linnie050 schreef:Klopt inderdaad mijn vriend zijn voorkeur gaat naar een eigen kindje en niet naar een pleegkind of adoptie kindje.
Ik snap ook heus wel dat je met een adoptie kindje een band opbouwt enz.
Maar staks als alles goed gaat samen naar de echo's, mijn buik zien groeien, het getrappel voelen, de babykamer klaarmaken, zijn of haar eerste kleertjes kopen, de bevalling en alles daarna dat willen we samen ervaren.
En hij hecht daar veel waarde aan.
Wat ik eigenlijk zelf helemaal niet gek vind.
Voor mij is een eicel inderdaad een bouwsteen.
Het begin van iets moois, iets bijzonder een wondertje misschien wel!
Oh, op die manier. Dan snap ik het. Het gaat dus niet om zijn eigen genen, maar om het meemaken van de zwangerschap en geboorte. Zeg ik dat goed?
Bij adoptiekinderen ligt het soms ook wat gecompliceerder qua hechting en hoe ze omgaan met het gevoel dat ze afgestaan zijn. En ze hebben helemaal geen bloedband met de ouders waar ze bij opgroeien. En bij pleegkinderen blijven de ouders vaak in beeld en loop je een aanzienlijke kans dat je ze op een dag weer uit moet zwaaien omdat ze terug gaan naar de ouders. Dat lijkt me niet op te brengen als je zelf een hele sterke kinderwens hebt.