het licht stroomt de kamer binnen
vervuld de harten van iedere mens
ze weet alleen niet waar te beginnen
kijkend door een andere lens
de lucht is altijd grijs en grauw
de hele wereld lijkt langdurige rouw
is ze de enige die zo anders is
of is het de speling van het lot
hoe lang zou het duren voor ze gewend zou zijn aan het gemis
of blijft haar hart voor altijd op slot
in haar binnenste klinkt een hartverscheurende gil
maar van buiten blijft het stil
niemand mag het weten, niemand kent de verborgen waarheid
iedere zucht een stille schreeuw
is er dan helemaal niemand die zich over haar ontfermt
niemand die haar beschermd?
ze weet het, ze doet de mensen om haar heen pijn
maar ze kan er ook niks aan doen dat ze zo anders moet zijn
en is ze nu echt de enige die wenst, littekens verdwijn ?
hebben jullie trouwens ook gedichten / verhalen over het automutileren? ik heb er een hele berg.. deze heb ik net gemaakt. Graag jullie commentaar