Bokt.nl

tootje71 schreef:

Ik spring er ook even in...mijn zoontje van 9 met asperger is als hij 11 is van school af..

Ik vind dat moeilijk.. hij is zo puur en te goed zeg ik wel eens...

Ik ben heel bang voor de middelbare school...hoe gaat hij zich redden..

Iemand met ervaring?

Anthea schreef:

Ik zit op een speciale school en ik heb geen autisme oid.
Maar ik zit er wel lekker tussen.

Dat is pas erg. Dat is ook overleven ipv leven. En de fouten die ze er maken zijn ontelbaar. Ik wou dat ik er nooit was gekomen. Speciaal onderwijs my ass..

Alwiene schreef:

Ik heb het overleefd op een gewone school, maar ik gun iedereen die zijn diagnose op tijd heeft een school op maat, zodat het naar school gaan ook leuk kan blijven en je die periode gewoon kan léven, in plaats van óverleven...

hiphopje schreef:

Een kapot vijfhoekje

In de wereld van de puntige vierkantjes werd eens een vijfhoekje geboren.
Vijfhoekjes waren jammer genoeg niet gewenst bij de vierkantjes.
De vierkantjes zeiden: ' we breken er wel een hoekje af dan is het ook een vierkantje'.
Dat ging niet zo makkelijk als ze dachten.
Ze timmerden er op los, maar het lukte niet om er een vierkantje van te maken.

Het vijfhoekje was nu flink beschadigd. De puntige vierkantjes waren teleurgesteld over het resultaat. Ze gaven het kapotte vijfhoekje toen maar een grote plank, een houten vierkant met 2 gaten er in.
Het vijfhoekje moest voortaan die plank voor zich uitdragen, om op een vierkant te lijken.
Zo kon hij zich jarenlang door de wereld van de vierkantjes bewegen. Dat vonden de vierkantjes heel aanvaardbaar.

Het vijfhoekje werd doodmoe van altijd met die grote plank zeulen.
Het bleef maar zoeken om ooit een echt vierkantje te worden.
Na lange tijd kwam het uitgeputte vijfhoekje een paar wijze afgeronde vierkantjes tegen.
Die zagen er veel vriendelijker uit dan de puntige vierkantjes.

'Hoe kan ik ooit nog een echt vierkantje worden?' vroeg het vijfhoekje.
'Jij een vierkantje? Maar je bent gewoon een vijfhoekje!' zei één van de afgeronde vierkantjes.
Leg die plank maar even neer.

De andere afgeronde vierkantjes zagen het nu ook. 'Ja! Jij bent gewoon een vijfhoekje! Jij hoeft toch niet te doen alsof je een vierkantje bent! Je hebt alleen maar een hoekje meer als wij, daar is niks mis mee. Wij kennen er nog meer zoals jij, hoor!'

Bij de afgeronde vierkantjes mocht het kapotte vijfhoekje dat zware stuk hout eindelijk weggooien.
Een paar puntige vierkantjes hadden dat van ver gezien en zeiden: 'Oei, nu gaat het heel erg slecht met het vijfhoekje, het lukte altijd zo goed met die plank!'
Maar het vijfhoekje wist wel beter.


(als je autisme hebt gedraag je je anders als anderen.
Mensen zonder autisme willen soms dat je je gaat aanpassen, maar dat is iets wat je niet kunt en ook niet hoeft. een beschrijving van beeldend kunstenaar Landschip)

Alwiene schreef:

Tootje, een zéér sociale asperger die goed in de groep ligt? Mijn eerste reactie is dan: klopt die diagnose wel? Is het niet kind 'gewoon' hoogsensitief en hoogbegaafd ofzo?

Asperger en sociaal en goed in de groep liggen, klinkt mij als een vrijwel onmogelijke combi in de oren

Ik heb dus zelf diagnose Asperger + ADHD. Dit helaas pas als volwassene gekregen. Ben mijn hele schoolleven lang gepest. De reden dat ik mijn middelbare school overleefd heb is omdat mijn moeder zo slim was me op een kleine school dicht bij huis te houden, ook al was dat onder mijn niveau (MAVO). Maar vraag niet hoe!! Ik hield van leren, maar ik vond school vreselijk vanwege de kinderen die er rondliepen. Ik hoefde er niet eens zonodig bij te horen, maar ze lieten me nooit met rust. Alles moet volgens hun (in mijn ogen) vreemde eisen...en zo niet scheen ze dat het volste recht te geven mij het leven zuur te maken...

Ik ben nu bijna 26, en ik heb er nog altijd last van dat ik heel oplettend en argwanend naar mensen toe ben geworden door al die jaren. Sowieso wel door de asperger, ik zoek namelijk wél mensen op (maar dan in 1 op 1 of kleine groep) maar ik ervaar mensen als onbetrouwbaar. Ze zeggen niet wat ze bedoelen, liegen tegen je, en zelfs als je verifieert of het 'zo, oke?' is krijg je te horen van wel en hoor je later via via dat het dus niet zo was. Mensen maken me vreselijk onzeker, en daardoor is contact zó vermoeiend geworden dat de lol er vaak wel af is

De pest met Asperger is dat je het zo slecht ziet. Iemand lijkt heel normaal, maar toch krijgen mensen vaak al snel een vreemd gevoel bij je, wat ze niet kunnen plaatsen maar wat wel invloed heeft op hoe ze zich opstellen...
Had ik in een rolstoel gezeten had iedereen meteen gezien dat je gehandicapt bent, onzichtbare handicaps, en zeker die zoals Asperger die zo onopvallend naar voren komen, worden door mensen gauw vergeten. Men verwácht dat je functioneert als ieder ander, en áls dat al lukt kost dat héél veel energie. Maar meestal lukt het toch nét niet, wat ontzettend frustrerend is.

Ik heb het overleefd op een gewone school, maar ik gun iedereen die zijn diagnose op tijd heeft een school op maat, zodat het naar school gaan ook leuk kan blijven en je die periode gewoon kan léven, in plaats van óverleven...

robeer schreef:

Bij een indicatie voor speciaal onderwijs zit trouwens meteen een indicatie voor vervoer hoor. Als alles gaat zoals wij hopen, gaat hij (hopelijk zo snel mogelijk) met een speciaal busje of taxi naar school. Ik moet er ook niet aan denken dat hij op de feits naar een volgend dorp zou moeten. Stel je voor dat hij iets interessants tegen komt onderweg!!!!