Bokt.nl

Kaja schreef:

_sparta_ schreef:

Tegenwoordig wordt een dipje al depressie genoemd. Daarom zijn er denk ik zo vaak spraakverwarringen. Een depressie komt niet zo vaak voor als dat mensen willen doen lijken. Een dipje klinkt toch niet ernstig genoeg op het moment dat je wel die schop onder je hol nodig hebt.

Dat denk ik ook

Onassa schreef:

Ik snap ook heul goed hoe moeilijk het voor een buitenstaander is om te begrijpen wat het precies inhoud.
Ik heb het daar met mijn man ook wel over.
Kijk...iedereen weet wel wat hoofdpijn of buikpijn is, dat gevoel van pijn heeft iedereen wel eens ervaren.
Maar hoe leg je een zware depressie uit???
Tijdens een depressie kan je het sowieso niet uitleggen en als je het dan daarna probeert als je er weer uit bent, merk je dat je het probeert en de mensen aan wie je het probeert uit te leggen je toch een beetje vreemd aankijken.
Tijdens een depressie ziet alleen mijn man, vader en hulpverlener mij.....daarbuiten sluit ik me af van de buiten wereld want die bestaat in mijn beleving dan niet meer.
Maar ben ik er uit, dan verzorg ik mezelf weer tot in de puntjes en dan ga je uitleggen terwijl je er op en top uit ziet....en daar ga je de bietenbrug op...want mensen kijken alleen naar de buitenkant en daar baseren ze hun idee op.
Ik heb het achter mijn rug wel eens gehoord van een paar mensen....."jeetje....die is echt niet zo ziek hoor want ze ziet er hartstikke goed uit". waarna ze niet konden zien dat ik thuis hemel en hel bij elkaar jankte....
Ik schop mezelf juist te veel onder mijn kont....ik ben nu ook aan het leren (jaja, nooit te oud om te leren) dat ik niet zo moet vechten als ik weer diep zit, maar het moet aanvaarden dat dit bij mij hoort.
Maar dat is moeilijk!!!!
ik heb laatst als voorbeeld een keer tegen mijn man gezegd,....het voelt alsof ik door een creep in een hele kleine donkere vochtige kelder word opgesloten en de sleutel op slot gaat.
Mijn serotonine huishouding is niet altijd in orde en dan val je om, dus eigenlijk klopt de term "tussen de oren" ook niet, want het komt wel degelijk uit iets lichamelijks, die stofjes namelijk.

Ik ben eind januari geopereerd aan een hele vervelende chronische huidziekte, maar ik kan je zeggen, en ik weet, ik zal er nog waarschijnlijk wel tig keren aan geopereerd moeten worden, maar dat, ondanks dat ik dan niet meer kan paardrijden , fietsen, normaal lope, normale broeken kan dragen (het zt in mijn liezen) 10000 maal liever dan een zware depressie!

laetitia schreef:

Tegenwoordig heet alles depressie, vroeger werd je gewoon in het gekkenhuis gesmeten en was je voor de rest van je leven opgesloten.
Tegenwoordig wordt dat gelukkig iets anders aangepakt

@mambo
Helemaal mee eens! Ik vind mijzelf best wel heilig, maar aan de andere kant ben ik misschien diep van binnen gewoon SCHEINheilig

Twiggy2008 schreef:

Als je in het medische circuit terecht komt, weten ze echt het verschil wel tussen een dipje en een depressie, hoor.
Zijn twee hele verschillende zaken.

Twiggy2008 schreef:

Dat is lief, dank je wel....
Kan me heel goed voorstellen dat je je vriendin wel wat kon aandoen destijds. Daarom vind ik zelfmoord ook egoistisch (sorry Laetitia, ik weet jouw ervaring en weet dat je op dat moment ziek was, laat ik dat even duidelijk stellen), kan er niets anders van maken. Je maakt zoveel stuk, zeker als je een kindje hebt. Ik ken kinderen (inmiddels volwassen mensen) die nog zo beschadigd zijn, omdat hun ouders zelfmoord hebben gepleegd. Ok, bij een iemand in mijn omgeving, was haar vader heel erg ziek, hij zou niet meer beter worden, werd continu op de zwaarste afdelingen opgenomen. In dat geval kan ik me er nog iets bij voorstellen, al was dat gezin lang echt kapot (de kinderen waren 8 en 11 jaar oud, zijn nu dertigers).
Maar mensen plegen niet alleen maar zelfmoord vanwege een ziekte of stoornis. Ik ken een familie, waarbij de dochter van 15 zichzelf voor een trein gegooid heeft, omdat ze zichzelf niet mooi genoeg vond. En ik ken het verhaal van een tiener, die lesbisch was en dat niet durfde te vertellen aan haar oudes en zich daarom van een torenflat gegooid heeft. Drama!!! En waarom????

Hoe is het met jouw vriendin nu dan? Hoe is haar kindje opgevangen? Was er geen vader in the picture?

Kaja schreef:

Aleen jammer dat het overgrote deel van de bevolking niet medisch is opgeleid, en dat is waar Sparta op doelt volgens mij....

Twiggy2008 schreef:

Van mij krijg je ook alle respect en bewondering, hoor!!!
Ben ook helemaal met je eens dat je vaak beter iets fysieks kunt hebben dan iets mentaals. Mensen begrijpen het vaak niet, je loopt tegen zoveel onbegrip aan, wat nog meer met je doet......

Normaals, petje af voor jou en sterkte met alles!!!

_sparta_ schreef:

Tegenwoordig wordt een dipje al depressie genoemd. Daarom zijn er denk ik zo vaak spraakverwarringen. Een depressie komt niet zo vaak voor als dat mensen willen doen lijken. Een dipje klinkt toch niet ernstig genoeg op het moment dat je wel die schop onder je hol nodig hebt.

Onassa schreef:

Twiggy2008 schreef:

Dat is lief, dank je wel....
Kan me heel goed voorstellen dat je je vriendin wel wat kon aandoen destijds. Daarom vind ik zelfmoord ook egoistisch (sorry Laetitia, ik weet jouw ervaring en weet dat je op dat moment ziek was, laat ik dat even duidelijk stellen), kan er niets anders van maken. Je maakt zoveel stuk, zeker als je een kindje hebt. Ik ken kinderen (inmiddels volwassen mensen) die nog zo beschadigd zijn, omdat hun ouders zelfmoord hebben gepleegd.

Kaja schreef:

RESPECT echt waar!

En weet je... ik moest direct denken aan een nummer van Pink - Nobody knows...
De tekst sluit aan op jou verhaal, ik moet altijd aan het nummer denken als ik mezelf wil verplaatsen in een andere situatie.

Onassa schreef:

Kaja schreef:

RESPECT echt waar!

En weet je... ik moest direct denken aan een nummer van Pink - Nobody knows...
De tekst sluit aan op jou verhaal, ik moet altijd aan het nummer denken als ik mezelf wil verplaatsen in een andere situatie.

Dank je, maar dat respect verdien ik lang niet altijd hoor.....kan in die tijden een vreselijk kreng zijn voor mijn man

Onassa schreef:

Er zit denk ik wel een verschil tussen zelfmoord als je wel of geen kinderen hebt.
Ik heb de stap uiteindelijk niet gezet omdat ik het mijn dieren en mijn zus en vader niet aan wilde doen.
Maar ik kan zo goed begrijpen dat mensen het wel doen!

Met mijn vriendin gaat het nu goed, ze heeft inmiddels 3 kinders en bij haar laatste dochtertje mocht ik haar tijdens de bevalling begeleiden, jajaaaa...heb echt met haar mee zitten puffen en mijn hand op haar buik gelegt zodat ze daar naartoe moest ademen
In die periode liep haar huwelijk bijna op de klippen, de scheiding was al in gang gezet en toen ging het mis (ze kreeg een kortstondige relatie met toen haar stiefbroertje).
Hierdoor is haar borderline opgespeld, wat ik zelf betwijfel want bordeline heb je niet zomaar "eventjes"en verdwijnt dan als sneeuw voor de zon weer.
Nu is ze inmiddels alweer jaren verder en de scheiding is niet door gegaan en zijn zij en haar man nu nog steeds bij elkaar gelukkig.

maikeltje schreef:

_sparta_ schreef:

Tegenwoordig wordt een dipje al depressie genoemd. Daarom zijn er denk ik zo vaak spraakverwarringen. Een depressie komt niet zo vaak voor als dat mensen willen doen lijken. Een dipje klinkt toch niet ernstig genoeg op het moment dat je wel die schop onder je hol nodig hebt.

En die mensen "zwelgen" erin. Omdat ze het even niet zien zitten te gaan werken of om ergens anders onderuit te komen. Ik denk dat ik dat dan bedoel. Niet die mensen met een "echte" depressie maar die met een dip wat dan wel gelijk op depressie gegooid wordt.
En op die manier kun je erg ver wegzakken maar dat heb je dan wel zelf in de hand.

laetitia schreef:

Nog even hierop terugkomen (lekker offtopic maar goed we zitten in een verhitte discussie)

Mijn moeder heeft nooit verwerkt dat haar moeder zelfmoord heeft gepleegd, echter toen ik (haar dochter) ernstig depressief raakte begreep ze waarom haar moeder het had gedaan en kon ze het haar uiteindelijk vergeven.
Zij begrijpt nu waarom haar moeder zo egoistisch is geweest om het zo maar te noemen.

laetitia schreef:

Nog even hierop terugkomen (lekker offtopic maar goed we zitten in een verhitte discussie)

Mijn moeder heeft nooit verwerkt dat haar moeder zelfmoord heeft gepleegd, echter toen ik (haar dochter) ernstig depressief raakte begreep ze waarom haar moeder het had gedaan en kon ze het haar uiteindelijk vergeven.
Zij begrijpt nu waarom haar moeder zo egoistisch is geweest om het zo maar te noemen.

Twiggy2008 schreef:

Blijkbaar heeft het zo moeten zijn dat ze jouw situatie nodig had om haar moeder te vergeven. En jij bent er gelukkig wel uit gekomen. Dat is toch prachtig? Eigenlijk? Hoe heftig het allemaal ook geweest is? En dat is wat ik bedoel.... Je kunt zoveel leren van dit soort ervaringen. Er van groeien, als mens jezelf meer te ontwikkelen op bepaalde (emotionele) gebieden. Dat is toch eigenlijk een verrijking? Zo probeer ik het te zien, hoor....

Twiggy2008 schreef:

Als je in het medische circuit terecht komt, weten ze echt het verschil wel tussen een dipje en een depressie, hoor.
Zijn twee hele verschillende zaken.

Shadow0 schreef:

"Want ik weet wat een depressie inhoudt en de meeste mensen maken de "fout" erin te zwelgen."

Om maar een voorbeeld te noemen.

(En verder: ik vind het altijd wonderbaarlijk dat iedereen het allemaal perfect weet en overal oplossingen voor heeft - met name 'een schop onder de kont' is populair voor alles van opvoeding tot politiek tot ziektes tot werkgelegenheid... en dat dat eenvoudige doch briljante idee toch zo weinig zin lijkt te hebben in de maatschappij om ons heen.)

Maar ik denk dat ik het hier maar bij laat.

Onassa schreef:

Mensen die in een dip zitten zullen snel genoeg merken wanneer het een depressie is, das effe andere koek dan.
Ik vind alleen de weg binnen de GGZ nog niet om over naar huis te schrijven....
Daar mag wel eens wat verbetering in komen.

laetitia schreef:

Ik heb een hele goede jeugd gehad! Een depressie is een ZIEKTE. Je bent ZIEK.
Het is geen dipje, geen rotgebeurtenis, nee je wordt ZIEK.
Net zoals mensen een lichamelijke ziekte INEENS op kunnen lopen.
Vaak is het wel zo dat je wel al merkt dat het niet lekker met je gaat maar daar wil je niet aan, je wilt niet toegeven en gaat dus door en door en door, omdat je doorgaat en je ziek bent en je nog zieker wordt gaat je lichaam ook minder functioneren en krijg je lichamelijke uitval van van alles en nog wat.

Je hersens functioneren niet meer (de krant lezen kan je niet, je kan niet meer echt lezen)
Je praat niet meer normaal (je stem wordt lager en je praat langzamer)
Je wordt apatisch (je zegt niets meer en staart alleen maar voor je uit)
Je wordt rusteloos (je hebt continu de drang om iets te doen, je kan niet stilzitten, geen minuut)

Ik wens het je in ieder geval niet toe. Zelfs mijn ergste vijand (en die heb ik gelukkig niet) wens ik geen depressie toe. Het is de hel op aarde.

Kaja schreef:

Mag ik een voorzichtige "conclusie" trekken dat de niet-moeders in dit topic bijna allemaal iets "mankeren"? Iets in de zin van borderline, depressie etc.