Bokt.nl

Urielle schreef:

Enya begint nu ook aan te pakken voor haar toetje. Vig nog niet, te jong dus te dwars.

xyzutu2 schreef:

Ik heb dit topic vanaf het begin gevolgd en in de eerste post staat dat het kind helemaal niets meer eet, al jarenlang, vervolgens komt naar voren dat hij wel eet, alleen niet tijdens de maaltijden, dan blijkt dat hij wel tijdens de maaltijden eet maar alleen als hij het lekker vindt (friet & co) en als mensen vragen hoe het dan komt dat hij niet omvalt tussendoor, dan blijkt dat hij veel melk drinkt en eigenlijk ook nog liever rauwe melk zou moeten drinken.

Ik weet niet hoe je zoon in elkaar zit en wat de precieze oorzaak is van zijn probleem, maar als ik kijk naar hoe je posts in dit topic veranderen en ook hoe (hoe hard het ook klinkt) overdreven de eerste post en topictitel uiteindelijk bleken te zijn, dan zet dat wel aan het denken. Helemaal als die ouder zelf ook een probleem met eten heeft gehad. Misschien moet dan niet het kind naar de psycholoog, maar zou je als ouder eens moeten praten met iemand om te kijken naar wat het met jou als ouder en vooral ex-eetproblemer doet dat je kind niet (nou ja, niet alles wat jij wil) eet.

Door alle posts heen zie ik namelijk heel veel waardeoordelen over het eten voorbij komen: bij opa en oma eten betekent een week fastfood en dat wil je niet meer, maar het mag wel omdat het vakantie is, maar thuis niet - alleen soms wel, maar daar sta je dan niet helemaal achter. Melk is goed, maar zou eigenlijk beter moeten zijn. Je gaat niet je avondeten omgooien naar dingen die hij wél eet want dat is (even kort door de bocht) hem zijn zin geven - maar op brood krijgt hij wel weer BabyBel omdat hij anders geen kaas eet.

Het klinkt alsof er een enorme chaos aan regeltjes is ontstaan die elkaar meer tegenspreken dan dat ze elkaar aanvullen en die ook elke dag weer door de ene of andere partij bijgesteld worden. Ik zou daar nu al gek van worden, maar als ik zelf eetproblemen heb gehad dan triggert dat natuurlijk enorm. Misschien zou ik mijn kind dus even mijn kind laten en kijken naar wat er met mijzelf gebeurt, wat dit alles in mij losmaakt, welke gevoelens er eigenlijk bij mij voorbij komen - en of ik mezelf eigenlijk nog wel herken in hoe ik ben als het om dat gewraakte onderwerp gaat. Zo niet, dan is er werk aan de winkel; niet bij het kind maar bij mezelf.

En het zou nog steeds goed kunnen dat hij een pijnlijke stoelgang, amandelen of voorhoofdsholtes heeft of gewoon rust, reinheid en regelmaat nodig heeft, maar zolang je dat allemaal niet weet moet je een manier zien te vinden om met het niet weten om te gaan zonder er zelf onderdoor te gaan. Want je kunt een probleem pas echt aanpakken als je het eerst hebt losgelaten.
Nogmaals; ik kan deze suggestie alleen baseren op hoe de manier waarop het probleem beschreven werd door het topic heen verandert. En het is ook een verschrikkelijk naar probleem om mee te maken als ouder, maar het is belangrijk om de realiteit niet uit het oog te verliezen, en de verschuivingen door de posts heen lijken erop te wijzen dat alle gedachtes over het probleem een heel eigen leven zijn gaan leiden, en dat is wel een alarmsignaal.


Off topic: langdurig melatonine slikken is funest voor je dag/nachtritme. In slaapcentra in ziekenhuizen is dit echt berucht om de verwoestende effecten op de eigen hormoonaanmaak. En dat is dan bij volwassenen, bij kinderen kan het ook andere effecten hebben en onderdrukking van hongerprikkels zou er zomaar een van kunnen zijn.

Shadow0 schreef:

Urielle schreef:

Enya begint nu ook aan te pakken voor haar toetje. Vig nog niet, te jong dus te dwars.

'dus te dwars'? Is je vraag dan niet gewoon ongeschikt voor het kind, als 'ie er nog niet aan kan voldoen?

Urielle schreef:

Eten? mag hopen van niet.

Quellian schreef:

Laat ik eerst maar met hem naar de huisarts gaan en kijken wat die te vertellen heeft.

En as we speak... hij is vandaag met opa en oma naar de dierentuin, krijg net een smsje dat ze in een pannenkoekenhuis zijn. Tja... die maken er ook een leuke dag van en daar is niets mis mee. Morgen dus de tuinerwten in de herhaling

FloortjeM schreef:

Wat een enge ouders hebben veel van jullie gehad: negeren, geen aandacht aan geven, je hebt maar te doen wat je gezegd wordt. Wat is dat joh?! Ben zelf geen geweldige eter en daar baal ik wel eens van. Vind het daarom belangrijk dat mijn kinderen (4 en 6) alles leren eten (en dat valt met beiden soms bepaald niet mee). Maar dat wil echt niet zeggen dat ze op zo'n nare manier behandeld worden.

Al vanaf dat ze klein zijn, hebben wij duidelijke regels: alles proeven, vind je t niet lekker, dan hoef je er vandaag niet meer van, volgende keer opnieuw proberen. En als ze iets dat ik belangrijk vind, niet lekker vinden, spreek ik dan een aantal happen met ze af. En dan kijk ik naar mijn hele kind: zijn ze moe, wat hebben ze vandaag al wel op, hoe hard doen ze hun best etcetera. En zo kan ik niet anders dan constateren dat mijn oudste echt een geboren vegetariër is; ze doet echt haar best en probeert het iedere keer weer, maar ze worstelt iedere keer weer met dat vlees. Als ze wat ouder is en ze zegt dat ze dat niet meer wil, ga ik haar daar zonder meer in respecteren. Wat niet wegneemt dat ik hoop dat ze er overheen groeit en alles met smaak en een positief gevoel leert eten.

Dessert weglaten vind ik zo iets idioots. Eigenlijk zeg je daarmee tegen je kind: die warme maaltijd is ook zo goor, daar heb je wel een beloning voor verdiend. Terwijl ik dat signaal in ieder geval niet wil geven. Maar bij ons is het dessert eigenlijk altijd vers fruit en dat vind ik dan een fijne gedachte, ook als ze een dag niet lekker eten.

Om op jouw situatie terug te komen, ts: eigenlijk klinkt wel een beetje alsof jullie hem verwijten dat hij een lastige eter is ('hij neemt ons in de maling'), terwijl dat meestal niet (bewust) zo is. Hij is bijna zes, je kan toch afspraken met hem maken. Dus je maakt spinazie met frietjes, en dan om beurten een hap (hap spinazie, frietje, hap spinazie etc...) of nasi en dan na iedere derde hap krijgt hij een stukje kroepoek ofzo. Mijn jongste breekt haar kroepoek dan zo dat ze op iedere hap een stukje kroepoek heeft, dan eet ze met veel smaak (en de oudste is extreem blij als ze een stukje stokbrood bij soep krijgt). Ik introduceer nieuwe smaken altijd tussen van alles wat ze kennen en graag eten, en zo leren ze steeds weer nieuwe smaken kennen. Ze weten ook gewoon dat ik het ze nog eens voorzet en nog eens en nog eens, omdat ze eraan moeten wennen en het zouden moeten leren eten. Maar voordat ze dat geleerd hebben, kan je toch ook respect voor je kind opbrengen.

Waar ik overigens mee zou beginnen, is samen met m koken. Dan eet hij tijdens het koken hier al een stuk paprika, daar en snoeptomaatje, en heeft hij de vitamines al binnen voor je aan tafel gaat. Dat maakt het voor jou zelf veel makkelijker om relaxed te blijven als hij dan aan tafel afhaakt. Lekker kletsen, vragen wat er in zijn leven gebeurt, dan heeft hij in ieder geval een positief basisgevoel bij 'we gaan aan taaaaafel'.

Quellian schreef:

xyzutu2, dan heb je mijn eerste post niet goed gelezen, probeer het nog eens.

Maar goed, de afspraak met de huisarts is gemaakt, dus dat wachten we vooralsnog even af Wellicht dat de dokter tot hem doordringt. Ik geloof niet in allerlei stempels die hier voorbij komen en bezoek graag een goede arts voor eventuele diagnoses (waar ik overigens niet van overtuigd ben).

Iedereen bedankt voor de tips, ook via pb!

Shadow0 schreef:

Urielle schreef:

Eten? mag hopen van niet.

Eten op de manier die jij wilt.

Daarnaast is 'dwars' zeker niet een normale basishouding voor kinderen, wel op sommige momenten maar niet in het algemeen. Als je dat als ouder wel zo ervaart, en drie kinderen eetproblemen hebben waarbij er blijkbaar eerst stress ontstaat en daarna het omkopen de voornaamste manier is om dat op te lossen, denk ik dat er toch meer meespeelt dan alleen maar een genetische voorkeur.

Resistance schreef:

Mijn ouders deden het altijd zo:

Wilden we niet eten? Dan was dat ons probleem. Daar werd verder geen aandacht aan besteed. Allemaal aandachttrekkerij dat niet-eetgedrag, negatieve aandacht is namelijk ook aandacht.

Op vakantie ging het soms ook weleens anders. Mijn zus had haar bord leeg en mijn broer had geen hap gegeten. Gevolg? Zus kreeg een ijsje en mijn broer niet. Zijn bord was toen binnen 5 minuten leeg. Toen kreeg hij ook een ijsje.

Kortom: niet zeuren, gewoon eten. Vooral niet in strijd gaan, em vooral geen aandacht aan besteden. Mijn zus, broer en ik eten echt alles (er is letterlijk niets wat we niet lusten of niet willen proberen), dus die methode werkt hartstikke goed.

purny schreef:

Als ik vroeger niet wilde eten kreeg ik niks anders. Ik moest eten wat de pot schafte. Het lijkt wel alsof kinderen opvoeden een stuk moeilijker is dan 20 jaar terug.
Niet mee willen eten= geen eten. Krijgt vanzelf wel honger en dan eet je wel.

Punz schreef:

Punt is dat in eerste instantie leek dat het zoontje helemaal niets at. Dan is alles beter dan niets.
Uiteindelijk wordt helder dat het zoontje van TS wel degelijk van alles eet, maar dan selectief. Dat is een ander verhaal.
Inderdaad: eten neerzetten, geen woorden over vuil maken, en als iedereen klaar is met eten vragen of hij nog wat wil eten. Zo niet: eten weg. En dan al het andere gewoon zoals normaal. Gewoon ontbijt, gewoon lunch, gewoon eens friet als er friet gegeten wordt.

Kortom: álle aandacht af van het eten, zuinig met tussendoortjes (maar.. als het gewoonte is om na het warme eten savonds nog een koekje te eten oid, dan dat wel gewoon door laten gaan.) Kortom: het hele probleem gewoon negeren, gewoon elke keer neutraal eten voorzetten ( en weer weghalen als dat moet). ..

tamary schreef:

Ik heb jaren slecht/niet gegeten, HA zei ook : "maak u niet druk zij houdt het langer vol dan jij". Er is nooit moeilijk over gedaan, gewoon iedereen aan tafel, bordje voor je neus en als ouders klaar waren vroeg er een: " of iedereen genoeg gegeten had? Ja?" Mooi dan afruimen en afwassen. Op de vraag wat is het voor eten? Was en is antwoord nog steeds eerst een overtuigd : "Lekker!" Niks moeilijk doen met beloningen, andere dingen koken en weet ik wat. Is allemaal goed gekomen met mij.

luxje schreef:

Ik denk niet dat je een oplossing voor dit, al drie jaar durende, probleem vindt op een forum waar (bijna) niemand jou, je kind en je gewoontes irl kent.
Zoals ik alles lees, lijkt het mij dat opstandigheid voor hem is uitgegroeid tot een prachtig machtsspel, wat hij nog wint ook, maar mss heeft hij wel een medische kwestie waardoor hij niet kan eten of wil eten...
De huisarts zal morgen geen oplossing bieden waardoor zl morgenavond zijn bord leeg gaat eten, maar ik hoop dat hij jullie wel hulp kan bieden wat uiteindelijk naar de oplossing gaat leiden.
Het consultatiebureau en hun adviezen zou ik dan persoonlijk niet serieus nemen, die hebben over het algemeen niet zo veel verstand van zaken..., maar daar zul je ws ook niet meer komen, gezien de leeftijd van uk