Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-02-24 11:57

Re: Euthanasie

Geplaatst: 20-02-24 11:57

Klopt, eerst wordt je geleefd, dan komen alle eerste dagen die bijzonder zijn. Ze heeft er nog steeds zo moeilijk mee als in het begin. Ze is er ook nog niet aan toe om bijvoorbeeld hulp rouwverwerking te krijgen/vragen. Iedereen verwerkt het natuurlijk anders rouw en het verdriet en alles er om heen.

**Geplaatst**: 20-02-24 14:09

Geplaatst: 20-02-24 14:09

secricible schreef:
mijn man overleed plots, door een gescheurde aorta terwijl we de hond uitlieten. Hoewel ik voor mezelf (en de kinderen) graag een afscheid had gehad had ik hem geen betere dood kunnen wensen. Ik hoop zelf ook op zo'n manier te mogen sterven, maar dan niet zo absurd jong.

Deze vind ik wel heel heftig. Sterkte!

**Geplaatst**: 20-02-24 14:47

Geplaatst: 20-02-24 14:47

pien_2010 schreef:
secricible schreef:
mijn man overleed plots, door een gescheurde aorta terwijl we de hond uitlieten. Hoewel ik voor mezelf (en de kinderen) graag een afscheid had gehad had ik hem geen betere dood kunnen wensen. Ik hoop zelf ook op zo'n manier te mogen sterven, maar dan niet zo absurd jong.

Deze vind ik wel heel heftig. Sterkte!

Nou zeg dat zeg :(:)

Je weet toch niet wat je overkomt!
Ppfff echt erg voor je secricible!

**Geplaatst**: 20-02-24 15:04

Geplaatst: 20-02-24 15:04

Wat een verlies secricible, dan staat je leven ineens er heel anders voor. Moeilijk ook met kinderen :(:)

**Geplaatst**: 20-02-24 17:16

Geplaatst: 20-02-24 17:16

secricible schreef:
mijn man overleed plots, door een gescheurde aorta terwijl we de hond uitlieten. Hoewel ik voor mezelf (en de kinderen) graag een afscheid had gehad had ik hem geen betere dood kunnen wensen. Ik hoop zelf ook op zo'n manier te mogen sterven, maar dan niet zo absurd jong.

Jij was er dus bij? Wat zal je geschrokken zijn! Heftig hoor..
Ik geef je gelijk, voor je man is het een mooie manier om te gaan. Uiteraard veel te vroeg.

**Geplaatst**: 20-02-24 17:24

Geplaatst: 20-02-24 17:24

Heftig. Heel heftig. :knuffel:

Ja de manier is mooi. Bij iemand van 85 of ouder ...

En de manier waarop is nooit goed zeg maar voor de achterblijvers.
Poef weg is zo plots en schrikken. Geen afscheid kunnen nemen.
Maar een ziekbed is vaak ook lijden zien. Dan heb je nog laatste dingen kunnen zeggen. Maar het lijden blijft ook altijd bij.

En iemand waar je van houd mis je gewoon altijd.
Al heb ik zelf bij een oud persoon geen waarom vragen.
Maar een het is goed zo. Want ja sterven hoort bij het leven. En dat maakt verwerken voor mij een stuk anders.

**Geplaatst**: 20-02-24 17:28

Re: Euthanasie

Geplaatst: 20-02-24 17:28

Ja bij oude mensen heb ik er ook meer vrede mee. Het is dan gewoon hun tijd. Het gemis vind ik er dan weer niet minder om. Het voelt alleen niet zo oneerlijk, het gevoel wat ik wel heb wanneer er een jonger persoon sterft.

**Geplaatst**: 20-02-24 17:32

Geplaatst: 20-02-24 17:32

Ja precies. Dat oneerlijke gevoel.
Dat maakt het voor mij dragelijker als dat er niet is. Geen waarom, geen hadden we nog dit of dat kunnen doen, hadden de dokters nog...

Missen doe je iemand die je lief is gewoon altijd.

**Geplaatst**: 20-02-24 17:41

Re: Euthanasie

Geplaatst: 20-02-24 17:41

Jonge mensen kunnen ook ernstig ziek worden en op een punt van ondragelijk lijden komen. Voor de nabestaanden is het extra zuur als er een periode van zorg aan heeft gezeten. Iemand die dagelijks veel voor iemand doet krijgt meestal een nog heftiger band dus de impact om iemands overlijden is dan ook heel groot.

@secricible wat ontzettend heftig. En dan ook nog naar huis en dit aan je kinderen moeten vertellen :(:)

**Geplaatst**: 20-02-24 18:01

Geplaatst: 20-02-24 18:01

Mijn schoonouders waren op een Indonesische middag (matjoe) en waagden er een dansje op, mijn schoonvader zakt in elkaar en is niet meer wakker geweest.
Was heel erg en moeilijk te bevatten maar toch heb ik dat liever dan zoals mijn vader jaren aftakelen door
hartfalen maar het liefst wil je ze gewoon bij je houden.

**Geplaatst**: 20-02-24 18:15

Geplaatst: 20-02-24 18:15

Jessix schreef:
Ja bij oude mensen heb ik er ook meer vrede mee. Het is dan gewoon hun tijd. Het gemis vind ik er dan weer niet minder om. Het voelt alleen niet zo oneerlijk, het gevoel wat ik wel heb wanneer er een jonger persoon sterft.

Ik had het vorig jaar.
Mijn tante overleed met Pasen op 66 jarige leeftijd aan kanker.
Ik werk in de terminale zorg en in de dagen erna kwam ik bij een jongeman van 34 jaar met uitgezaaide kanker.
Week later uitvaart en in de nachten erna weer naar deze man, hij overleed in mn tweede nacht na de uitvaart van mn tante.

Later die week ingezet bij een vrouw van 99 jaar.
Toen ging het na een paar dagen even mis, zoon reageerde heel heftig en apart.
Toen ochtenddienst gebeld (liep inmiddels tegen 7 uur) dat ik er met hem niet uitkwam. Zij heeft het toen overgenomen.
Ging over medicatie omdat ze benauwd was.

Buiten werd het me even te veel, 2 jonge mensen verloren en hij 'zeurt' over zn moeder van 99.

Uiteraard weet ik dat ik niet in de goede headspace zat, maar het ging wel door me heen. Voor hem blijf het natuurlijk wel zn moeder.

Gelukkig zijn de meeste cliënten op redelijke leeftijd, maar helaas zitten er uitschieters naar beneden met de jongste van 21.

**Geplaatst**: 20-02-24 18:47

Re: Euthanasie

Geplaatst: 20-02-24 18:47

Ik snap wat je bedoelt Onali.
Ik had het pas met een collega. Haar moeder van in de 90 was overleden (blijkbaar 'plotseling') Toen dacht ik nog : jeetje, ze is nog zo oud geworden, mijn moeder is maar 66 geworden en later dacht ik: het was wel haar moeder en dus voor haar gemis.

Secricible, want ontzettend heftig zeg.

Ik ben helemaal voor euthanasie.
Waarom zou een mens onnodig moeten lijden, terwijl we een dier wel uit z'n lijden verlossen als het teveel lijdt.

**Geplaatst**: 20-02-24 18:49

Geplaatst: 20-02-24 18:49

Ik denk dat rouwconcurrentie gewoon überhaupt niet zou moeten bestaan.
Iedere rouw heeft een eigen vingerafdruk. Ze lijken op elkaar maar zijn allemaal anders. Zonder dat het ene erger is of minder erg wat mij betreft.

En bedankt iedereen :(:)

**Geplaatst**: 20-02-24 19:03

Re: Euthanasie

Geplaatst: 20-02-24 19:03

De zoon van onze dirigent is afgelopen zomer verdronken (noodlottig ongeluk) . De jongen was 20 jaar. Ik heb ons koor nog nooit zo aangeslagen meegemaakt. Een huisvriend kwam ons vertellen over wat er gebeurt was. Hij gaf ons onze woorden terug. Ongekend heftig vond ik dit. Tot op de dag van vandaag zijn we heel hecht en een warm bad voor onze dirigente. We hebben inmiddels al gezongen op een begrafenis. Uiteraard heel moeilijk.
Ik schrijf dit op met tranen in mijn ogen.
Ik vind en vond dat ongelooflijk heftig en ben blij dat onze dirigent haar muziek heeft en ons.

**Geplaatst**: 20-02-24 19:04

Geplaatst: 20-02-24 19:04

secricible schreef:
Ik denk dat rouwconcurrentie gewoon überhaupt niet zou moeten bestaan.
Iedere rouw heeft een eigen vingerafdruk. Ze lijken op elkaar maar zijn allemaal anders. Zonder dat het ene erger is of minder erg wat mij betreft.

En bedankt iedereen

Dat is absoluut waar maar ik had wel meer vrede met het overlijden van mijn moeder op 86 jarige leeftijd dan ik had bij mijn vader van 67 jaar.
Het verdriet was hetzelfde maar zij was er zelf ook helemaal klaar mee.

Leeftijd zegt ook niet alles. Een vriend van ons is heerlijk vakantie aan het vieren op Aruba, hij is 93 en zo kwiek als wat, gaat nog dagelijks met zijn paard mennen.

**Geplaatst**: 20-02-24 20:16

Re: Euthanasie

Geplaatst: 20-02-24 20:16

Heerlijk dat dat nog kan.
Oud worden is mooi als dat kan zonder teveel kwalen.

**Geplaatst**: 20-02-24 20:25

Re: Euthanasie

Geplaatst: 20-02-24 20:25

zeker 20 jaar terug heel dichtbij euthanasie geweest. De moeder van een vriendin van mij. Ik zat bij hun beneden, de familie was boven. Ik was daar als steun en support voor die vriendin, maar kon er niet bij zijn.

Dit was toen de discussie rondom Euthanasie nog in volle gang was, toen erover praten niet kon en dus ook niet mocht ivm prive omstandigheden naar die familie toe. Om ervoor te zorgen dat ze niet erop aangesproken konden worden.

Het was heftig, heel heftig. ik was nog geen 20 jaar, ben nu 42. Maar dit was voor mij we het punt waarbij ik volkomen achter de euthanasie wet ben gaan staan. Daarvoor al (je hebt zelf te bepalen of je leeft of niet, en niet mand anders) maar dit was voor mij het bewijs dat niemand anders erover zou mogen beslissen.

Jaren later is de vader van en vriendin overleden door middel van euthanasie. Toen kon je er wel ineens gewoon over hebben, denk dat dat een jaar of 10 geleden is. Er is in die tijd echt heel veel verandert.

I.v.m. mijn eigen psychische gezondheid ben ik blij dat je nu ook middels Euthanasie je leven kunt eindigen. Ipv dat je het zelf moet doen.

**Geplaatst**: 20-02-24 20:39

Geplaatst: 20-02-24 20:39

secricible schreef:
Ik denk dat rouwconcurrentie gewoon überhaupt niet zou moeten bestaan.
Iedere rouw heeft een eigen vingerafdruk. Ze lijken op elkaar maar zijn allemaal anders. Zonder dat het ene erger is of minder erg wat mij betreft.

Nee, dat zou inderdaad niet mogen bestaan. Je doet geen wedstrijd in wie de meeste en zwaarste ellende beleeft.

Maar we vergelijken de hele dag. Mensen met mensen, dingen met dingen, onszelf met anderen, anderen met elkaar. Dat doen we om vat te krijgen op de wereld en vast te stellen wat "normaal" is. En dat heeft bijeffecten. Soms vind je jezelf niet goed genoeg omdat anderen "verder" zijn. En soms ben je boos op anderen omdat jij zwaardere oliebol hebt meegemaakt dan zij. Het is allebei nergens goed voor, maar het is menselijk.

**Geplaatst**: 20-02-24 20:41

Geplaatst: 20-02-24 20:41

Onali schreef:
Jessix schreef:
Ja bij oude mensen heb ik er ook meer vrede mee. Het is dan gewoon hun tijd. Het gemis vind ik er dan weer niet minder om. Het voelt alleen niet zo oneerlijk, het gevoel wat ik wel heb wanneer er een jonger persoon sterft.

Ik had het vorig jaar.
Mijn tante overleed met Pasen op 66 jarige leeftijd aan kanker.
Ik werk in de terminale zorg en in de dagen erna kwam ik bij een jongeman van 34 jaar met uitgezaaide kanker.
Week later uitvaart en in de nachten erna weer naar deze man, hij overleed in mn tweede nacht na de uitvaart van mn tante.

Later die week ingezet bij een vrouw van 99 jaar.
Toen ging het na een paar dagen even mis, zoon reageerde heel heftig en apart.
Toen ochtenddienst gebeld (liep inmiddels tegen 7 uur) dat ik er met hem niet uitkwam. Zij heeft het toen overgenomen.
Ging over medicatie omdat ze benauwd was.

Buiten werd het me even te veel, 2 jonge mensen verloren en hij 'zeurt' over zn moeder van 99.

Uiteraard weet ik dat ik niet in de goede headspace zat, maar het ging wel door me heen. Voor hem blijf het natuurlijk wel zn moeder.

Gelukkig zijn de meeste cliënten op redelijke leeftijd, maar helaas zitten er uitschieters naar beneden met de jongste van 21.

Het is inderdaad zijn moeder. Mijn oma stierf vorig jaar op de leeftijd van 101. Natuurlijk weet je dat ze doodgaat en heb je er vreden mee omdat ze een mooi lang leven heeft gehad. Maar er is wel een enorm verdriet en gemis. Vooral voor mijn moeder. Ook het sterven zelf, 3 weken lang waken naast iemands bed. Wachten tot ze steeds minder worden.. ook op die leeftijd is dat nog steeds heftig.

Achteraf zeg je het was een mooi leven. Maar wanneer andere dat steeds zeggen is best heel hard om te horen. Ze was mijn oma en mijn moeders moeder en we wilden elkaar nog lang niet kwijt.

**Geplaatst**: 20-02-24 20:57

Geplaatst: 20-02-24 20:57

Jessix schreef:
Achteraf zeg je het was een mooi leven. Maar wanneer andere dat steeds zeggen is best heel hard om te horen. Ze was mijn oma en mijn moeders moeder en we wilden elkaar nog lang niet kwijt.

Het ligt er een beetje aan. Toen mijn oma op 95-jarige leeftijd doodging vond ik dat zelf ook. Ze was namelijk diep dement en we waren haar beetje bij beetje compleet kwijtgeraakt. Zou mijn opa binnenkort overlijden, dan zou ik een stuk meer moeten slikken. Die is namelijk nog heel helder en ik zou hem echt van het ene op het andere moment moeten missen.

Wat misschien helpt: als iemand ineens doodgaat, heb je intenser verdriet maar in een veel kortere tijd. Als iemand langzaam doodgaat (zeker als het Alzheimer o.i.d. is) heb je minder intens verdriet, maar per saldo veel meer: niet alleen bij het sterven maar ook bij elke keer dat je een verdere aftakeling opmerkt.

**Geplaatst**: 20-02-24 21:07

Geplaatst: 20-02-24 21:07

Precies musiqolog. De dood van de zoon van onze dirigente heeft mij vele male meer aangegrepen dan de dood van mijn vader op zijn 90 ste na een voltooid leven. Mijn vader had echt zoveel. Het was gewoon klaar en hij was er ook klaar voor.

**Geplaatst**: 20-02-24 21:09

Geplaatst: 20-02-24 21:09

musiqolog schreef:
Jessix schreef:
Achteraf zeg je het was een mooi leven. Maar wanneer andere dat steeds zeggen is best heel hard om te horen. Ze was mijn oma en mijn moeders moeder en we wilden elkaar nog lang niet kwijt.

Het ligt er een beetje aan. Toen mijn oma op 95-jarige leeftijd doodging vond ik dat zelf ook. Ze was namelijk diep dement en we waren haar beetje bij beetje compleet kwijtgeraakt. Zou mijn opa binnenkort overlijden, dan zou ik een stuk meer moeten slikken. Die is namelijk nog heel helder en ik zou hem echt van het ene op het andere moment moeten missen.

Wat misschien helpt: als iemand ineens doodgaat, heb je intenser verdriet maar in een veel kortere tijd. Als iemand langzaam doodgaat (zeker als het Alzheimer o.i.d. is) heb je minder intens verdriet, maar per saldo veel meer: niet alleen bij het sterven maar ook bij elke keer dat je een verdere aftakeling opmerkt.

Uiteraard ligt het er aan. Ik heb het dan ook over mijn verhaal, mijn gevoel.

**Geplaatst**: 20-02-24 21:17

Geplaatst: 20-02-24 21:17

musiqolog schreef:
Jessix schreef:
Achteraf zeg je het was een mooi leven. Maar wanneer andere dat steeds zeggen is best heel hard om te horen. Ze was mijn oma en mijn moeders moeder en we wilden elkaar nog lang niet kwijt.

Het ligt er een beetje aan. Toen mijn oma op 95-jarige leeftijd doodging vond ik dat zelf ook. Ze was namelijk diep dement en we waren haar beetje bij beetje compleet kwijtgeraakt. Zou mijn opa binnenkort overlijden, dan zou ik een stuk meer moeten slikken. Die is namelijk nog heel helder en ik zou hem echt van het ene op het andere moment moeten missen.

Wat misschien helpt: als iemand ineens doodgaat, heb je intenser verdriet maar in een veel kortere tijd. Als iemand langzaam doodgaat (zeker als het Alzheimer o.i.d. is) heb je minder intens verdriet, maar per saldo veel meer: niet alleen bij het sterven maar ook bij elke keer dat je een verdere aftakeling opmerkt.

Zelfs dat is niet voor een ieder gelijk, het verloop van het verdriet. Dat kan soms onverwachte wendingen aannemen en daar bedoel ik mee, dat je je zelf soms verbaasd.

Met oude mensen is het verdriet op het moment voor mij even groot, ik moet die belangrijke persoon immers missen, echter komt de acceptatie bij mij veel sneller om de hoek kijken.

Verdriet en rouw is zo persoonlijk, daar moet geen maatstaf voor zijn.

**Geplaatst**: 20-02-24 21:21

Re: Euthanasie

Geplaatst: 20-02-24 21:21

Inderdaad Wintu, dat is wat ik bedoel. Ondanks de acceptatie is het verdriet en gemis niet minder groot als het gaat om iemand die je lief had en een grote rol speelde in je leven.

**Geplaatst**: 20-02-24 21:39

Re: Euthanasie

Geplaatst: 20-02-24 21:39

Jij zegt het mooi Wintu.
Ik was een paar keer begonnen aan een post maar kreeg het niet goed op papier.