
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Yellowbird schreef:Toen ik de opdracht van de complimenten kreeg ging ik me er echt slecht door voelen. Omdat ik het moest doen maar niets kon bedenken en dan werd ik weer onzeker en dat slaat dan door naar klote voelen. Dus de keer erop aangegeven dat dat niet werkt en waarom niet. En dan 2 gesprekken later krijg ik dus de opdracht mee om op te schrijven waar ik trots op ben.
Nu zit ik dus al drie weken te tobben omdat ik wel iets op papier wil hebben staan, maar ik krijg er gewoon niets uit. Ik kan alleen maar dingen bedenken die anderen benoemen, maar dan sta ik er zelf weer niet achter.
Ik heb volgende week pas weer een gesprek en ben bang dat ik dan dus weer met lege handen aan kom.
Ik had gewoon verwacht dat je een soort van handvatten mee zou krijgen, tips hoe je met dingen om kan gaan. Maar tegen me zeggen dat ik positiever moet denken en niet moet oordelen, dat helpt niet. Ik ga juist naar de psycholoog omdat ik niet weet hoe ik positief moet denken.
De dingen die de psycholoog me vertelt zijn dingen die mijn vriend me ook kan vertellen. Wat is dan het nut?
(sorry voor de ego-posts)
_Jorine schreef:Nee weinig nieuws, alleen wat psychotische ideeën en wanen waar zij niks van af wist. Ze gaat als het goed is nog een keer of twee mee om mee te werken aan het maken van een nieuw signaleringsplan.
Joolien schreef:_Jorine schreef:Nee weinig nieuws, alleen wat psychotische ideeën en wanen waar zij niks van af wist. Ze gaat als het goed is nog een keer of twee mee om mee te werken aan het maken van een nieuw signaleringsplan.
Nou dat lijkt me juist wel prettig dat je moeder weet wat er speelt. Leuk is anders maar je krijgt er wel begrip en steun voor terug
purny schreef:Hier zit ik dan, bij de psych. Ben zenuwachtig!