Bokt.nl

laetitia schreef:

Ik denk dat jij dan nog nooit een echte ernstige depressie hebt doorgemaakt. Klopt
Ben je ooit weleens opgenomen geweest vanwege een ernstige depressie?nee

Waarom denk je dat zelfmoord juist veel voorkomt onder mensen met ernstige depressies?Hoe kom je uberhaubt aan een depressie die zo diep gaat? Serieus, zijnmensen die dit niet overkomt dan meer positief ingesteld? Kunnen die beter relativeren, was hun jeugd dan beter? Misschien kunnen we ons beter afvragen hoe mensen eraf komen of hoe het te voorkomen is dat men zo diep wegzinkt

Afijn, ik denk dat mensen die geen beeld hebben bij het plegen van zelfmoord nog nooit een ECHTE depressie meegemaakt hebben.Of op tijd aan de bel hebben getrokken en eerder bij zichzelf herkenden dat het niet zo lekker ging?

Schop onder je kont, was het maar zo makkelijk
In den beginne wel volgens mij

Daarbij vind ik mensen die zelf ernstige psychische problemen hebben en bewust kiezen om hierom geen kinderen te krijgen echt heldhaftig (zoals mijn collega die ik een paar pagina's terug aanhaalde).Helemaal mee eens, helaas zeer zeldzaam. Wees maar zuinig op deze vriendin, ik heb er bewondering voor in ieder geval hoe zij zichzelf opzij kan zetten ondanks haar wens
Ondanks haar enorme kinderwens vult ze die wens niet in, juist omdat de kans groot is dat ze haar kinderen erfelijk belast (zijzelf is niet 'ziek' echter haar ouders en haar broer wel).

Shadow0 schreef:

Kaja: volgens mij trek je toch conclusies, zelfs alleen maar in dit topic, die niet helemaal te rechtvaardigen zijn. Zo kan het zijn dat iemand met veel ervaring over depressie spreekt, die dit niet zelf heeft meegemaakt. Volgens mij is van lang niet alle mensen in dit topic de 'status' bekend - en wat mij betreft blijft dat ook zo. Mijn antwoord zou in elk geval zijn: het gaat je niets aan. Als je op grond van mijn duizenden berichten conclusies wilt trekken zijn dat jouw conclusies, maar besef dat ze niet automatisch hoeven te kloppen.
Ik zou voorzichtig zijn met het indelen van de mensen die hier niet zelf toelichting op geven, en ik vind het niet sportief om dit over anderen zoals de TS te schrijven. OOK niet als de details in andere topics op Bokt terug te vinden zijn.

Twiggy2008 schreef:

Onassa, ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ALS ik een kindje zou krijgen, ik het mijn kind niet zou aandoen om een moeder met eetstoornissen te hebben. Ik heb ze gezien in de klinieken: Moeders die kotsten waar hun kids bij waren, moeders die kinderen van 6 a 7 jaar hadden, die ook al begonnen te rommelen met eten en hun zelfbeeld. En geloof me, ik heb het jarenlang gehad, hoor, heb er ook jarenlang tegen gevochten om er elke keer achter te komen dat het me maar niet lukte. Het was zoveel sterker dan ik was. Tot ik besloot om voor een kind te gaan met mijn grote liefde destijds. Toen ging de knop om, godzijdank!!! Het was nog afwachten of ik het vol zou houden. Nou, zelfs na een van de grootste crises in mijn leven, hield ik het vol. Ik ben dus nu officieel genezen van boulimia en anorexia.

Maar de borderline bij mij, dat is iets wat zo diep zit. Het is een persoonlijkheidsstoornis, die bij mij al in mijn vroegste kindertijd is ontstaan. Toch heb ik een manier gevonden om er zo goed mogelijk mee om te gaan. Ik ben nu een alleenstaande moeder, dus juist nog meer valkuilen eigenlijk, maar het lukt me! De liefde voor mijn kind is groter dan mijn stoornis.
Ik lees soms zulke dramaverhalen over moeders met borderline. No way dat ik mijn kind dat aandoe! Ze kent mijn stemmingswisselingen wel, hoor, ik kan het niet helemaal verbergen natuurlijk. En ik moet veel moeite doen om mijn dagstructuur goed te volgen bijvoorbeeld. Ik ben zo onbescheiden te zeggen dat het me redelijk goed afgaat. Niet perfect, wel redelijk goed. Voel ik dat het verkeerd gaat, ben ik de eerste die aan de bel trekt, geloof me.

Ben met je eens dat je de ene patient niet met de ander kan vergelijken. En de een heeft nou eenmaal een sterker karakter dan de ander. Ik ben ook een hele sterke, al heb ik me jarenlang anders gevoeld, toen ik mijn eetstoornissen niet onder controle kon krijgen. Maar als je lijf het opgeeft, moet je een keuze maken. En mijn overlevingsdrang was groter. Blijkbaar.

Jouw moeder kon niet weten wat DES zou doen met jou. Het is vreselijk dat jou dat overkomen is en je moeder heeft in goed vertrouwen een medicijn genomen destijds. Maar ik kan me haar gevoel absoluut voorstellen, had me in haar plaats hetzelfde gevoeld. Iedere moeder wil dat haar kind(eren) gezond en gelukkig zijn.

Jij gelooft dus ook dat dingen niet voor niets gebeuren. Ik ook. Ook negatieve dingen. Hele negatieve dingen. What doesn't kill you, makes you stronger. Het leven is een leerproces. Ik leer dus maar en ik word liever sterker dan dat ik opgeef. Kan ook niet meer, want ik heb een dochter, die me nodig heeft...........

Kaja schreef:

Mag ik een voorzichtige "conclusie" trekken dat de niet-moeders in dit topic bijna allemaal iets "mankeren"? Iets in de zin van borderline, depressie etc.

Shadow0 schreef:

maikeltje schreef:

Ik oordeel en veroordeel niet.

Je oordeelt zeker wel. En als je dat niet zo bedoeld had, dan heb je het verkeerd opgeschreven.

maikeltje schreef:

laetitia schreef:

Ik denk dat jij dan nog nooit een echte ernstige depressie hebt doorgemaakt. Klopt
Ben je ooit weleens opgenomen geweest vanwege een ernstige depressie?nee

Waarom denk je dat zelfmoord juist veel voorkomt onder mensen met ernstige depressies?Hoe kom je uberhaubt aan een depressie die zo diep gaat? Serieus, zijnmensen die dit niet overkomt dan meer positief ingesteld? Kunnen die beter relativeren, was hun jeugd dan beter? Misschien kunnen we ons beter afvragen hoe mensen eraf komen of hoe het te voorkomen is dat men zo diep wegzinkt

Afijn, ik denk dat mensen die geen beeld hebben bij het plegen van zelfmoord nog nooit een ECHTE depressie meegemaakt hebben.Of op tijd aan de bel hebben getrokken en eerder bij zichzelf herkenden dat het niet zo lekker ging?

Schop onder je kont, was het maar zo makkelijk
In den beginne wel volgens mij

Daarbij vind ik mensen die zelf ernstige psychische problemen hebben en bewust kiezen om hierom geen kinderen te krijgen echt heldhaftig (zoals mijn collega die ik een paar pagina's terug aanhaalde).Helemaal mee eens, helaas zeer zeldzaam. Wees maar zuinig op deze vriendin, ik heb er bewondering voor in ieder geval hoe zij zichzelf opzij kan zetten ondanks haar wens
Ondanks haar enorme kinderwens vult ze die wens niet in, juist omdat de kans groot is dat ze haar kinderen erfelijk belast (zijzelf is niet 'ziek' echter haar ouders en haar broer wel).

maikeltje schreef:

En dat is dus geen verschil. Zit je op een verjaardag met een paardengezelschap dan praat iedereen de hele tijd over paarden, zit je tussen de moeders, dan gaat het over de kids en school. Logisch toch? Dat jij in een paardengezelschap over paarden praat wil dan toch niet zeggen dat je geen andere interesses hebt? Alleen met dat gezelschap heb je dan toevallig een gezamelijke interesse: paarden. En daar praat je dan dus over met die mensen. Maar als het over kinderen gaat dan kunnen de moeders het "nergens anders over hebben". Klets, het is maar net in wat voor gezelschap je je bevindt.

Kaja schreef:

Dat vind ik ook ZO moeilijk Onassa, ik heb nog nooit iets gemankeerd, ja ik heb ook wel eens een klöte-dag, of een jank moment... hormonen hè maar verder dan dat gaat het niet, gelukkig.

Maar ik moet wel eerlijk bekennen dat het me wel opvalt dat half Nederland tegenwoordig last heeft van een depressie of iets in die trant. Ik kan daar niet over oordelen vind ik, want ik heb er zelf nog nooit voor gestaan, maar als ik dan zo een topic aanklik, bijvoorbeeld hier op Bokt, dan denk ik
Sommige zwelgen echt in zelfmedelijden, vreselijk.
Tegelijkertijd vind ik het weer vreselijk dat ik zo denk, juist omdat ik mij niet kan verplaatsen in die ander!

Ik druk een ander altijd op het hart dat je niet in iemands ziel kan kijken, je weet niet wat iemand heeft meegemaakt of wat er bij diegene speelt, maar soms... heel soms denk ik

En dat komt volgens mij omdat er echt mensen zijn, die het letterlijk en figuurlijk verzieken voor een ander...

_sparta_ schreef:

Kaja schreef:

Mag ik een voorzichtige "conclusie" trekken dat de niet-moeders in dit topic bijna allemaal iets "mankeren"? Iets in de zin van borderline, depressie etc.

Mag ik je dan erop wijzen dat dit niet klopt.

MamboBeach schreef:

Laetitia, zal het misschien zo zijn dat we ons er allemaal wel eens (onbewust) schuldig aan maken...

(Het quoten klopt niet maar ik weet zelf wel wat ik heb geschreven. )

Twiggy2008 schreef:

Onassa, ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ALS ik een kindje zou krijgen, ik het mijn kind niet zou aandoen om een moeder met eetstoornissen te hebben. Ik heb ze gezien in de klinieken: Moeders die kotsten waar hun kids bij waren, moeders die kinderen van 6 a 7 jaar hadden, die ook al begonnen te rommelen met eten en hun zelfbeeld. En geloof me, ik heb het jarenlang gehad, hoor, heb er ook jarenlang tegen gevochten om er elke keer achter te komen dat het me maar niet lukte. Het was zoveel sterker dan ik was. Tot ik besloot om voor een kind te gaan met mijn grote liefde destijds. Toen ging de knop om, godzijdank!!! Het was nog afwachten of ik het vol zou houden. Nou, zelfs na een van de grootste crises in mijn leven, hield ik het vol. Ik ben dus nu officieel genezen van boulimia en anorexia.

Kaja schreef:

Zeker

laetitia schreef:

MamboBeach schreef:

Laetitia, zal het misschien zo zijn dat we ons er allemaal wel eens (onbewust) schuldig aan maken...

(Het quoten klopt niet maar ik weet zelf wel wat ik heb geschreven. )

Inderdaad, dat bedoelde ik ermee te zeggen
Niemand is heilig, mensen zijn mensen en mensen vertonen nu eenmaal menselijk gedrag

Onassa schreef:

Ik snap ook heul goed hoe moeilijk het voor een buitenstaander is om te begrijpen wat het precies inhoud.
Ik heb het daar met mijn man ook wel over.
Kijk...iedereen weet wel wat hoofdpijn of buikpijn is, dat gevoel van pijn heeft iedereen wel eens ervaren.
Maar hoe leg je een zware depressie uit???
Tijdens een depressie kan je het sowieso niet uitleggen en als je het dan daarna probeert als je er weer uit bent, merk je dat je het probeert en de mensen aan wie je het probeert uit te leggen je toch een beetje vreemd aankijken.
Tijdens een depressie ziet alleen mijn man, vader en hulpverlener mij.....daarbuiten sluit ik me af van de buiten wereld want die bestaat in mijn beleving dan niet meer.
Maar ben ik er uit, dan verzorg ik mezelf weer tot in de puntjes en dan ga je uitleggen terwijl je er op en top uit ziet....en daar ga je de bietenbrug op...want mensen kijken alleen naar de buitenkant en daar baseren ze hun idee op.
Ik heb het achter mijn rug wel eens gehoord van een paar mensen....."jeetje....die is echt niet zo ziek hoor want ze ziet er hartstikke goed uit". waarna ze niet konden zien dat ik thuis hemel en hel bij elkaar jankte....
Ik schop mezelf juist te veel onder mijn kont....ik ben nu ook aan het leren (jaja, nooit te oud om te leren) dat ik niet zo moet vechten als ik weer diep zit, maar het moet aanvaarden dat dit bij mij hoort.
Maar dat is moeilijk!!!!
ik heb laatst als voorbeeld een keer tegen mijn man gezegd,....het voelt alsof ik door een creep in een hele kleine donkere vochtige kelder word opgesloten en de sleutel op slot gaat.
Mijn serotonine huishouding is niet altijd in orde en dan val je om, dus eigenlijk klopt de term "tussen de oren" ook niet, want het komt wel degelijk uit iets lichamelijks, die stofjes namelijk.

Ik ben eind januari geopereerd aan een hele vervelende chronische huidziekte, maar ik kan je zeggen, en ik weet, ik zal er nog waarschijnlijk wel tig keren aan geopereerd moeten worden, maar dat, ondanks dat ik dan niet meer kan paardrijden , fietsen, normaal lope, normale broeken kan dragen (het zt in mijn liezen) 10000 maal liever dan een zware depressie!

_sparta_ schreef:

Kaja schreef:

Zeker

Mooi, want gelukkig heb geen last van die beide dingen. Ik geloof eerde dat ik last van een depressie zou krijgen als ik er nu achter kwam dat ik zwanger zou zijn.

Onassa schreef:

Hier heb ik heel, echt heel veel bewondering voor!
Ik kon namelijk mijn vriendin wel wat aandoen toendertijd met die poging (ze wist wel dat ze optijd gevonden zou worden trouwens).
Ze had verdom*e aan een KIND van 2 rond lopen!!

_sparta_ schreef:

Tegenwoordig wordt een dipje al depressie genoemd. Daarom zijn er denk ik zo vaak spraakverwarringen. Een depressie komt niet zo vaak voor als dat mensen willen doen lijken. Een dipje klinkt toch niet ernstig genoeg op het moment dat je wel die schop onder je hol nodig hebt.

laetitia schreef:

Twiggy: uit eigen ervaring wil ik je even complimenteren want ik vind je echt een topmoeder!
Ondanks alles wat er om je heen gebeurd, jij bent er voor je dochter en ze kan op jouw vertrouwen en op jouw bouwen.