeker met betrekking tot werk en wonen ed. Vond dat ik lang niks hoorde dus gister maar toch opgebeld hoe het stond. Ik krijg dan die verdere onderzoeken naar autisme en mijn IQ en via school een beroepskeuze en capaciteitentest. Vind 29 op 33 best eng hoog....

Huilen doe ik ook veel Wesco, het lucht heel erg op... wat ook nog wel eens wil helpen is schreeuwen. Ga binnenkort eens weer naar het strand toe en daar de boel bij elkaar gillen, niemand die raar op zal kijken.

**Geplaatst**: 18-02-14 20:35

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 20:35

Claudia sterkte

Purny lastig dat je weer op de wachtlijst moet.

**Geplaatst**: 18-02-14 20:37

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 18-02-14 20:37

Jolien ik heb al zo veel zitten huilen. Ik vraag me af wanneer het klaar is.