Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-11-22 10:55

Geplaatst: 14-11-22 10:55

Ayasha schreef:
Als kind van een moeder die ook redeneert als jij: Dit is één van de redenen dat ik geen kinderen wil. Ik wil nooit dat ik deze ‘eerlijkheid’ tegen kinderen moet zeggen. Je bent geen kinderen waard. Daar. Nog een eerlijkheid gezien je daar zo van houdt.

‘Ik hou zielsveel van ze maar als ik het opnieuw kon doen had ik ze op de kachel laten schieten.’
Flikker toch op, dat heeft niks met liefde te maken.

Gaat het?

**Geplaatst**: 14-11-22 10:57

Geplaatst: 14-11-22 10:57

Ik was altijd heel duidelijk, niet schreeuwen, schelden en helemaal niet slaan bij/tegen mij want daar was ik zo klaar mee.
Ze mochten commentaar of weerwoord geven maar wel met respect maar hef nooit je hand op.

**Geplaatst**: 14-11-22 10:58

Geplaatst: 14-11-22 10:58

@ Femke

Ik als kindervrije herken dat ook, dat mensen durven te zeggen dat ze het knap vinden dat ik voor geen kinderen kies.
Ik denk dat ze het juist tegen een kindervrije durven te zeggen, niet tegen andere ouders, want dan word ze nog net de kop niet afgehakt. Of gewoon totaal niet begrepen.
Van die mensen durf ik ook echt te zeggen dat die kinderen niets te kort zijn gekomen (inmiddels uitwonende volwassenen) maar als ze het over zouden doen het niet nog eens zouden doen.
En dat is niet 1 echtpaar, maar meerdere

Want als ik die post van MRI lees, dan denk ik, en dat doe je je vrijwillig allemaal aan?

Ik vind het oprecht mooi om te lezen dat het voor haar dus toch waard is.
Maar kan me even zo goed voorstellen dat er mensen zijn die zeggen, als ik dit geweten had...

**Geplaatst**: 14-11-22 11:00

Geplaatst: 14-11-22 11:00

Absolem schreef:
Paardrijden heeft mijn bekkenbodem grotendeels weer hersteld. Vlak na de bevalling kon ik idd niet niezen dan ziekte ik alles onder en vielen mijn ingewanden eruit ongeveer .

Nu moet ik echt een volle blaas hebben wil het misgaan. Ik ben nog niet 100% maar dat komt wel weer.Ik kan ook gewoon trampoline springen.

Nou ja, dit. Door het vele paardrijden heb ik hier echt weinig last van. Ja inderdaad, toen ik laatst corona had en dus heel de dag uit mijn tenen aan het hoesten was en als ik dan een volle blaas, had, wilde dat nog wel een klein beetje moeilijk worden. Maar verder? Nee.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:02

Geplaatst: 14-11-22 11:02

Ik heb wel dat als ik bijna thuis ben en ik moet erg nodig dat mijn voordeur op een kluisdeur lijkt :')

Dan sta ik allerlei rare bewegingen te maken, ben dan ineens erg lenig eer ik op de wc zit _O-

Maar dat kan ook de leeftijd zijn he -O-

**Geplaatst**: 14-11-22 11:05

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 14-11-22 11:05

Onderwerp: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

chanicha schreef:
Ik was altijd heel duidelijk, niet schreeuwen, schelden en helemaal niet slaan bij/tegen mij want daar was ik zo klaar mee.
Ze mochten commentaar of weerwoord geven maar wel met respect maar hef nooit je hand op.

En dan? Wat zijn de consequenties?

Dit is zo makkelijk praten voor mensen die kinderen hebben die zich daar blijkbaar naar voegen. Mijn 1,5-jarige slaat soms. Gillen doen allebei mijn kinderen ook. En ze schreeuwen en roepen soms heel hard dat ze me stom vinden. En ja daar zijn consequenties aan verbonden, maar ze mogen zich ook uiten. Want nooit eens mogen schreeuwen of gillen terwijl je van binnen compleet overkookt, dat vind ik ook niet gezond. Ik leer ze dus vooral emoties niet in te slikken.

En slaan ze toch, dan gaan ze in de hoek of even afkoelen in bed. Maar echt indruk maken doe ik daar niet mee. Dus ja: er zijn hier thuis grenzen. Maar nee: ik heb soms geen enkel idee hoe ik ervoor zorg dat mensen daarbinnen blijven.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:11

Geplaatst: 14-11-22 11:11

Spijt werkt 2 kanten op. Er zijn ouders met spijt en er zijn vrouwen van 50 die een spijtvlucht naar Ibiza nemen voor een laatstekansbaby omdat ze toch ineens spijt kregen van het kindvrij-zijn.

Kinderen 'nemen', (krijgen) is een duikvlucht nemen in het onbekende en meer is er niet over te zeggen, denk ik.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:11

Geplaatst: 14-11-22 11:11

@Femke: je mag dat zeker vinden. En goed dat je koos voor een levensstijl die bij jou past.

Ik vind het alleen jammer dat er een aantal mensen zonder kinderen zijn die zeggen dat onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen niet kan en dat het maar leeg geblaat is. Je poedersuiker dat toch niet voor een ander bepalen? Net zo min als dat ik stellig voor een kinderloos iemand kan bepalen dat hij of zij spijt zal krijgen van kinderloosheid. Je voelt wat je voelt. En wat ik voor mijn kind voel, is volgens mij onvoorwaardelijke liefde. Het is iig niet vergelijkbaar met iets anders. Iemand hier noemde het een "oergevoel", misschien is dat de beste omschrijving. Het is iets heel primairs.

Ik kan me prima voorstellen dat mensen moeite hebben met de aanpassingen. Maar ik denk ook dat je zelf wel een deel debet bent aan die aanpassingen, als ouder. Want als je gevoelig bent voor de groepsdruk van bijv de schoolpleinmoeders, tja, dan kan het volgens mij een hel zijn.
Ik paste er nooit echt tussen op het schoolplein. Moeders op een kluitje die elkaar de loef afsteken en dan zo vals mogelijk: "ik zag dat Marietje nog steeds problemen heeft met lezen? Komt vast goed hoor, ze zijn natuurlijk niet alle als onze Louis die op 6 maanden Latijn las en schreef". En alles wat je als moeder allemaal moet doen: verduisterende gordijnen, schema's met wat je eet (want schijnbaar mag je niet 2x achter elkaar groene groenten eten...),.. Ik kwam vaak pas op het laatste moment, was soms ook de tijd vergeten of een meeting liep uit.

We ging laatst snel een hapje eten bij een Italiaan. Zat een stel met een kindje. Dat kindje was constant het middelpunt en op zo'n geluidsniveau dat het hele restaurant ermee gemoeids was. "BEN JIJ ZO FIJN IN JE BOEKJE AAN HET BLADEREN?", GAAN WE HAPJEHAPJE DOEN?". Daar word ik persoonlijk helemaal niet goed van. Je kind is voor jóú heel bijzonder, voor de rest van de wereld is het gewoon een kind (waar iedereen het liefst zo min mogelijk last van heeft). Zo'n houding kan (maar goed, dat is mijn mening) ook nooit goed zijn voor je relatie.
Je bent moeder (en ja, ik noem hier moeder omdat ik nu eenmaal een vrouw ben), maar daarnaast ben je nog veel meer. En het is aan jezelf om te zorgen dat je dat ook blijft.

Ik heb nooit problemen gehad met dingen voor mezelf. Wilde ik weg, dan kon het. Moest ik voor het werk een paar dagen weg? Geen probleem. Terwijl we echt zware tijd hebben gehad door een aantal aandoeningen. Ik vind achteraf dat ik dingen anders had kunnen doen. Maar als ouder ben je ook niet foutloos. Je krijgt een kindje en je doet wat jij denkt dat goed is. Ik denk ook niet dat er echt goed en fout is (los van situaties waarin kinderen worden verwaarloosd of mishandeld).

**Geplaatst**: 14-11-22 11:17

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 14-11-22 11:17

Maar Chevax, als je zoals DP geen fijne basis hebt met een mam die voor je zorgt, dan kan dat ook gewoon niet zoveel zeggen. Dat is toch logisch? Dat is dan gewoon wat het is. Ik gun iedereen zulke ouders als ik maar de realiteit is dat het gewoon niet overal gezellig is.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:18

Geplaatst: 14-11-22 11:18

Citaat:
Ik vind het alleen jammer dat er een aantal mensen zonder kinderen zijn die zeggen dat onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen niet kan en dat het maar leeg geblaat is.

dat zegt dus niemand...

**Geplaatst**: 14-11-22 11:21

Geplaatst: 14-11-22 11:21

Ik denk zélfs dat het sámenkan.

Heb dat zelfs wel gezien denk ik.

Dus èn onvoorwaardelijke liefde voelen voor je kinderen, en tegelijkertijd als je opnieuw kon kiezen niet opnieuw voor kinderen kiezen.

__

Ik denk ook dat hier in dit topic een beetje langs elkaar gepraat wordt soms.

Volgens mij zegt niemand dat onvoorwaardelijke liefde voor kinderen niet bestaat.
En tegelijkertijd is er de nuance dat dat (helaas) niet altijd voor alle ouders opgaat.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:22

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 14-11-22 11:22

Maar goed, het maakt ook niet uit toch? Ik voel onvoorwaardelijke liefde voor mijn kinderen, daar kan verder niemand iets zinnigs over zeggen. Dat is gewoon hoe ik het voel.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:24

Geplaatst: 14-11-22 11:24

Urbanus schreef:
Maar Chevax, als je zoals DP geen fijne basis hebt met een mam die voor je zorgt, dan kan dat ook gewoon niet zoveel zeggen. Dat is toch logisch? Dat is dan gewoon wat het is. Ik gun iedereen zulke ouders als ik maar de realiteit is dat het gewoon niet overal gezellig is.

@urbanus en DP, ik had het niet over DP, daar hebben zij en ik het uitgebreid over gehad en ik had ook niet de relatie van DP in gedachten. Mij opmerking over dat dat wordt gezegd is algemeen, omdat ik dat een paar keer tegenkwam. Ik heb niet teruggezocht wie wat precies zei.
DP, mocht de indruk ontstaan dat ik steeds op jou richt, dat is niet zo hoor. En je bent net zo vrij als ik om te voelen/denken wat je voelt. Dus hier geen problemen hoor.

Laatst bijgewerkt door chevax op 14-11-22 11:29, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-11-22 11:25

Geplaatst: 14-11-22 11:25

Urbanus schreef:
Maar goed, het maakt ook niet uit toch? Ik voel onvoorwaardelijke liefde voor mijn kinderen, daar kan verder niemand iets zinnigs over zeggen. Dat is gewoon hoe ik het voel.

Dat is misschien de beste samenvatting.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:25

Geplaatst: 14-11-22 11:25

Interessant topic

Ik denk dat mijn leven makkelijker en leuker gaat zijn zonder kinderen. Vrees ook dat mijn lijf het totaal niet aankan. Maar de hormonen, de kinderwens, is zó sterk. Daar kan geen ratio tegenop, bij mij dan. Of het allemaal kan en lukt is natuurlijk nog een tweede ding.

Maar vind het interessant om al jullie hersenspinsels te lezen!

**Geplaatst**: 14-11-22 11:26

Geplaatst: 14-11-22 11:26

Ergens vind ik het apart dat deze openingspost blijkbaar veel bewust kinderloze mensen triggert te reageren, ik heb niet het gevoel dat dat zo zeer de insteek was maar ik kan het fout hebben uiteraard.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:30

Geplaatst: 14-11-22 11:30

Hier ook lang getwijfeld of ik moeder wilde worden. En nu sinds bijna 7 maanden moeder.

De zwangerschap vloog ik doorheen. Tot best lang nog wel kunnen paardrijden. Na de bevalling trouwens ook geen last van urine verlies.

Echter heb ik het echt wel te veel geromantiseert en vind ik het ontzettend lastig om mijn dochter uit handen te geven.

Ik zag mezelf de hele zomer lekker op het terras zitten met vent en baby. Nou helaas had onze dochter daar niet veel zin in. Ik heb me ontzettend eenzaam gevoeld de hele dag zo thuis met een baby.

Afspreken met vrienden is echt nog steeds geen probleem. Vrijdagavond is mijn avond en zaterdag van mijn vriend en zondags zijn we lekker samen.

Ook paard gaat gewoon door en lukt me prima te combineren met mijn werk.
Ik baal van de gedachte dat ik soms gewoon graag een keer een dag zou willen bankhangen zonder dat ik mijn dochter hoef te vermaken. Dan voel ik me direct een slechte moeder.

Qua relatie heeft het ook zeker het een en ander te verduren. Al moet ik zeggen dat dit nu ook weer beter word.

Al met al voor mij is het een rollercoaster aan emoties en ik hou met heel mijn hart van haar. Ik heb het ouderschap echt wel onderschat.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:33

Geplaatst: 14-11-22 11:33

Azmay schreef:
Ergens vind ik het apart dat deze openingspost blijkbaar veel bewust kinderloze mensen triggert te reageren, ik heb niet het gevoel dat dat zo zeer de insteek was maar ik kan het fout hebben uiteraard.

Dat is altijd op bokt, als er een topic over kinderen is holt de horde uit het bewust kinderloos topic er direct op af

Femke_Tweety schreef:
Maar een aantal heeft toch soms spijt, nogmaals doorgaans níet van de kinderen zélf, maar wel van dingen die niet of moeilijker kunnen.

Er zijn best veel mensen die mij vertellen soms tussen neus en lippen en soms in echt best diepe gesprekken, dat ze het wel jammer vinden dat ze terecht zijn gekomen in
'Het leven loopt zoals het loopt '.
Mensen die het gevoel hebben niet volledig in vrijheid te kunnen kiezen hoe ze willen leven, omdat er -uiteraard - rekening gehouden moet worden met de kinderen.
Mensen die me toefluisteren dat ze wat ik doe toch wel héél gaaf vinden, en dan besmuikt er achteraan 'maar dat zit er voor mij niet meer in'. Als ik dan -voorzichtig- een wenkbrouw optrek of gewoon vraag 'hoezo?' (afhankelijk van de persoon uiteraard) dan komt daar soms de verzuchting, met soms zelfs opgehaalde schouders en handpalmen omhoog 'Tsja, kinderen hè'.
De een zegt dat half grappend, de ander toch meer serieus als je doorvraagt.

Dus spijt, als in niet de ruimte meer hebben om je leven volledig eigen in te richten maar altijd rekening te moeten houden met de kinderen, die hoor ik écht best vaak.

En de een zegt dan ook echt dat hij/zij achteraf liever een andere keus gemaakt zou hebben, en de ander vindt het jammer maar is wél blij met de keus voor kinderen achteraf.

Nogmaals, alle mensen die ik bedoel hier (en dat zijn er echt best een hoop), zijn stuk voor stuk dol op hun kinderen.
Dát is het probleem niet.

Maar een deel zou achteraf gezien dus toch anders kiezen, als ze dat konden.

Ik snap niet hoe je uit bovenstaand gesprek die dikgedrukte conclusie haalt.
Als ik je zou spreken zou ik dat ook heel gaaf vinden en best willen. En zo'n moeder zijn die zegt "dat zit er niet meer in, want kinderen."
Dat betekend niet dat ik achteraf anders zou kiezen.
Kinderen betekend dat je bepaalde dingen niet of minder makkelijk kan doen. Dat vind ik jammer, maar dat betekent niet dat ik achteraf liever was gaan reizen dan kinderen zou hebben.

Ik zou best zo'n avontuurlijk persoon willen zijn die een wereldreis maakt of op fietsvakantie gaat naar verweggistan en wel ziet waar ze iedere avond slaapt. Maar ik weet ook dat dat totaal niet bij me past, ook niet als ik geen kinderen zou hebben. Ik zou echt panisch worden van dat gebrek aan controle. Ik ben zo'n mens dat het liefst ieder jaar naar dezelfde plek op vakantie gaat en dat een jaar van tevoren al boekt.
Dat betekend niet dat het me niet super gaaf lijkt om zo'n persoon te zijn en dat zou ik dus ook rustig tegen je zeggen.

Laatst bijgewerkt door secricible op 14-11-22 11:33, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-11-22 11:33

Geplaatst: 14-11-22 11:33

Azmay schreef:
Ergens vind ik het apart dat deze openingspost blijkbaar veel bewust kinderloze mensen triggert te reageren, ik heb niet het gevoel dat dat zo zeer de insteek was maar ik kan het fout hebben uiteraard.

Daarom heb ik in eerste instantie ook níet gereageerd.

Ik volg het vanaf post 1 (er waren nog geen reacties op dat moment) maar reageerde in eerste instantie niet.

De discussie verloopt echter op zo'n manier dat ik dacht dat mijn bericht iets zou toevoegen aan de discussie en inzichten tot op dat moment.

Ik vertel niemand wat hij/zij moet doen.
Veroordeel ook geen enkele keus.

Geef alleen een standpunt dat ik nog niet eerder voorbij had zien komen, en die wel degelijk van mensen mét kinderen komt.
Die dat dus soms (begrijpelijk) niet of moeilijk uiten richting mensen die kinderen of kinderwens hebben.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:43

Geplaatst: 14-11-22 11:43

Azmay schreef:
Ergens vind ik het apart dat deze openingspost blijkbaar veel bewust kinderloze mensen triggert te reageren, ik heb niet het gevoel dat dat zo zeer de insteek was maar ik kan het fout hebben uiteraard.

Daarom ben ik ook even gewoon gaan meelezen en kijken wat er gebeurd.

Ik snap de twijfels en vragen van TS heel goed. Ik heb daarom - momenteel vrijgezel - voor mijzelf gezegd: 'Uiterlijk zwanger op mijn 36ste, met een gezonde vaste relatie en anders maar niet.' ben nu 33. (bijna 34). Ik heb geen rammelende eierstokken en geniet ook teveel van mijn vrijheid. In mijn huidige levensstijl is een kind een belemmering.

Wel kan ik erg genieten van mijn neefjes en nichtjes. Ik zie ze graag en zie ook graag hoe hun persoonlijkheden steeds meer vorm krijgen. Ook daar vond ik ze pas echt leuk nadat ze een jaar of 4 waren. van hun heb ik dan ook weer geleerd dat ik ook geen typische baby-mama zou zijn. Integendeel. Ik denk dat ik 4 jaar lang vooral níet op een roze wolk zou zitten

Moet ook zeggen: ik ben heel erg blij dat andere vrouwen wél die hormonen hebben en rammelende eierstokken. En hoop voor hun ook van harte dat ze een kleine mogen krijgen en er ook (soms) van kunnen genieten.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:53

Geplaatst: 14-11-22 11:53

Urbanus schreef:
Maar goed, het maakt ook niet uit toch? Ik voel onvoorwaardelijke liefde voor mijn kinderen, daar kan verder niemand iets zinnigs over zeggen. Dat is gewoon hoe ik het voel.

Dit dus.

**Geplaatst**: 14-11-22 11:58

Geplaatst: 14-11-22 11:58

Tink89 schreef:
Onderwerp: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

chanicha schreef:
Ik was altijd heel duidelijk, niet schreeuwen, schelden en helemaal niet slaan bij/tegen mij want daar was ik zo klaar mee.
Ze mochten commentaar of weerwoord geven maar wel met respect maar hef nooit je hand op.

En dan? Wat zijn de consequenties?

Dit is zo makkelijk praten voor mensen die kinderen hebben die zich daar blijkbaar naar voegen. Mijn 1,5-jarige slaat soms. Gillen doen allebei mijn kinderen ook. En ze schreeuwen en roepen soms heel hard dat ze me stom vinden. En ja daar zijn consequenties aan verbonden, maar ze mogen zich ook uiten. Want nooit eens mogen schreeuwen of gillen terwijl je van binnen compleet overkookt, dat vind ik ook niet gezond. Ik leer ze dus vooral emoties niet in te slikken.

En slaan ze toch, dan gaan ze in de hoek of even afkoelen in bed. Maar echt indruk maken doe ik daar niet mee. Dus ja: er zijn hier thuis grenzen. Maar nee: ik heb soms geen enkel idee hoe ik ervoor zorg dat mensen daarbinnen blijven.

Nou dit. Zo makkelijk praten idd. Hier lopen de emoties en frustraties na een dag soms zo vreselijk op. Mijn kinderen passen zich de hele dag enorm aan op school. Dat moet er uit. En dat gebeurt bij mij, want ik ben de 1e vertrouwde persoon die ze zien. En hoewel het absoluut niet goed is, denk ik meestal: lieverd wat moet jij je in vredesnaam ellendig voelen dat dit nog de enige manier is waarop je je kan uiten.

En dan die veroordelende blikken van andere ouders. Of nog erger, die opa die dacht zich tegen mijn zoon uit te moeten spreken. Blijkbaar zien anderen een slecht opgevoed asociaal kind. Maar serieus er is geen liever, zachter en zorgzamer kind als hij. Alleen al die opgekropte gevoelens van de hele dag reguleren en op een goede manier loslaten moet hij gewoon nog leren...

**Geplaatst**: 14-11-22 12:01

Geplaatst: 14-11-22 12:01

Ik had ook niet gereageerd, maar heb wel vanaf het begin meegelezen.

Ik ervaar hetzelfde als Femke_Tweety, waarbij ik al meer dan eens letterlijk gehoord heb dat ze bij opnieuw beslissen, nu volledig geïnformeerd over de gehele ervaring, toch anders zouden kiezen.

Maar ik ken ook dolgelukkige ouders die hun leven met kind zo veel waardevoller en leuker vinden dan voorheen zonder. En dat geloof ik ook, ik geloof dat het waanzinnig mooi kan zijn.

Hoe zoiets uitpakt voor elk individu is zo onvoorspelbaar, en als die oerdrag er niet is, is het gewoon een keuze die je ook niet zo maar moet maken, dus hartstikke goed om gewoon eens open en eerlijk ervaringen te delen en op basis daarvan proberen in te schatten of het een sprong is die je durft te maken, of durft niet te maken.

*kruipt weer onder meeleessteen*

**Geplaatst**: 14-11-22 12:06

Geplaatst: 14-11-22 12:06

JustMe8484 schreef:
Nou dit. Zo makkelijk praten idd. Hier lopen de emoties en frustraties na een dag soms zo vreselijk op. Mijn kinderen passen zich de hele dag enorm aan op school. Dat moet er uit. En dat gebeurt bij mij, want ik ben de 1e vertrouwde persoon die ze zien. En hoewel het absoluut niet goed is, denk ik meestal: lieverd wat moet jij je in vredesnaam ellendig voelen dat dit nog de enige manier is waarop je je kan uiten.

En dan die veroordelende blikken van andere ouders. Of nog erger, die opa die dacht zich tegen mijn zoon uit te moeten spreken. Blijkbaar zien anderen een slecht opgevoed asociaal kind. Maar serieus er is geen liever, zachter en zorgzamer kind als hij. Alleen al die opgekropte gevoelens van de hele dag reguleren en op een goede manier loslaten moet hij gewoon nog leren...

Mooi verwoord dit.
Voor mij kwam de eye-opener, toen iemand me vroeg wat voor eigenschappen ik hoop dat mijn kind heeft als hij volwassen is. "een eigen mening hebben en daar voor opkomen, emoties kunnen uiten en reguleren. Een sterk persoon zijn." Totaal het tegenovergestelde als wat de meeste mensen verwachten van kinderen: Braaf zijn, stil zitten en ja knikken."

**Geplaatst**: 14-11-22 12:09

Geplaatst: 14-11-22 12:09

Citaat:
Link naar dit bericht Geplaatst: Gisteren, 16:08

VanHuisUit schreef:
Het houden van is onvoorwaardelijk en is dat altijd geweest én... je weet niet wat dat is als je geen kind(eren) hebt.

Wow, hoe bedoel je dit? Ik schrik een beetje van wat je hier zegt, maar wil eerst weten hoe je het bedoelt.

Ik zie dat er veel op gereageerd is, heb nog niet teruggereageerd, excuses, ik was dagje niet op bokt

Ik bedoel het precies te zeggen zoals ik het zeg. En wat ook al veel is gezegd, dat weet je pas als je een kind hebt. En het is verdomde lastig, kan ik je wel zeggen, als je kind dingen uitspookt waarvan jij eerder voordat je een kind had, of bij andere kinderen, altijd hebt gezegd als ze dat ooit doen, is het einde oefening.
Maar dat is het niet. Want je (of laat ik het op mezelf betrekken, ik) houd zoveel van je kind dat wat ze ook doen (tot nu toe) je elke keer weer terugkeert naar een soort basis van onvoorwaardelijke liefde.

Dus ik herformuleer hem even: ik wist niet dat ik zo onvoorwaardelijk van mijn kind zou kunnen houden

En nog een nuancering: dat is niet altijd fijn. Als het niet goed gaat met je kind, en dat bedoel ik écht niet goed, depressies, ziektes, schoolverzuim (niet 1x maar van school getrapt worden etc), stelen, drugsgebruik, liegen, bedriegen, lijkt het me makkelijker als je zou kunnen zeggen, met heel je hart, ik neem even afstand (in geval van ziekte, om zelf bij te komen) of je zoekt het maar uit (in geval van wangedrag).
Maar zo werkt het niet (bij mij).

En ik merk ook dat ik bij mijn 'bonus' kinderen (kinderen van mijn vriend) makkelijker kan loslaten. Dus daarom denk ik, maar dat is dus persoonlijk, dat je eigen kind toch een apart en uniek soort liefde en binding bij je te weeg brengt.