Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Shivatjuh01 schreef:Hier een soortgelijke situatie.
Partner heeft 2 kinderen uit vorig huwelijk. Het klikt goed en ik geniet van het feit dat hier twee pubers rondlopen. Ik denk dat ik heel veel geluk heb met hoe welkom ik ben.
Bij begin van de relatie dit onderwerp wel besproken, maar nooit een harde nee gekregen. Mezelf ook de ruimte gegeven om te kijken of de kinderen van hem genoeg voldoening gaven.
Maar helaas nu op het punt dat ik toch niets liever wil dan zelf echt mama worden, maar m'n partner voelt er niks meer voor (mede door verleden, babytijd en ik durf bijna te zeggen traumatische ervaringen hierin).
Maar dan sta je op een pijnlijk kruispunt. Dit alles opgeven, deze geweldige relatie verbreken. Zijn kinderen en hem enorm veel verdriet doen. Of zelf steeds weer op dit punt terecht komen. En hoe lang hou je zoiets vol...
Misschien had ik er achteraf duidelijker of harder in moeten zijn. Maar dat is achteraf altijd makkelijk gezegd..
Ik weet diep van binnen dat deze wens nooit over gaat. Ik weet alleen ook echt niet hoe ik hier nu in verder moet..
ivy_power89 schreef:Ik heb geen brandende kinderwens, nooit gehad ook. Mijn man riep vanaf het begin dat hij vader wilde worden.
Inmiddels zitten we op een kritiek punt, want door mijn endometriose zou ik eigenlijk nu moeten beginnen aan kids. Maar ik wil niet, mijn man is 38 en die riep laatst, als ik echt perse kids wilde, dan had ik jaren geleden al weg moeten gaan. De liefde is sterker dan de kinderwens
Urbanus schreef:Hoi ts, hoe gaat het nu eigenlijk?