Geplaatst: 25-08-23 11:02 BritHittepit schreef:pien_2010 schreef:Zo begrijpelijk en normaal. Welkom terug in de normale wereld. Of anders gezegd je leven stabiliseert. De normale dingetjes vragen weer aandacht. Hetgeen ook komt omdat mensen vertrouwen hebben dat het goed gaat met je. Jij zit er nog midden in. Niet gemakkelijk dus, wel herkenbaar en normaal. Sterkte Britt.
Dat is het probleem… ze denken dat alles terug ‘normaal’ kan worden maar voor mij is dat niet het geval… en hoe meer ik mijn best doe, hoe zwaarder ik het krijg want men verwacht meer en meer terwijl ik al dagelijks over mijn grenzen heen moet gaan om gewoon mee te denderen op het levensritme van de mensen rondom mij… en terwijl zij denken dat het beter gaat, gaat mijn energie enkel maar omlaag
Precies zoals je het voelt en beschrijft, zo is dit ook voor mijn schoonzus. Het leven om haar heen gaat weer door, iedereen haalt opgelucht adem, en zij zit met de naweeën, is gauw ziek, is gauw moe, wordt nooit meer helemaal de oude, en dat is heel erg lastig.
Het is begrijpelijk maar wel vervelend dat je man zo gesloten is nu en dit nog niet kan uiten. Gedeelde smart is halve smart dus hopelijk gaat hij meer met jou delen. Want anders blijft het ploffen en voor jou stressen.
Voor jou is inderdaad nu aan de orde om niet boven je krachten uit te gaan en een leerweg om te leren om te gaan met de beperkingen die je ziekte je geeft. Ook dat is een rouw proces, ook dat vraagt communiceren, en wellicht ook iets om met een professional over te praten of in een groep met lotgenoten.
Het lastige is dat je zoveel hebt meegemaakt, dat dit op zich al een golf van vermoeidheid geeft vanwege alle angsten om dood te gaan (die is er natuurlijk nog), al het verwerken van de diagnose, behandelingen etc.
Of anders gezegd Britt, het is niet niks dat je hebt meegemaakt.
