Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-11-17 07:11

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 27-11-17 07:11

Je wil graag geholpen worden bij de negatieve gedachten en je eetgedrag, klopt dat? Als je geholpen bent en het gaat beter, waaraan merk je dan zelf dat het beter gaat? En waaraan merken anderen dat? Kun je antwoorden op deze vragen misschien wel vertellen of laten lezen aan je psycholoog?

Soms is de aangereikte oplossing niet de oplossing die we zelf in gedachten hadden of de oplossing die we nodig hebben. Een psycholoog ziet dit soms wel, maar ook niet altijd (onmiddellijk). Daarom is het wel prettig wanneer je als psycholoog ook feedback krijgt van je cliënten. Die feedback kan helpen om je handelingswijze aan te passen en te komen tot een oplossing die beter bij de persoon past. Zonder die info blijft het altijd een beetje "gokken" want een psycholoog kan als je dat niet zegt niet weten wat er precies in je omgaat.

Het is heel erg moeilijk om bepaalde dingen te vertellen. Maar net vertellen over de moeilijkheden die je ervaart, is een eerste stap op weg naar een oplossing. Probeer een manier te vinden om hetgeen je zo dwars zit (die negatieve gedachten) toch kenbaar te maken aan je psycholoog. Schrijf het op, teken het, maak foto's, knutsel iets wat het weergeeft,...

**Geplaatst**: 27-11-17 11:26

Geplaatst: 27-11-17 11:26

coldsummers schreef:
Gaby schreef:
Sterkte, cs
In hoeverre kun je deze obsessieve eetgedachten delen tijdens je individuele therapie en je groepstherapie?

Als ik eerlijk ben, niet. Ik durf het amper aan te geven aan de individuele psychologe, en al helemaal niet in groepstherapie.

Nuttig inzicht...!
Logische volgende stap: aangezien 'een therapie' waarin jij niet kan zeggen wat er speelt geen therapie is (wellicht een prettig tijdverdrijf, of een kwelling of een plek om de kunst af te kijken of nog weer wat anders)
...heb je ideeën dat je deze gedachten wel zou kunnen gaan delen?

En denkbaar deel je ze niet, omdat je daar een reden voor hebt.
Ook dat kan van alles zijn. Misschien is er nog te weinig vertrouwen, misschien voelt de richting van de therapie niet goed, of word je over je tempo gejaagd
- jouw tempo en niet harder is een belangrijke grens!

Citaat:
Ik denk heel snel dat ik dik word, en ik vind mezelf ook dik (ik weeg nu 59/60 kilo en nog vind ik dat teveel). Bij de psychologe wel aangegeven dat ik het liefst 45kg wil wegen en daar schrok ze wel van. Maar er is verder niets meegedaan.

...in je vorige posting viel mij al dat geschrik zo op en al die zorgen.
Maar er gebeurt niets.

Het doet mij denken aan de reddingsdriehoek.
Jij zit vast in de hoek waar de klappen vallen- zij zijn reuze bezorgd en vreselijk begaan, maar doen niets.
De 3e 'hoek' is de vervolger: 'foei toch, dat jij ondanks al onze zorgen toch niet verandert!'

Verandering is lastïg en daar heb je een helper bij nodig die iets doet waar jij wat aan hebt, geen malle spelletjes.

Citaat:
Ik werk mezelf echt de vernieling in en dat is het liefste wat ik wil, en niemand lijkt mijn schreeuw om hulp daadwerkelijk te horen want het is niet echt een schreeuw. Ik vertel niemand echt dat ik hulp nodig heb, dat ik gek word van mijn eigen gedachtes en de negatieve gedachten etc. Maar we zetten door.

...het is een soort van overleven, maar binnen deze soort is het nodig dat je pijn hebt. Honger, in jouw geval, en ondergewicht.
Er valt ook therapie te doen op gewoon je overlevingsmodus wat bijstellen naar overleven zonder pijn.

**Geplaatst**: 27-11-17 12:49

Geplaatst: 27-11-17 12:49

coldsummers schreef:
Als ik eerlijk ben, niet. .....

Ik werk mezelf echt de vernieling in en dat is het liefste wat ik wil, en niemand lijkt mijn schreeuw om hulp daadwerkelijk te horen want het is niet echt een schreeuw. Ik vertel niemand echt dat ik hulp nodig heb, dat ik gek word van mijn eigen gedachtes en de negatieve gedachten etc. Maar we zetten door.

Wij horen je wel!
Jij bent al een stuk op weg door je zelfreflectie.
Lees eens goed wat je zelf schrijft...
Weet je wel hoe knap dat is?

Baby steps... :(:)

**Geplaatst**: 28-11-17 18:21

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-11-17 18:21

Oké... momentje om te delen. Heb zojuist een megadrempel (lees megahoge berg) overwonnen.

Heb Hulp gezocht en die krijg ik...
te emo om goed mee te hebben gekregen wat precies. Maar de HA stond erop dat wanneer ik niet snel werd uitgenodigd voor een afspraak, ze er meer druk op ging zetten.
Laat het maar eens goed uitpakken!

**Geplaatst**: 28-11-17 18:48

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-11-17 18:48

Wat goed....!!! +:)+

**Geplaatst**: 28-11-17 19:07

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-11-17 19:07

Knert, wat goed! Super!

Hier heb ik de groepstherapie pre treatment DGT opgezegd, ze vinden het jammer en maken zich zorgen om mij. Ik kreeg wel van een van de psychologe (gespecialiceerd in eetstoornissen) vragen over eten die echt direct naar mij gericht waren. Ik eet nu per dag ongeveer 500 kcals en meer krijg ik meestal ook niet weg. Ik log alles in een app. Verder ga ik donderdag toch nog aankaarten dat het eten gewoon een enorm probleem is. Ik ben ook weer 2 kilo aangekomen en ik kan dat niet goed verwerken, ik wil dan gewoon helemaal niet meer eten en heb ook al geprobeerd om over te geven (gelukkig kan ik dat nooit, maar probeer het altijd nog wel). Ik vind mezelf gewoon idioot dik.

Janneke, ik ben echt aan het overleven; althans mijn hersenen willen mij dood hebben terwijl mijn "hart" probeert te overleven. Negen van de tien keer wil ik mezelf de vernieling in werken en ik moet hoe dan ook kapot.

Ik heb echt hulp nodig, maar het lijkt alsof ik dichtklap bij de psycholoog en alles maar weg lach.

**Geplaatst**: 28-11-17 23:06

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 28-11-17 23:06

@coldsummers: dat ken ik wel een beetje. Ik gebruik humor om moeilijke dingen weg te lachen. Nu kan mijn psychologe daar inmiddels wel doorheen prikken dus dat scheelt. ieder ander zit me aan te kijken of ik gek ben, lachen om moeilijke onderwerpen :')

Heb je nu helemaal geen behandeling meer?

**Geplaatst**: 29-11-17 11:30

Geplaatst: 29-11-17 11:30

coldsummers schreef:
(...) Verder ga ik donderdag toch nog aankaarten dat het eten gewoon een enorm probleem is.

Goed plan: is er een laagdrempelige manier om het plan uit te voeren...?

Citaat:
Ik ben ook weer 2 kilo aangekomen en ik kan dat niet goed verwerken, ik wil dan gewoon helemaal niet meer eten en heb ook al geprobeerd om over te geven (gelukkig kan ik dat nooit, maar probeer het altijd nog wel). Ik vind mezelf gewoon idioot dik.

Janneke, ik ben echt aan het overleven; althans mijn hersenen willen mij dood hebben terwijl mijn "hart" probeert te overleven. Negen van de tien keer wil ik mezelf de vernieling in werken en ik moet hoe dan ook kapot.

Is het een kwestie van 'ik mag niet eten'?
Als je dan een kilo aangekomt, kan ik mij voorstellen dat je straf krijgt "van je innerlijke boeman/ pig parent" of hoe je het maar wil noemen. (Je had het eerder over dat je niet goed werd van de stemmen in je hoofd - pig parents zijn daar erg goed in!)
En wat helpt: ten eerste: tegenspreken. Zelf doen - of anderen die namens jou ruzie schoppen met pig parent.
"Houd je mond! Coldsummers is een lieverd en verdient te leven, ben jij gek!"
En wat helpt: uitzoeken wat de triggers zijn dat pig parent zich laat horen. (Trieste optie: als je plezier hebt. Maar er zijn uiteraard 1000 mogelijkheden.)
Derde stap: het gesprek aangaan. Waarom ter wereld willen jouw hersenen jou dood hebben..?
Welk doel willen ze op die manier voor jou bereiken...? (Soms is het zo iets als : deze strijd kun je toch niet winnen oid. Tja - deels is dat bescherming, maar wel erg drastisch. - En dan kun je onderhandelen: bescherming graag, maar wel "flink wat milder"!)

Citaat:
Ik heb echt hulp nodig, maar het lijkt alsof ik dichtklap bij de psycholoog en alles maar weg lach.

Sterkte morgen!

**Geplaatst**: 30-11-17 14:34

Geplaatst: 30-11-17 14:34

Vinden jullie het ook lastig iets te melden op het werk? Te overwegen even rust nodig te hebben?

**Geplaatst**: 30-11-17 14:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-11-17 14:40

Wil je echt rust/vrijaf nemen, of wil je dat men iets meer begripvol reageert en misschien de social talk iets terugschroeft, maar dat je wel er blijft werken?
Ik heb t beiden gedaan, en ik vind t moeilijk, maar ik deed het wel. Ik wil eerlijk zijn naar hen, en naar mezelf.
Ik ben/was niet onmisbaar voor werk/studie, maar een gezond lichaam en een gezonde geest is wel onmisbaar voor mij.

**Geplaatst**: 30-11-17 14:57

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-11-17 14:57

DAt is zeker lastig Knert, maar bedenk, als je je ziek wilt melden, dan hoef je niet te zeggen waarom.

**Geplaatst**: 30-11-17 15:08

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-11-17 15:08

Ik heb heel veel gedoe met werk op moment, dat zorgt voor stress. Ik durf dingen ook niet zo goed aan te geven. Vandaag eindelijk gebeld waar ik mee zat en dan word je weer verkeerd begrepen, en denk je, laat maar... En ondertussen ben ik een jaar verder en doe ik nog steeds werk wat eigenlijk niet kan ivm overbelaste schouder...

**Geplaatst**: 30-11-17 15:22

Geplaatst: 30-11-17 15:22

Amy schreef:
Ik heb heel veel gedoe met werk op moment, dat zorgt voor stress. Ik durf dingen ook niet zo goed aan te geven. Vandaag eindelijk gebeld waar ik mee zat en dan word je weer verkeerd begrepen, en denk je, laat maar... En ondertussen ben ik een jaar verder en doe ik nog steeds werk wat eigenlijk niet kan ivm overbelaste schouder...

Kun je met een bedrijfsarts praten, of solliciteren naar ander werk?

**Geplaatst**: 30-11-17 17:15

Geplaatst: 30-11-17 17:15

Gaby schreef:
Kun je met een bedrijfsarts praten, of solliciteren naar ander werk?

...idd: praten met de bedrijfsarts mag altijd.
Maar goed om te weten: in het Nederlandse systeem is er 1 persoon die bepaalt of jij kan werken - en dat ben JIJ.

Een gesprek over de klachten kan altijd. Eventueel kan de BA toezien op aanpassingen in het werk.

Maar je kunt ook de mening van je huisarts vragen, of de fysiotherapeut.

En je hebt het volste recht om te stellen dat je niet meer komt werken voordat of de klachten over zijn of er in elk geval aanpassingen zijn of een plan van aanpak is.

En kies vooral voor jezelf.
Jij "moet" nog je hele leven met die arm doen, bazen voelen niet de pijn, de moeite met bijvoorbeeld slapen en hde baas heeft geen last van eventuele blijvende beperkingen.

En: last but not least: word lid van de vakbond.
Al was het maar om na te kunnen vragen wat exact je rechten zijn in arbo kwesties, de fnv heeft een eigen bedrijfsarts voor leden (die soms anders kijkt dan de BA die door de baas wordt betaald) en wellicht een cursus onderhandelen.

**Geplaatst**: 30-11-17 21:57

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-11-17 21:57

Mijn antidepressiva was volledig afgebouwd maar begin er morgen weer aan... Zuchtje

**Geplaatst**: 30-11-17 22:08

Geplaatst: 30-11-17 22:08

Hey, mag ik me hier melden?

Ik ben nog heel jong (17), maar heb al eerder een depressie gehad (of nog steeds, ik heb het gevoel dat ik er nog steeds een beetje in zit). Is ook door vastgesteld door psycholoog en huisarts.

Ik ben werkzaam in de muziek, een baan met veel druk en verwachtingen en voor mijn gevoel zak ik een beetje weg. Ik heb geen eetlust, veel paniekaanvallen, ik kan plannen wat ik wil maar alles gaat door elkaar, ik kan mijn bed niet uitkomen. Ik slaap super slecht en ben daardoor constant moe. Ook concentreren gaat super slecht, maar in combinatie met ADHD is dat niet heel gek. Ik heb op school gesprekken gehad en er werd daar gezegd dat ik misschien tegen een burn-out aan zit. Nu twijfel ik hier zelf aan, ik kan me niet voorstellen dat ik dat op zo'n jonge leeftijd al zou hebben. Soort halve ontkenningsfase?

Afijn, ik hoop dat ik hier mijn hart kan luchten als ik me even slecht voel, of om jullie te proberen te helpen :(:)

**Geplaatst**: 30-11-17 22:18

Geplaatst: 30-11-17 22:18

Sheehan schreef:
Hey, mag ik me hier melden?

Ik ben nog heel jong (17), maar heb al eerder een depressie gehad (of nog steeds, ik heb het gevoel dat ik er nog steeds een beetje in zit). Is ook door vastgesteld door psycholoog en huisarts.

Ik ben werkzaam in de muziek, een baan met veel druk en verwachtingen en voor mijn gevoel zak ik een beetje weg. Ik heb geen eetlust, veel paniekaanvallen, ik kan plannen wat ik wil maar alles gaat door elkaar, ik kan mijn bed niet uitkomen. Ik slaap super slecht en ben daardoor constant moe. Ook concentreren gaat super slecht, maar in combinatie met ADHD is dat niet heel gek. Ik heb op school gesprekken gehad en er werd daar gezegd dat ik misschien tegen een burn-out aan zit. Nu twijfel ik hier zelf aan, ik kan me niet voorstellen dat ik dat op zo'n jonge leeftijd al zou hebben. Soort halve ontkenningsfase?

Afijn, ik hoop dat ik hier mijn hart kan luchten als ik me even slecht voel, of om jullie te proberen te helpen

Dag lieve Sheehan, daar is helemaal niks geks aan hoor! Ik zat er voor het eerst door toen ik 15 was, even een hele zware puberteit gehad. En nu ben ik 18, en zit er ook al een jaar door, dit wel allemaal vanwege vele omstandigheden waar iemand van onze leeftijd niets mee te maken moet hebben.

Je overwerken voor school is niet leuk, als ik jou was zou ik in therapie blijven en het ook wat rustiger aan doen. Trek ook meteen aan de alarmbel als er iets is en dat ook je school en leerkrachten op de hoogte zijn van je situatie. Dit heb ik bijvoorbeeld niet gedaan, waardoor ik mezelf nog harder in de knoop heb gewerkt. Probeer jezelf niet te veel stress te geven en dit vooral te vermijden. Ik hoop dat je er goed met je ouders over kunt praten? Zijn er specifieke dingen die je dwars zitten?
Als je me een pbtje wilt sturen mag je dat altijd doen.

**Geplaatst**: 30-11-17 22:33

Geplaatst: 30-11-17 22:33

Ik heet Mandy trouwens, als ik me toch voorstel

Op dit moment heb ik geen therapie, maar wil dat wel weer oppakken. Al is het maar om rust te creeëren. Ik ben sinds kort ook weer met paarden bezig, met een pony die mij ontzettend goed spiegelt. Ook een soort therapie

.

Ik zit op een school waar het niveau heel hoog ligt en er veel verwacht word, veel huiswerk enz. Heb getwijfeld of dit wel juist voor mij is, maar wil niks liever dan in de muziek werken en de school is verder echt top. Met mijn moeder kan ik goed praten, ik kan met alles bij haar terecht en ze heeft het snel door als ik me niet goed voel. Mijn ouders zijn gescheiden en ik woon niet meer bij mijn vader, er uit 'gepest' door mijn stiefmoeder met een vrij heftige stoornis en na 6 jaar drama, er steeds uit gezet en verdriet ben ik maar vertrokken en bij mijn moeder gaan wonen. Ik heb wel contant met mijn vader, maar het zit me enig zins nog wel dwars dat ik er zo weg heb moeten gaan. Merk ook aan mezelf dat dit een erg emotioneel puntje is. Hier veel met mensen over gepraat, ook psycholoog, maar kwam niet echt verder. Ik ben heel erg het type mens dat iets niet af kan sluiten of los kan laten voordat echt alles opgelost is, maar de gedachte dat dat waarschijnlijk nooit gaat gebeuren zit me een beetje dwars.

**Geplaatst**: 30-11-17 22:41

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-11-17 22:41

Mandy, jeetje. Wel goed dat je zelf aangeeft dat je weer in therapie wilt.

dikke knuffel!

Nou, hier geen mijn therapie van vandaag wel redelijk, maar niet kunnen zeggen over het eten. Ik durf die stap gewoon niet te nemen. We hebben wel andere onderwerpen besproken die ook erg nuttig waren. Maar hoe dan ook, ik durf niet te zeggen wat ik hier allemaal zeg.

**Geplaatst**: 30-11-17 22:46

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-11-17 22:46

Veel sterkte coldsummers! Ik ben zelf iig heel erg een gevoelsmens, en ik denk dat je voor zo iets heftigs moet wachten tot het goed voelt. Hoe lang zit je nu met de zelfde therapist?

**Geplaatst**: 30-11-17 22:56

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 30-11-17 22:56

Ik zit nu nog niet heel lang bij deze psychologe, denk nog maar een maand (misschien twee). Ik heb maandag mijn pre treatment DGT opgezegt in verband met het starten van een nieuwe baan volgende week (fulltime). 1 keer in de week 1 klein uurtje therapie kan nog net, maar ik kan geen hele middag of ochtend wegblijven. Ik zoek mijn 'geluk' in het werk en het is een soort van vermijding—werk leidt af, alleen thuis zitten is voor mij een hel.

Is het voor jullie trouwens ook zo'n hel om naar de feestdagen toe te leven? Ik haat kerst, en van nieuwjaar (oud en nieuw) moet ik al helemaal niets hebben want dan ben ik een emotioneel wrak.

**Geplaatst**: 03-12-17 23:56

Geplaatst: 03-12-17 23:56

Wie wil mij even helpen?

Wat betreft het werk wat ik hierboven al even noemde...

Ik werk dus voor een uitzendbureau. Vorig jaar al aangegeven lichter werk te willen ivm overbelaste schouder en cts. Jaar verder en niks veranderd. Heb een vast contract voor 15 uur per week.

Ik probeerde vorige week mijn contactpersoon te bereiken hierover. 3 dagen lang nam hij niet op. Toen appte hij mij dat hij niet kon bellen want hij had het erg druk etc etc. Ik heb een net appje terug gestuurd dat ik dat begrijp maar hoop dat hij mijn frustratie ook begrijpt. Dat we een jaar verder zijn en nog niks veranderd. Dat ik teleurgesteld ben in het uitzendbureau en me niet meer serieus genomen voel.

Een jaar lang ben ik door gegaan met pijn, en nu kom ik eindelijk voor mezelf op... Met een nette app...

En ik kreeg een grote bek terug. Een hele lange app waar kort maar krachtig in stond dat ze wel klaar zijn met mij.

Morgen hebben we een telefonisch gesprek. Ik ben er zo klaar mee, want ik heb gewoon altijd pijn met werken. Maar kan niet zomaar stoppen want heb het geld wel nodig. Maar dit werkt ook niet zo.

Heel veel stress en ik ben bang dat ik me morgen weer onder tafel laat praten, of dat het helemaal escaleert...

Tips en tricks? Heb hier zoveel stress van...

**Geplaatst**: 04-12-17 10:19

Geplaatst: 04-12-17 10:19

Amy schreef:
Wie wil mij even helpen?

Wat betreft het werk wat ik hierboven al even noemde...

Ik werk dus voor een uitzendbureau. Vorig jaar al aangegeven lichter werk te willen ivm overbelaste schouder en cts. Jaar verder en niks veranderd. Heb een vast contract voor 15 uur per week.

Ik probeerde vorige week mijn contactpersoon te bereiken hierover. 3 dagen lang nam hij niet op. Toen appte hij mij dat hij niet kon bellen want hij had het erg druk etc etc. Ik heb een net appje terug gestuurd dat ik dat begrijp maar hoop dat hij mijn frustratie ook begrijpt. Dat we een jaar verder zijn en nog niks veranderd. Dat ik teleurgesteld ben in het uitzendbureau en me niet meer serieus genomen voel.

Een jaar lang ben ik door gegaan met pijn, en nu kom ik eindelijk voor mezelf op... Met een nette app...

En ik kreeg een grote bek terug. Een hele lange app waar kort maar krachtig in stond dat ze wel klaar zijn met mij.

Morgen hebben we een telefonisch gesprek. Ik ben er zo klaar mee, want ik heb gewoon altijd pijn met werken. Maar kan niet zomaar stoppen want heb het geld wel nodig. Maar dit werkt ook niet zo.

Heel veel stress en ik ben bang dat ik me morgen weer onder tafel laat praten, of dat het helemaal escaleert...

Tips en tricks? Heb hier zoveel stress van...

Ten eerste: word vandaag nog lid van de vakbond.
Al was het maar zodat je tot in details kunt vragen wat je rechten zijn.
2e: blijf appen/ mailen en neem morgen het gesprek op en print het uit. Bewijs. Stuur de baas jouw samenvatting van het gesprek.
3e: er bestaat gewoon ziektegeld, dat is een recht.
En er is maar 1 persoon die bepaalt of jij kan werken of niet in het Nederlandse recht: dat ben jij.

Kennelijk denkt het uitzendbureau jou met een grote bek aan het werk te kunnen houden - zo staat het niet in de wet.

En kies voor jezelf! Jij hebt pijn in je armen, daar heeft jouw baas geen last van.
Sterkte!

**Geplaatst**: 04-12-17 15:04

Geplaatst: 04-12-17 15:04

Amy schreef:
Wie wil mij even helpen?

Wat betreft het werk wat ik hierboven al even noemde...

Ik werk dus voor een uitzendbureau. Vorig jaar al aangegeven lichter werk te willen ivm overbelaste schouder en cts. Jaar verder en niks veranderd. Heb een vast contract voor 15 uur per week.

Ik probeerde vorige week mijn contactpersoon te bereiken hierover. 3 dagen lang nam hij niet op. Toen appte hij mij dat hij niet kon bellen want hij had het erg druk etc etc. Ik heb een net appje terug gestuurd dat ik dat begrijp maar hoop dat hij mijn frustratie ook begrijpt. Dat we een jaar verder zijn en nog niks veranderd. Dat ik teleurgesteld ben in het uitzendbureau en me niet meer serieus genomen voel.

Een jaar lang ben ik door gegaan met pijn, en nu kom ik eindelijk voor mezelf op... Met een nette app...

En ik kreeg een grote bek terug. Een hele lange app waar kort maar krachtig in stond dat ze wel klaar zijn met mij.

Morgen hebben we een telefonisch gesprek. Ik ben er zo klaar mee, want ik heb gewoon altijd pijn met werken. Maar kan niet zomaar stoppen want heb het geld wel nodig. Maar dit werkt ook niet zo.

Heel veel stress en ik ben bang dat ik me morgen weer onder tafel laat praten, of dat het helemaal escaleert...

Tips en tricks? Heb hier zoveel stress van...

In België is het zo dat je dan recht krijgt op een werkloosheidsuitkering als je ontslagen wordt. Doppen kan hier ook als je aan een bepaald aantal uren voldoet, en dit zijn toch redelijk stevige uitkeringen hier, waar je denk ik meer van krijgt dan 15 uur werken. Hoe dat in Nederland zit weet ik helaas niet...
Ben je lid van een vakbond? Is wel zeer belangrijk als je zonder werk komt te zitten. Zo niet, zo snel mogelijk doen!

Veel sterkte, maar bekijk het zo; een deur die sluit is ook een nieuwe deur die open gaat. Mijn zus heeft ook een burn out gekregen door haar job en hoe stom ze het ook vond. Misschien is dit wel goed.

**Geplaatst**: 06-12-17 21:39

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 06-12-17 21:39

coldsummers.
Wat ontzettend knap dat je, ondanks dat je delen -althans met je therapeut- lastig vindt, hier toch een hop kwijt kunt en durft. Hopelijk zie je dit, als je iets positiever(groot woord) over jezelf en je leven voelt, wel in. En geeft het voor nu een beetje lucht om het kwijt te kunnen. Misschien een erg schrale troost, maar mocht het je een beetje 'beter' doen voelen is het altijd mooi meegenomen. Sorry dat ik niet enorm inhoudelijk er op inga, wil geen onzinnige dingen vertellen. Je mag altijd een knuffel halen, al is ie dan virtueel. Of als je wilt verhaal luchten (al kan dat hier sowieso ook).

Welkom Mandy. Hopelijk kan je hier je ei een beetje kwijt en ga je hier wat steun vinden.
(te) hoge standaarden voor jezelf zijn erg lastig, helaas zijn hersenen ook zo complex in dat soort dingen. Probeer het wel aan te blijven geven als de druk te hoog ligt, misschien kan je school op dat vlak iets betekenen?

Amy, dat is op z'n zachtst gezegd niet eerlijk. Is er een actie ondernomen? Blijf voor jezelf opkomen, er valt altijd wel iets te regelen in Nederland. Nare is dat je er wel zelf wel energie en last in moet steken, toch krijg je er iets goeds voor terug en is het 't wel echt waard. En dikke knuffel.

Excuses, allen, als er dingen verkeerd vallen. ze zijn positief bedoeld; ik probeer jullie spreekwoordelijk op die wandeling zonder gesprek te nemen, om wat tot rust te kunnen komen in gezelschap. Helaas is het enige middel via internet toch woorden.

Vanaf vandaag ben ik begonnen met 10 mg fluoxetine, ik ben wel benieuwd wat dat gaat doen. Er ligt wel overal druk, voornamelijk opgezet door mezelf. Ik heb niet heel veel vertrouwen meer in dat het ooit nog goed gaat komen; eigenlijk loop ik al jaren op deze manier rond. Het is lastig om elke keer suicideplannen te maken omdat dat de enige manier is om in 'termijnen' verder te kunnen; vreemd genoeg is het het enige wat ervoor zorgt dat ik het leven weer iets langer rek.

Woorden komen eigenlijk tekort. Jullie kennen vast het gevoel van niemand in je omgeving hebben die je wilt belasten met je problemen, iets wat ik eerder wel deed en waardoor iedereen zich slechter voelde onder mijn zwarte sluier. Wat zou ik graag met een persoon die zich emotioneel onbetrokken voelt elke dag wandelingen maken, uren praten, weg kunnen gaan zonder schuldgevoel. Een wens die zich nooit uit zal laten komen.