Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-12-17 22:18

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 06-12-17 22:18

Wat heftig Joska... Ook een dikke knuffel voor jou! Waar woon je ongeveer als ik vragen mag? Mag ook in pb. Ik heb dezelfde behoefte, niet eens praten maar gewoon lopen, lopen, lopen. Ik kan me er in mb eentje niet toe zetten.

Ik zit voor een klein deel in de ziektewet. Voor een groot deel werk ik nog wel, dat is ook werk wat ik fysiek aan kan. Ik weet alleen niet hoe alles nou in z'n werk gaat en heb eerlijk gezegd niet de puf om dit uit te zoeken. Uit m'n omgeving krijg ik nu heel veel negatief commentaar. Ben op moment dus ook heel instabiel qua emoties. Ben nu weer relaxed maar een half uur geleden stond ik nog te janken. Heel irritant.

Dikke knuffel hier voor iedereen, december is ook gewoon een k*t maand.

**Geplaatst**: 07-12-17 18:16

Geplaatst: 07-12-17 18:16

Hai!

Heb nu vandaag een tijdje hier zitten lezen en toch maar besloten een berichtje te plaatsen. Waar ik moet beginnen weet ik eigenlijk niet, maar ik zal mijn best doen.

Ik denk dat het in 3 havo is begonnen dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik kon mijzelf niet echt accepteren, begon met minder eten etc. Toen ik zo diep in de put zat begon ik mijzelf pijn te doen en toen wij hoorden dat mijn oma ongeneeslijk ziek was is het alleen maar slechter geworden. Ik heb toen op school een aantal gesprekjes gehad, maar heb niet echt hulp gezocht omdat ik geen labeltje wilde. Ik ben er toen zelf op zich goed uitgekomen. Het jaar erop, 4 havo is mijn oma overleden waar ik het erg moeilijk mee had. Toen ben ik blijven zitten. Het jaar erna zijn mijn ouders uit elkaar gegaan, waar ik volledig achter stond. Maar toch had ik het er best lastig mee en heb ik mijn havo niet afgerond. Ik ben in die tijd veel gaan sporten, meestal 10 uur per week trainen en nog eens 2 wedstrijden. Nou is de band met mijn vader nooit goed geweest, we botsen gewoon heel erg, mijn vader is sociaal gezien niet erg handig en heeft naar mijn idee ook wel een 'stoornis'. De band met mijn moeder is erg goed, maar ik voel me bij mijn moeder en haar vriendin niet 'thuis'. Zij wonen daar nu een jaar en het is nog niet echt mijn plekje. Dus, ben ik veel bij mijn vader waar het ook niet erg goed gaat. Ik doe nu de opleiding Verpleegkundige, waar ik het erg naar mijn zin heb, heb gewoon vrienden etc. en kan qua stof goed meekomen. Echter mis ik erg veel lessen, omdat ik 's avonds erg laat slaap. Ik pieker heel veel. Ook word de stress mij echt te veel, ik ben bijna elke dag pas rond 9 uur thuis, en in het weekend sport en werk ik.

Goed, mijn gedachtes op een rijtje tot dusver. Ik ben een maand geleden ongeveer naar de huisarts gegaan, omdat ik graag met iemand in gesprek wilde. Afgelopen dinsdag had ik mijn afspraak met de psycholoog, echter heb ik deze afgezegd omdat ik mij niet goed voel. Ik ben nu al langer dan een week thuis. Hoofdpijn, moe, en ik heb vooral een erg leeg gevoel, alsof er 'niets in zit'. Nu moet ik dus al naar een psycholoog, maar denk ik zelf steeds meer aan een depressie/burn-out. Ik weet niet wat ik nu moet met school, werk, sport, etc. maar het wordt mij allemaal echt teveel.

Fijn om het zo even van mij afgeschreven te hebben, en ik vond het heftig om al jullie berichten te lezen.

**Geplaatst**: 08-12-17 06:32

Geplaatst: 08-12-17 06:32

Wat een pittige verhalen allemaal.
Virtuele knuffel voor jullie!

Hier krijgt het er ook veel van weg dat ik afsteven op een tweede burn out. En de gevoelens bevallen me niet.
Ik baal ervan dat ik de omslag niet kan maken naar weer 'normaal '.
Nu is de situatie ook verre van normaal. Maar ben daarin mijn sterke ik kwijt die wel weer kon opladen en door.
Ik begin de dag elke keer met een achterstand.
Erg frustrerend.

**Geplaatst**: 10-12-17 14:37

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-12-17 14:37

Hier weer wat dipjes gehad, wat examens wel niet doet met een mens..

**Geplaatst**: 10-12-17 22:39

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-12-17 22:39

Even tussendoor. Ik probeer een suiker arm dieet. Ivm te hoge waarden in bloed. Bekende stress hormoon. Eens kijken hoe dat uitpakt.
Iemand anders ervaring met ander voedsel?

**Geplaatst**: 10-12-17 22:55

Geplaatst: 10-12-17 22:55

Knert schreef:
Even tussendoor. Ik probeer een suiker arm dieet. Ivm te hoge waarden in bloed. Bekende stress hormoon. Eens kijken hoe dat uitpakt.
Iemand anders ervaring met ander voedsel?

Hoi Knert, ik probeer altijd zo min mogelijk suiker te eten, en als het suiker is (in voeding zelf) dan kijk ik meestal of het uit een bron van fruit komt. Zo doe ik geen suiker in mn koffie of thee. Eigenlijk probeer ik suikerklontjes etc zoveel mogelijk te mijden. Voor koekjes eet ik wel eens zonatura koekjes zonder suiker, of een stuk fruit of een cracker of iets.

**Geplaatst**: 11-12-17 18:52

Geplaatst: 11-12-17 18:52

coldsummers schreef:
Knert schreef:
Even tussendoor. Ik probeer een suiker arm dieet. Ivm te hoge waarden in bloed. Bekende stress hormoon. Eens kijken hoe dat uitpakt.
Iemand anders ervaring met ander voedsel?

Hoi Knert, ik probeer altijd zo min mogelijk suiker te eten, en als het suiker is (in voeding zelf) dan kijk ik meestal of het uit een bron van fruit komt. Zo doe ik geen suiker in mn koffie of thee. Eigenlijk probeer ik suikerklontjes etc zoveel mogelijk te mijden. Voor koekjes eet ik wel eens zonatura koekjes zonder suiker, of een stuk fruit of een cracker of iets.

Is dat voor een speciale reden? Of merk je dat je beter functioneerd met minder suiker?

**Geplaatst**: 11-12-17 19:03

Geplaatst: 11-12-17 19:03

Knert schreef:
coldsummers schreef:
Hoi Knert, ik probeer altijd zo min mogelijk suiker te eten, en als het suiker is (in voeding zelf) dan kijk ik meestal of het uit een bron van fruit komt. Zo doe ik geen suiker in mn koffie of thee. Eigenlijk probeer ik suikerklontjes etc zoveel mogelijk te mijden. Voor koekjes eet ik wel eens zonatura koekjes zonder suiker, of een stuk fruit of een cracker of iets.

Is dat voor een speciale reden? Of merk je dat je beter functioneerd met minder suiker?

Beide; ik denk dat ik een eetstornis heb (en wil dit ook met mijn psycholoog bespreken, maar nog niet gedaan), verder doe ik er ook beter op. Als ik chips en chocolade niet eet, is mijn huid ook beter en voel ik mij ook wel fijner. Maar dat kan ook komen doordat ik bijna huil en me heel erg schuldig voel als ik weet hoeveel calorien erin zitten/ik heb gegeten.

**Geplaatst**: 12-12-17 18:53

Geplaatst: 12-12-17 18:53

Ik heb eindelijk durven zeggen (door middel van mijn huiswerk opdracht) dat ik heel erg met het eten zit—tot het extreme toe.

**Geplaatst**: 12-12-17 19:19

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-12-17 19:19

Goed gedaan...!

Lucht het op, of iets anders...?

**Geplaatst**: 12-12-17 19:28

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-12-17 19:28

Ze vroeg allemaal dingen waar ik eigenlijk liever niet op in wilde gaan, het was voor mij al erg genoeg om dit toe te geven. Maar opzich lucht het wel op.

**Geplaatst**: 12-12-17 21:57

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-12-17 21:57

...ik hoop wel, dat een en ander is een fijne sfeer gebeurde.
Dat je ""bekentenis""
(aanhalingstekens - je hebt geen misdaad gepleegd!) geen schaamte opleverde maar vertrouwen.

**Geplaatst**: 12-12-17 22:08

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-12-17 22:08

Ergens voelde ik wel schaamte, vooral toen ze dingen begon te vragen "weet je hoeveel een vrouw dagelijks binnen moet krijgen aan kcals?" en dat soort dergelijke vragen, en natuurlijk de "waarom?" en ik kon op die vragen gewoon niet zo'n goed antwoord op geven want ik schaam me daar echt voor.

**Geplaatst**: 12-12-17 22:18

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-12-17 22:18

Naar hoor...!
Schaamte is een nare emotie!

Ik hoop dat ze het vriendelijk vroeg, nuchter, gewoon om informatie in te winnen. Sommige mensen weten echt niet wat ze fysiek nodig hebben.
En afdeling 'waarom' - gesteld dat jij goed weet (...en kan zeggen!!) 'dit gaat mis als er dit of dat gebeurt', dan is het duidelijk waar het werk aan de winkel ligt.
Weet je dat niet/ kun je dit niet zeggen, dan blijft daar een deel van de focus liggen.

+:)+

Het eerste schaap is over de dam...!

**Geplaatst**: 13-12-17 16:02

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-12-17 16:02

Wat knap cs! Gelukkig totaal geen ervaring wbt eetproblemen, maar lijkt me erg heftig.

Ik ben gisteren eindelijk naar de huisarts geweest met waar ik al een hele tijd mee rondloop. Maar ze leek me niet te begrijpen. Had er de energie weer niet voor om er tegen in te gaan. Nu weer een vreselijk baal moment. Voel me de hele dag al slecht (benauwd en wat pijn op de borst af en toe) Krijg niks uit handen en heb het de komende dagen juist heel druk. Laat school verslonsen en een meid waarvan ik dacht dat we goed met elkaar konden opschieten doet banketstaaf over mij in de klas.

Voel me op moment alleen maar slechter en slechter. Alles stapelt zich op en ik krijg niks voor mekaar. Grr.

**Geplaatst**: 13-12-17 18:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-12-17 18:42

Rot hoor Amy...!
Niet geecht gehoord voelen - het is erg teleurstellend.
...en niet om ook banketstaaf te doen, maar wat was jouw doel voor dit gesprek? Bijvoorbeeld 'ik wil een verwijzing'...? Of 'ik wil een luisterend oor'...? Of nog weer iets anders...?
Want misschien is een zelfde soort doel ook op een andere manier te realiseren.

**Geplaatst**: 13-12-17 23:25

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-12-17 23:25

Ik kom gewoon niet verder op moment. Had graag een duwtje in de goede richting gehad, me gehoord willen voelen. Ik ben de afgelopen week heel eerlijk geweest en aan meerdere mensen vertelt dat het niet goed gaat. Maar weet je, iedereen zegt oh oké en de volgende vraag is bijvoorbeeld wanneer ik weer kan komen werken. Of een klasgenoot die de druk opvoert door te zeggen, je moet echt naar school komen hoor! Anders blijf je zitten!

Ik weet niet goed wat ik wil. Ja ik wil hulp, maar weet niet waar te beginnen. Dat had ik graag met de huisarts willen overleggen...

**Geplaatst**: 14-12-17 08:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-12-17 08:42

De makke met (huis)artsen is vaak, dat het 'doeners' zijn.
Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat jij met grote moeite zegt dat het niet goed gaat en dat 'de doener' besluit tot peptalk. ("Nee, je moet niet zo somber kijken, je moet niet bij de pakken neerzitten, je moet...") Grrr!

Wat een optie is: bel vandaag de assistente, maak een afspraak en zeg dan al meteen 'ik wil psychologische hulp, ik weet niet hoe en wat maar het gaat niet best met me en ik wil bespreken wat nu te doen'.
Dan is de focus voor de doener helder: uitzoeken waar jij het beste heen kunt qua verwijzing.
....dat is niet hetzelfde als een prettig gesprek met erkenning, diepgang en tips, maar dan ben je wel een stap verder.

**Geplaatst**: 14-12-17 11:04

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-12-17 11:04

Idd en breng iemand mee die er vanaf weet en jou kan ondersteunen.

**Geplaatst**: 14-12-17 12:39

Geplaatst: 14-12-17 12:39

coldsummers schreef:
Ergens voelde ik wel schaamte, vooral toen ze dingen begon te vragen "weet je hoeveel een vrouw dagelijks binnen moet krijgen aan kcals?" en dat soort dergelijke vragen, en natuurlijk de "waarom?" en ik kon op die vragen gewoon niet zo'n goed antwoord op geven want ik schaam me daar echt voor.

Nou je hebt een eerste grote stap gezet. Dat is al heel wat! Er is ook niets mis met even een pas op de plaats en daarna weer verder gaan.

Wees eerst eens trots op jezelf!

**Geplaatst**: 14-12-17 14:41

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-12-17 14:41

Hoi!

Ik ben net nieuw in dit topic en heb nog maar een paar berichten goed doorgelezen maar wat een verhalen zeg.

Ik heb diep respect voor iedereen hier. Ik ga straks beter lezen.

Reden dat ik hier kom kijken is om eens te zien of ik er zelf nog wat tips uit kan halen... Ik ben nu 19 en al vanaf 5 jaar depressief. Ja ik was er vroeg bij helaas. Uiteraard met nog een hoop andere klachten eromheen.
Ik heb jaren bij verschillende psychologen en psychiaters gelopen maar geen enkele heeft me goed kunnen helpen. Vaak werd ik doorgestuurd met het excuus dat mijn verhaal ze te zwaar was en het niet meer binnen hun kennis/kunnen lag. Natuurlijk ook verschillende soorten therapieën gehad: groeps, één op één gesprekken, creatieve, schema, EMDR en een paar alternatieve therapieën. Tot nu toe heeft niks een verandering gebracht. Wel heb ik hier dingen kunnen leren over hoe ermee om te gaan. Daar ben ik natuurlijk allang blij mee.

Verder jaren aan de antidepressiva gezeten en heb ik op een wachtlijst gestaan voor een opname. Helaas is die kliniek gesloten wegens bezuinigingen en is de opname na 19 maanden wachten, niet doorgegegaan.

Momenteel heb ik alle hulp aanbiedingen laten varen en de hoop een beetje opgegeven. Ik heb geleerd ermee om te gaan en ik zie vanzelf of er wat op mijn pad komt wat me wél kan helpen. Ik focus me nu vooral op de dingen waarin ik wel vooruit kom en negeer hierin mijn emoties. Iets wat sommigen misschien bekend voorkomt?

**Geplaatst**: 14-12-17 16:35

Geplaatst: 14-12-17 16:35

Sar schreef:
Hoi!

Ik ben net nieuw in dit topic en heb nog maar een paar berichten goed doorgelezen maar wat een verhalen zeg.
Ik heb diep respect voor iedereen hier. Ik ga straks beter lezen.

Reden dat ik hier kom kijken is om eens te zien of ik er zelf nog wat tips uit kan halen... Ik ben nu 19 en al vanaf 5 jaar depressief. Ja ik was er vroeg bij helaas. Uiteraard met nog een hoop andere klachten eromheen.
Ik heb jaren bij verschillende psychologen en psychiaters gelopen maar geen enkele heeft me goed kunnen helpen. Vaak werd ik doorgestuurd met het excuus dat mijn verhaal ze te zwaar was en het niet meer binnen hun kennis/kunnen lag.

Welkom in dit topic...!
Tjeu, wat een ellende...!
Jij hebt je portie wel al gehad, mensenkinderen nog aan toe...!

En wat mij puzzelt: het woord depressie is helaas geen heldere diagnose. "Achter" het woord depressie kan een trauma schuilgaan (of meer dan 1), het kan met gedoe zoals een dysfunctie van de schildklier te maken hebben, je kunt opgevoed worden door depressieve ouders (wat niet per se wil zeggen dat het erfelijk is), het kan een reactie zijn op te veel stress (inclusief dingen als manipulatie, pesten of misbruik), tekort aan vitamine B6, etc etc.
En helaas combinaties.
En al deze oorzaken zijn wel aan te pakken, maar dan 'moet' het wel helder zijn.

Citaat:
Natuurlijk ook verschillende soorten therapieën gehad: groeps, één op één gesprekken, creatieve, schema, EMDR en een paar alternatieve therapieën. Tot nu toe heeft niks een verandering gebracht.

...om te huilen!
Maar idd: is er ooit iemand die een verhaal met kop en en staart had geweest?

En vooral: heb jij zelf ideeën...?

Citaat:
Momenteel heb ik alle hulp aanbiedingen laten varen en de hoop een beetje opgegeven. Ik heb geleerd ermee om te gaan en ik zie vanzelf of er wat op mijn pad komt wat me wél kan helpen. Ik focus me nu vooral op de dingen waarin ik wel vooruit kom en negeer hierin mijn emoties. Iets wat sommigen misschien bekend voorkomt?

Negeren en negeren is ook nog twee.
En je concentreren op 'wat gaat wel goed', 'wat wil ik, wat geeft mij energie' is ook beslist niet verkeerd.
Ik had ooit yogales van iemand die stelde: "een emotie is per definitie dat je wordt getriggerd en dat is dus het verleden - leef nu". Ikzelf kijk meestal wel efkes of ik iets met die trigger moet of wil (inclusief:" deze gaat op het lijstje voor mijn jaarlijkse onderhoudsbeurt emdr") - maar er zit wel iets in.

**Geplaatst**: 14-12-17 16:51

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-12-17 16:51

@Janneke2

Dankjewel...

En inderdaad. Het moet wel duidelijk zijn waar het vandaan komt, voor het goed aangepakt kan worden. Bij mij is het echt door trauma's. Lichamelijk ben ik onderzocht en gezond bevonden en er zit niks in de familie verder. Oké binnenkort onder toezicht van een reumatoloog maargoed dat is pas recent.

Trauma's zijn natuurlijk best te bebandelen, ware het niet dat ik mijn eigen manier van oplossen heb ontwikkeld in de periode dat ik nog geen hulp kreeg (5 tot 12 jaar). Die manier van oplossen heeft icm de al bestaande problemen het hele plaatje complexer gemaakt en schijnbaar kunnen hulpverleners daar amper iets mee. :/
Eigen schuld zeggen sommigen, maar kun je een kind van die leeftijd het kwalijk nemen? Ik denk dat veel mensen nog wat kunnen leren wanneer het aankomt op depressies.

Inderdaad een goede om toch even te kijken naar die trigger. Knap van je! Dat moet ik misschien ook gaan leren. Ik heb gemerkt dat negeren uiteindelijk resulteert in emoties die 2x zo hard aankomen (logisch natuurlijk) dus misschien dat er even bij stilstaan toch een beter plan is.

**Geplaatst**: 14-12-17 17:03

Geplaatst: 14-12-17 17:03

Sar schreef:
@Janneke2

Dankjewel...

En inderdaad. Het moet wel duidelijk zijn waar het vandaan komt, voor het goed aangepakt kan worden. Bij mij is het echt door trauma's.

I am sorry. Al ben ik zelf incestvrouw: "zo horen de dingen niet te gaan...!"

Citaat:
Trauma's zijn natuurlijk best te bebandelen, ware het niet dat ik mijn eigen manier van oplossen heb ontwikkeld in de periode dat ik nog geen hulp kreeg (5 tot 12 jaar). Die manier van oplossen heeft icm de al bestaande problemen het hele plaatje complexer gemaakt en schijnbaar kunnen hulpverleners daar amper iets mee. :/
Eigen schuld zeggen sommigen, maar kun je een kind van die leeftijd het kwalijk nemen? Ik denk dat veel mensen nog wat kunnen leren wanneer het aankomt op depressies.

...ik mag toch hopen dat het geen hulpverleners waren, die spraken van eigen schuld...?!?!? (Maar je zou ze de kost moeten geven...)

Enne: iedereen die getraumatiseerd raakt, ontwikkelt de zogeheten overlevingsmechanismen.
Die kunnen de zaak complexer maken - al was het maar de verstandige houding "ik vertel niet te veel voordat ik iemand compleet vertrouw".
Echt om te huilen als hulpverleners daar niets mee kunnen...!

Citaat:
Inderdaad een goede om toch even te kijken naar die trigger. Knap van je! Dat moet ik misschien ook gaan leren. Ik heb gemerkt dat negeren uiteindelijk resulteert in emoties die 2x zo hard aankomen (logisch natuurlijk) dus misschien dat er even bij stilstaan toch een beter plan is.

Dank je voor het compliment dat ik knap ben!

Mind: veel cliënten krijgen geen fatsoenlijke informatie over angst en andere emoties, dan IS het simpelweg ook gigantisch lastig!

Angst zit NIET in dat deel van je hersenen waar je je gedachten formuleert, dus hoe leuk en gezellig het ook klinkt, als positieve gedachten niet werken laat ik het.
Die delen van de hersenen waar de angst wel zit, zijn gelukkig goed te beïnvloeden, maar dan wel met zaken zoals emdr. (Graag wel een peut die echt verstand van trauma heeft en niet zwaait met vingers omdat emdr makkelijk "zou zijn" /lijkt...)

Zo heb je als mens een orgaantje in je hersenen dat amygdala heet. (Paarden hebben naar verhouding de grootste amygdala van alle zoogdieren.) De amygdala is altijd actief, 24 uur per dag 7 dagen per week. En zij ziet dingen in jouw ooghoek, ruikt, etc.
Maar: de amygdala heeft als functie om zogezegd schildwacht te zijn. Dus alle indrukken van alle 5 (of 6, wie zal het zeggen) zintuigen komen daar binnen - en de schildwacht amygdala "screent" alles op de vraag OF datgene wat zij, de amygdala NU ziet, ruikt, etc. gevaarlijk kan zijn. Zo ja: dan wordt je lichaam in alarm gezet.
Om redenen van evolutie en overleven gaat dit bliksemsnel. (Mijn riagg therapeut beweerde dat ik met cognitieve gedragstherapie de angst voor kon zijn. Ik voelde mij een minkukel dat ik dat niet kon, maar niemand kan dat. Weinig psychologen schijnen dit echter te weten...)
Daarna zocht en vond ik een therapeute die dit wel wist.
Dat luchtte op.

Let wel: de functie van de amygdala is alarm slaan, geen waarheidsvinding. 'Dat komt later wel', als het loos alarm is kun je je lichaam wel weer kalmeren.

En ik heb dus een serie zinnetjes van "Ja, amygdala, je hebt gelijk, dit lijkt op toen - maar inmiddels kan ik karate" (voor als ik snap welk alarm er waarom is afgegaan)
en voor als ik het niet snap
"Lieve amygdala, jij wilt mijn leven redden, maar ik snap de boodschap niet". (Kijk in die gevallen heel precies waar je ogen heen zijn gevlogen, meestal is dat exact de plaats waar de amygdala het gevaar verwacht.)(Verwachten - de amygdala denkt dat daar een verscheurend monster KAN zitten.)
In paardentaal: een merrie schiet doorgaans weg, zodat haar veulen meekomt. De taak van de hengst is, om te onderzoeken of het alarm loos is of echt foute boel.

Toen ik dit verhaal wist, kon ik bijna altijd "mijn eigen kuddehengst" spelen (....ik ben een penny in hart en ziel).
Die keren dat ik dit niet kan/kon namen snel af.
(Elke keer dat ik dus echt steun van een ander mens nodig had, deden we meteen emdr op deze trigger - dat scheelt ook.)

...en bij loos alarm vaststellen dat het nu echt niet gevaarlijk is, een keer doorademen, schouders los, of juist een rondje hollen of boksen. Geef de adrenaline haar zin, 'Moeder Natuur vindt dat je bij emoties iets moet doen.
En wachten met 'gewoon doorgaan' tot je zintuigen niet meer wagenwijd open zijn en je buik weer normaal doet.

**Geplaatst**: 16-12-17 19:23

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-12-17 19:23

Even een kleine update, hier gaat het echt verschrikkelijk. Doordeweeks gaat het prima, maar alleen zolang ik werk en ook daadwerkelijk op werk ben. Woensdagen en donderdagen ga ik gelijk door naar mijn paard (vanuit werk) om zijn stal te mesten, verder kom ik ook nergens aantoe. Ik mest zijn stal uit en geef hem weer genoeg hooi. Daarna vertrek ik naar huis, maak ik mijn eigen eten (ik woon wel bij mijn ouders maar ik eet de laatste tijd nooit met hun mee, ik word gek van de gedachtes in mijn hoofd als ik eet wat zij eten). En dan ben ik gewoon op. Vandaag ging het al helemaal niet, ik werd chagerijnig en mijn ouders zaten ook op elkaars vingers en elkaar af te katten, ik kan dat totaal niet hebben. Ik heb er toen wat van gezegd maar ik kreeg een enorme snauw van mijn moeder dat ik mij aanstel, terwijl ze weet dat ik er niet tegen kan door de gebeurtenissen van vroeger.

Qua eten gaat het slecht. Gisteren dan een panini met roomkaas, kip en annanas gegeten op het werk. Wij gaan elke vrijdag bij een snackbar eten halen. Ik heb daarvoor niets gegeten en toen het broodje kwam wilde ik het eigenlijk niet eten want ik wist niet hoeveel calorieën erin zaten. Toch opgegeten. Vervolgens moest ik nog kerstbrood aansnijden en met een collega gaan ronddelen, ik heb zelf niets gepakt.
Ook heb ik gisteren mijn kerstpakket gekregen, vol met eten. Er zaten van die soepstengels in en gisteren heel veel van gegeten en ik voelde me gelijk schuldig (zoveel kolhydraten en dergelijke). Toen heb ik op internet manieren gezocht om snel af te vallen, en op instagram zag ik iemand die de 'salt water flush' heeft gedaan, dus ik heb informatie gezocht en vandaag dus de salt water flush gedaan. (Twee keer zelfs en nu heb ik ook behoorlijke buikpijn op sommige momenten) Dat 'stemmetje' in mijn hoofd blijft maar schreeuwen tegen me en 'zegt' dat ik meer van die flushes op een dag moet doen, terwijl dit gevaarlijk is. Ik word er gek van.

Laatst had mijn moeder het water gekookt vor de rijst, en ze vroeg of ze het er voor mij in moest doen. Voordat ik antwoord kon geven had zij dus al rijst in het water gegooid en ik werd al helemaal naar, kon bijna gaan janken. Het 'stemmetje' bleef toen ook maar zeiken. Als 'vlees' had ik een verse kabeljauw burger, en had netjes het krokantje jasje verwijderd met het doel dit niet op te eten, maar ik had trek en toch maar gegeten. En ja, dat vonden mijn hersenen totaal niet leuk.

Ik weet echt niet wat ik verder moet, ik voel me onwijs dik. Vandaag was mijn broek binnen gekomen en bij het passen voelde ik me al super dik; vervolgens maakt mijn moeder de leuke opmerking dat hij te strak zit (het is een skinny, dus die hoort strak). Maar wanneer ik naar mijzelf keek in de spiegel, of gewoon naar benenden keek (naar mijn bovenbenen), voelde ik mij al te dik en kon ik wel gaan janken. De broek gaat mooi retour.

Ik voel me echt machteloos en waardeloos, eten gaat gewoon k*t.