Geplaatst moonfish13 schreef:Denk je echt dat mensen in de omgeving van een borderliner erom vragen om zo behandeld te worden? Dat ze expres op de verkeerde knopjes drukken omdat ze het zo heerlijk vinden als iemand naar pannetje 5 knalt? Dat ze ervan genieten om gemanipuleerd te worden zodat er niets van hun eigen ik over blijft?
Mensen met deze stoornis zijn zeer goed in het voorhouden van de ideale persoon. Het kan even duren voor de maskers af gaan en je de werkelijkheid ziet.
En vervolgens ben je van mening dat als je weet dat iemand borderline heeft de ander zich maar zo in allerlei bochten moet wringen zodat de borderliner niet getriggerd wordt want hé daar heeft ie natuurlijk zelf voor gekozen en iemand met borderline kan er ook niets aan doen......
Heb je enig idee wat het met je doet als je partner naar pan 5 gaat? Dat kan je niet van je af laten glijden onder het mom van hij/zij weet niet wat ie doet en kan er niets aan doen. Zelfs met dat besef is het zwaar want je staat machteloos. Je kan niet anders dan lijdzaam toekijken en ondergaan dat iemand van wie je houdt zichzelf zo verliest, in de knoop zit en erop gebrand lijkt jou te kwetsen. En denk je dat er achteraf enige erkenning, troost en excuses is voor het slachtoffer???? Nee want dat wordt met je mantel der liefde 'schat je weet toch dat ik dat niet meen/zo bedoel/geen controle over heb' onder het tapijt geveegd.
Op een gegeven moment is er geen ruimte meer onder dat tapijt!!!
Omdat ik het gevoel had dat ik te vaak op mijn tenen moest lopen en op een gegeven punt al niet meer kon ademen zonder dat hij naar pannetje 5 ging, hebben we gezamenlijk besloten uit mekaar te gaan wonen. Hij zag mij veranderen nog voor ik het zelf zag. Hij is degene die zélf heeft aangegeven om mekaar nog meer ruimte te geven omdat hij zag dat door alle stress in mijn huidige dagelijkse leven, de strijd met hem thuis te vermoeiend werd en echt een impact ging hebben.
Niet meer samen wonen werkt echter goed voor ons. En zo is er ook geen nood om de relatie volledig te beëindigen. Ik kan weggaan wanneer ik dat zelf wil en nodig vind. Ik ben wijs genoeg om die keuze te maken als het te ver zou gaan.
Gelukkig ben ik iemand die erg op mezelf gesteld is dus ik gun hem de ruimte en dring niks op. We hebben geen verwachtingen. We weten dat onze uiteindelijke doelen en dromen dezelfde zijn en dat als de liefde sterk is, we mekaar vanzelf altijd weer zullen tegen komen.
Borderline is niet makkelijk en word dat ook niet, niet voor de persoon zelf en niet voor de omgeving.
Ik weet dit ook! Ik aanvaard dit ook!
En niet omdat ik zelf geen eigenwaarde heb, of een stoornis heb, of hopeloos ben... maar omdat ik weet dat ik zijn acties niet persoonlijk opneem en verder kan gaan met mijn eigen leven en hem soms letterlijk in zijn eigen sop laat gaarkoken. Ik heb geen problemen om voor mezelf op te komen en bij pannetje 5 ga ik vaak zelfs weg, hier word hij kwaad om maar ik zeg dan ook altijd 'no worrys , ik kom weer terug, we praten als je rustig word' .. vandaar dat het niet langer samen wonen handig is. Want door vele tegenslagen op enkele maanden tijd (vader zelfmoord, 2 beste vrienden gestorven, job verloren, ...) zit zijn hoofd zodanig vol dat pannetje 5 al snel word bereikt. En als dit lang aanhoud is het als partner bijna onmogelijk vol te houden als je niet je eigen ruimte hebt.
Vandaar dus dat ik wil dat hij hulp zoekt, om deze ge gebeurtenissen te verwerken zodat hij weer wat rustiger word en wat meer controle terug krijgt.
Dit zijn trouwens gebeurtenissen waar een 'normaal' persoon al moeite mee heeft, laat staan iemand met een stoornis.
Overigens: neen wij willen beide geen kinderen.
Dat zei ik eerder al. Ik hoop dat mijn familielid daar ooit toe komt. 
) 
