Bokt.nl

**Geplaatst**: 31-03-10 08:42

Geplaatst: 31-03-10 08:42

mick75 schreef:
Naar aanleiding van het topic over abortus lijkt dit me wel een gepast onderwerp.

Ik ben midden 30 en zeer bewust kinderloos. En mocht ik per ongeluk zwanger raken, iets wat mij in theorie best zou kunnen overkomen wil ik het absoluut niet hebben, wil er geen 9 maanden last van hebben en er helemaal niets mee te maken hebben. Heel vaak in gesprekken met leeftijdsgenoten, of ze nou wel of geen kinderen hebben, word ik voor knettergek of erger aangemerkt omdat ik een totaal gebrek aan moederlijke gevoelens heb en ook geen bijster zorgzaam karakter heb. Vrouwen van mijn leeftijd horen op z'n minst een dringende kinderwens te hebben en er alles aan te doen om zwanger te worden lijkt het wel. Ik was echter dolgelukkig de dag dat ik een miskraam kreeg, scheelde weer een dag ziekmelden voor een abortus.

Nou heb ik natuurlijk totaal geen problemen als anderen om me heen zwanger worden en kinderen krijgen, gefeliciteerd en veel geluk gewenst, oprecht. Wil best de hele dag luisteren naar nieuwe moeders die over niets anders dan hun uk kunnen praten, wil best mee met inkopen doen en voor pakezel spelen als de moeder nog weinig mag tillen. Ik wil alleen niet oppassen of op een andere manier voor een kind moeten zorgen want dat kan ik niet en ik wil het ook niet kunnen.

Vraag me af of er meer mensen zijn die zoiets hebben, die heel gelukkig kinderloos zijn en ondanks dat de tijd "begint te dringen" nog steeds geen enkel moederlijk gevoel hebben.

Volgens mij zijn we al aardig afgedwaald. Uiteraard wel met nuttige/zinvolle gesprekken, maar ik zou graag nog reacties lezen op bovenstaande.

Wat is uberhaupt moedergevoel? Hoe zou je het omschrijven? Ik heb vaak het idee dat 'moedergevoel' ook 'aangewakkerd' wordt, door bijvoorbeeld het zien van babies in je omgeving om een zus//vriendin hebben die zwanger is.
Ik zou best namelijk willen ervaren wat zwanger zijn, is, maar ik wil echt geen kinderen.

**Geplaatst**: 31-03-10 08:44

Geplaatst: 31-03-10 08:44

Ik mankeer niets, behalve dat ik een enorme levensgenieter ben, en een gat in de hand heb

.
Er wordt hard gewerkt, geld mag rollen, en uitjes/feestjes aan de lopende band (nou ja lopende band, zeg maar wel gerust 'regelmatig'). 8-)

**Geplaatst**: 31-03-10 08:46

Geplaatst: 31-03-10 08:46

Morris.... Hoi.... Jeetje... da's lang geleden....

Edit...

totaal off topic, sorry....

Morris schreef:
Wat is uberhaupt moedergevoel? Hoe zou je het omschrijven?

Niet... dat is in mijn ogen niet te omschrijven....
Maar het is wel heel sterk, echt heel sterk! Soms zo sterk dat het pijn doet!

**Geplaatst**: 31-03-10 08:50

Geplaatst: 31-03-10 08:50

Morris schreef:
mick75 schreef:
Naar aanleiding van het topic over abortus lijkt dit me wel een gepast onderwerp.

Ik ben midden 30 en zeer bewust kinderloos. En mocht ik per ongeluk zwanger raken, iets wat mij in theorie best zou kunnen overkomen wil ik het absoluut niet hebben, wil er geen 9 maanden last van hebben en er helemaal niets mee te maken hebben. Heel vaak in gesprekken met leeftijdsgenoten, of ze nou wel of geen kinderen hebben, word ik voor knettergek of erger aangemerkt omdat ik een totaal gebrek aan moederlijke gevoelens heb en ook geen bijster zorgzaam karakter heb. Vrouwen van mijn leeftijd horen op z'n minst een dringende kinderwens te hebben en er alles aan te doen om zwanger te worden lijkt het wel. Ik was echter dolgelukkig de dag dat ik een miskraam kreeg, scheelde weer een dag ziekmelden voor een abortus.

Nou heb ik natuurlijk totaal geen problemen als anderen om me heen zwanger worden en kinderen krijgen, gefeliciteerd en veel geluk gewenst, oprecht. Wil best de hele dag luisteren naar nieuwe moeders die over niets anders dan hun uk kunnen praten, wil best mee met inkopen doen en voor pakezel spelen als de moeder nog weinig mag tillen. Ik wil alleen niet oppassen of op een andere manier voor een kind moeten zorgen want dat kan ik niet en ik wil het ook niet kunnen.

Vraag me af of er meer mensen zijn die zoiets hebben, die heel gelukkig kinderloos zijn en ondanks dat de tijd "begint te dringen" nog steeds geen enkel moederlijk gevoel hebben.

Volgens mij zijn we al aardig afgedwaald. Uiteraard wel met nuttige/zinvolle gesprekken, maar ik zou graag nog reacties lezen op bovenstaande.

Wat is uberhaupt moedergevoel? Hoe zou je het omschrijven? Ik heb vaak het idee dat 'moedergevoel' ook 'aangewakkerd' wordt, door bijvoorbeeld het zien van babies in je omgeving om een zus//vriendin hebben die zwanger is.
Ik zou best namelijk willen ervaren wat zwanger zijn, is, maar ik wil echt geen kinderen.

ik ben heel gelukkig kinderloos...maar volgens mij heb ik wel moedergevoelens...alleen niet echt naar kinderen toe.
Twee weken met een jong lammetje bezig geweest,die heeft het ondanks alle goede zorgen niet geredt.
Ook s'nachts eruit enzo....ben er flink verdrietig van..
Ik vermoed dat dit toch moedergevoelens zijn?
Het onder je hoede nemen en verzorgen van z'on klein beestje?
Of zo het verantwoordelijkheids gevoel heten?

**Geplaatst**: 31-03-10 08:57

Geplaatst: 31-03-10 08:57

Offtopic: Heee ja, Kaja, da's heul lang geleden! Gaat helemaal goed met me hoor, en met Velvet ook. We doen nu kunstjes in de M1, hi hi.

Oeps, back to the topic.
Ach gut, ja dieren, als ik moeder-dieren zie, inderdaad, dan ZIE je echt moedergevoelens. Maar dan is die kleine er al he, dan ze zo zorgzaam en betrokken.

**Geplaatst**: 31-03-10 09:00

Geplaatst: 31-03-10 09:00

Morris schreef:
Offtopic: Heee ja, Kaja, da's heul lang geleden! Gaat helemaal goed met me hoor, en met Velvet ook. We doen nu kunstjes in de M1, hi hi.

Ik ga je PB'en... want anderen zitten hier vast niet op te wachten

**Geplaatst**: 31-03-10 09:08

Geplaatst: 31-03-10 09:08

Het oer-moedergevoel had ik ook nooit, hoor. Ja, inderdaad, voor dieren, zoals jij beschrijft, Geerke (zielig trouwens dat het lammetje het niet gered heeft). Dat had ik als kind al zelfs bij dieren.
Maar babies, nee, dat heeft me eigenlijk nooit zoveel gedaan.

Maar mijn eigen dochter, jaaaaaaa, die heeft zeer zeker enorm intense moedergevoelens bij me opgeroepen. Het is wat Kaja zegt, zo intens, dat het inderdaad pijn kan doen. Voor mijn kind, ga ik door het vuur. Haar zal ik beschermen met mijn leven (als het zou moeten). En nee, ik ben geen moeder die haar opsluit en afschermt, hoor, maar bij wijze van spreken. Maar ik vind het verder moeilijk om te zeggen wat moedergevoel is. Het is zoiets natuurlijks, zoiets intens, zoiets heftigs. Een oergevoel ofzo. Wat ik ook had toen ik haar op de wereld moest brengen, maar dan in oerkracht. Het is heel bijzonder en heel overweldigend. En ik vind het een verrijking het te mogen ervaren. Al hoewel het je ook zo enorm kwetsbaar maakt. Dat is het ook moedergevoel. Het maakt je enorm kwetsbaar........... Want als mijn kind wat ergs overkomt, weet ik, dat ik daar nooit meer over heen zal komen......

**Geplaatst**: 31-03-10 09:09

Geplaatst: 31-03-10 09:09

grappig eigelijk...dit topic gaat over bewust kinderloos en wat gebeurt er....alleen de moeders zijn nu nog actief in dit topic

Wat natuurlijk mag,begrijp me niet verkeert

**Geplaatst**: 31-03-10 09:11

Geplaatst: 31-03-10 09:11

Nou, ik ga zo naar mijn paard toe, hoor.

Dan stop ik even met actief zijn op bokt, haha.....

**Geplaatst**: 31-03-10 09:11

Geplaatst: 31-03-10 09:11

Als ik voor mezelf mag spreken: ik geloof niet dat ik uitgesproken moeder-gevoelens heb. De eerste van mij heb ik ook niet bewust voor gekozen (gelukkig maar, want wanneer weet je nu zeker dat je voor kinderen wil kiezen? Wat is het juiste moment? Als ik daarop had gewacht dan had ik ze nu nog niet gehad

). Hij was overigens wel meer dan welkom hoor. Maar ik heb nooit in kinderwagens lopen loeren, vantevoren nooit de behoefte gehad baby's van anderen vast te houden (nog niet trouwens), nooit zin gehad om op mijn neefjes en nichtjes te passen, daar was ik absoluut niet mee bezig.

Het gevoel kwam pas nadat de eerste geboren was. Een soort verantwoordelijkheidsgevoel denk ik inderdaad. Je wilt ze beschermen tegen de grote boze buitenwereld en als iemand ze wat aan wil doen dan kan diegene het beste ver bij mij uit de buurt blijven.

De tweede was wel heel bewust gepland en gemaakt want ik wilde voor mijn oudste een broertje of zusje zodat de aandacht niet alleen en exclusief naar hem zou gaan.

Verder geloof ik niet dat ik een doorsnee moeder ben want de paarden zijn er ook nog en mijn werk en mijn vriendenkring. Ik kies nog steeds heel bewust voor momenten voor mezelf en niet alleen als de kinderen naar bed of op school zijn. Ze mogen zich er best van bewust worden/zijn dat ik in de eerste plaats een mens ben met eigen interesses en hobby's en niet alleen maar een mamma die de hele dag rent voor haar kroost. En naarmate ze ouder worden gaat dat ook steeds makkelijker. Ze zijn nu 9 en bijna 7.

**Geplaatst**: 31-03-10 09:16

Geplaatst: 31-03-10 09:16

wat jij schrijft twiggy is inderdaad 1 van de redenen geweest voor mij om geen kinderen te nemen....het verlies of ongeneeselijke ziekte..

Daar kom je niet meer over heen...een lammetje wel...of hond/paard...

Toen ik 25 was ben ik mijn zus verloren ,op slag dood in een auto ongeluk.(nu 19 jaar geleden)
Zij was 23...het verdriet daarvan en de radeloosheid zie ik nog dagelijks in mijn moeder....je leven wordt nooit meer hetzelfde.
Je bent geamputeert.
Mijn vader gaat daar overigens anders mee om.

Maar ja,die heeft het niet 9 maanden in zijn buik voelen groeien.

Tranen uit mijn ogen toen milly weg was en uiteindelijk vermoord,die ouders....zoveel pijn,en dan ook nog de oorzaak...
Vreselijk!

**Geplaatst**: 31-03-10 09:17

Geplaatst: 31-03-10 09:17

Lijkt misschien zo, Onassa, Laetitia, jij, Wendy, Morris, Shadow volgens mij ook, zijn geen mama...

Ik heb juist altijd wel moedergevoelens gehad maar wist voorheen ook niet of ik dan wel kinderen wilde.

Moedergevoel... Echt, ik wist niet precies wat het was totdat ik mijn eerste kindje had gebaard. Bij mij was het zo, en ik weet ook dat het bij veel moeders niet zo is, dat ik echt direct een leeuwin was... Ze moesten bloed afnemen bij hem, woest was ik want hij begon te huilen. MIJN KIND! Dat was wat ik dacht! Je kindje waar je voor moet zorgen! Een heerlijk gevoel!
Dit klinkt misschien heel zoetsappig maar als ik naar mijn kinderen kijk doet mijn hart soms pijn, als die liefde...

**Geplaatst**: 31-03-10 09:21

Re: Bewust kinderloos.

Geplaatst: 31-03-10 09:21

geerke, maar dan kun je toch wel voor alles bang zijn?
Ik begrijp je wel hoor maar dat dat zo zwaar meeweegt in je beslissing, dat is natuurlijk ook heel persoonlijk...

Er zijn zoveel verschrikkelijke dingen op de wereld!

**Geplaatst**: 31-03-10 09:25

Geplaatst: 31-03-10 09:25

Dat heb ik nu ook; ik zit ook niet te wachten op andere kinderen, eerlijk gezegd. Natuurlijk neem ik anderman's kinderen wel eens mee uit school, om te spelen met mijn dochter of als hun mama langer moet werken ofzo. Mijn dochter neemt regelmatig vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis. Haar nichtje heeft hier 1x gelogeerd (is 3 jaar), ook heel gezellig. Maar ik hoef niet continu tig kinderen om me heen, alsjeblieft niet.

Ik geniet van hun samen zijn, maar ben ook altijd weer blij als ze opgehaald worden, haha...

Je hebt van die moeders die dat wel hebben. Hoe meer, hoe beter. Die passen ook hele dagen op, op baby's, terwijl hun eigen grotere kids al op school zitten. Waar je zin in hebt..... No, thanks.

Mijn kind weet ook dat ik andere bezigheden heb (mijn werk/mijn paard/andere huisdieren/mijn sporten/vrienden en vriendinnen/uitgaan/etc.). Mijn leven draait absoluut om haar, maar ik pas de andere zaken er ook prima in. Want ik ben natuurlijk veel meer dan mama. Ik heb dan het 'voordeel' dat ze ook regelmatig bij haar vader is en dan heb ik vaak meer vrijheden, tenzij ik moet werken natuurlijk, wat ook voorkomt. Dus de dagen dat ze bij mij is, ben ik er wel zoveel mogelijk voor haar.

Klopt, MB. Ik voel me ook echt een tijger af en toe, wat mijn kind betreft (en daarmee bedoel ik niet dat ik alles goed praat van haar etc.). Ik ben ook veel assertiever geworden, sinds ik een dochter heb. Heb echt schijt aan wat anderen denken van me en ik kan, als het nodig is, heel heftig uit de hoek komen, als ik iemand niet ok vind doen. Vroeger was ik zo'n typje die altijd aardig gevonden wilde worden door iedereen. Nu maak ik me daar echt niet druk om en geef ik rustig mijn ongezouten mening aan iemand die ik echt niet ok vind.

Ik weet eigenlijk meer wie ik ben nu. Maar goed, kan ook met mijn leeftijd te maken hebben, hoor, maar het ik ben veel sterker geworden, sinds ik mama ben. Dat kan geen toeval zijn.

**Geplaatst**: 31-03-10 09:26

Geplaatst: 31-03-10 09:26

Inderdaad MB. Zo kromp mijn hart ook ineen toen ik las van dat jongetje dat doodgereden was door die bus omdat de chauffeur hem niet gezien had in zijn spiegel. En als mijn oudste dan alleen op de fiets richting voetballen gaat, dan wil ik hem het liefste de hele weg volgen omdat ik gewoon niet rustig zit na zulk nieuws.

Hij krijgt ook altijd een reflecterend jasje over zijn trainingsjasje aan zodat ie extra opvalt. Hij hoeft niet langs een drukke weg, het grootste stuk bestaat uit een apart fietspad maar toch....En ik mag niet meer meefietsen want da's suf zo met je moeder.

**Geplaatst**: 31-03-10 09:28

Geplaatst: 31-03-10 09:28

Geerke, maar heb je dan ook geen relatie? Je kunt je man ook kwijt raken namelijk.....
Ik weet uit ervaring hoe het is om je grote liefde kwijt te raken. En ik twijfel nog steeds of ik ooit nog wel een echte vaste relatie wil. Samen wonen wil ik niet meer, geloof ik. Me binden is altijd een issue geweest en ik ben er voor gegaan en heb verloren, uiteindelijk. Nu geniet ik meer van wat er op mijn pad komt, zonder me officieel te binden.... Schijnt ook niet ok te zijn, volgens sommigen, maar ja..... als je angst echt uit is gekomen, ga je anders leven.

Overigens; wat een vreselijk verhaal over je zus..... Ver-schrik-ke-lijk.

Laatst bijgewerkt door Twiggy2008 op 31-03-10 09:29, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 31-03-10 09:28

Geplaatst: 31-03-10 09:28

geerke schreef:
wat jij schrijft twiggy is inderdaad 1 van de redenen geweest voor mij om geen kinderen te nemen....het verlies of ongeneeselijke ziekte..

Daar kom je niet meer over heen...een lammetje wel...of hond/paard...

Toen ik 25 was ben ik mijn zus verloren ,op slag dood in een auto ongeluk.(nu 19 jaar geleden)
Zij was 23...het verdriet daarvan en de radeloosheid zie ik nog dagelijks in mijn moeder....je leven wordt nooit meer hetzelfde.
Je bent geamputeert.
Mijn vader gaat daar overigens anders mee om.

Maar ja,die heeft het niet 9 maanden in zijn buik voelen groeien.

Tranen uit mijn ogen toen milly weg was en uiteindelijk vermoord,die ouders....zoveel pijn,en dan ook nog de oorzaak...
Vreselijk!

Oh wat vreselijk Geerke... wat een verdriet...

En je moeder....
De zorgen die bij kinderen komen kijken... dat is het ergste... als mensen mij vertellen bewust kinderloos te zijn dan denk ik daar altijd als eerste aan. Zij hebben die zorgen niet, wat heerlijk...

Ik heb spruitjes, ik ben egoïstisch en tegelijkertijd ook weer niet, maar ik heb elke dag zorgen, elk uur, elke minuut... Ik ben niet meer wie ik vroeger was, onbevangen, ik ben nu mama en ik moet voor mijn spruitjes zorgen.
En die zorg is zwaar, heel zwaar... aan de andere kant krijg ik er zoveel voor terug dat ik een tevreden mens ben, gelukkig en ik loop over met liefde voor mijn kindjes...

Maar bij een massale inentingscampagne, de ramp op Haïti, de moord op Milly dan schreeuwt mijn moederhartje.... Ik ben gek op kindjes en op dieren... Daar moet je niet aankomen!

**Geplaatst**: 31-03-10 09:30

Geplaatst: 31-03-10 09:30

Twiggy2008 schreef:
Klopt, MB. Ik voel me ook echt een tijger af en toe, wat mijn kind betreft (en daarmee bedoel ik niet dat ik alles goed praat van haar etc.). Ik ben ook veel assertiever geworden, sinds ik een dochter heb. Heb echt schijt aan wat anderen denken van me en ik kan, als het nodig is, heel heftig uit de hoek komen, als ik iemand niet ok vind doen. Vroeger was ik zo'n typje die altijd aardig gevonden wilde worden door iedereen. Nu maak ik me daar echt niet druk om en geef ik rustig mijn ongezouten mening aan iemand die ik echt niet ok vind.
Ik weet eigenlijk meer wie ik ben nu. Maar goed, kan ook met mijn leeftijd te maken hebben, hoor, maar het ik ben veel sterker geworden, sinds ik mama ben. Dat kan geen toeval zijn.

Dit stukje is voor mij ook heel herkenbaar, vraag me ook weleens af of dit nu met leeftijd of met mijn kids te maken heeft. Ik denk beide maar vooral dat assertiever zijn heeft wel met de kids te maken.

**Geplaatst**: 31-03-10 09:30

Geplaatst: 31-03-10 09:30

Ik zou me waarschijnlijk vooral heel verantwoordelijk voelen als ik een kind zou hebben, en ik zou er uiteindelijk ook wel van houden. Maar volgens mij is dat geen moedergevoel.

**Geplaatst**: 31-03-10 09:30

Geplaatst: 31-03-10 09:30

Twiggy, ik heb er altijd al po*p aan gehad wat mensen van me vinden en nu nog steeds!

Ik kan bijvoorbeeld op school of weet ik veel waar behoorlijk uit de hoek komen, dat weten ze nu ook wel... Zo ben ik nu eenmaal, ik bedoel het eigenlijk ook nooit rot maar het komt soms niet helemaal lekker mijn keel uit, geloof ik...

Dit heb ik niet van een vreemde, mijn moeder is ook wel zo!
"Je mag alles zeggen, als je maar netjes blijft!" Dat zijn de woorden van mijn moeder...

Dit breng ik ook over naar mijn kinderen...

Misschien ben ik van mijzelf al een beetje een leeuwin!

**Geplaatst**: 31-03-10 09:31

Geplaatst: 31-03-10 09:31

Even een opmerking over dat er alleen nog moeders hier zijn, ik denk dat dat komt omdat je over kinder niet uitgepraat raak.
Of in ieder geval langer door kan gaan

:p

Ik zelf wil (in ieder geval voorlopig) geen kinderen, heb wel gezegd misschien ooit 1 omdat je het nooit zeker kan zeggen.
Bij de kinderen van me broer en zus heb ik in ieder geval nooit de kriebels gehad (vooruit bij de eerste was ik uuhm, 13 denk ik

laatste 20 ) hoewel als ik op bezoek ben me nichtje me hart toch snel gestolen heeft.

**Geplaatst**: 31-03-10 09:32

Geplaatst: 31-03-10 09:32

Maikeltje, ja, ik ben ook meer overtuigd dat het met het moeder-zijn te maken heeft. Want het is bij mij echt meteen begonnen na de geboorte. Meteen. Kan geen toeval zijn, toch?

En het voelt als een bevrijding. Ik was vroeger veel te lief, veel te meegaand. Ben ik niet meer. Merk wel dat je daardoor sneller botsingen krijgt, maar ach, je blijft wel bij jezelf. En dat voelt beter dan toneelstukjes opvoeren.

MB, dan had jij dat inderdaad van nature al. Ik heb dat moeten leren blijkbaar. Ik was echt altijd zo'n lief meisje..... Lang geleden....

**Geplaatst**: 31-03-10 09:34

Geplaatst: 31-03-10 09:34

Twiggy2008 schreef:
Geerke, maar heb je dan ook geen relatie? Je kunt je man ook kwijt raken namelijk.....

Dat is anders... Tenminste in mijn ogen...
Ik ben gek op mijn hub, zou niet weten wat ik zonder hem moest, ik zou gek worden denk ik...
Maar het is anders met je spruiten, dan word je figuurlijk geamputeerd, wat Geerke zegt.

**Geplaatst**: 31-03-10 09:37

Geplaatst: 31-03-10 09:37

Kaja schreef:
Twiggy2008 schreef:
Geerke, maar heb je dan ook geen relatie? Je kunt je man ook kwijt raken namelijk.....

Dat is anders... Tenminste in mijn ogen...
Ik ben gek op mijn hub, zou niet weten wat ik zonder hem moest, ik zou gek worden denk ik...
Maar het is anders met je spruiten, dan word je figuurlijk geamputeerd, wat Geerke zegt.

Is waar, hoor, een man is vervangbaar. Absoluut. Je kind niet. De vader van je kind ook niet, maar je kunt verliefd worden op iemand anders. Heb ik gelukkig ook al ervaren, dus dat scheelt. Maar liefdesverdriet doet pijn en kan lang duren, zelfs al heb je al een ander waar je smoor op bent.......

Zonder mijn dochter voel ik me ook geamputeerd. Ik vind het nog steeds zwaar als ze bij haar vader is. Zeker op het moment dat ik afscheid van haar moet nemen. Ja, ze belt me dan, die dagen, dus ik spreek haar wel, maar ik mis haar. Dan ga ik 's avonds slapen en dan ligt ze niet in haar bedje boven. Ik vind dat nog steeds moeilijk, ondanks dat ik wel geniet van de vrijheden op die dagen. Je mist toch een deel van haar leven door de scheiding.......

Maar goed, dat is natuurlijk niets vergeleken bij een kind wat overlijdt..... Dat weet ik, hoor.

**Geplaatst**: 31-03-10 09:43

Geplaatst: 31-03-10 09:43

Weet je wat mij moeilijk lijkt? Als ik en mijn partner uit elkaar zouden zijn en hij krijgt een nieuwe vriendin die er op een gegeven moment ook is als mijn kinderen daar komen. Dat zo'n mens dan mijn kinderen helpt met het naar bed gaan. Ik geloof dat ik daar veel, heel veel moeite mee zou hebben......Laten we maar hopen dat het nooit zover komt want ik denk dat ik daar echt vals om zou wprden