Ik denk helemaal niet dat ik blij kan zijn! papa kreeg op 11 april de mededeling dat er een zwelling op zijn long zat op 28 april longkanker de diagnose daarna heeft hij in 3 weken tijd nog 19 onderzoeken gehad waarvan ook een heleboel meerdaagse we hebben 2 weken lang iedere dag behalve het weekend in het ziekenhuis gezeten op 22mei dunnedarmkanker en op 23 mei was die opgegeven dan ga je voor een second opinion dus nog meer onderzoeken en op 23 juni krijgt hij een epileptische aanval en vanaf 26 juni is hij niet meer goed bijgeweest
ik had liever gehad dat ik afscheid had kunnen nemen en dat je er naar toe hebt kunnen leven het was nu iedere keer klap op klap en tussendoor onderzoeken en toen hij die epileptische aanval heeft gehad was vreselijk je vader van 50 die altijd super sportief is geweest nooit gerookt en overmatig drankgebruik en die dan volldeig hulpbehoevend in bed ligt en zwaar dementerend is niet meer weet waar die is wat die doet en dat je hem ongeveer 6-10 keer per dag helemaal uit de poep moet halen omdat hij nergens meer controle over had nee echt niet en die laatste 2 dagen waarvan de laatste dag de darmperforatie dat blijft me altijd bij ik wordt ongeveer 3 keer per nacht zwetend wakker dat ik hem hoor schreeuwen van de pijn en hem zo veel pijn zie hebben!
nee ik had het liever anders gezien want afscheid hebben we helemaal niet kunnen nemen op het moment dat de rust van de onderzoeken en de diagnose er kwam was de tijd er al dat die ging en 20 minuten dat we hem hebben laten gaan is geen afscheid nemen is hem geruststellen dat het niet meer ging dat die mocht gaan
maar ik kan vertellen op je 20e en mijn broertje op zijn 15e je vader verliezen mijn moeder is 44 en weduwe is zo erg dat wens je je grootste vijand niet toe ik loop al bijna 3 weken met een hele grote lege ruimte in mijn borst en dat zal de restvan mijn leven zo blijven want pap is weg